Vestrock, 3 - 4 Juni 2022, Hulst - Nl
Festival van de vriendschap.
Vrijdag 3 juni.
Vlot toegekomen in Hulst en de eerste indruk van dit leuke festival is zeer positief. Iedereen super vriendelijk, medewerkers en bezoekers hebben er duidelijk zin in. Na een noodgedwongen pauze van twee jaar, u weet wel, Covid en consoorten …. gaat de 11de editie van start en de maagdelijk groene weide lacht me toe, de gevarieerde affiche ook.
Eerste band zit er al knal op: October Drift, dit Engelse viertal timmert al 8 jaar aan de weg naar succes en ze staan terecht op Vestrock. De power pop/rock met new-wave invloeden komt stevig binnen. Unieke vocals op een wall of sound. Ik denk direct aan een mooie, rare mix tussen The Cure, Nirvana, Bush. Zanger Kiran Roy is een podiumbeest met een unieke manier van gitaarspelen, gitaar bijna onder de kin, molen wiekend tekeergaand op het podium. Klimt zelfs in de constructie naast het podium à la Eddie Vedder destijds op Lollapalooza 1992. Hou deze band in het oog!!
De pintjes smaken, de zon is van de partij en er is een leuke, uitgelaten vibe onder het publiek.
Volgende band die ik zie is The Darkness, geen idee wat ik mag verwachten. Zag ze ooit op Rock Werchter in 2004 en ik was toen van mijn sokken geblazen. Ondertussen is de band uit hun woelige dal gekropen en staan ze er terug. Het publiek eerst wat aarzelend, maar frontman Justin Hawkins is nog steeds een flamboyante eersteklas volksmenner en hij weet het publiek snel op zijn hand te krijgen. Stevige rock, die typische falsetstem, een Radiohead cover zowaar en wat vuurwerk … en ja hoor, terug van mijn sokken geblazen.
Veel tijd heb ik niet, want in de tent is Whispering Sons begonnen. Man, deze Belgische post-punk/ post new-wave band is enorm geëvolueerd. De set is strak, de belichting perfect passend op elk nummer. Dit is echt wel DE band van het moment met hun typische, herkenbare sound. Polyritmische drums ( wat een drummer trouwens ), zware baslijnen en die donkere, dreigende stem van zangeres Fenne Kuppens bezorgen me kippenvel. Midden in de set hun grootste hit, Alone, ze durven en zijn zelfzeker. De fluisterende zonen weten het publiek in te pakken, het applaus na de laatste noten is terecht denderend. Top act !!
Tijd om even te bekomen en de foodtrucks op te zoeken. Het is er druk, super druk. De lange wachttijden zijn het enige kleine minpuntje aan dit perfect georganiseerde festival.
Na wat rondslenteren, een paar biertjes en leuke babbels is het tijd om de mannen uit Down Under te bekijken. Wolfmother uit Australië is aan de beurt op de mainstage. Dit drietal staat al jaren garant voor classic hardrock. Fuzzy gitaren, donderende drums en een jaren zestig/zeventig psychedelisch orgeltje doen me nog steeds denken aan een combi van Black Sabbath en The White Stripes. Die typische herkenbare hoge stem van Andrew Stockdale is echt wel hun handelsmerk. Je houdt er van of niet. Het talrijke publiek in elk geval wel. De heren zijn helaas nogal statisch en voor mij mocht er iets meer te beleven vallen op het podium. Dit neemt niet weg dat het een leuke set was en ik blij ben dat ik ze nog eens mocht zien.
Dag één zit er op voor mij, nog een flinke rit terug. Ik hou vooral een fijn gevoel over. De organisatie van Vestrock weet de verschillende muziekstijlen en bands goed te combineren. De sfeer is er top. Ik kijk alvast uit naar morgen
Zaterdag 4 juni.
Iets te korte nacht, maar toch fris en monter. Op naar dag twee @ Vestrock. Mijn lijstje met te bekijken bands is lang, hopelijk lukt het alles te zien wat ik gepland heb.
