Peanut Regeert + Powerstroke + Pro-pain - De Casino, St-niklaas
Fijn dat is pijn met de P van Pro-pain
Het openen van de avond om 20.30u is weggelegd voor Peanut Regeert (3,5/5). Vier ouwe Uustvlaamse knarren, uit Sint-Niklaas zelf nota bene, die eigen humoristisch Nederlandstalig werk brengen. De band ontstond rond de eeuwwisseling, maar was geen lang leven beschoren door interne strubbelingen. Twintig jaar later legden ze de geschillen bij en staan ze terug samen op een podium. Het doet een beetje denken aan een Fleddy Melculy avant-la-lettre, maar ze weten hun enthousiasme over te brengen. Ze spelen duidelijk een thuismatch, want de mensen vooraan zijn allemaal kennissen van de band. De fles witte rum van de zanger wordt rijkelijk rondgedeeld als beloning. Muzikaal misschien een vreemde keuze in combinatie met Powerstroke en Pro-pain, maar het kan ons niet deren. De heren amuseren zicht duidelijk, en dat is wat telt. Ze geven nog even mee dat je hun CD voor 5 euro kunt kopen, naar hun eigen woorden ideaal om je pint op te zetten vanavond.
Om 21.30 is het de beurt aan Powerstroke (4/5) om een eerste hoogtepunt van de avond te poneren. Bassist Mark de Smit lijkt een kruising van Tom Araya en Bobby Munson uit Sons of Anarchy en heeft er duidelijk zin in om de boel kapot te spelen. Wanneer de zanger opkomt, lijkt het wel of het Joakim Broden van Sabaton is, met zijn zonnebril en snor is het een spittting image. Gelukkig is de muziek stukken beter en beuken ze er meteen in. De zonnebril en kap gaan al snel af, gelukkig. We zijn onder de indruk van de stemgeluiden van Bavo Coene, zowel de cleane als ruwe stukken worden met een zekere bravoure en kracht ten berde gebracht. Strak. Het is een opzwepende set. Deze belgen uit het Meetjesland draaien al een tiental jaar mee en mochten reeds het podium van Wacken Open Air en Graspop bestijgen, maar voor ons is het de eerste keer dat we ze aan het werk zien. Maar na deze show zeker niet de laatste keer. Een muzikale tientonner die over je heen rijdt, met af en toe een vleugje oude Soufly toetsen. Het wordt gesmaakt. Twee jonkies uit het publiek proberen al vroeg een “pit” op gang te brengen, maar slagen daar niet in. Twee nummers later worden ze echter onder de voet gelopen wanneer het wat ouder en geroutineerder publiek zich in de strijd mengt. Als de band het nummer Untill the fat lady sings, start maakt Bavo Coene het statement van de avond: “If you know the lyrics, sing along. If you don’t know them, invent them.” Metal met ballen én humor, daar houden we van. Ideale opwarmer voor Pro-Pain.
De zaal is niet uitverkocht, wat het aangenaam maakt om vooraan te staan. Als Pro-Pain (4,5/5) om 22.30u het podium bestijgt, tovert het spontaan een lach op ons gezicht. Zanger Gary Meskil blijft een imposant figuur die respect afdwingt. De man staat al sinds 1991 aan het roer van deze band, die toch één van de pioniers zijn van het NYHC genre. Ongelofelijk dat ze ooit deze betonblok in Brussel het ziekenhuis ingeklopt hebben. Pro-pain opent met Unrestrained en zet meteen de toon van de avond. De pit begint en stopt niet meer. Kleppers als Voice of Rebellion, Deathwish en Make War (not love) passeren de revue en zetten de zaal in lichterlaaie. Ook de drie bisnummers laten de boel nogmaals ontploffen. Deze energieke show bewijst dat de heren van Pro-Pain nog lang niet afgeschreven zijn. Op het einde zegt Gary: please buy the merch, we need the money! See you there! Gary kwamen we er jammergenoeg niet tegen, maar wel Matt Sheridan, de jongste telg van Pro-Pain en gitarist, die nu een drietal jaar bij de band speelt. Ubersympathieke man. Wanneer ik hem vraag of het echt waar is dat ze vooral van de merch moeten leven, bevestigt hij dit. In het huidige tijdperk van virtuele piraterij, waar nog zelden muziek gekocht wordt, kun je niet overleven door enkele platen te verkopen. Spotify brengt maar beperkt geld in het laatje, maar dit deert hen niet. Download onze muziek illegaal en kom naar onze shows, dit vinden we veel leuker. De interactie met de fans is voor ons het belangrijkste. Spoken like a true gentleman. Respect.
Daags na het optreden beseffen we nogmaals waarom de band Pro-Pain heet, wanneer de talrijke blauwe plekken die we opliepen in de pit voelbaar worden nu het bier verteerd is. Maar we blijven helemaal Pro en doen het de volgende keer lekker opnieuw!
(ACL + BG)