METALLICA - WORLDWIRED TOUR - 01/11/2011
Concertreport: Metallica @ Sportpaleis (1/11/17)
Hetfield, Hammett, Ulrich en Trujillo, de machtigste MetAllerheiligen
Telkenmale Metallica België en omstreken aandoet lijkt het wel of Sinterklaas, Kerstmis, Pasen en deze keer ook Allerheiligen samenvallen. Met het nodige tromgeroffel en de bijhorende ticketstress, die recht evenredig stijgt, wordt hun komst volgens een vast strategisch stramien aangekondigd. De fans worden nog gekker gemaakt dan ze al zijn zodat de volledige tournee met zekerheid hopeloos uitverkocht is. Maar Metallica is meer dan een marketingproduct, Metallica is ‘tallica, dé grootste (metal)band allertijden!
Bij dit soort evenementen wordt het voorprogramma meestal gedegradeerd tot een voetnoot van de avond. Maar de Noren van Kvelertak, ook al een paar jaar geen kleine vis meer in de metalvijver, deden hun stinkende best om een degelijke indruk na te laten. Vikinggewijs met ontblote bast werd er een stevige set neergepoot. Al gooide de botsende akoestiek van het Sportpaleis en het cocktaileffect als logisch gevolg wat roet in het eten.
Onze slechtste pita ooit van voor het optreden was nog niet helemaal verteerd, of Ecstasy Of Gold schalde door de boxen. Als beschermheiligen van het hardere genre werden de duivelse viervuldigheid onthaald. De heldenstatus die deze heerschappen verworven hebben bij miljoenen fans wereldwijd is met geen enkele andere band, met uitzondering van The Beatles en The Rolling Stones misschien, te vergelijken. Levende legendes die zonder nog maar één noot te spelen live enorm veel respect afdwingen kunnen we op drie metalhorns tellen, Metallica is daar met voorsprong één van. De setlijst (zie setlist.fm) zag er op het eerste zicht zeer strak uit. Perfect gedoseerd tussen oude klassiekers (Seek & Destroy, One, Master of Puppets, Sad But True…) en nieuw werk. Maar de theorie omzetten in de praktijk is ook voor Metallica tot op heden niet altijd a done deal. Confusion en Halo On Fire, beide van de laatste worp, en Whiskey In The Jar zorgden dat de strakke vaart een klein beetje uit deze topgig geraakte. Maar de classics van Ride The Lightning (Fade To Black, For Whom The Bell Tolls en Creeping Death), die als bliksemschichten in het publiek neersloegen, maakten heel veel goed. Het geluid was een stuk beter dan bij het voorprogramma en de lichtshow met op en neergaande schermkubussen was van ongezien niveau. Vooral de lichtjes/minidrones die als vuurvliegjes boven de bühne cirkelden bij Moth Into The Flame waren haast hypnotiserend. Tijdens de bisronde werden we nog getrakteerd op drie krakers van jewelste. Damage, Inc. werd nietsontziend als ongeleid projectiel afgevuurd. Nothing Else Matters kon de gemaakte brokken lijmen en zalven waar nodig. Handen werden op elkanders schouder gelegd en het hele Sportpaleis wiegde zachtjes heen en weer. Enter Sandman, het grijsgedraaide fuifnummer, werd op het einde als overbodig snoepje nog bijgekletst.
Naast een paar kleine bemerkingen en ontbrekende crowdpleasers was deze eerste passage met glans geslaagd (4/5). Tot de volgende keer, metallerheiligen!
Rev: Bram Gheysen - Pic: Pieter Desmet