Een overbodig voorspel voor een lange uitgesponnen apotheose
De feestweek te Lokeren ging dit jaar voor de veertigste keer door. Een reden te meer om enkele internationale topartiesten op te trommelen om deze jubileumeditie onvergetelijk te maken. Heel muziekminnend Vlaanderen keek uit naar dinsdag 5 augustus 2014. De dag dat Neil Young zijn passage had gepland. Goedgemutst en met hoge verwachtingen trokken we richting het Waasland.
Bij het betreden van het festivalterrein kreeg iedereen een gratis biologisch afbreekbaar t-shirt met de woorden ‘protect’ of ‘earth’ op gestempeld. Een originele en leuk initiatief van onze groene hoofdact van de avond. Wie nog één wou om zijn verzameling compleet te maken of fan is van milieuvriendelijke kledij kon voor een prijsje van €30 terecht bij de merchandising. Met de warme gloed van de avondzon in onze nek konden we rustig opwarmen met een akoestische set van The Bony King Of Nowhere. De Gentse singer-songwriter bracht met zijn gitaar en twee backing vocals in een halfuur tijd een zestal ingetogen voortkabbelende riedeltjes. Proper en eenvoudig, meer moest dat niet zijn om van start te gaan. De grote onbekende van de avond was Lonely The Brave. De jonge snuiters uit Cambridge brengen degelijke rock die gekenmerkt wordt door een aparte maar formidabel klinkende stem van zanger David Jakes. Een band met potentieel die zeker omarmd zal worden door stubru & co. Hun eerste lp, The Day’s War, komt later dit jaar uit bij Columbia Records.
Tom Van Laere kwam met zijn alom gekende Freebeetronie met baard en kalende voorhoofdkruin vastberaden het podium op. De oorwurmen Always On The Run en Nothing Else To Do deden her en der de heupen lichtjes heen en weer wiegen. Een avantgardische versie van Bad Year For Rock ’n Roll gevolgd door Einstein Brain en Oh Darkness, die nog steeds mans grootste hits zijn, konden het niveau van het ietwat flauwe optreden niet opkrikken. Het slechte geluid, het gemis van een vrouwenstem als tegengewicht op de steeds ruwer wordende vocals van de Admiraal en het spiritueel gerakel over een babbel met je schaduw deden het optreden geen goed. Misschien een tip voor de volgende keer: Beste Tom, pleur bij Ever Present gewoon door met die vinnige gitaarvingertjes van jou want je blijft één van de sterkste gitaristen afkomstig uit ’t stad. Volgende keer beter.
Alle festivalgangers waren maar voor één iemand naar Lokeren afgezakt en dat maakte al het voorgaande eigenlijk overbodig. Iets na 22 uur toen de laatste zonnestralen verdwenen waren, stapte een flukse grijzende man met zwarte hoed het podium op. Down By The River knalde de boel op gang. Een twintigtal minuten lang jamde Young samen met zijn Crazy-Horse-kompanen alsof het terug ’69 was. Na een dubbel applaus werden er wat kortere tracks op ons losgelaten. Het strakke Powderfinger en Standing In The Light Of Love werden fijntjes naar voor gebracht. Een nors kijkende Young snauwde onder begeleiding van zijn wooende achtergrondzangeressen in het rond. Het brandend actuele Living With War sloeg in als een bom en het publiek merkte dat het menens was. Het ruige Love To Burn deden de hoofdjes lichtjes heen en weer bewegen. Lang uitgesponnen riffs waren ons deel. Misschien zelfs iets te veel van het goeie want het duurrecord van de openingstrack werd hier moeiteloos aan diggelen gesnaard. Een beproeving voor mensen die afgezakt waren om een jukebox met hitjes te horen, een zege voor het gehoor van diehard fan (mezelf situeer ik daar ergens tussenin). Name Of Love klasseren we onder ‘goed bedoeld maar net niet genoeg want de performance belandde hier duidelijk in een dip, sommigen begonnen zelfs doodleuk een babbeltje te slaan met de persoon naast zich. Een cover van Dylan zorgde dan wel weer voor een eerste gezellig kampvuur/meezingmoment, the answer is blowin’ in the wind! Na een bescheiden how ya doin’ out there folks toverde Young een akoestische versie van Heart Of Gold uit zijn hoed. Misschien wel het hoogtepunt van een optreden waar iets meer van verwacht werd. Psychedellic Pill ging vlot binnen en ook Cortez The Killer kwam als een Azteekse god op de golvende gitaarhalen neerdalen over de massa. Met een degelijke maar niet overdreven prachtige versie van Rockin’ in The Free World kon men de energie kwijt geraken die nog over was. Young soleerde met een grommend grintagezicht dat boekdelen sprak en daarmee is zeker alles gezegd.
Onze Canadese vriend blijft een eigenzinnige figuur die doet wat hij wil. Een lange maar degelijk uitgesponnen set zal niet bij iedereen in even goeie aarde gevallen zijn.
(BG)
Support act: Admiral freebie - Lonely the brave
(Foto's Filip Gheysen)