50th Anniversary Tour, 19-10/2024, De kreun – Kortrijk

Op een kille zaterdagavond verzamelde een enthousiaste menigte zich in een uitverkochte Kreun in Kortrijk, waar de Amerikaanse hardrockband Y&T op het podium stond. Ondanks het triestig weer was er niets dat de sfeer binnen kon dempen. De zaal was gevuld met fans van alle leeftijden die klaar waren voor een avond pure rock-'n-roll. Y&T is inmiddels een icoon in de rockscene en staat bekend om hun energieke liveshows en dit concert stelde zeker niet teleur.

Voor de show begon, hing er een sfeer van opwinding en nostalgie in de lucht. Precies een flashback naar de jaren '80, toen Y&T naam maakte in de hardrockscene.

Zodra de band het podium betrad, barstte de zaal los in gejuich. Frontman Dave Meniketti, die al eeuwig het gezicht en de stem van Y&T is, zag er ontspannen en energiek uit. Met een krachtige inzet openden ze met "Hurricane", een uptempo nummer dat meteen de toon zette voor de rest van de avond. De gitaren klonken strak en de drums dreunden door de ruimte – precies wat je verwacht van een klassieke rockband die nog steeds vol vuur speelt.

Hoewel Y&T vooral bekend is om hun hits uit de jaren '80, was er ook ruimte voor nieuwer werk. Ze speelden ook een paar nummers van hun meest recente albums. Hoewel deze nummers niet dezelfde reactie opriepen als hun oudere werk, wist de band ze met dezelfde passie te brengen.

Het hoogtepunt van de avond kwam toen ze hun grootste hits speelden. “Rescue Me” en “Mean Streak” klonken even fris en krachtig als toen ze voor het eerst werden uitgebracht. De solo van Meniketti tijdens “Forever” als bisnummer was ronduit indrukwekkend. Hij weet nog altijd de perfecte balans te vinden tussen technische beheersing en emotie.

Meniketti, altijd al een charismatische frontman, had ook regelmatig interactie met het publiek. Hij deelde anekdotes uit de glorietijd van de band en sprak zijn waardering uit voor de fans, die hen door dik en dun blijven steunen. Deze persoonlijke momenten gaven het concert een intieme sfeer, zelfs in een uitverkochte zaal.

Pics: Steven T'joen

Full photo report here! 

RISING FROM THE NORTH: ARCH ENEMY

+ IN FLAMES + SOILWORK

13/10/2024 @ MAINSTAGE, DEN BOSCH

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report here

Zweden heeft ons op muzikaal vlak al heel wat moois geleverd doorheen de jaren. Als grootheden uit hun melodieuze death metalscene de handen in elkaar slaan en Europa komen veroveren met de straffe ‘Rising From The North’ tour, dan is dat een no-brainer: daar moeten we bij zijn! Arch Enemy, In Flames en Soilwork doen liefst 25 steden en podia op deze tour maar daar zat geen datum op Belgische bodem bij. Dus trekken we in noordelijke richting de grens over voor de tourhalte in de Mainstage in Den Bosch. Het is onze eerste kennismaking met deze locatie en het is meteen duidelijk dat we hier niet meer over een zaal spreken maar wel over een mooie, grote hal met een tribune achteraan, een groot podium en een goed geluid. Zo goed als alle 6000 tickets waren verkocht voor een zeer sterke avond met dit stel Zweedse veteranen, die een tiental dagen na de start van de tour duidelijk warmgedraaid waren.  
 

