Zeal & Ardor (5.5/5)
L’Aeronef, Lille, 09/12/18
Imponeren, sans gilet jaune
Met hun tweede worp Stranger Fruit, een uitgebreide tournee langs Europese concertclubs groot en klein en komend voorjaar een Amerikaanse tournee in het voorprogramma van Baroness, kunnen we stellen dat Zeal & Ardor in 2018 vele metalharten gestolen heeft. Manuel Gagneux, een Zwitserse Amerikaan, is het meesterbrein en de drijvende kracht (en dit mag je letterlijk nemen) achter dit nieuw fenomeen. Met gospel-, blues- en zelfs een snuifje soul-invloeden zal hij de komende jaren het metal landschap zoals we het altijd gekend hebben met zekerheid hertekenen.
Nadat we Stranger Fruit afgelopen zomer purper gedraaid hadden, waren onze verwachtingen voor dit optreden misschien wel van alle bezochte live-evenementen het hoogste gespannen. Geen enkele keer werden ze in 2018 zo ruimschoots ingelost als hier. Met een vijfkoppige achterhoede, waarvan twee ‘backing vocals’ naast hem geposteerd, heeft Gagneux iets om op terug te vallen. Maar het waren vooral zijn strakke riffs en de overdonderende vocals in combinatie met het rijkelijk gevuld spectrum aan invloeden die onze monden wagenwijd deden openvallen. Al vroeg in de set werd L’Aeronef tijdens Row Row omgetoverd in een zelden gezien feestje dat veel weg had van een bezwerende ceremonie van één of andere duistere groepering. Zonder geel hesje volledig in het zwart gehuld wist Z & A ons anderhalf uur lang te overtuigen, te boeien en vooral te verrassen. Don’t You Dare werd kort voor het einde als orgelpunt in het zwerk gekeild. De laatste gig was dit jaar met voorsprong het beste.
Achteraf zagen we nog hoe Manuel Gagneux zelf zijn materiaal opruimde en ons met alle bescheidenheid van de wereld groette. Een heerser met het hart op de juiste plaats.
(BG)