Jeff Beck – Koninklijk Circus Brussel – 25/10/2016
Rollin' and Tumblin'
Jeff Beck, oudgediende van The Yardbirds, waar hij net als Eric Clapton & Jimmy Page aan zijn carrière begon, gaat al decennialang mee als één van de betere Britse bluesgitaristen.
Zowat een half jaar geleden werd zijn 37e studio-album “Loud Hailer” uitgebracht, sindsdien tourt hij de wereld rond ter promotie.
Na een doortocht in de USA deze zomer, samen met Buddy Guy, kwam hij nu in Europa touren en dinsdagavond was Brussel aan de beurt.
Aangekondigd voor een concert van 105 minuten, startte Beck al een half uur te laat en was het al na 80 minuten voorbij...
Eigenaardig genoeg kregen we ook geen enkel nummer uit zijn nieuwste album voorgeschoteld, maar speelde Beck veeleer als een jukebox een mix van oud, eigen werk, gecombineerd met bluesstandaards die hij ooit eerder al coverde.
Er wordt continue afgewisseld tussen instrumentaal geweld en gezongen nummers, wat een beetje het ritme breekt van het concert. De gezongen nummers zijn meestal blues-klassiekers, gebracht door Jimmy Hall, een geroutineerd zanger uit de States (bekend van de 70’ies band Wet Willie) die ook uitstekend met de mondharmonica overweg kan.
Verder wordt Beck stevig begeleid door bassiste Rhonda Smith (o.a. gewerkt met Prince, Chaka Khan en Larry Graham) en drummer Jonathan Joseph (Joss Stone, Ricky Martin, Al Jarreau, …).
Elk bandlid krijgt zijn eigen ‘moment-de-gloire’ tijdens de set, hetzij via een solo (op bass), hetzij via de hoofdrol op zang & mondharmonica.
Alleen drummer Jonathan valt uit de boot, zo dachten we, tot bij de start van de bisnummers blijkt dat ie jarig is (50 geworden) en prompt een taart met kaarsjes krijgt aangeboden door Jimmy Hall.
De échte hoofdrol is uiteraard weggelegd voor Jeff Beck en zijn witte Fender-gitaar, waaruit hij de schitterendste solo’s tovert.
Ik geef toe, Beck is een stilist en purist op gitaar, maar hij speelde schijnbaar uitdrukkingsloos en zonder veel gevoel, al kan hij natuurlijk op routine teren na zo’n lange carrière (hij is er zelf al 72 !).
Deze stijl van bluesgitaristen vind ik super op plaat, maar live heb ik meer voor de gevoelsmensen als een Rory Gallagher. Zelfs Joe Bonamassa speelt technisch even perfect, maar met meer ziel in zijn performance.
Uitschieters waren er niet echt, de hele set door vond ik het niveau redelijk constant, maar te vermelden zijn toch de uitstekende covers van Sam Cooke’s “A change is gonna come” en Stevie Wonder’s “Superstition”.
Het publiek - volledig zittend en vooral oudere mensen - liet het niet aan hun hart komen en wilden van bij de start hun enthousiasme laten blijken. Op het eind kon er zelfs meteen een staande ovatie vanaf.
Setlist :
“Freeway Jam” / “Lonnie on the Move” (Lonnie Mack cover) / “Morning Dew” (Bonnie Dobson cover) “Little Wing” (The Jimi Hendrix Experience cover) / “Even Odds” / “You Know You Know” (Mahavishnu Orchestra cover) / “A Change Is Gonna Come” (Sam Cooke cover) / “Stratus” (Billy Cobham cover) / “Over Under Sideways Down” (The Yardbirds song) /
“Blue Wind” / “Led Boots” / “Red House” (The Jimi Hendrix Experience cover) / “People Get Ready” (The Impressions cover) / “Big Block” / “Rollin' and Tumblin'” (Hambone Willie Newbern cover)
“Superstition” (Stevie Wonder cover) / Bissen : “Going Down” (Moloch cover) / “Little Brown Bird” (Muddy Waters cover) / “A Day in the Life” (The Beatles cover)
Stefaan Delagrange