Met Arch Enemy en In Flames kan je eigenlijk spreken van twee headliners die het klappen van de zweep kennen. Wie zet je daar dan bij als headliner? Een stelletje jonge wolven die zich willen bewijzen? Nee, er werd gekozen voor de al even ervaren collega’s van Soilwork, die intussen toch ook al zo’n 25 jaar meedraaien en muzikaal veel raakvlakken hebben. Een keuze die ons op voorhand al verheugde en de band bevestigde de hoge verwachtingen.
Klokslag 19 uur weerklinken pianoklanken als intro voor Soilwork. Het zestal, met drummer en toetsenist op een verhoog achteraan het podium en twee gitaristen, de bassist en zanger Bjorn Strid die de voorkant van het podium bestrijken, toont zich de ideale opener. Vanaf het begin met 'Stabbing The Drama' zien en horen we een hele gave prestatie. Recentere nummers als ‘Arrival’, de gloednieuwe single ‘Spirit Of No Return’ en afsluiter ‘Stålfågel’ komen wat meer symfonisch en melodieus uit de hoek. Toch ging onze voorkeur uit naar iets oudere nummers als ‘Exile’, ‘Distortion Sleep’ met die lagere, groovende riff en pompend ritme en het meer midtempo, catchy en afwisselende ‘Death Diviner’. We zien vele kopjes goedkeurend meeknikken.

Het zegt wat over de immense status van Arch Enemy dat een band met het palmares en aanzien van In Flames geen headliner is op deze tour. De band bestaat zelfs 5 jaar langer dan de collega’s en mag zich samen met At The Gates en Dark Tranquility de peetvaders van de Gothenburg sound noemen, de melodieuze variant van death metal die begin jaren ’90 furore maakte. De band rond zanger Anders Fridén en gitarist Björn Gelotte leverde eerst een hoop klassiekers in dat genre af om dan aan de start van het nieuwe millennium meer groove, ronkende bas en nu metal-elementen in hun sound te verwerken. Dat werd niet op gejuich onthaald bij de puristen maar zorgde er wel voor dat de band populairder dan ooit werd, ook in de States. In recentere jaren werd de beweging richting de roots terug ingezet, zodat de band nu het beste van beide werelden verenigt. Dat blijkt ook uit hun fenomenale live shows, die de hele carrière van de band vertegenwoordigen. Opvallend is dat de band intussen voor de helft uit Amerikaanse muzikanten bestaat, met Tanner Wayne (drums, ex-Chiodos/Underoath), Chris Broderick (gitaar, ex-Megadeth) en de fantastische Liam Wilson (bassist, ex-The Dillinger Escape Plan).

Eén voor één komen de muzikanten het podium op met een spotlight op hen gericht terwijl de intro loopt. Ook hier vinden we weer de drummer en toetsenist op een platform achteraan, maar ook zanger Andres bevindt zich af en toe tussen die twee in. Het zestal klinkt vanaf het openingssalvo met ‘Cloud Connected’ en ‘Take This Life’, beiden uit de eerste helft van de nillies, meteen erg gedreven. De sound is uitstekend, gebalanceerd tussen power, groove en veel melodie. Deze geroutineerde band haalt altijd een hoog niveau maar speelt zeker nooit routineus: de energie en goesting zijn overduidelijk aanwezig. Regelmatig moeten ze het publiek een beetje oppeppen, want het zondagavondgevoel is er wel – of ligt het gewoon aan het feit dat het zo’n grote zaal is? Vanaf ‘Paralyzed’ komt de eindeloze gang crowdsurfers wel op gang, meteen gevolgd door de lekker groovende riff  en soulvolle melodie van het recente ‘In The Dark’ en het luid meegezongen ‘Voices’. Met droge humor in de mededeling dat ‘als je met deze setlist niet tevreden naar huis gaat, dan is er iets mis met jou’ krijgen de old school liefhebbers ‘Food for the Gods’, ‘Coerced Coexistence’ en het heerlijk pompende ‘Only For The Weak’ voor de kiezen, waarop vele hoofden onweerstaanbaar meebewegen! Eigenlijk zijn er alleen maar topnummers in deze set, met nog een grote circle pit bij ‘The Mirror’s Truth’, het luid meegezongen ‘I Am Above’ en afsluiter ‘My Sweet Shadow’.

