Mammoth Mammoth – Mount the Mountain (4/5)
De mammoet is alive & kicking
Motörhead op LSD-trip, Queens Of The Stone Age on speed of AC/DC na een amfetaminekuur. Welke drugs de manschappen van Mammoth Mammoth nemen weten we niet, maar één ding is zeker: hun vijfde studioplaat Mount the Mountain is een blaffende brok testosteron geworden. Na Wolfmother, Parkway Drive en Airbourne is Mammoth Mammoth de zoveelste rockende raskangoeroe die van Down Under al huppelend onze richting uitkomt.
Met een lijvige titeltrack wordt deze harde bergtocht ronkend op gang getrapt. We weten meteen waar we aan toe zijn: rock, recht voor de raap afgeleverd. De gitaren grommen en de drums zijn onheilspellender dan de ergste Australische bosbrand. Spellbound raast als een opgejaagde kudde mammoeten door de wildernis. De begeesterende riffs zorgen vrijwel meteen voor de perfecte betovering. Deze track zal mits enige airplay zeker potten breken. Hole In The Head en Kickin’ The Dog doen de plaat rauw doorsnauwen. Geen tijd voor instrumentale intermezzo’s of bedaarde ballads, the great rocking wall of sound moet brick by brick/track by track vakkundig gemetst worden. Bij Procrastination is er geen sprake van uitstelgedrag. Dirty rock & roll gutst in al zijn smerigheid uit de boxen. Waar de doorsnee hardrockplaat een dipje kent, doet Mount the Mountain er nog een schepje bovenop met Sleepwalker. Hier is de harige olifantachtige niet met uitsterven bedreigd maar very much alive & kicking. Er werd naar alle waarschijnlijkheid bergen werk verzet om deze plaat te produceren en dat brengt op. Epitome en Hard Way Down zijn rake resumés van de geleverde arbeid. Bloed, zweet en tranen zijn Mammoth Mammoth niet vreemd en daar kunnen heel wat collega’s een voorbeeld aan nemen. Met Cold Liquor klinken we nog een laatste keer op onze besnaarde vriend, de gitaar. De combinatie echtheid en bevlogenheid verdient een welgemeende santé.
Een album dat in heel zijn hoedanigheid blinkt in zijn hoes, koesteren die handel.
(BG)