“De Ariolimaxslak heeft de kleinste penis van het dierenrijk (in verhouding tot zijn lichaam) en is tevens Hummer-geel #geentoeval ”

Een nieuwe maand, een nieuwe coronagolf en een nieuwe column. De deadline voor deze column heb ik met meer dan een week gemist. Hierbij bied ik mijn onoprechte excuses aan aan mijn hoofdredacteur en mijn drie lezers (mijn vrouw, mijn mama en een seniele nachtcollega met een abonnement op De Tijd). Ik kan mijn lakse gedrag echter perfect verklaren aan de hand van twee zaken.

Ten eerste ‘Zelda Breath Of The Wild’ op de Nintendo Switch(ehm). Wie een beetje gaming-minded is, zal met dit eerste excuus al voldoende hebben om mij te vergeven.

De tweede reden is een compleet verlies van alle oriëntatie betreffende tijd en ruimte en dit ten gevolge van een sociale zelfmoord, bij zowel mijn vrouw als ik. Een familiedrama als het ware. Hoewel noch mijn vrouw, dochter, als ik hier geen graatje hinder van hebben ondervonden, hoe paradoxaal dit ook mag klinken. Ons volledig distantiëren van alle sociale media als smoelboek en instafuck, is iets wat al langer in onze gedachten huis hield. Maar zoals een dertigjarige maagd keuzestress zou hebben in een bordeel, hadden wij ook onze twijfels. Het FOMO-fenomeen stond ons aan te staren met dezelfde blik als de hond die de rest van het worstenbroodje wil oppeuzelen. Uiteindelijk hebben we dan toch maar het broodje opgepeuzeld en die hond een dreun op zijn kont gegeven. Behalve een langere batterijduur en een verlies aan methoden om mensen te negeren, heb ik er nog niks van gemerkt. En die hele FOMO is toch maar paardenpoep. Geen enkel verschil. Ik heb nog steeds geen vrienden, niemand vindt wat ik aan het doen ben leuk en ik word nog steeds niet uitgenodigd op evenementen. Misschien heeft dat rondzwaffelende virus hier ook wel wat mee te maken...

Mijn social suicide heeft verschillende motieven. Van frustraties rond debiele mensen die zaken posten die even zinnig zijn als een tomaat die een goede vorm van thuisisolatie is, tot al die politieke framing shit, die via algoritmische reclame in mijn strot wordt geramd. Het onderscheiden van fake news van the real deal is moeilijker geworden dan liggend schijten. Het is zelfs al een uitdaging geworden om advertenties en artikels van elkaar te onderscheiden. Het is trouwens uit voldoende onderzoek gebleken dat excessief gebruik van sociale media een negatieve vervorming van je (kritisch) denkvermogen teweeg brengt. We worden allemaal gemanipuleerd, zonder glijmiddel en in de poep van onze geest! Dit alles om bevestiging te krijgen van mensen die we amper kennen om zo een kortstondige dopamine-shot te krijgen. De grootste beweegreden om deze platformen te verlaten is echter dat ik weiger Zuckerbergs’ businessmodel te steunen. Deze ‘minion of the antichrist’ kiest enkel de kant van het geld. We kunnen hem moeilijk ongelijk geven, maar moreel gezien wringt het schoentje toch. Gezien tonnen geld binnenrolt via advertenties, kan het Mark niks schelen of deze waarheidsgetrouw zijn of niet. Klant, in dit geval de adverteerder, is koning. De schade die hier al mee werd aangericht is enorm. Trump is aan de macht en nu staat iedereen te lachen met Kanye en zijn debiele uitspraken tijdens zijn legendarische verkiezingscampagne. Nu, de kans dat hij zal verkozen worden is even klein als de micropenis van een Ariolimaxslak met dwerggroei. Laten we toch niet te veel lachen, want we stonden ook hartelijk te lachen met Trump...

Uiteindelijk hebben de VS het nog zo slecht niet met Trump. Zij hebben tenminste een regering. Op dat vlak hebben wij enkel records. 

This is the odd man saying: Formateren, formateren, wie zijn best doet zal het ...