Blink-182 – California (3/5)
Wie het kleine niet eert…
All The Small Things heeft intussen de leeftijd bereikt van een rebelse tiener die uit protest tegen ouderlijk gezag naar vuilgebekte punk luistert. 17 jaren geleden werd de dolkomische clip van de punkrock-klassieker voor eeuwig op ons netvlies gebrand. Na een serie topplaten, onvergetelijke optredens en de nodige miserie die gepaard gaat met succes is Blink-182 terug van weggeweest met album nummer negen.
California is de eerste plaat zonder boegbeeld Tom DeLonge die na een zoveelste dispuut de band voor de tweede keer op tien jaar tijd op een niet zo’n vriendelijke manier verliet. Hij werd redelijk vlot vervangen werd door Matt Skiba (Alkaline Trio). Het kenmerkende stemgeluid van DeLonge was jarenlang één van de blinkende uithangborden. Dat gemis wordt maar deels opgevangen door Skiba die zijn stinkende best doet om de ex-frontman te doen vergeten. Ook een naam van een Amerikaanse staat als albumtitel is niet erg origineel. Al is de platenhoes wel ééntje om in te kaderen, als je natuurlijk van comics houdt. Desalniettemin staan er veertien volwaardige tracks op California, te popelen als een meute jonge jachthonden die gelost worden op al wie ten prooi wil vallen. Bij ons blijven vooral de single Bored To Death, Los Angeles en meezinger No Future hangen na enkele grondige luisterbeurten. De collateral damage van DeLonges vertrek valt dus al bij al nog mee. Blink-182 blijft als voortrekker van de plezante punk overeind en dat is na een moeilijke periode voor een band misschien toch nog het belangrijkste.
Wie het kleine niet eert is het grote Blink niet weerd!
(BG)