Pukkelpop 2016
Kiewit kerremesse (vrijdag 19/08/16)
Nadat de passage van miss Rihanna op de eerste volwaardige festivaldag heel wat playbackstof had doen opwaaien was het op vrijdag tijd voor een remonte van jewelste. Sluimerende wolkjes en een dikke 26 graden Celsius zorgden voor een ideaal festivalweertje. De sacrale turf te Kiewit lag er goed bij en er stonden enkele topacts uit binnen- en buitenland te wachten.
Compact Disk Dummies (12.20u – 13.00u, Dance Hall) (5/5)
Rijzende ster aan het belpop firmament
De broertjes Coorevits lieten de Dance Hall op de middag als één van de eerste acts moeiteloos vollopen. De tent werd van meet af aan met Silver en What You Want op dansende stelten gezet. Holy Love, met blazerskwartet, en een korte intro van Let It Happen, een cover van Tame Impala (check zeker eens het volledige filmpje van hun versie op YouTube), deden de temperatuur stijgen. Girls Keep Drinking, The Reeling en een duik in het publiek van Lennert maakten dit knallend feestje voor jong en een oud perfect af. Deze rijzende ster aan het belpop firmament is niet meer te stuiten.
Gili (14.30u – 15.00u, Baraq Futur) (4/5)
Trukendoos vol moppen
Tussen alle optredens door kon er sinds dit jaar in Baraq Futur genoten worden van enkele leuke alternatieven. Zo toverde mentalist Gili, Lieven Gheysen voor familie en vrienden, iedere dag een halfuurtje enkele van zijn strafste trucs uit zijn hoge hoed. Het jonge PKP-volkje liet zich maar al te graag zintuigelijk om de tuin leiden en Gili’s grappen en grollen zorgden voor een ongedwongen sfeertje in de uithoek van de wei.
NOFX (15.55u – 16.45u, Main Stage) (3,5/5)
Punk voor gevorderden
Met grijzende hanekammen en een dikke portie lef stonden deze doorwinterde lieden voor de elvendertigste keer op Pukkelpop. Vijftien jaar geleden was dat nog een stek op de Skate Stage (voorloper The Shelter), nu mochten de heerschappen uit LA de vooravond van Kiewit verzorgen met hun oversneden punkrock voor gevorderden. Het publiek liet het op zich afkomen en moest her en der nog wakker geschud worden. Maar daar had NOFX geen problemen mee.
Jamie Woon (16.45u – 17.30u, Marquee) (3/5)
In de late afternoon air
Toen Mura Masa hun passage op Pukkelpop last-minute moest cancelen, kwam Jamie Woon als waardig alternatief bovendrijven. Vier jaar geleden sloot de Brit de Marquee met zijn zwoele beats nog stomend af. Nu trachtte hij in de late afternoon air zoveel mogelijk volk in zijn kot te lokken. Het lukte hem aardig om een degelijke voorstelling op poten te zetten. Maar terwijl een derde van de festivalgangers rond dit uur nog vlug een hazenslaapje doet om de batterijen op te laden voor ’s avonds was de sfeer in de tent niet optimaal. Spelen in de night air gaat de man beter af.
De Ideale Wereld (18.20u – 19.00u, Wablief?!) (4,5/5)
Toevallig backstage #starstruck
Toen we eerder deze namiddag voorbij de stand van De Ideale Wereld liepen werden we heel toevallig gekozen om tijdens hun show in de Wablief?!-tent mee backstage te gaan. Wij wisten niet goed waaraan we ons mochten verwachten. Maar Otto-Jan, Jelle, Sven, Maya en Didier ontvingen ons met open armen en een gezellige babbel. Tijdens de show, die vol zat met hun gekende geinige onzin, werd van ons weinig verwacht. De schrik dat we volledig starstruck belachelijk zouden gemaakt worden was onterecht. Ook Patje Krimson en Sociaal Incapabele Michiel waren van de partij om er schuddebuikend een leutige bedoening van te maken. Meer IDW-fandagen aub!
Noel Gallagher’s High Flying Birds (20.50u – 21.50u, Main Stage) (4,5/5)
Klassiekers meescanderen met nonkel Noel
Met een zak vol Oasis-klassiekers en bakken Britse branie deed Noel Gallagher wat Rihanna niet kon: op tijd beginnen, imponeren zonder veel tralala en de opgedaagde fans meenemen op een trip down memory lane. Everybody’s On The Run zette als gepaste opener meteen de puntjes op de i. Noel was goed bij stem en mompelde tussendoor meer thank you’s dan we van hem gewoon zijn. Bij Lock All The Doors en Ballad Of The Mighty I bleven we nog even in het heden. Maar met Champagne Supernova, Half The World Away, Wonderwall en Don’t Look Back In Anger werden iets later alle registers opengetrokken en vielen we van het ene meezingmoment in het andere. De Main Stage werd een jeugdkaffee tijdens StuBru’s De Tijdloze waar iedereen eensgezind de lyrics om ter luidst meescandeerde. Op het einde bracht de muzieklegende nog een ode aan een voetballegende in wording. Met de gevleugelde woorden: ‘this one’s for the best player in the Premier League, Kevan De Broyne’, werd AKA… What A Life onder luid applaus onthaald. Topgig, Mr. Gallagher!
Chemical Brothers (22.40 – 00.10, Main Stage) (4/5)
Hé meid, hé knaap… (dixit, De Ideale Wereld)
Beginnen met je grootste classic en zo de bom van de dag op het publiek droppen, het is weinigen gegeven. Iets voor elven werd de wei omgetoverd in een dampende openluchtfuif. De opzwepende dreunen van Hey Boy Hey Girl waren onverbiddelijk en namen iedereen in een straal van 500 meter mee in een kolkende mensenmassa. De lichtshow was tot in de puntjes af en de tracks werden zonder enige onderbreking aaneen gerijgd. Do It Again en Galvanize konden niet ontbreken en het publiek dankte het DJ-duo met gehuppel en gejuich.
M83 (00.00 – 01.00, Marquee) (3,5/5)
Midnight in the city of Kiewit
Les mecs van M83 konden op een tot de nok gevulde Marquee rekenen om hun verfijnde electro op los te laten. Midnight City, hun hit uit 2011, werd opgespaard tot op het einde maar frontman Anthony Gonzalez en zijn gevolg bewezen met overgave dat ze intussen veel meer zijn dan die ene bekende song. Al dansend werd het zaterdag en de gemiddelde festivalganger was nog lang niet moe terwijl wij al een klein beetje heel erg versleten waren.
Opeth (01.00 – 02.00, The Shelter) (4/5)
Edelmetalen uit de Zweedse hoofdstad
Met ons laatste greintje energie sloten we onze dag af met een gezonde portie progressieve metal. Mikael Åkerfeldt en de zijnen kwamen zoals altijd goed gemutst en immer strak het podium op. Met Cusp of Eternity en The Devil’s Orchard bleef Opeth nog relatief rustig op de vlakte. Daarna stelde Åkerfeldt zijn band en afkomst voor en werden we met een ludieke ondertoon gewaarschuwd voor wat volgde: ‘this song has scary vocals in it’. En ja hoor, Heir Apparent overdonderde The Shelter zowel met gebrul als met ingetogen gitaargetokkel. Met The Grand Conjuration en Deliverance werkten deze kundige Scandinaviërs hun zes tracks tellende setlist af. Een mooie afsluiter om mee huiswaarts te keren.
Merci Chokri, tot volgend jaar.
(BG)