Baroness @ Trix 20/11/19 (5/5)
Kroniek van een aangekondigde topavond
Twee weken geleden waren we aanwezig in het Sportpaleis om het veel te groot geworden Volbeat te aanschouwen. Hun zeer middelmatige laatste worp in het midden gelaten waren we die avond vooral afgezakt naar A’pen voor het voorprogramma. Michael Poulsen en zijn gevolg hadden het slim gezien en beslist om cultfiguur Danko Jones en de rijzende sterren van Baroness als in het oog springende opwarmers mee te nemen op tournee. Zonder hun aanwezigheid hadden we hoogstwaarschijnlijk een avond voor de buis achter de kiezen.
Baroness weet ons sinds Yellow & Green (2012) te bekoren en in de ongezellige metalen bunker van het Sportpaleis was dit niet anders. Frontman John Baizley en co deden die avond zeker enkele Volbeat-harten sneller slaan met hun overtuigende vertoning die recht voor de raap gebracht werd en als een prikkelende aperitief op een edelmetalen dienblaadje werd afgeleverd. Daarna kon het hoofdgerecht van chef Poulsen en co alleen nog maar een indigestie opleveren.
Na het prachtige Purple (2015) en de kersverse loeier Gold & Grey (2019) heeft Baroness een discografie opgebouwd waar vriend en vijand, als ze die al zouden hebben, jaloers op kan zijn. De steeds terugkerende spelvreugde die ze live ten berde brengen maakt hen zowel binnen als buiten de VS een graag gezien gast. De fanbase groeit even gestaag als de baard van Beazly. Als de tournee van Volbeat de pauzeknop indrukt, trekt Baroness er alleen op uit om hun riedels in de kleinere club ‘om de hoek’ te etaleren. Trix, een dikke kilometer van het Sportpaleis, was dan ook de zaal bij uitstek om dit te doen.
Er werd gegrossierd uit de vijf albums met Gold & Grey voorop. Met Throw Me An Anchor meerde mammoettanker Baroness aan in de Antwerpse haven. De daaropvolgende ruwe parel A Horse Called Golgotha en crowdpleaser March To The Sea maakten de verschroeiend intrede compleet. Het instrumentale Green Theme kon op heel wat bijval rekenen. Een glimlachende Baizley, wederom gehuld in Amenra-shirt en bulkend van het enthousiasme en zelfvertrouwen, zag dat het na een half uur goed zat. Er was ook ruimte om de meer gevoelige songs, doordrongen van melancholie, naar voor te schuiven. Zo werden Tourniquet en Eula met passie voor perfectie en een goed oog voor doelgerichte opbouw als een ongeduldige zaadje in ons gehoorkanaal geplant. Met een bezwerende versie van If I Have To Wake Up (Would You Stop The Rain?) die door merg en been ging, werd de eindsprint ingezet. Vervolgens werden Shock Me en Chlorine & Wine, beide van Purple, mee gekweeld als nieuwe nationale hymnes. Bij The Gnashing zag gitariste Gina Gleason haar kans schoon om al snarend met haar hele hebben en houden een strakke stagedive te placeren. Tijdens de bisronde werden we nog getrakteerd op enkele Baroness-classics uit de oude doos. We kregen opeenvolgend The Sweetest Curse, Isak en Take My Bones Away als drieste mokerslagen tegen ons van de kou geweerd gelaat.
Na Tool was dit de beste live-vertoning die we dit jaar mochten meemaken. We hopen uit de grond van ons hart dat Gina, John, Sebastian en Nick ook volgend jaar willen halt houden in ons land. Podium groot of klein, subsidies of geen subsidies, Baroness is altijd op de afspraak.
(BG)