The RG’s – The Cricket Sound (4,5/5)
Noise met een brede grijns uit eigen streek
De oerdegelijke bands uit eigen streek die het hardere labeurwerk niet schuwen, blijven als wilde paddenstoelen uit de Zuid-Westvlaamse kleigrond schieten. Wat The RG’s met hun tweede langspeler The Cricket Sound afleveren hebben we sinds Gojira en King Hiss niet meer in onze oren gesmeerd gekregen. Het is moeilijk om te vergelijken met ‘bekende’ bands, maar wat Wouter, Stijn en Jens hier gefabriceerd hebben klinkt vooral heel sleazy, fuzzy en noisy. De aanwezigheid van Brent Vanneste in de opnamestudio is hier en daar te horen, maar bovenal zijn The RG’s erin geslaagd om een eigen doorwinterde sound naar voor te schuiven.
Dat The Cricket Sound vol ongepolijste ronkende rockparels staat, wordt meteen bewezen door de openingstrack. Bored Ass Tony verveelt geen seconde en heeft een intro die Kortrijk en omstreken stante pede in een dor en rotsachtig woestijnlandschap doet veranderen. Gierende gitaren en driftig gedrum als metronoom zijn de bouwstenen van deze formatie waar heel wat muziek in zit. Bij Stevie, The Guy Who Didn’t Pay Us wordt er gretig doorgedaan. Geen afgeschuurde tracks zonder prikkende splinters, maar rauwe muilperen recht in onze tronie. Stevie de sleper zal het geweten hebben.
De titeltrack komt na één luisterbeurt binnen om als een tjirpende krekel in het achterhoofd al winterslapend te blijven hangen. Deze dijk van een schijf is de ideale soundtrack bij het gejaagde, met sociale media gevulde leven dat we allen op onze eigenste manier door ploegen. Dirty Allen begint onheilspellend met een doffe sirene die doorheen de song een rode draad lijkt te vormen. De strakke wisselwerking tussen de bandleden, die elk een deel van de lyrics voor hun rekening nemen, is één van de vele sterktes die The RG’s op een drafje uitspelen. Bij Keep Your Secrets wordt de kunde van geheimhouding op de korrel genomen. Bij dit staaltje garagerock pur sang zitten we over de helft.
Dead Inside gooit nog wat olie op het brandende vuur. Zelfs de mannen van Triggerfinger zouden van deze grofkorrelige loeier van formaat iets kunnen leren: laat de drang naar radiovriendelijkheid de diepgewortelde roots van de ronkende rock & roll niet beïnvloeden. My Friend Ed, de langste streep vettigheid van de plaat, houdt de boel net voor het einde gerodeerd om uiteindelijk in stijl af te ronden met Smack Your Neighbour, een serieuze ‘djoef van de week’ afgekruid met een snuifje shoegaze. Ook het artwork, die de lading heel goed dekt, mag er wezen, alleen daarvoor al zou je een vinylplaat van dit drietal in huis halen.
The RG’s staan garant voor een stevige pot noise rock met de brede grijns op het gezicht. Met The Cricket Sound zetten ze gretig enkele stappen vooruit.
BG