Kasabian - Vorst Nationaal BXL - 10/11/2017
Kasabian overtuigt maar blaast niet weg.
Naar het najaarsconcert van Kasabian keek zelfs mijn vijfjarige zoon uit...al was dat waarschijnlijk omdat ik mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken kon steken. De band uit Leicester, voor het eerst sinds hun succesvolle passage op Werchter in 2015 terug in ons land, bracht hun nieuwe album met zich mee: For crying out loud. Verre van hun beste werk, om me nog voorzichtig uit te drukken, maar ik kwam - zoals wellicht velen - vooral voor het werk uit West Ryder Pauper Lunatic Asylum en Velociraptor.
Een goed volgelopen Vorst Nationaal was vooral bevolkt met 30'ers die duidelijk enthousiast waren over de komst van de vaandeldragers van de Britpop anno 2017. Met opener Ill Ray (The King) - tevens het openingsnummer van de nieuwe cd - trapten ze het concert onmiddellijk met een energiebom op gang. Met enkele strakke nummers uit eerder werk, waaronder Eez-Eh - met Daft Punk's 'Around the world' als speelse outro - kregen de Britten het publiek helemaal op hun hand en was het duidelijk waarom ze zo'n sterke live reputatie met zich meedragen. Vervolgens klonk Shoot The Runner, dat ik in een vorig leven leerde kennen via 'Later...with Jools Holland' en me met 'I'm a King and she's my Queen, bitch!' op slag in hun universum wist binnen te sleuren... Hierna volgden Days are Forgotten en de nieuwe single You're in love with a psycho, waarna het publiek er even geen zin meer in leek te hebben en de sfeer in de zaal bijna volledig verdween. Behalve bij de langbenige ADHD'ster die achter mij zat en met haar ritmische gestamp uitbundig mijn nek masseerde.
Al kwam er verandering bij Treat waarbij het charismatische multitalent Sergio Pizzorno - "I said" - het publiek liet meezingen - "Everybody knows I work it. Work it like a treat." Het bleek echter van korte duur, want met nummers als Bless this acid house en Stevie daalde het energiepeil opnieuw en was het wachten op de bisnummers. Nadat de bandleden even backstage hun smartphone konden checken om op de hoogte te blijven van de verwikkelingen met Puigdemont kwamen ze met het nieuwe Comeback Kid terug op de planken. Na Vlad the Impaler wisten ze het publiek nog eenmaal helemaal uit de bol te laten gaan met Fire, nog steeds een dijk van een song.
Kasabian zette een degelijke performance neer, maar was weinig vernieuwend. Stiekem had ik gehoopt dat de nieuwe cd hen live naar een hoger niveau zou tillen.
Dat was helaas niet het geval, ze haalden eerder de vaart uit de set. Gelukkig stonden de oude nummers als een huis, waardoor de rit naar Brussel toch de moeite waard was.
Rev: Inge Vanhoorne
Pics: Nathan Dobbelaere