Atlas – Blush (4/5)
Op de kaart gezet
Atlas is een post-hardcore band die vanuit hun thuishaven Eindhout met gebalde vuisten timmert aan een carrière in binnen- en buitenland. Met hun debuutplaat die eind vorig jaar gereleaset werd, worden grote stappen voorwaarts gezet. Blush werd opgenomen in The Ranch, een opnamestudio in Southampton. Je kan je verwachten aan een rijke sound die ergens het midden houdt tussen het mainstreame van Parkway Drive en de gedurfde gelaagdheid van Russian Circles. De zangstijl van frontman Jeroen Vranken doet ons terugdenken aan die van Geoff Rickly van Thursday.
Na een onheilspellende intro knalt Blush van start met The Underneath. Atlas windt er geen doekjes om en toont meteen waarvoor het staat. Het betere gitaarwerk vliegt onder begeleiding van de sterke stembanden van Vranken vrank en vrij uit de boxen. Er wordt genoeg tijd genomen om verse zuurstof op te nemen zodat pieken tijdens de tracks beter uit de verf komen. Zo kunnen Youth en vooral 3AM, dat iets korter is dan de rest, door een ferme scheut jeugdig enthousiasme en passie voor het genre een blijvende indruk nalaten. Na het grotendeels instrumentale Daly zitten we net over de helft. Ook deel twee van de plaat blijft hardcore van hoog niveau afleveren. Bij Cleaner Days wordt de sound in vergelijking met de andere tracks gestript waardoor de vocals, die duidelijk centraal staan, nog meer op de voorgrond treden. Sleepers is als voorlaatste track allesbehalve een slaapverwekkende platenvuller. Het refrein hakt er onverbiddelijk in en de puike riffs zorgen voor een degelijke structuur. Het is één van de beste songs van de hele schijf. Met I Worship The Rivers mondt de plaat uit tot een prachtig sluitstuk. Harde morzels worden afwisselend met rustige tussenstukken die het zwerk worden ingekeild tot er geen spaander meer heel is.
Atlas zet zich met deze eerste LP nog wat duidelijker op de kaart. De post-hardcore scene in ons land is een briesend paradepaardje rijker!
(BG)