Zondag 2 juli - Rock Werchter 2017
Ik heb in mijn muzikale voorkeuren voor 2 zaken een zwak : straffe gitaren en strakke ritme-secties.
Het spreekt voor zich dat ik mij dan ook daardoor liet leiden bij het samenstellen van mijn festivalset op Rock Werchter afgelopen zondag. Mijn keuze aan bands lag voor de hand met Cage The Elephant als opener in The Barn, gevolgd door Thurston Moore Group, dan The Kills op main stage en als kers op de gitaartaart Foo Fighters als afsluiter van het festival.
Het begon jammer genoeg met een valse noot, want allerlei opéénvolgende vertragingen zorgden ervoor dat ik het concert van Cage The Elephant helemaal gemist heb. Tegen de tijd dat ik aankwam aan The Barn, speelden ze al hun laatste nummer en mocht er überhaupt niemand meer binnen wegens ‘too crowded’ (het had nog geregend net voor aanvang van hun concert).
Ik liet het niet aan mijn hart komen want de vooruitzichten voor de dag – zowel qua weer als qua muzikaal aanbod - waren veelbelovend.
Ik zorgde er dus voor om mooi op tijd The Barn binnen te gaan in afwachting van Thurson Moore en dat leverde mij een plaatsje zo goed als helemaal vooraan op.
Ik zag Thurston Moore Group dezelfde set spelen als enkele dagen tevoren in l’Aeronef (Lille – Fr) maar hier dan iets vinniger en nóg strakker. De ex-frontman van Sonic Youth heeft met zijn recentste album “Rock N Roll Consciousness” een voortreffelijk staaltje gitaarwerk afgeleverd en bewijst hier alweer dat hij een generatie gitaarbands beïnvloed heeft. Geruggesteund door oud-gediende drummer Steve Shelley en bassiste Debbie Googe laat hij zijn gitaar verschroeiend uithalen.
De wisselwerking met mede-gitarist James Sedwards werkt wonderwel en de set bestaat quasi uitsluitend uit zijn nieuw werk, incl. stand-alone single “Cease fire” waarmee werd gestart.
Daarna volgen alle (5 stuks dus) nummers van het nieuwe album, het kortste duurt ook al meer dan 6 minuten. We genoten dus van lekker uitgesponnen gitaarpartijen die echter steeds verrasten en het publiek alert hielden. De zeer aimabele Thurston verliet de stage met de woorden “peace and love” en zo kon mijn dag al niet meer stuk, zeker niet toen ik hem enkele uren later op de wei tegen het lijf liep en een kort gesprekje kon voeren. Heerlijke man, heerlijke band, tot op Sonic City in november !!
Nu de zon er stilaan weer doorbrak, was het tijd om de main stage op te zoeken voor The Kills.
Enkele jaren geleden sloeg de rauwe bluesrock van Jamie Hince en Alison Mosshart mij al om het hart tijdens Cactusfestival maar hier op het grote podium van Werchter konden ze nooit de verwachtingen 100% inlossen. Het is sowieso geen hitmachine en al maakt het charisma van Alison veel goed qua visuele aantrekkelijkheid, toch was het een vlakke show die het publiek niet steeds kon meekrijgen. Jammer wel, want mochten ze in een tent hebben gespeeld was de respons misschien wat beter geweest. Maar zo zijn er in het verleden nog wel bands compleet miscast geweest door de organisatie, denk maar aan James Blake op vrijdag vlak na Royal Blood. Die had gerust kunnen wisselen met The Pretenders in Klub C.
Ik wou daarna terug naar The Barn voor Rag’n’Bone Man (want ja, ik hou ook van iets anders dan alleen maar gitaren), maar al 25 minuten vóór zijn set kon ik er al niet meer in, weeral volzet…
En zo wordt dit festival steeds meer een vooraf uit te kienen gebeuren, want om niets te missen moet je echt perfect kunnen timen, mag je nergens tijd verliezen en is er geen ruimte om even te chillen. Om deze 2e tegenslag van de dag te verwerken, lastte ik dan toch een relaxmoment met de vrienden in en konden we lekker in het zonnetje genieten van een biertje en een hapje.
Aangezien ik Alt-J enkele weken geleden al live had gezien in De Kreun te Kortrijk, had ik een vrijgeleide om eens een aparte keuze te maken en zo kwam ik bij Soulwax terecht. Apart is wel de ideale omschrijving voor de evolutie de band rond de Dewaele-broers hebben doorgemaakt. Van experimentele gitaarrock naar experimentele elektro-pop. Weinigen zouden er mee wegkomen maar Stephen en David verstaan perfect de kunst om zich telkens opnieuw uit te vinden.
Met een ongeziene setup van 3 drummers en hun complete opnamestudio (DeeWee) brengen ze het publiek in een ultieme extase. De kracht die van die zware drumbeats uitgaat, gecombineerd met de elektronica van de beide broers zorgt voor een unieke sound die eigenlijk ongeëvenaard is.
Heel sterke set, en super om dit vanop de eerste rij mee te maken.
Dan was er nog ruim een uur te gaan vooraleer afsluiter Foo Fighters zou aanvatten, maar het was nu al drummen om te proberen dichterbij het podium te komen. De meerderheid op de wei was duidelijk maar voor één band hier, en dat was ook af te lezen op de vele band T-shirts overal.
En dat we niet teleurgesteld zouden worden, maakte Dave Grohl ook meteen duidelijk aan zijn fans.
“Of we zin hadden in ‘some real rock’n’roll show’ en dat ze wel ‘all night long’ tijd hadden en dus zouden spelen tot ze moesten stoppen”.
En zo geschiedde: een set van tweeëneenhalf uur met alle hits uit de rijkgevulde back-catalogue van Foo Fighters. Zo grapte Grohl ook dat ze misschien wel nog onuitgegeven nummers zouden kunnen spelen, “but probably not”. Er werd zeker wat afgegrapt door Grohl, zowel met het publiek als met de bandleden. Hij verontschuldigde zich ook voor de cancel van 2015 (“maar ik heb een doktersbriefje”) en beloofde meteen dat hij het goed zou maken. Enkele fans hadden ook bordjes gemaakt met daarop “Caution, risk of falling” en daarop toonde Dave hen grappend zijn middelvinger. De sfeer zat meteen goed met de fans, mede door de opéénvolging van sterke openingssongs : “All my life”, “Times like these” en “Learn to fly”.
Alle bandleden kregen elk de tijd om een eigen stukje cover te brengen toen ze apart werden voorgesteld aan het publiek. Leuke gimmick, maar het haalde de vaart wat uit de set.
Super moment ook toen Dave Grohl met een uniek cadeau op het podium kwam : hij had van Studio Brussel een gloednieuwe gitaar gekregen, die in de voorbije 4 dagen door honderd fans was ondertekend. En of ie er blij mee was, hij speelde er “Monkey wrench” op en liep – Bono-gewijs – ook door het publiek richting geluidstoren om daar boven nog een solo uit zijn nieuwe gitaar te plukken. Obligate afsluiters waren natuurlijk “Best of you” en “Everlong” gevolgd door een spetterend vuurwerk boven het podium.
Wat een feest was dit weeral geweest, nog eens een lekker rechttoe-rechtaan rockende gitaargroep waarmee het publiek écht uit de bol kon gaan.
Benieuwd waarmee Live Nation ons volgend jaar om de oren gaat slaan.
Review : Stefaan Delagrange