THE SMASHING PUMPKINS – Cyr
Kijk eens aan. De Coronastilte wordt doorbroken door een nieuwe schijf van The Smashing Pumpkins.
‘CYR’ bevat zo maar eventjes twintig songs! Ik val meteen met de deur in huis: verwacht geen Pumpkins zoals in de tijd van Mellon Collie and the Infinite Sadness. Deze Pumpkins laten een ander geluid horen. Het gitaargeweld is er uit. Het hoofdinstrument is de synthesizer geworden. De plaat start met ‘The Colour Of Love’ . Een radiovriendelijke melodieuze up-temposong met een vernieuwde Billy Corgan-stem. De hoge snijdende uithalen zijn verdwenen. Wat niet afneemt dat Corgan een geweldige zanger is. Hij is rustiger geworden. De titeltrack ‘Cyr’ ligt in het verlengde van de openingstrack maar dan iets trager. Een popsong met alles er op en er aan. Vrouwelijke achtergrondzang die het refrein ondersteund.
‘Dulcet In E’ en ‘Black Forest, Black Hills’ zijn door het drumwerk een knipoog naar hun vroegere werk maar veel ingetogener en uiteraard zonder het hevig gitaarwerk.
‘Wrath’ is een echte popsong met achtergrondzang a la Stevie Nicks en C.McVie destijds.
‘Purple Blood’ heeft iets maar de magere beat wordt meermaals onderbroken.
Een uitschieter in schoonheid is ‘Anno Satana’. Een mid-temposong met een prachtige zanglijn.
The Smashing Pumpkins zijn braaf geworden. Voor zoverre dat die aanwezig was, is de grungetouch er volledig uit. Het zijn allemaal mooie songs maar afgelikt. Dat komt door Corgan’s productie. Het agressief drum- en gitaarwerk is weg. De drums klinken zeer commercieel en toegankelijk. Blijkbaar volstaat een snare en bassdrum voor Corgan. Elektronica heeft de Pumpkins ingepalmd.
De plaat heeft dus twintig nummers. Dat is van het goede teveel. Maar gelukkig klokt de langstdurende song af op 04:43 minuten. Oef.
Guido Grymonprez.