King Arthur: Legend Of The Sword (3,5/5)
Rock, Excalibur & roll
Nadat de topserie Sons Of Anarchy was uitgereden kwamen de hoofdrollen in kaskrakers voor Charlie Hunnam (Green Street Hooligans, The Lost City of Z…) niet uit de lucht vallen. Met de rol van King Arthur in de kersverse adaptatie van de middeleeuwse mythe door Guy Ritchie (Sherlock Holmes, Snatch en Lock, Stock & Two Smoking Barrels) zou daar wel eens verandering in kunnen komen. De ex-Madonna-Guy neemt na Sherlock Holmes (1 en 2, nr. 3 is onderweg) en The Man From U.N.C.L.E. (2015) en derde klassieker, behorend tot het Britse cinema-erfgoed, onder handen voor een remake waar het kruim van de filmcritici (zie Humo en De Morgen) duidelijk niet op zat te wachten. Volgens ons slaagt Ritchie met voldoening en heeft de Britse badass, na zijn laatste relatief saaie worp, een vermakelijke prent afgeleverd alwaar je het verstand best op 0 zet.
Het eerste kwartier – waarin de voorgeschiedenis van de grote King Arthur-historie met de nodige toeters, breedopgezette veldslagen, majestueuze quotes en bellen wordt afgehandeld – gaat vlot, misschien iets té vlot. Maar deze obligate intro is nodig zodat de rest van het twee uur durende epos toch ergens steek houdt. Een afgetrainde Hunnam (Arthur) steelt de show, een (te) snel gecaste Jude Law (Vortigern) als slechterik doet zijn stinkende best, maar het is vooral het zwaard Excalibur dat doorheen de film een prominente rol opeist. Zodra het stuk betoverde vechtmetaal in beeld komt, stijgt de spanning. Zet daar de twee stoere klauwen van Arthur rond en je krijgt onderhoudende cinema. Af en toe grijpt Ritchie terug naar zijn snelle vertelstijl (zie Snatch, RocknRolla en Lock, Stock…) waardoor het mythische verhaal geen enkele keer stil valt of vertraagd wordt door ellenlange conversaties. De hedendaagse zinsneden met de nodige ‘fucks’ moet je er bijnemen. Daarnaast zijn enkele kleine rollen weggelegd voor toppers van de tweede rij en één wereldberoemde oud-voetballer (wie zoekt die vindt, moeha). Zo speelt Aidan Gillen (Lord Baelish uit Game Of Thrones) de pannen van de daken van heel Londinium (Londen in’t Latijn). Wie fan is van fantasy met klinkend zwaardgekletter zal niet bedrogen uitkomen. Of je jouw filmkont daarvoor in een cinemazetel moet ploffen is een andere vraag.
Desalniettemin kwamen we zonder het filmische mes in de rug thuis en gingen we met een verzadigd gevoel slapen. Maar dat kan ook te wijten zijn aan onze late-night-snack bij de plaatselijke pitaboer.
(BG)