Saxon –Thunderbolt (4/5)
Veertig jaar op kruistocht
2018 is voor Saxon een jubileumjaar. Ze staan veertig jaar op de planken en hebben met Thunderbolt hun tweeëntwintigste kanonschot afgevuurd. Vorig jaar nog deden ze de Lange Munte op zijn grondvesten daveren tijdens de tiende editie van Alcatraz. Ze bewezen meer dan ooit dat ze nog steeds in topform zijn. En ook al is Thunderbolt meer van hetzelfde, vervelen doet deze donderslag bij heldere hemel allerminst.
De titeltrack krijgt met Olympus Rising de rode loper voorgerold. Vette riffs gebrandmerkt met NWOBHM-label bliksemen door het zwerk. Frontman Biff Byford heeft met zijn 67 lentes een vocaliteit waar je een overrompelende kruistocht op kan organiseren en ook live heeft de levende legende nauwelijks steun nodig. Ook Nosferatu (The Vampires Waltz) en They Played Rock and Roll hebben meteen de snee van een excalibur om een heel ridderleger in oorlogsstemming te brengen. Stalen solo’s rollen gedwee uit de boxen. Dreigend en grommend wordt Predator, halverwege de plaat, wakker. Voor deze meest donkere drie minuten van de plaat hebben Biff en co Johan Hegg (Amon Amarth) uitgenodigd en de chemie tussen de twee edelmetalen helden spat er met dikke gensters van. Onheilspellend en doordacht gebracht.
Son Of Odin hoort dan weer, samen met The Secret of Flight, bij de mindere muziekjes van deze LP. Niet getreurd want Sniper schiet op zijn beurt wel weer meteen raak. Zonder genade wordt kort en krachtig uitgehaald naar al wat beweegt. De gitaren worden nog eens tot het uiterste gedreven met dit gewenst eindproduct als resultaat. Sluipschutter mag vanaf nu zonder verpinken op de lijst met zware beroepen gezet worden. Als doorwinterde crusaders van het heavy metal genre wordt er bij A Wizard’s Tale oerdegelijk verder gedaan. Ook al is het einde in zicht moet Thunderbolt niet aan kwaliteit inboeten. Integendeel bij Roadies’ Song worden alle werkende handen achter de schermen nog eens bedankt voor bewezen diensten. Er zijn maar weinig bands die hier aandacht zouden aan schenken met een opmerkelijke ode.
Geen brugpensioen voor de sympathieke lieden van Saxon, eat this Slayer!
(BG)