Dyscordia @ De Kreun 08/04/2016
De Kreun in ruin
Words in Ruin, de kersverse schijf van Dyscordia, is nog maar een maand uit en tot over de landsgrenzen heen wordt hij de heilige metalhemel in geprezen. Hun single Chthonic Star veroverde vorige week als nieuwkomer de 53ste plaats in De Zwaarste Lijst. Deze week werd de nieuwe plaat tot beste album van het eerste kwartaal verkozen door de lezers van Metalfan.nl. Ook wij reserveren nu al een top 10-stek in ons eindejaarslijstje voor deze sympathieke West-Vlamingen. Redenen genoeg dus om er op de releaseshow in De Kreun een knetterend feestje van te maken.
Een feest voor een kakelverse kraker om u tegen zeggen, daar hoort een degelijk voorprogramma bij. De provinciegenoten van Fields of Troy en Thurisaz werden opgetrommeld om de opgedaagde fans met vurige gitaarriffs op te warmen. Beide bands hadden hun bakken met ervaring en puike plaatjes mee en deden waarvoor ze gevraagd werden. De grote spotlight werd gespaard voor de heerschappen van Dyscordia, de feestvarkens van de avond.
De tot de nok gevulde zaal stond iets na tien uur op barsten. De sfeer was opperbest en overal waren lachende gezichten die onderlijnd werden met een t-shirt of sweater van de hoofdact. Met Harlequin’s Grief gingen de mannen stevig van start. Frontman Piet Overstijns had er duidelijk zin in en zijn stembanden stonden op scherp. Voor de gelegenheid had hij een gilet met zwarte en witte ruitjes op de achterkant en harlekijnenbelletjes aan de onderkant aangetrokken. Het stond hem beeldig. Bij het daaropvolgende Bail Me Out kon Stefan ‘Fane’ Segers zijn machtige grunts volledig laten ontketenen. De afwisselende gezangen van Overstijns en Segers zorgden voor de verwachte Dyscordia-magie. Hun handelsmerk waarmee ze het nog ver zullen schoppen. Ook oudere nummers passeerden de revue. In Solitude in het begin en Twin Symbiosis naar het einde toe werden trots uit volle borst meegebruld. Halverwege werd er een wondermooi rustpunt ingelast. Lead gitarist Guy Commeene, Drummer Wouter Debonnet en Fane verlieten de bühne zodat alleen de laatste gitarist Martijn Debonnet, bassist Wouter Nottebaert en Overstijns op het podium achterbleven. Sacred Soil of Souls baadt in tegenstelling tot de rest van de plaat in zweverige rust. Deze schitterende song zorgde voor een golf van emoties die over het met volle teugen genietende publiek rolde. Daarna zette The Masquerade marcherend de eindsprint in. Commeene snaarde er strak op los en liet deze progressieve hardrockparel in al zijn glorie blinken. Het immens opzwepende Chthonic Star liet geen spaander heel van De Kreun. Deze streep metalgeluk hoort zonder overdrijven bij het beste dat ons land in dit mooie genre te bieden heeft. Na het optreden moesten we nog even bekomen alvorens we de zaal konden verlaten. Op ons fietsje huiswaarts genoten we nog na met de handjes losjes op het stuur, want zo doe je dat tegenwoordig als je brein in overwinningsmodus staat. Dat er fore was in Kortrijk was ons even ontgaan. Dit concert was meer dan af.
Als Opeth nog een voorprogramma zoekt voor Pukkelpop dan is er maar één oplossing. Dyscordia boeken en gààn!
(BG)