“Liefste peter, hoe meer dat je geeft hoe beter, geef je niets … wel dan zal ik je later niet veel bezoeken in het rusthuis”
Ik herinner me nog goed nieuwsjaarsdag in mijn bescheten kindertijd. Ik lig moe in de zetel omdat mijn wettelijke voogden mij veel te lang lieten opblijven om oudejaarsavond te vieren. De dieren zijn net terug genormaliseerd nadat marginale Noord-Fransen ons bombardeerden met goedkoop Chinees vuurwerk. Opa is er nu pas van overtuigd dat het daadwerkelijk vuurwerk was en geen nieuwe Duitse invasie. Moeder loopt over gestresseerd rond terwijl ze tegen iedereen roept uit angst dat ze niet op tijd zal klaar zijn. En dan het geluid dat de chaos aankondigt: ding-deurbel-f*ck-dong. Opa en oma, meters en peters, tantes en nonkels, … Ze zijn allemaal aanwezig in ons bescheiden middenstandskasteel om het nieuwe jaar al drinkend en vretend in te zetten. Een beetje zoals de week voordien, maar dan met goedkope champagne en minder cadeautjes. En dan komt het moment waar wij allen evenzeer naar uit keken als het volgende tandartsbezoek: het voorlezen van de nieuwjaarsbrief! “Please kill me”
Daar sta je dan moederziel alleen voor een oger-achtig leger van half aangeschoten volwassenen. Je enige wapen is een dom, samen geknutselde kroon of toverstaf met daarop uw nieuwjaarsbrief. De rijmende, geconstrueerde rommel die meer weg heeft van ordinaire, literaire diaree is vol trots door juf Ann samengesteld en wij krijgen de eer om dit voor te lezen samen met de bijhorende gebaren en/of dansjes. Na deze helse beproeving komt de magere financiële beloning van opa en oma. Amper genoeg om een paar snoepen mee te gaan kopen. Zelfs niet voldoende voor een pakje Pokémonkaarten! Pure afzetterij als je het mij vraagt! Wij hadden in die tijd meer recht op protest voor deze onderbetaling van onze jeugdige kunsten dan de ‘gele hesjes’ tegenwoordig het recht hebben! Maar wij zijn geen autostrades beginnen afzetten hoor! Dat mocht niet van de mama en de papa, veel te gevaarlijk. Dus slikten wij dit onrecht zoals ‘Hot Marijke’ de volledige ‘Erolife’-beurs in 2012 moest slikken met haar pijpmarathon. En terwijl de hele familie zich aan het volproppen is gaan we verder naar de volgende helse laag in Dantes nieuwjaars diner: de goede voornemens.
Het is geen toeval dat de psychiatrische ziekenhuizen van ons kleine landje een plotse stijging van bezette bedden kunnen waarnemen in januari, voornamelijk te observeren op de ontwenningsafdelingen. In het Kruidvat zien we plots lege rekken waar ooit de pseudo-geneeskundige medicijnen stonden die je zogezegd helpen met afslanken. Er is een boost in reclamespotjes op de televisie van Nicorette en Basic-fit en TLC doet een marathon van ‘My 600-lb Life’. Na een maand of twee zie je ze echter, fietsend op de hometrainer, hun vette reet vol nicotinepleisters, al dromen van het worstenbroodje die ze als beloning achterna zullen binnenwerken. De meeste van die arme stakkers houden het dus niet langer vol dan een maagds eerste vrijbeurt met zijn sokken. Na talloze opeenvolgende jaren van falen, moet men het misschien eens over een andere boeg gooien. Daarom stem ik voor een meer paradoxale aanpak. Laten we de raad van Sandra Bekkari opvolgen: nooit meer diëten! In plaats het risico te lopen op anorexia met die belachelijke shakes en crash-diëten, gaan we voor een all-you-can-eat Maggie style. Dat resulteert dan misschien in genoeg gewichtstoename om in aanmerking te komen bij meneer de plastische chirurg. Dan is dikke tante Maggie toch nog eens geringeld in haar leven. Verder kan ik voor de niet-rokers onder ons ook nog een oplossing bieden. Ze noemen sigaretten niet voor niets ‘thin sticks’ hoor! Wanneer dit allemaal geen soelaas brengt kan je nog naar de fles grijpen, om al je zorgen weg te drinken. Een goede coma af en toe doet wonderen!
Daarmee eindig ik graag deze nieuwjaarsboodschap. Nog een laatste tip: Heb je zelf goede voornemens voor dit jaar? Goed voor jou! Hou ze voor jezelf, niemand is geïnteresseerd.
This is The Odd Man saying, “Hopelijk kan ik nog elf maanden vullen met zulke zever”.