The War On Drugs @ Vorst Nationaal 4/11/17 (4,5/5)
Met strakke solo’s strooien alsof het niets is
Dat Adam Granduciel en zijn band The War On Drugs sinds de release van Lost In The Dream (2014) ook in ons land kunnen rekenen op een brede fanbase werd nog maar eens bewezen met een tot een nok gevuld Vorst Nationaal. Een talrijk publiek evenredig verdeeld tussen jong, oud, man en vrouw had op een regenachtige herfstavond de weg naar de concertzaal in de Brusselse agglomeratie gevonden. De whammy bars en snares van het arsenaal gitaren dat Granduciel en zijn gevolg hadden meegebracht, stonden op scherp voor een twee uur durende set.
Dat de setlist vooral bestond uit songs van A Deeper Understanding, hun laatste worp die heel goed ontvangen werd, was geen verrassing. Maar hun baanbrekende doorbraakplaat Lost In The Dream konden ze natuurlijk niet links laten liggen. De Opener In Chains ontketende van begin af een juiste sfeer die dit soort luisteroptredens nodig heeft. Granduciel zijn gevolg grossierden in goedgemutste riedels die grondig gevoerd werden met gitaarriffs waar de gitaarhendel gretig werd voor opengedraaid. Ook hier stond het heilige snaarinstrument centraal. Een oerdegelijke achterhoede, een drummer als flukse metronoom en treffende songteksten vulden de weinig overgebleven gaatjes gemakkelijk op. Holding On en Pain, die reeds paars gedraaid zijn op radiozenders van allerlei allooi, konden uit volle borst meegekweeld worden. Bij An Ocean in Between The Waves werd na een halfuur met de zoveelste strakke solo gestrooid alsof het niets was. Adam Granduciel hoort zonder twijfel bij de beste gitaarvirtuozen van zijn generatie. Het zwaartepunt van deze grootse gig lag bij het drieluik Red Eyes, Thinking Of A Place en Under The Pressure. Een trio van kleppers waarbij vooral de laatste de massa volledig murw sloeg en nog glorieuzer dan op de plaat naar voor werd gebracht. Vanaf dan had The War On Drugs hun fans op hun hand en freewheelden ze door hun minutieus opgebouwde rake tracks. Ze mochten als het ware spelen wat ze wilden, met een eenvoudige lichtshow die meteen aansloeg en luisterrijke kanjers tot in detail perfect uitgevoerd, brachten ze wat van hen verwacht werd. Het enige dat soms wat tegenviel was de snaredrum die tegen de wanden van Vorst Nationaal onnodig terugkletst. In Reverse en Burning brandden de laatste restjes energie op en we werden uitvoerig bedankt om te komen opdagen. Maar het was ons meer dan een genoegen. Dit moet één van dé optredens van het jaar zijn op Belgische bodem, zo niet dan kennen we er geen snars van.
Beter dan de beste LSD-trip, al kunnen we hier niet uit ervaring spreken. Tot Volgende zomer ergens!
(BG)