Mooi op tijd aangekomen, Sylvie Kreush aan de aftrap voor mij. Originele podiumopstelling, drum dwars aan de rechterkant, percussie links, keyboard en gitaar in het midden achterin. In de ruimte hiertussen beweegt zangeres Sylvie als een bezetene met rare, kronkelende bewegingen. Ze voelt zich, ondanks haar relatief jonge leeftijd, duidelijk enorm thuis op een podium. De songs zijn eclectisch, met vernieuwende ritmes en percussie. Haar stem doet me bij momenten denken aan die van Bea Van der Maat destijds bij Won Won Ton (wie kent die Belpop band nog uit de jaren 80?).
De muziek leunt dicht aan bij de Indie rock van Wolf Alice. Super podium presence, psychedelische beelden op de videowall. De band krijgt een warm applaus en ik ben er zeker van dat er vandaag nieuwe zieltjes gewonnen zijn.
Snel naar de tent, RHEA uit Gent is aan de beurt. Deze rockers hebben goed geluisterd naar de vinyl platen van hun ouders. Ik vermoed dat platenkasten gevuld waren met LP’s van Black Sabbath, Led Zeppelin en andere grote rock bands. Deze band is een mooi uithangbord voor de moderne hardrock. De muziek is retestrak. Drums beuken, gitaren scheuren er op los, frontman Jorge Van De Sande staat vol vertrouwen op de stage. Deze nog jonge Gentenaren willen maar één ding, met volle kracht rechtdoor gaan. ” It’s a long way to the top if you wanna rock’n’roll “ zong wijlen Bon Scott, RHEA is al aardig op weg naar die top!
Tijd om me te verplaatsen naar de andere kant van het terrein, richting de Kapel. En met Ist Ist belooft het een zwarte hoogmis te worden. Dit viertal uit Manchester brengt goeie, vette old school New Wave / Post Punk. Beeld je Joy Division in met een vleugje Sisters of Mercy. De baslijnen à la Peter Hook beuken, de melancholische teksten, dit is pure 80’s nostalgie. Ist origineel ? nee … Ist goed ? Oooh jaaa. Leuke ontdekking voor wie van het genre houdt.
Het is vandaag terug aangenaam druk, ik zou uren kunnen mensjes kijken en sfeer opsnuiven. Maar na een lekker broodje “ pulled porc “, leuke foodtrucks trouwens, tijd voor volgend muzikaal avontuur.
The Howl and The Hum, op aanraden slenteren naar de kapel voor een nieuwe, weliswaar andere, misviering. Na het eerste nummer heeft deze band uit York me te pakken. Wauw, wat een ontdekking. De kapel is tot aan de nok gevuld en zweterig, deze band is blijkbaar geliefd in Nederland. Hun muziek zou ik best kunnen omschrijven als lowfi indiepop met stevige uithalen. De songs zijn catchy maar de zang is zo breekbaar en oprecht dat ik er rillingen van krijg. Zanger en songwriter Sam Griffiths zingt over heel erg persoonlijke zaken zoals relaties, dementie … het pakt mij en ook het publiek. Na een knappe performance krijgen deze muzikanten een lang, daverend applaus, ik blijf achter met een warm gevoel. Van deze band gaan we nog horen. Topniveau !
Next, Within Temptation, tijd voor wat gothic metal. Altijd uitkijken naar welke show ze brengen. De opbouw van het podium zag er veelbelovend uit. Een groot beeld van een hoofd in ’t midden, videowall, alle muzikanten op aparte podia. De menigte vulde al snel de weide voor de mainstage. Within Temptation is nog steeds een publiekslieveling alsook frontvrouw Sharon den Adel. Helaas bleek na het tweede nummer, op aangeven van Sharon zelf, dat ze stemproblemen had. But the show must go on en deed dat ook. Een knappe show met perfecte belichting en special effects. Voor mij iets te routineus, maar dat kon het publiek niet schelen. Ze gaven het beste van zichzelf en dat werd gesmaakt.
Einde van de dag voor mezelf. Goh, wat heb ik dit gemist de voorbije twee jaar. De festivalgangers duidelijk ook. De sfeer uitgelaten, de muziek goed. Vestrock is een topfestival met topbands, nieuwe muzikale pareltjes, gezellige sfeer en een aangenaam publiek. Aftellen naar de 12de editie volgend jaar
Rev: Alain Mares
Pics: Heidi Mares - Tom Van der Stede - Karin Driessens - Mark Missoorten - Gino Van Den Broecke
Full Photo Report: Vestrock 2022 - DUMP FB