Dump’s kijk op Paaspop 2015
De paashaas bracht een mandje vol puike muziek.
Afgelopen weekend was de Molenheide in het Nederlandse Schijndel de place to be. Met toeters en bellen werd het festivalseizoen van de Lage Landen op gang geknald. Door de jaren heen heeft Paaspop zich met een omvangrijke line-up, betoverende decors en prettige randanimatie op de kaart gezet. De paashaas had geen topweer mee maar zijn mandje was wel gevuld met enkele puike rockbands van eigen bodem en ver daarbuiten.
Vrijdag werd er met een rist veelbelovende acts goed gestart. De Hollandse trots werd onder meer hoog gehouden door Di-Rect, Racoon, en Kensington. Bands die één voor één hun thuisvoordeel gretig naar zich toetrokken. Met Daydreams In A Blackout kon Di-rect het publiek lichtjes inpakken. Ze lieten zich niet van slag brengen door het gure weertje en warmden het toestromende publiek vakkundig op voor de wasberen van Racoon. Het gezelschap uit Zeeland zorgde voor heel wat groepsversterkende meezingmomenten. Met een cassette hitsige hits en tonnen ervaring die overgoten werden met de nodige liters Heineken was dat een fluitje van een cent. Het voorspelbare Love You More laat met de nodige clichés van dien de vrouwelijke festivalpopulatie nog steeds in zwijm vallen. And every day I missed you more,
and more and more and more and more, snif. Als headliner waren de verwachtingen van Kensington hoog gespannen. De indierockers uit Utrecht bestaan in 2015 tien jaar en dat moest duidelijk gevierd worden. Met muziek die het stadium-approved-label draagt kwam er een uitgelaten feestje tot stand. De Apollo-tent werd magistraal in lichterlaaie gezet. Ook onze eigenste Selah Sue stond tussen de acts. Met een brede fanbase in Nederland kon er weinig mislopen. Ze bracht met haar swingend stemgeluid de juiste vibe en een concert dat meer dan af was.
Op zaterdag hielden ze het ook niet stil op de Molenheide. De routineuze oude rotten van Therapy? kwamen er hun nieuwe plaat (zie review) voorstellen. Afgewisseld met Diane, Die Laughing, Going Nowhere en heel wat ander lekkers werd het ook een beetje huppelende trip down memory lane. Met Lacuna Coil, Saxon, Sick Of It All en Within Temptation stond er ook heel wat metalen gitaargeweld geprogrammeerd. De bevallige Sharon den Adel had zich voor de gelegenheid in een wit satijnen corsetkleed gehesen. Iedere vierkante meter van de Apollo was bezet om zich overvloedig te laten onderdompelen in de fantasiewereld van de Nederlandse metalhoop. De hoofdtent was tot de nok gevuld en het strakke symfonische gitaargeluid blies de opgedaagde massa probleemloos omver. Later op de avond deed Sick Of It All op hun eigen gebalde wijze hetzelfde met de broeierige Phoenix. Road Less Traveled, Sound The Alarm en Built To Last horen voorgoed tot het NY-hardcore-erfgoed en zorgden onverbiddelijk voor een slagveld. Rudimental gooide er nog tot diep in de nacht wat gewillige beats tegenaan en sloot de tweede dag van dit sympathiek festival gepast af. Met de wijze woorden van John Newman - You know I said it's true, I can feel the love, can you feel it too, I can feel it ah-ah – konden we met een voldaan gevoel onder zeil gaan.
Paaspop bewees wederom, zonder megalomane kleppers, hun naam van ideale festivalsopener.
(BG)
Meer sfeerfoto's en concert foto's :
Paaspop Gallerij 1
Paaspop Gallerij 2