Crammerock 2016 - Friday
Topeditie en topaffiche
In 1991 begon het sympathieke jeugdhuis Cramme met een niet onaardige affiche met onder andere Pitti Polak, ‘Happy doing nothing’. Een kwart eeuw later staat Crammerock op de Belgische festivallandkaart met alweer een editie van jewelste. Een slordige dertig duizend mensen konden met volle teugen genieten met een programmatie van jong tot oud. En dat was ook het publiek.
De West-Vlamingen Ertebrekers wisten na een wat flauwe Noëmie Wolfs het Stekense publiek danig te begeesteren. Mensen vergeten maar al te vaak dat onze Filip Kowlier een muzikant pur sang is.
Daan, die enkele jaren geleden met zijn typische metier kwam revanche nemen na een in de pers breed uitgesmeerd stom akkefietje, poogde dit met de nodige vingers in de neus overdoen. Althans, dat zou de bedoeling moeten zijn. Helaas de haring bakte niet en we konden eerder getuigen van een routinematig optreden waarin het vuur en het enthousiasme eerder een theelichtje was.
De immer verlegen Vanlaere van Admiral Freebee was duidelijk in zijn nopjes en bracht een dijk van een concert. Minder kan je niet verwachten als je weet dat we hier te maken hebben met een van dé singer-songwriters én performers van de lage landen en daarbuiten. Superlatieven en woorden zullen steeds te kort schieten. Hoe moet ik nou in godsnaam een stomende goed opgebouwde set met als climax een weergaloze darkness beschrijven waar we in één klap het beste van Mick Jagger, Neil Young, Bob Dylan en Zappa in één band zien en horen.
Bazart moet het doen van de hype die ze willens nillens hebben gecreëerd. Zeer begeesterd, maar net niet overtuigend genoeg. Groei maar rustig en zeker verder.
The Black Box Revelation: Vettige rock nog steeds op zoek naar variatie. Nu met twee heerlijke vocalistes. Al van hun derde brachten ze hun nieuwe ‘Warhorse’, een veelbelovend lekker nummer waar je voor of tegen bent. ‘Set Your Head on Fire’, 'I Think I Like You' , 'We Never Wondered Why' , 'Never Alone / Always Together': al hun werk werd met de nodige drive en discipline door dit duo /quattro gebracht. Beklijvend en om paternostersgewijs in te kaderen.
MADNESS
Reeds dertig jaar geleden richtten Suggs en zijn eeuwige vriend Chas Madness op. Vandaag lijken ze nog geen haar veranderd en hebben ze nog niets van hun pluimen verloren. Het beloofde feest is er gekomen en was letterlijk waanzinnig, zodat we alweer een hoogtepunt kunnen inschrijven in de annalen van Crammerock. Je kan natuurlijk bedenken wat ze uiteindelijk met de jeugd van Stekene te maken hebben, zoals Suggs zelf opmerkte, maar laat u zich daardoor niet hinderen. Deze verbreding werkt wel degelijk prima. Madness was niet te betrappen op zwakkere momenten en bleef er de pees op leggen, ook met minder bekende en recentere nummers die trouwens waardig naast hun hits konden staan
Rev: (lv)
Foto's: Nin Fonténai