Me and that Man
De Casino – donderdag 30/03/2017
Het is lange tijd stil geweest rond Behemoth, na de strijd tegen leukemie van frontman Nergal.
Maar wat doet de zanger van een Poolse satanische deathmetalband als ie die strijd wint en dan eventjes wat tijd over heeft ?
Dan roept hij zijn maatje John Porter, speelt een album vol en gaat ermee op toernee door Europa. Nog meer metal ? Neen hoor: back to the roots met country&blues in het project Me and that Man !
Nergal (echte naam Adam Darski), haalde duidelijk veel inspiratie voor dit album uit zijn ziekte, maar ook de energie om dit debuutalbum “Songs Of Love And Death” met een exclusieve Belgische show te komen voorstellen in De Casino te Sint-Niklaas.
Veel metalfans – aan de zwarte T-shirts te zien toch – in de zaal en die moesten toch even afkicken van de niet-metalen show van Me and that Man. Gelukkig was er voor hen ook nog de support-act Dool uit Nederland die potige hardrock speelden met veel pose en met standaard 3-chordsongs, niets nieuws onder de zon, geen blitse vingervlugge solo’s, wel verdienstelijk en een goeie zangeres.
Net voor show-time kregen we de titelsong van de oerwestern “Once upon a time in the West” door de boxen gejaagd en meteen was de toon voor de avond gezet.
Toen Nergal het podium betrad, kreeg hij van alle fans een luid applaus toegediend.
Hij bedankte met de sterke, zware opener “My Church is Black” een zeer toepasselijke song voor het genre ‘dark country’ wat hij brengt. Stevige gitaar en goeie samenzang van Nergal en Porter (een routinier op dat vlak), maar ook de Italiaanse bassist kweet zich perfect van zijn taak.
Gevolgd door “Nightride” – zoals het op de plaat staat – als 2e nummer, meer bluesy maar even donker. Denk aan Johnny Cash of Nick Cave of Wovenhand, maar met nóg gitzwartere teksten.
Het occulte steekt – net als bij Behemoth – duidelijk zijn kop op, al is het hier dan enkel in de lyrics en niet zozeer in de muziek, getuige songs als “Voodoo Queen” of “One Day” over het feit dat iedereen op een dag eraan moet geloven en er het bijltje zal bij neerleggen. Nog meer darkness bij “Better the Devil I know” en al zeker bij “Shaman Blues”, een opgejaagd en bezwerend nummer die je meesleurt in de donkerste krochten van de blues. Ik heb wel mijn bedenkingen bij de stem van Nergal, die lijkt me niet altijd even toonvast. Maar dan treedt John Porter op de voorgrond met een akoestisch lied over een droom van hem: “Of Sirens, Vampires and Lovers”, of zal dat eerder een nachtmerrie geweest zijn ?
Ook Nergal speelt zijn ‘story of my life’ op akoestische gitaar met “Cross my Heart and Hope to Die”, een duidelijke verwijzing naar zijn zware ziekte, toen hij de dood even in de ogen keek.
“Submission” is een heerlijke slow blues (enkel op de DeLuxe-versie van de CD) over een blijkbaar gemeenschappelijke ‘hobby’ waarin veel leder en latex voorkomt, met slaven en meesteressen:
“Give my your pain, give me your plaisure, give me your love, dressed up in black leather.
Give me your heart, to bleed, I’ll do it all on bended knees. I will crawl across the floor for you.”
Toen waren stilaan alle nummers van de plaat opgebruikt, dus kregen we nog een stokoude cover “Refill” van John Porter’s eerste band (John Porter Band) als afsluiter.
Ze kwamen gelukkig nog 1 keer terug met een schitterende versie van “Psycho Killer” van Talking Heads, luidkeels meegezongen door het talrijke publiek.
Setlist: My Church Is Black / Nightride / Magdalene / Voodoo Queen / Ain't Much Loving /
Get Outta This Place / One Day / Better The Devil I Know / On The Road / Shaman Blues /
Of Sirens, Vampires And Lovers / Cross My Heart And Hope To Die / Submission / Love & Death /
Refill (Porter Band cover) / Encore : Psycho Killer (Talking Heads cover)
Review : Stefaan Delagrange