Robert Cray Band – De Casino Sint-Niklaas – 12/10/2016
Bluesheld blijft eeuwig jong
Zo’n 30 jaar na mijn eerste concert van Robert Cray – toen nog samen met die 2 andere, ondertussen wijlen, bluesgrootheden Johnny Copeland en Albert Collins – in de Vooruit in Gent, zou ik hem eindelijk nog eens live aan het werk kunnen zien in ons Belgenlandje.
Plaats van afspraak was de immer gezellige concertzaal De Casino in Sint-Niklaas, op wandelafstand van het station (superhandig), op woensdagavond 12 oktober.
Dat Robert Cray graag in ons land speelt, was al meteen overduidelijk !
Geen support-band, stipt op tijd starten en meteen vol goesting erin vliegen voor een gig van bijna 2 uur !
Of ons straf Duvel-bier er iets meer te maken heeft, laat ik nog in het midden, maar hij maakte er alvast meermaals allusie op. Hij lust het Belgische bier dus wel en het zal zijn goede humeur van die avond alleen maar ten goede zijn gekomen.
Wat mij meteen opviel is hoe weinig invloed de jaren op Robert Cray hebben gehad: uiterlijk ziet de ondertussen al 63-jarige man er nog bijzonder patent uit, zijn stem heeft nog niets van kracht of toonvastheid verloren en zijn gitaarspel is er sowieso op vooruit gegaan.
Het speciale aan bluesman Cray is dat hij het niet moet hebben van de hevig uithalende gitaarsolo’s van een Bonamassa of de doorrookte, zware bluesstem van een Tony Joe White.
Integendeel, Robert Cray heeft een atypisch hoge maar soulvolle stem en zijn gitaarspel is zo subtiel, zo accuraat, zo gevoelig, dat je een speld kon horen vallen telkens hij een solo uit zijn gitaar toverde.
Het mooie aan Robert Cray is dat hij er indertijd in slaagde om de blues terug hip te maken door er veel elementen uit de funk en soul in te stoppen en dit te combineren met songteksten over hedendaagse thema’s. OK, élk bluesnummer gaat wel over de moeilijke man-vrouw relatie en al wat daaruit volgt, maar Cray slaagt erin om dat heel persoonlijk te verwoorden en dat ook nog eens op een zalvende manier over te brengen op zijn publiek.
Daarbij moet gezegd dat hij live ook enorm veel te danken heeft aan zijn uitstekende begeleidingsband met bassist Richard Cousins, drummer Les Falconer en toetsenist Dover Weinberg op Hammond-orgel. Die mannen kennen Robert Cray door en door en weten hem perfect te ondersteunen en omgekeerd stuurt Cray hen naar bepaalde climaxen of staat hij hen solo-gloriemomenten toe, zonder dat dit – zoals zo vaak – geforceerd of afgesproken over komt.
Enkele opvallende momenten die er voor mij uitsprongen :
- de gitaarsolo op zijn (uiteraard) elektrische Fender Stratocaster tijdens het nummer “On the road down” : met je ogen dicht had je gezworen dat dit een akoestisch nummer was, zo stil en gevoelig gespeeld, écht kippenvelmoment !!
- de opvallende hints naar het nummer “Gloria”: enkele keren begon Cray de beginnoten te spelen tussen de nummers door, 1 keer zong hij effectief de letters G L O R I A tijdens één van zijn songs, of hij speelde na een eigen solo nog enkele noten verder uit deze klassieker van Van Morrison.
Of hoe een gimmick zich kan blijven herhalen zonder storend te zijn. Leuke vondst !
- ‘s mans inleving tijdens het nummer “I Shiver” met o.a. deze tekstlijnen : “I'm burning with a fever. My stomach's twisted up in knots. My blood's pressure is up so high, I know it's gonna stop my heart.
And I shiver all over, I shiver all over, I shiver all over, 'Cause I ain't got you!”
Je zag gewoon de koortsdruppels op zijn voorhoofd, je hoorde hem ijlen en zag de pijn op zijn gezicht. Bijna kregen we medelijden vanwege de hartepijn en het gemis die Cray in dit nummer bezingt. Heerlijk om te zien en horen !
Dit concert was eigenlijk een opéénvolging van aha-momenten (bij zijn oudere nummers), verrassings-effecten bij de meer funky nummers (o.a. toen drummer Les Falconer meezong in duet tijdens “Nobody’s fault but mine”) en hilarische momenten wanneer Cray bvb. dolt met zijn bassist (“Once we had a great bass-player, now Richard joined us…and it got better”) of zijn publiek bespeelt wanneer hij vraagt of ze nog niet moe zijn na het einde van zijn reguliere set.
Maar bovenal was dit een zeer sterk concert van één van ’s werelds betere bluesmuzikanten (o.a. in Hall of Fame opgenomen), en vooral eentje waar hij zelf ook enorm van genoot, en dat maakt het voor mij altijd zo bijzonder !
setlist : I guess I showed her / I’ll always remember you / The things you do to me / Don’t you even care / On the road down / I shiver / Will you think of me / Poor Johnny / Two steps from the end / Nobody’s fault but mine / It doesn’t show / Right next door / The forecast /
bissen : Chicken in the kitchen / I’m done cryin’ / / Hip tight onions / Time makes two
Stefaan Delagrange