“Imago belangrijker dan muziek ….”
CD review Arch Enemy - Will to Power
Arch Enemy was vroeger een van mijn favoriete bands … maar er is jammergenoeg veel veranderd. Toen ik Arch Enemy leerde kennen in 1998 met Stigmata & Burning Bridges was ik door het dolle heen met deze band. Snede scherpe riffs, vette sound en vocals om U tegen te zeggen.
Ondertussen zijn we 20 jaar verder, en de band is naar mijn bescheiden mening maar een schim meer van waar ze indertijd voor stonden.
Arch Enemy is wel uitgegroeid van een underground band naar een van de meest succesvolle extreme metal bands in de wereld.… Met de frontvrouw wissel van Gossow naar White-Gluz hebben ze niet moeten inboeten aan power en veelzijdigheid. De nieuwe zangeres kan heel wat meer tonen aan dan haar voorgang(st)er. Luister maar naar Reason To Believe.
Na de gebruikelijke overbodige instrumentale intro vliegen ze erin met The Race. Een plaat die de trademark tempos en melodieën van de band hoog in het vaandel draagt.
Op Blood in the Water is de Loomis stijl wat meer hoorbaar wat het nummer toch een meerwaarde geeft.
The World is Yours is verzadigd met een soort pop melodietje die maar moeilijk uit het hoofd geraakt. Met in het midden een typisch Iron Maiden eerbetoon die overgaat naar een sample/pop/piano moment met tot slot de climax van hun pop melodietje ….
Next in line ‘The Eagle Flies Alone’ borduurt wat verder op de vorige track.
Reasons To Believe is zowat de meest clean gezongen track op deze plaat waar White-Gluz laat horen wat ze kan. En het maakt zeker indruk.
Mijn favoriet op de plaat.
Murder Scene doet al gauw het melige van vorige track vergeten en vliegt er in als een bom. Een plaat die mij op sommige momenten aan Episode 666 van In Flames doet denken.
Zowat de meest zinloze instrumentale plaat ooit staat ook op deze CD. Saturine …
Ofwel hadden ze nog wat plaats over op hun CD, ofwel hebben ze deze vergeten te wissen bij de druk.
Dreams of Retribution is zowat het meest gevarieerde nummer van de plaat. De song wisselt van onheilspellende klavecimbels naar power metal riffs … met hier en daar een children of bodom deuntje ertussen ….
First Day In Hell begint wat ‘MachineHead’ achtig, maar gaat dan al gauw over naar cliché riffs om er toch maar een eind te moeten aan breien. Dat geldt trouwens ook voor de laatste 2 liedjes van hun album My Shadow and I en A Fight I must Win.
Bij het beluisteren van hun laatste plaat krijg ik echt het gevoel dat ze nog een album ‘moesten’ maken van hun platenmaatschappij. Vlug hup hup een liedje of 10 schrijven, opnemen en klaar is kees. Bij sommige riffs heb je zelfs het ‘heb ik al eens gehoord’ gevoel na de eerste luisteren. Gitarist Michael Amott zou beter het schrijven terug wat meer overlaten aan zijn collega Jeff Loomis (Nevermore).
Al bij al geen slechte plaat die gemakkelijk binnen gaat, maar voor vernieuwing gaan ze bij mij geen hoge punten scoren. Zoals de titel al aangaf zijn ze bij Arch Enemy meer bezig met hun Imago dan dat ze nog bezig zijn met ‘goeie’ platen maken.
De moderne Arch Enemy bevat alle eigenschappen van een pop metal band …
overdreven productie, misplaatste samples, simpele songstructuur en focus op de vocals in plaats van op het geheel. Een gemiste kans ….
review: Vandamme Wouter
score: 2,5/5