Channel Zero
Unplugged, Stadsschouwburg Kortrijk, 11 november.
Ardet nec consumitur.
Channel Zero is zowat hét Belgische uithangbord van de metalscene en heeft zich in de jaren negentig eeuwige roem toegeëigend met kanjers als Black Fuel en Help. Franky en co hebben al veel watertjes doorzwommen, hebben al hun drummer moeten afstaan. Telkens is de fenix uit zijn as herrezen. Zo ook nu. In dezelfde jaren negentig traditie gaan ze nu serieus unplugged de hort op. Ze ruilen hun typische wall of sound en hun vertrouwde biotoop voor cultuurcentra. Met jazzpianist en componist Michel Bisceglia halen ze wereldklasse binnen en zijn ze zekerder van hun stuk. Franky komt het podium opgestoven, is niet verlegen om een kwinkslag en geint met het publiek dat het geen naam meer heeft. Een wandeling door de loges is het resultaat. Datzelfde publiek bestaat vooral uit die hard fans, die helaas niet goed doorhadden wat hen te wachten stond. Naast de vaste kern met een nieuwe drummer die net iets te hard zijn best deed en te prominent aanwezig was, en de bovengenoemde jazztopper, omringt Channel zero zich ook met een resem andere gastmuzikanten, waaronder een viertal prachtige deernes van violisten. Het oog wil ook wat.
Na een introfilmpje waarbij één of ander wit monstertje (Franky’s stem) zich uit een enge machine bevrijdt opent Chanel Zero met black fuel en je voelt meteen dat het geluid én zijn stem goed zitten. De visuals zijn bombastisch en nemen soms de aandacht weg van het muzikale gebeuren. Het publiek smult er wel wat van. Ik miste wel wat begeestering en halverwege was er precies een klein dipje te bespeuren. Gelukkig wisten Franky en co zich snedig te herpakken en lieten ze ons meegroeien naar een voorspelbare climax met Help.
Er werd gefluisterd dat dit concert werd geregistreerd. Benieuwd naar het resultaat.
Tekst: Lode Van Assche
Foto's: Tommy Debecker