Panic! At the Disco, AB 13/11/2016
Hun eerste album “A fever you can’t sweat out” wist mij te charmeren, het klonk als Fall Out Boy maar dan met een goede zanger. Ik werd echt liefhebber van deze groep toen hun tweede plaat uitkwam: “Pretty. Odd.”, een kleurrijke ode aan de Beatles. Niet de meest commerciële keuze, al was de single “Nine in the Afternoon” vaak te horen op de radio. Sinds die moedige plaat geef ik iedere nieuwe Panic! At the Disco worp een eerlijke kans. Jammergenoeg wisten de derde en vierde worp mij niet te bekoren. De andere groepsleden waren van dezelfde mening want ze verlieten allemaal het schip tot alleen frontman Brendon Urie aan het roer overbleef. Het was aan hem om het tij te keren.
Eind 2015 kwam de single "Death of A Bachelor” uit als voorloper van gelijknamige plaat en tegen alle verwachtingen in was het een erg sterk nummer. Kwaliteit komt niet alleen: de vijfde van Panic! At the disco is vermoedelijk hun beste: “Death of A Bachelor”.
Zondag 13 november stond Brendon met zijn begeleidingsmuzikanten in de Ancienne Belgique.
Met Pump it van de Black Eyed Peas als Intro verscheen Brendon voor een tot de nok uitverkochte AB. De set begon met: “Don’t Threaten Me with a Good Time” van het laatste album. Waarna er aan een hels tempo door de volledig discografie gevlogen werd. Jammergenoeg maar drie nummers van de eerste twee albums.
Opmerkelijk, het was heel duidelijk hoorbaar dat zijn uitzonderlijk zangtalent het meest tot zijn recht komt bij de nieuwe nummers. Al kan dat ook zijn omdat hij het meest inspanning doet om zijn nieuw werk in de verf te zetten.
Tussen de nummers vuurt de flamboyante frontman occasioneel een oneliner de zaal in waarna ze weer van leer trekken: “I wrote this song for Frank Sinatra, but apparently he’s dead.” Urie slaagt er als geen ander in om een evenwicht te vinden tussen entertainen en toonvast zingen. Voor mij was het ongezien: fatsoenlijk zingen en swingen.
Doorheen de set, zien we Urie ook nog aan het werk aan de Piano, achter de drums voor een drumbattle met Dan Pawlovich en op het einde speelt hij nog gitaar ook. Het is duidelijk waarom hij geen andere groepsleden nodig heeft in de studio.
Het hoogtepunt van de avond was toen ze een nummer inzetten die hij omschreef als: “Not a Panic at the disco song, but I wish it was.” Waarna ze Bohemian Rhapsody vlekkeloos speelden. Kippenvel van de eerste noot, alsof Freddy himself terug was. Zeer indrukwekkend!
Altijd riskant, als je een klassieker van dit formaat niet PERFECT kan brengen blijf je er beter van af. (Yes, I’m looking at you Kanye)
Het geheel was voornamelijk één grote ode aan het talent van Brendon. En het publiek? Die verslonden het tot de laatste kruimel. Ik verliet de zaal met een dubbel gevoel, is het niet gek dat iemand die zoveel talent heeft na al die jaren nog steeds “maar” in de AB staat? Terwijl anderen met minder talent stadions vullen. Life is strange that way.
Ik was alvast dankbaar dat ik erbij was.
Tekst: Jonas Verbeke, Foto: Nathan Dobbelaere