Chameleons Vox - Support: Flesh & Fell @ De Kreun 23/04/2016
New wave van de bovenste plank
Eindelijk heb ik de laatste van mijn 3 favoriete new-wave bands aller tijden live kunnen zien !
Na “The Sound” (met de betreurde Adrian Borland) op Seaside Festival in 1985 en “The Psychedelic Furs” op Sinners Day in 2011, nu eindelijk ook “The Chameleons” (weliswaar onder de noemer Chameleons Vox) in De Kreun te Kortrijk afgelopen zaterdag.
En als er één ding is wat deze 3 bands gemeen hebben – en zo zijn er nog wel meerdere op te noemen (ik denk aan AC/DC om actueel te blijven) – is het wel het specifieke karakter van het stemgeluid van de frontman/zanger. Neem dát weg en er is geen sprake meer van dezelfde band !
Vandaar ook de terechte naamskeuze “Chameleons Vox” wanneer zanger/componist Mark Burgess indertijd besliste om de legendarische songs van zijn band live terug op te voeren.
Momenteel bezig aan een uitgebreide Europese tour en straks ook in de States, waren Burgess en zijn nieuwe kompanen zaterdag te gast in Kortrijk voor een vol huis van trouwe fans.
Die zagen eerst de Belgische support-act “Flesh & Fell” aan het werk, meest bekend van hun cover “Emma” van Hot Chocolate. Onderhoudende set, jammer genoeg met drumcomputer, maar nu weten we meteen waar Vive la Fête de mosterd haalde.
Maar we kwamen uiteraard allemaal voor de heerlijke atmosfeer die de gitaren van The Chameleons ons zou voorschotelen.
De band werd warm onthaald en startte meteen sterk met 3 songs uit hun debuutalbum “Script of the Bridge” uit 1983 : Don’t Fall, Monkeyland en Pleasure and Pain.
Het publiek (vooral 40- & 50-plussers) ging gretig mee, danste en sommigen zongen woordelijk alle lyrics mee.
De échte fans genoten dus volop van de veel te onderschatte songs van Mark Burgess, want zijn stem klinkt nog heel helder en zo sterk als in de beginjaren, nu toch al een ferme 35 jaar geleden.
Daarna kwam de heerlijke intro van “Looking Inwardly” eraan, zeer herkenbaar en mooi opbouwend.
Meteen gevolgd door een ander nummer uit hun 2e album “What Does Anything Mean? Basically” : Perfume Garden. De hele set door bleef de band op hoog niveau spelen en nam hun fans mee naar de aparte wereld van Dangerous Land en vooral Second Skin, waar het publiek vanaf de inzet “Oh Oh Oh Oooooh – Oh Oh Oh Oooohoh” meezong.
Ze gingen eruit met Singing Rule Brittania, de enige single uit hun tweede album uit 1985, maar werden al snel teruggeroepen voor enkele bisnummers met het obligate Up the Down Escalator, toch wel hun meest bekende song.
Volgden nog Nostalgia en Denims and Curls, waarop de band zichtbaar tevreden het podium verliet.
Het publiek was – naar new-wave normen – zeer enthousiast en ikzelf heel blij om dit live te hebben meegemaakt.
Rev: Stefaan Delagrange
Foto's: Tom Van der Stede