Bryan Ferry & Metropole Orkest @ Lotto Arena
Very Ferry
Naast The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin, Black Sabbath… had Great Britain vanaf 1971 ook Roxy Music die met huppelende glamrock vol zelfvertrouwen zijn stempel kon drukken op de muziekgeschiedenis. Pop met ballen voor jong, oud, man, vrouw en transgender. Zo bleek het publiek ook mooi verdeeld, maar ging de gemiddelde leeftijd toch gewillig richting de vijftig. Met een 9-koppig ensemble van rasmuzikanten én het Metropole Orkest had de frontman alles om te imponeren. Maar Bryan hield het bij momenten toch very Ferry, een dansende jukebox vol hits, een klasbak met niet minder dan 72 lentes op de teller.
Opener The Main Thing zette al dreunend de zintuigen op scherp terwijl de plaatsen op het middenplein her en der nog gevuld moesten worden. We zullen het maar op de Shakira-file steken dat er een paar late fans zelfs de eerste vijf nummers moesten missen. Don’t Stop The Dance zorgde voor een eerste bescheiden hoogtepunt. Deze song, uit mijn geboortejaar, ademt één en al eighties en gaat dus zoetjes binnen. De boodschap was duidelijk, het wordt geen avond om stilletjes in te dutten. Ook de vurige vioolsoliste bij Out Of The Blue kreeg al heel vroeg in de set de handen daverend op elkaar. Deze Roxy-classic staat met zekerheid in onze top tien van beste outro’s. Ook live werd alles van de eerste tot de laatste noot in zijn perfecte hoedanigheid naar voor geschoven. Ferry schuwde zijn dieper gravende avant-garde werk niet. Zo kregen we nog voor het uur Bête Noir, Zamba en het weergaloze In Every Dream Home A Heartache op ons bord. Maar de eindspurt die werd ingezet met Do The Strand werd een echte Sturm und Drang op zijn Ferry’s. Avalon en het wondermooie More Than This - één van de lievelingsliedjes van Adam Granduciel (The War on Drugs), zo weet u ook waar hij zijn straffe mosterd haalde – deden heel wat ogen sluiten en monden open vallen. Love Is The Drug was de enige van het rijtje hits die met het hele orkest ietwat geforceerd overkwam. Desalniettemin waren de meeste zitjes en stoelen in de zaal overbodig geworden en stormden tientallen aanwezigen naar voor om een glimp van de levende legende in actie op te vangen. Met Virginia Plain, Let’s Stick Together en Jealous Guy werd er eendrachtig in koor afgesloten.
Met een verzadigd gevoel reden we al fluitend huiswaarts. ‘More than this, you know there is nothing!’
(BG)