Cd review: Interpol – Marauder 3/5
Interpol is een band die me zeer nauw aan het hart ligt. Ik leerde ze kennen (zoals bijna iedereen) met ‘Evil’ uit het heerlijke Antics. Maar het was vooral hun eerste worp, Turn on the Bright Lights, die me daarna volledig deed vallen voor het gezelschap rond Paul Banks. Ik was 14 en voor het eerst was goede muziek meer dan gewoon enkele goede nummers. De samensmelting van de ijskoude stem van Banks, de stuwende bas van Dengler en de warme, gloeiende gitaar van Kessler deed me muziek voor het eerst voelen, met als gevolg dat je een plaat moeilijk nog grijzer kan draaien. Sindsdien gaan hun albums in mijn opzicht van goed tot middelmatig en zijn ze, in mijn ogen, vooral gedoemd om vergeleken te worden met het ongenaakbare TOTBL. Ook voor dit album hoopte ik diep vanbinnen opnieuw met open mond te luisteren naar geniale moodpieces als ‘Hands Away’ en ‘Untitled’. One can only hope…
Met een uiterst objectieve kijk en zonder veel verwachtingen begon ik te luisteren. Het moet gezegd: het album is geregeld goed, bij momenten zelfs zeer goed! Maar slechts zelden ben ik even geprikkeld als bij hun transcendente debuut. ‘Marauder’ bevat enkele goede donkere Indie-rockers (The Rover, Complications) die het album in het begin een bepaalde drang en urgentie meegeven. Nog beter is Flight of Fancy dat gelijkaardig begint, maar in het tweede deel toch wat meer de hoeken van het genre opzoekt. Het daaropvolgende ‘Stay in Touch’ is waarschijnlijk het beste wat het album te bieden heeft. Het komt rustig opborrelen, wringt zich steeds weer in een bocht die je niet verwacht en op het moment dat het op ontploffen staat, brokkelt het weer rustig af om je verlangend achter te laten. Jammer genoeg komt die ongrijpbaarheid maar zelden opdagen en missen ze dat verrassende. ‘NYSMAW’ klinkt weinig creatief en is een afkooksel van enkele andere nummers van het album. ‘Surveillance’ klinkt geforceerd en ook ‘Party’s over’ is in hetzelfde bedje ziek. Het is een album met up’s and downs. Het toont een Interpol dat nog vlagen laat zien van hun eerste noten, maar het mist te vaak ideeën, sfeer en samenhang. Ze maken bij momenten nog sterke nummers, maar ze missen de magie van hun beginperiode.
Robbe Desmet