“Vakantieblog!!! #holliday #blogger #iamsogreat #lookatmyperfectlife #iwanttokillmyself”
Aan alle mensen die nog geen verlof hebben: Ha! Bende losers. Aan iedereen die, net zoals ik, wel al “in congé” zijn: go f*ck yourselfs! Nu, congé of geen congé, net zoals een balzak op geregelde tijdstippen moet worden geleegd, voelde ik terug de drang om mijn zelftherapeutische braaksel, die mijn hoofdredacteur colulmn noemt, neer te pennen. Graag wil ik mijn frustraties omtrent mijn vakantie op jullie loslaten. We zijn nu eenmaal een klagend mensenras, niet?
Gezien voor mijn lieftallige vrouw de “rond en gezond”-fase van de zwangerschap begint aan te breken, hebben we er dit jaar voor gekozen om er korte weekendjes op uit te trekken in plaats van een volwaardige reis naar een ver land te maken, wat ons talloze likes en jelly thumbs up op sociale media zouden opleveren. Een rustig weekendje ‘Grotten van Han’, Bastogne en Dinant zou even leuk zijn. Men zou vermoeden dat dit ook weinig frustratie met zich zou mee brengen, maar nee hoor, frustratie is het kankergezwel in mijn leven dat alles op alles zet om mij zo lang en zo veel mogelijk te laten lijden, maar me niet laat sterven.
Ik zou al een volledige column kunnen wijden aan het Waalse wegennet. Besparingen in de jaren ‘70 zorgen voor een onhoudbare situatie nu. De ene wegenwerken na de andere en de overige banen zijn nog in slechtere staat dan degene die ze aan het herstellen zijn. Gezien er op dit moment enorm wordt bespaard in de zorgsector, hou ik mijn hart al vast voor hoe dit er binnen 45 jaar zal uitzien. Tegen dan zal je me al in het rusthuis kunnen terugvinden… F*ck!
Als je over het wegennet klaagt, moet je er natuurlijk ook de bestuurders bij nemen. Hier zal ik niet te veel over uitweiden. We weten allemaal dat Walen, Fransen en Nederlanders een anomalie in de hersenen hebben waardoor logica in het verkeer hun petje te boven gaat. Ze kunnen er nu eenmaal niks aan doen… Maar éénmaal aangekomen aan de ‘Grotten van Han’ had ik, de entreeprijs buiten beschouwing gelaten, weinig reden tot klagen: weinig mensen nemen de wandelroute (I’m not a people person, you know), ik had een lolly en de grotten zijn lekker fris op zo’n okselvijver-creërende dag. Voldaan reden we richting hotel, waar we konden genieten van een hemelse maaltijd in het bijhorende restaurant en we ‘s nachts het ware genoegen hadden te mogen meegenieten van de opruiende beats van de plaatselijke openluchtfuif (‘Kind van de Duivel’ is blijkbaar ook een grote hit in Wallonië). The joy…
De dag erna hadden we een dagje Bastogne gepland en bezochten we het oorlogsmuseum. Een tekstje die beschreef hoe Herr dipsh*t Hitler aan de macht kwam, deed me verassend genoeg heel hard denken aan de laatste verkiezingsresultaten. Dit ter zijde heb ik me vooral doodgeërgerd aan een groep debiele Nederlanders die zowat alle memorabilia zaten te “bepotelen”, terwijl overal een bordje was geplaatst waarop stond dat je niks mocht aanraken en dit dan nog in de meest universele taal: een tekening. Ik kan begrijpen dat ze gefascineerd zijn door wapens, gezien ze in beide wereldoorlogen dachten dat tulpen de boel zouden redden, maar zo verpesten ze het voor ons. Voor je het weet zit alles achter glas. Blijkbaar beschikken de Nederlanders over een bijkomende afwijking in de hersenpan: de onkunde om iconen te begrijpen. Ik stel voor dat de Hollanders in het vervolg enkel nog de ‘guided tour’ kunnen mee volgen. Dit is wat ze trouwens ook in de citadel van Dinant toepassen. De citadel werd immers in 1818 gebouwd door de Nederlanders. Toeval? Ik dacht het niet!
Maar zelfs een ervaren gids die alle hersendode Nederlanders in toom kan houden is niet opgewassen tegen de vrees van de toeristische wereld: oude mensen… Polo, pet en sandalen met kousen voor de mannen en een oversized hoed, hangende tieten en een vulva-likkende mini-hond in een draagtasje voor de vrouwen. Beiden gewapend met manieren om op een onbeleefde en respectloze wijze hoffelijkheid af te dwingen van de gids, vitale mensen en bovenal, mijn zwangere vrouw (nu zal ze weer kwaad zijn als ze dit leest, want de woorden “Ik ben zwanger, niet ziek” worden dagelijks in mijn strot geramd…). Maar waar ik me vooral aan erger is het wachten: het geslenter en de onkunde om foto’s te nemen terwijl je in een smalle gang staat, wat automatisch resulteert in stilstaan, en lang… Tijdens het wachten stel je je dan de vraag of wij ook zo zullen worden… De wereld en het leven is hard. Gelukkig kon ik tijdens dit weekendje ook wel mijn genot vinden, anders was ik al lang teruggekeerd naar de ware helleput die men “werk” noemt.
This is The Odd Man saying: Ik heb nog een week en een half congé te gaan losers!!!