Black Box Revelation – Tattooed Smiles (3,5/5)
Blues zonder rock
Net zoals The Black Keys maken Black Box Revelation na tien jaar een transformatie door. Enkel de nasale stem van Paternoster blijft onveranderd verder kwelen. Dat het na vier platen met twee soms te nauw werd, heeft er voor gezorgd dat Black Box Revelation op hun vijfde langspeler de composities met wat synths en orgeltjes aandikten. Tattooed Smiles is bijlange niet het magnum opus van Jan en Dries, maar er staan enkele songs ongeduldig klaar om zich te ontpoppen tot belpop-anthems.
Het eerste trio songs - Kick The Habbit, Blown Away en Mama Call Me, Please – zijn, tegen de natuur van Black Box Revelation in, heel afwachtend. De blues geeft voorlopig zonder veel rock de toon aan. Bij de titeltrack aangekomen, komt de plaat voor de eerste keer echt tot ontploffing. Een strakke riff tijdens de strofes, een knipoog naar één van de beste bands (The War On Drugs) van het moment en een energiek refrein. Meer is er soms niet nodig om simpele zielen zoals ons te bekoren. Wat deze schijf iets interessanter maakt dan de gemiddelde tricoloren rockplaat is een gastzanger met naam en faam. Niemand minder dan Seasick Steve keuvelt mee op Built To Last. Dit lied heeft potentieel en kan misschien een oh zo gedroomde internationale doorbraak forceren. Ook Yellow Belly en Damned Body mogen er wezen. Al wordt er hier ook niet in overdrive gegaan door de chef van de peleton, wat vroeger veel meer het geval is. Op het einde is er nog ruimte voor een streepje français op aangeven van Roméo Elvis. Dat maakt de kans dat Wallonië en grote broer Frankrijk ook overstag zullen gaan voor dit nog steeds oerdegelijke duo.
Black Box Revelation maakt deze keer geen vuist maar dient ons een zacht blueskussen aan om op een koele matin mee wakker te worden.
(BG)