THE DEAD DAISIES – Holy Ground
Soms is een band zoals een voetbalteam. Als de prestaties (verkoopcijfers) ondermaats blijven dienen spelers te gaan en te worden vervangen. Een voorbeeld: de huidige drummer Tommy Clufetos is de zevende die de revue passeert. Maar of dit definitief is, is onzeker. Clufetos werd gevraagd om
Deen Castronovo te vervangen. De brave man sukkelt met zware rugproblemen. En wie staat sinds september 2019 aan het roer van de band? De onvermijdelijke Glenn Hughes. Bas én leadzang neemt hij voor zijn rekening.
The Dead Daisies zijn tot een viertal herleid. En dat hoor je. De toetsen zijn niet uitdrukkelijk aanwezig. Bij opener ‘Holy Ground’ hoor je meteen waar de basis voor hun muziek vandaan komt. De hard-rock beukt er op los. Heerlijke groovy bluesy sfeer.
Gitarist Doug Aldrich voelt zich als een visje in het sprankelende water. Uiteraard klopt het muzikaal plaatje als een bus. Hughes en Aldrich kennen mekaar zeer goed. Op “Like No Other’ (bassline) zet Hughes zijn stempel. De bas zet de song in en off we go again..Stevig beukwerk, uitstekende zang en het gitaarwerk is verbluffend. “Can you feel my bassline?” Jazeker! Wat een power.
De schijf dendert verder met ‘Come Alive’. Het complete gezelschap start onmiddellijk en de song heeft een geweldige gitaarriff. (hoor ik daar een Hammond op de achtergrond?)
‘Bustle and Flow’ is een mid-temposong met een dreunende bas. De zanglijn is om duimen en vingers af te likken. Je hoort dat snarenplukker Aldrich er veel plezier aan beleeft.
Bij ‘My Fate’ wordt het gaspedaal gelost. Een slow bluesy tune waarbij een heftige gitaarsound de zangpartijen ondersteunt.
‘Chosen And Justified’ is een heerlijk swingende song waarbij Hughes zich duidelijk amuseert. Zijn zangpartijen zweven over de song. Bij ‘Saving Grace’ is het weer headbangen op een heavy bluesy song geblazen. Wat een riff!
‘Unspoken’ start voorspelbaar maar al gauw wordt bij het refrein de snelheid opgedreven.
De draak op de schijf blijkt ’30 Days In The Hole’ te zijn. Een radiovriendelijk meezingertje met een flauwe meerstemmige zanglijn en een refreintje in één zin. Een afknapper.
‘Righteous Days’ is ietwat te traditioneel en voorspelbaar.
Afsluiter ‘Far Away’ is een soort ballade waarbij de synths een mooie stringsachtergrond neerzetten. Halfweg ontbindt Aldrich zijn duivels op een stevig ritme om daarna weer balladegewijs naar het einde te zwalpen…denk je. De laatste anderhalve minuut komt het nog tot een hevige climax.
Dit album zal potten breken als het kan gepromoot worden tenminste. Het staat bol van bluesy hard-rock waarbij alle typische kenmerken aanwezig zijn. Dit album verliest wat aan kwaliteit naar het einde toe wat songs betreft. Buiten afsluiter ‘Far Away’ zijn de songs niet te lang en vervelen niet. Het is een topproductie en de gitaarsolo’s zijn nooit uitgesponnen. Dit behoort tot het beste wat Hughes heeft uitgebracht de laatste jaren.
Geen twijfel mogelijk. Live zal dit vonken geven.
Guido Grymonprez.