Impericon, Never Say Die 2017 - Brugge
Een grauwe, regenachtige dag in ruraal Vlaanderen. Wij, de Antwerpse cavalerie, zakken af naar Het Entrepot in Brugge voor de gloednieuwe editie van de Never Say Die Tour van Impericon. In een metallic grijze Kia Pride uit 1996 die vrijwel letterlijk uit elkaar valt, trotseren we het noodweer en de indrukwekkend slordige Belgische infrastructuur.
Eindelijk aangekomen kunnen we genieten van de melodische oorlogstrommels van Chelsea Grin, een Amerikaanse deathcoreband die de laatste jaren menig festivalweide wist te beroeren. Het voelt anders aan dan we gewoon zijn. De moshpit ethiek is ver te zoeken en al vroeg op de avond vallen er gewonden. Enkele roekelozen gooien hun benen de lucht in, op wat highkicks moeten voorstellen, en denken zichzelf interessant te maken. Not impressed, back the fuck off…
Deez Nuts, een Australische hardcore punkband valt een beetje uit de toon vanavond. Hun ritme en riffs zijn heerlijk om met een NASCAR-bak over het circuit te crossen of een biker-café kort en klein te slaan. Op deze ‘dansvloer’ echter, is het wat ongemakkelijk. Het violent dancen maakt plaats voor een bizar gehuppel van zatte Walen, die zoals gewoonlijk niet weten waar ze mee bezig zijn. We laten de sfeer niet verpesten, doch doen een stapje terug en kijken toe hoe de verworpenen hun put dieper graven bij deze twijfelachtige levensbeslissingen. Het Entrepot ligt naast een jeugdhuis, dus dit kan de hoeveelheid bezopen volk verklaren, maar waarom de irritante figuren Frans spreken is voor mij een raadsel.
Even omkleden, iets gemakkelijks aan doen. De Emmure cult komt eraan en we moeten vrij kunnen bewegen, onze dekking hoog houden, snapt u wel? Emmure moet zo ongeveer het goorste zijn dat de wereld ooit heeft gebaard en een compactere vorm van haat vinden we waarschijnlijk enkel terug in de leider van Boko Haram. Daar ga ik verder niet over uitweiden, want ik wil het voor één keer niet over religie hebben. Het is al erg genoeg zo. De naam Emmure komt trouwens van de executiemethode immurement, hierbij wordt het slachtoffer opgesloten in een ruimte zonder uitgang, letterlijk ‘ommuurd’. Iets wat beide, psychologisch en fysiek, een hel moet zijn.
Zanger Frankie Palmeri, die door ex-bandleden als een “disgusting human being” omschreven wordt, weet zichzelf op tijd en stond enige controverse eigen te maken. Door regelmatig gebruik van het woord ‘faggot’ en ‘nigga’ wordt hij doorgaans buiten zijn fanbase als racistisch en homofoob aanschouwd. T-shirt opschriften als ‘Shoot First Ask Questions Later’ en ‘Violence As A Way Of Life’ doen hier weliswaar geen goed aan. Na de release van hun laatste album kwam Palmeri opnieuw in de juridische problemen door de titel van het nummer ‘Bring a Gun to School’, wat iets te veel belletjes deed rinkelen in de richting van de Columbine massacres. Nu ik er zo over nadenk, was hij ook vandaag in niet zo’n goede bui… Hij gaf er snel de brui aan en had het schijt aan bisnummers. Het concert was kort, maar zeer krachtig en naar goede gewoonte ul-tra gewelddadig.
Rev: Jules Maeyens