Cd-review: Steak Number Eight – Kosmokoma (4,5/5)
Een band uit één stuk
Het gaat goed met de Belgische metalscene. De bands die kwalitatief gitaargerief van het hardere genre afleveren zijn niet meer op twee handen te tellen. Wij denken hierbij aan eminente ensembles als King Hiss, Your Highness, Diablo Blvd., Spoil Engine… En dan hebben we het nog niet gehad over de wedergeboorte van Channel Zero die toch al een mooie zes jaar bezig is. Maar wat vooral opviel de laatste jaren in het Vlaamsche landschap van metalen geschuifel en beenharde riffs was de groeibeweging van Steak Number Eight. Brent Vanneste en company zijn met deze vierde loeier van formaat nog meer dan ooit tevoren een groep uit één stuk geworden.
Het startschot dat meer weg geeft van een bulderende raketlancering is van kosmisch niveau. Return Of The Kolomon is een ongeziene album-prelude in de Belgische rockgeschiedenis. Als een ongeleid projectiel suist de song door de woonkamer en onze opengevallen mond. Hier heeft niemand iets op terug. Your Soul Deserves To Die Twice en Principal Features Of The Cult, allebei een hele mond vol, doen verder op het strakke elan dat met de opener werd ingezet. We zouden hier een vergelijking kunnen maken met buitenlandse bands die ooit gelijkaardig materiaal hebben afgeleverd. Maar zoals bij Balthazar (ook uit de streke) vinden we hier geen internationaal equivalent. Bij Gravity Giants hangt onze muil nog steeds open, lichtjes schuin weliswaar. Dit lied zal zonder de meestal nodige opzweping live met de borst vooruit mee gescandeerd worden. Op Charades en Knows Sees Tells All wordt telkenmale uit het zelfde vaatje getapt. Beide tracks beginnen rustig om gaandeweg in al zijn volledigheid los te barsten. It Might Be The Lights valt in vergelijking met de rest een tikkeltje lichter uit. Toch wordt er noest door gesnaard en geschreeuwd dat het een lieve lust is. Op Cheating The Gallows laten ze zich nog eens van hun meest sludgy kant zien. De op één na langste uithaal op deze schijf stijgt snuivend en snauwend naar een apocalyptisch hoogtepunt. Net op het moment dat we denken dat we al fijne metalwaren van Kosmokoma gesmaakt hebben, keilen de dappere binken uit het wervelende Wevelgem nog een laatste brok noise van het zuiverste soort het ijle in. Deze spitante stoot is een oorverdovend orgelpunt van een magnifiek album.
Ze losten onlangs een hoop Belgische concertdata, wij hopen er op één van deze afspraken bij te zijn.
(BG)