Arcade Fire, Sportpaleis, 19/04/2018
Gangmakers van de 21ste eeuw
Dat de verwachtingen van de doortocht van Arcade Fire in het Sportpaleis hoog gespannen waren, was voor de hand liggender dan een ultraorthodoxe Jood op een lijst van CD&V. Dit Canadees zootje ongeregeld hoort al meer dan vijftien jaar bij het meest toonaangevende wat de alternatieve muziekwereld te bieden heeft. Maar als je de grootste zaal van het land kan vullen ben je misschien meer mainstream dan Win Butler en co zich zou willen profileren. Wij durven hen in navolging van Radiohead zelf The Beatles van dit decennium noemen. Gangmakers van 21ste eeuw.
Met een boksring als podium centraal gelegen op het middenplein en voorzien van de nodige spots en schermen in alle windrichtingen, was het zeskoppige ensemble goed uitgerust om enkele rake klappen uit te delen. Met het drieluik Everything Now, Rebellion (lies) en No Cars Go, die hoogstwaarschijnlijk verwees naar het verkeersinfarct op de Antwerpse ring, pakten ze genadeloos uit. We werden overrompeld met strakke composities die al jarenlang in het collectief geheugen gebeiteld staan. Als je met drie van je grootste hits van wal kan steken in een twee uur durende set behoor je tot de levende muzieklegendes van deze tijd. Het geluid was top, een zeldzaamheid in het Sportpladeis en de sfeer was nog beter. Régine Chassagne eiste haar rol als frontvrouw naast Butler, met een magistrale versie van Electric Blue, overtuigend op. De vocale octaven die bereikt werden, lagen ver buiten ons bereik. Ook de keuze om The Suburbs er op kousenvoeten tussen te squeezen bleek meer dan de juiste te zijn. Alle zittenden gingen rechtstaan en teksten werden als een nationale hymne broederlijk meegezongen. Creature Comfort veranderde de boel, net voor de bisronde, in een kolkende discotheek die veel meehad van een kitscherig metaloptreden. We gingen uiteindelijk finaal tegen het canvas en reden in een roes van feeërieke melodiën huiswaarts.
Arcade Fire in het Sportpaleis, nu al het optreden van het jaar!?
(BG)