Concert report: Uncle Acid and the Deadbeats - Trix Antwerpen 13/11/15
Vrijdag de dertiende
Met een miezerige regenwolk boven het hoofd en een gierende wind, die de auto fluitend omhelsde rond valavond, reden we richting Antwerpen. De donkere novembernacht was zwarter dan anders en het duister kwam ons aan 120 km/u tegemoet. Daarbovenop was het vrijdag de dertiende. Een ideale setting om een optreden van Uncle Acid and the Deadbeats (kortweg Uncle Acid) mee te pikken in één van de betere concertclubs van het land, De Trix.
De mannen uit Cambridge staan er om bekend heel wat inspiratie te halen uit horrorfilms en intrigerende moordzaken. Deze bijgelovige vrijdag werd door hen dan ook als een sacrale hoogdag uitgespeeld. Met hun mix van blues, hardrock en heavy metal laten ze zich gretig beïnvloeden door de groten uit de Britse muziekgeschiedenis. Als je heel hun discografie overloopt hoor je zowel invloeden van Led Zeppelin als Black Sabbath keren meerdere terug.
Terwijl Kobe Ilsen in het Sportpaleis voor de eerste keer werd opgevoerd als kersverse Night of The Proms-clown werd de Trix oorverdovend op zijn kop gezet. Spiders mocht het voorprogramma opluisteren. De Zweedse rockers deden meer dan hun deel en de ravissante frontvrouw gaf het beste van zichzelf. Een klein halfuurtje later was het tijd voor de hoofdact van de avond. Op een in duister gehuld podium en met symfonisch geschal door de boxen kwam het viertal van Uncle Acid op. Met Waiting For Blood en Mind Crawler werd de toon gezet. Strakke stonerriffs golfden over de aardig volgelopen zaal. De zuinige belichting zorgde voor extra sfeer. Foto’s nemen was daardoor geen walk in the park. De klassiekers I’ll Cut You Down en Poison Apple werden ongedwongen en met oog voor detail naar voor gebracht. Het geluid verzandde niet in het cocktail-effect van bassen en scherpe sneren. Integendeel, Kevin Starrs, steevast met de lange natte haren voor het gezicht, en zijn compadrés toonden zonder veel poeha hun klasse. Als koningen van de underground-stonerrock overwonnen ze ieder hoofdstuk met grandeur. De nieuwe nummers Pusher Man en Melody Lane werden onder groot jolijt en al headbangend in ontvangst genomen. Na het vele toeren zat er nog geen sleet op de machine. We kunnen niet hard genoeg roepen dat Uncle Acid(zie cd-review) een topper in wording is, als ze dat al niet zijn.
Na het optreden sloeg het trieste nieuws uit Parijs ons met verstomming. Concertgangers zoals wij en tientallen onschuldige burgers die gewoon een leuke vrijdagavond wilden beleven, waren het slachtoffer geworden van niets ontziende terroristen. Hier schieten woorden tekort, maar als we met iets moeten eindigen doen we dit met de krachtige titel van het eerste album van Eagles Of Death Metal, Peace. Love. Death Metal.!
Tekst & pics: (BG)