Seasick Steve - Can U Cook?
Wanneer je de rocking, redneck hobo Seasick Steve voor het eerst live aan het werk hebt gezien, kan je je voor de rest van je leven perfect herinneren waar en wanneer dat was. Voor mij was dit op Pukkelpop 2010. Ik strompelde wat rond en besliste om maar eens een kijkje te gaan nemen naar de Main Stage. Er ging net een show starten van een voor mij nog onbekende artiest. Een blauwe vlag met een bebaarde man en onderschrift ‘Seasick Steve’ hing te wapperen in de warme middagzon. Een muffe (of zoals ze bij ons zouden zeggen “skoeftie”), bebaarde schooier met een samengeknutseld gitaartje kwam het podium op, gevolgd door een oude, langharige man met zwarte zonnebril, twee drumstokken en vermoedelijk voor 90% met artrose gevulde gewrichten. Licht geamuseerd kwam ik al dichter en toen de eerste noten weerklonken werden mijn trommelvliezen onmiddellijk gegrepen door één van Steves vishaken die mij zonder pardon naar dat podium toe trokken. Dit was voor mij dé Pukkelpop revelatie van 2010! (Toevallig genoeg speelde ‘The Black Box Revelation’ ook dat jaar, die, zoals je kan afleiden uit de naam, technisch gezien ook een revelatie waren).
We zijn nu jaren verder, maar Steve heeft, zoals bij vele mensen ongetwijfeld, nog steeds een speciale plaats in mijn hart en in mijn platencollectie. Eind september kwam zijn negende plaat uit en na het lezen van enkele lovende kritieken was ik laaiend enthousiast om mijn oren in te smeren met wat broodnodige blues tunes!
Wat ik gepresenteerd kreeg was echter teleurstellend.
De plaat is plat, saai, eentonig en heeft voor mij weinig dynamiek. Qua sound is het wel mooi afgerond, wat juist niet hoort te zijn voor Steve. Is hij depressief? Of is hij lui geworden? Er zijn wel enkele momenten waar mijn voetjes beginnen mee te tikken, maar die zijn zo zeldzaam als mijn spontane wil om te sporten. Begrijp me niet verkeerd. De nummers zijn ook niet volkomen slecht. Steve is en blijft een geweldige artiest, maar als ik deze nummers naast zijn oudere werk leg, missen ze die ‘gonads’, de zogezegde ‘kahoenies’, die Steve er altijd in gooide. (Je weet wel wat ik bedoel.)
Het eerste nummer is “Hate Da Winter”. En behalve een fluffy husky die gedropt wordt op de evenaar denk ik dat iedereen zich wel een beetje kan vinden in dit thema… Dit is naar mijn mening één van de betere nummers die de plaat te bieden heeft. Upbeat tempo dat er lekker invliegt, maar mij kon het helaas niet helemààl overtuigen om er volledig op ‘los te gehen’. Hopen dus maar dat het tweede nummer van de plaat mij wel zover zou krijgen… Doet het niet.
Op dan maar naar het derde nummer dat tevens ook het titelnummer is. ‘Can U Cook?’ is een nummer dat lekker start, maar ook weeral snel gaat vervelen. De angst slaat wat toe… Tot nu toe kan de elpee mij niet meenemen naar ‘Steve country’ aka ‘The Dog House’. Het vierde nummer op de plaat, ‘Last Rodeo’, kan dat dan weer wel (Oef). Vooral een leuk nummer als je meer aandacht geeft aan de tekst. Het is het verhaal van een wereld die te snel vooruit gaat voor zo’n oude rot als onze Steve. “When everything's electric, can't smell no gasoline. I guess it will be clean. Some say it's clean. What a world that will be. Just ain't for me.” Laat me toch wat lachen, maar tegelijkertijd laat het me ook denken: “Daar gaat dan de Groene fanbase van Steve!” But who cares. Me like. On to the next!
Het nummer ‘Chewin’ On Da Blues’ is een traag, slaapverwekkend nummer met weinig variatie. Het laat in 3:58 minuten meer melatonine vrijkomen dan het medicijnkastje van Pete Doherty.
Een nummer waarbij je merkt dat er toch wat werd geëxperimenteerd is ‘Lay’. Je hoort duidelijk een elektronische beat en mooie, cleane gitaar. Daardoor mist het echter weer dat vieze, vuile kantje waar ik zo van hou.
‘Locked Up And Locked Down Blues’ is er eentje waarvan het hoofdje toch nog eens gaat schudden. Typisch Seasicks way of doing it. Het melatonine gehalte in de grijze massa gaat terug naar beneden; we worden terug wakker!
Maar het is te laat. De plaat sluit af met ‘Company’. Opnieuw een plat nummer waarin ik levendigheid mis.
Blijkbaar heeft Steve niet gelogen toen hij zong “You can’t teach an old dog new tricks”. Deze plaat brengt ons niet veel nieuws onder de zon en maakt mij ook niet warm om het op repeat te zetten. Hem onverschillig aan de kant gooien zou ik nu ook niet doen. Enkele nummers zullen wel in mijn Spotify-lijst komen en op de achtergrond spelen tijdens het autorijden. Sommigen zullen vast een leuke tijd beleven aan ‘Can U Cook?’, maar Seasick Steve heeft deze fan (ikke dus) niet aan zijn figuurlijke haak kunnen slaan met deze plaat. Ik kan alleen maar hopen dat Steve terug naar zijn oude, vuile kantje zal grijpen op zijn tiende studioplaat.
2.5/5
Odd man out!