Millionaire @ De Kreun (20/11/17) (4,5/5)
Bubbels voor het volk
Na een oerdegelijke passage van Queens Of The Stone Age in het Sportpaleis gingen we een week later Josh Hommes beste Belgische boezemvriend bezichtigen. Gelukkig had Tim Vanhamel met De Kreun een concertzaal uitgekozen waar het geluid, de sfeer en de gezelligheid wel gemakkelijk een dikke tien op tien scoren. Met hun comebackplaat Sciencing speelt Millionaire al een half jaar grote en kleine concertzalen en festivals aan gort en dat in binnen- en buitenland.
Millionaire is één van de weinige belpopbands die sinds de release van hun debuutplaat Outside The Simian Flock (2001) er moeiteloos in slaagde om altijd internationaal te blijven klinken en dat zonder de makkelijke mainstreame manier van muziek maken te hanteren. Ook toen Vanhamel de band even op non-actief zette bleef hij met uiteenlopende projecten (Broken Glass Heroes, Eat Lions, The Hickey Underworld, solo als zichzelf…) hoge toppen scheren. Hij is en blijft een Limburgse klasbak die moet gekoesterd worden in Belgische muziekmiddens. Op een doordeweekse dinsdagavond in De Kreun te Kortrijk was dit niet anders.
Met de ophitsende riffs van Bloodshot en A Lust Unmatched, die deze wervelende vertoning met grandeur openden, werd de toon meteen gezet. Vanhamel had zijn gamma vol grimassen mee en voerde zijn eigengereide silly walks naar hartenlust uit. Met Body Experience Revue en I’m On A High volgden twee mastodonten van Millionaire-klassiekers. Een goedgevulde Kreun ontving de zwoele zweepslagen met open armen. Ook de radiohits van de laatste plaat, I’m Not Who You Think You Are en Guru’s Feet, konden op heel wat bijval rekenen. De aanwezigheid van een vlammende Vanhamel bijgestaan door vier muzikanten van enig kaliber doet iets met de zintuigen. Het onbetwistbare hoogtepunt vond plaats toen de Champagne met een vette knal ontkurkt werd. Dit is en blijft één van de beste songs van hele belpop-patrimonium en ook op een dinsdagavond in november kan het anno 2017 nog steeds hele concertzalen in lichterlaai zetten. Deze bubbels voor het volk werden al dansend leeg gedronken en de retestrakke riffs vlogen verschroeiend door het ijle, rakelings over de hoofden van het dankbare publiek. Overbodige bindteksten bleven overwegend achterwege maar toen Tim kort de tijd nam om mee te delen dat hij in december veertig zou worden en daaropvolgend met enige plastische theatraliteit toonde hoe hij evenveel jaar terug geboren werd, had hij ook de lachers op zijn hand. De overgebleven minuten werden opgevuld met Love Has Eyes, Pretty Tug en Alpha Male. Enkel het experimentele Little Boy Blue op het einde van de reguliere speeltijd was niet nodig.
Desalniettemin was dit één van de beste concerten van het jaar.
Pics: Tom Van der Stede
Rev: Bram Gheysen
Meer foto's: Dump Magazine Facebook