We zagen Arch Enemy vorig jaar nog een licht fantastische show weggeven in de 013 in Tilburg en de verwachtingen waren dus hooggespannen. Dat komt ook omdat de ervaren band rondom oprichter/gitarist Michael Amott, drummer Daniel Erlandsson en bassist Sharlee D'Angelo sinds het toetreden van de blauwharige zangeres Alissa White-Gluz 10 jaar geleden alleen maar sterker en populairder lijkt te worden. Zelfs het vertrek van Jeff Loomis (ex-Nevermore) werd weer vlot opgevangen met Joey Concepcion, die in het verleden de band al eens tijdelijk uit de nood hielp en met Amott in Armageddon speelde. Het recept is gekend: ‘Ace Of Spades’ als intro en dan een stevige set knallende death metal overgoten met melodie van de hand van de ervaren rotten, met de opmerkelijke verschijning en stevige grunts van de Amerikaanse frontvrouw Alissa. Ze draagt vandaag weer haar opvallende, strakke witte podiumoutfit maar helaas voor de fotografen: ze blijft opvallend achteraan het podium en op de verhoogde delen zolang er foto’s genomen worden, pas daarna komt ze naar voren om het contact te zoeken met de fans.

Opener ‘Deceiver, Deceiver’ duwt meteen het gaspedaal in, het geluid is prima en de zangeres is goed bij stem: alle elementen zijn aanwezig voor een topshow. ‘The World Is Yours’ blijft gas geven en kan rekenen op twin gitaarlijnen en dat is niet voor het laatst vanavond. Bij het iets meer groovende ‘My Apocalypse’ doen de rookkanonnen hun werk en steekt iedereen een aansteker of lampje van de gsm in de hoogte op vraag van de zangeres. De band kondigde onlangs een nieuw album aan voor volgend jaar en ‘Dream Stealer’ (met erg coole vocalen) en ‘Liars & Thieves’ (met een beklijvende, melodieuze gitaarlijn aan het begin, een stevig ritme, epische cleane zang en diepe grunts) beloven alvast veel goeds. ‘War Eternal’ schudt het publiek nog eens écht goed wakker en ook ‘The Eagle Flies Alone’ wordt vanaf de eerste nooit op luid applaus onthaald. Met het indrukwekkende trio ‘No Gods, No Masters’, ‘Nemesis’ en ‘Fields of Desolation’ maakt Arch Enemy het weer helemaal af! Weer een uitstekende show, al roepen wij In Flames vanavond toch nipt als winnaar op punten uit.

Joris Smeets

Album Review: Coldplay - Moon Music

Release-Datum: 04.10.2024

Label: Parlophone

Coldplay's nieuwste album, “Moon Music”, voelt als een warme omhelzing van een oude vriend die je te lang niet hebt gezien. De titel roept een sfeer op van mysterie en magie, een nachtelijke reis onder het zachte licht van de maan. Net zoals de maan het landschap verlicht, laat Coldplay met dit album emoties schitteren die vaak alleen in de stilte van de nacht echt tot hun recht komen.

Vanaf de eerste noten word je ondergedompeld in een dromerige, melancholische wereld. Het is alsof je door een galactische hemel zweeft, gedragen door Coldplay's verfijnde productie die meteen doet vergeten waar "Music of the Spheres" soms de mist in ging. Hier klinkt Coldplay als Coldplay, maar met een nieuwe, experimentele wending. De hypnotiserende instrumentale openingen en de langzaam opbouwende vocalen stellen je gerust. Ze zijn er nog steeds, maar durven nieuwe wegen in te slaan.

Nummers zoals ‘Good Feelings’ geven je een onverwachte hitparade-vibe, met een speelse lichtheid die Coldplay's muzikale evolutie benadrukt. Andere tracks zoals ‘We Pray’ en ‘Aeterna’ spelen met gedurfde elektronische en atmosferische elementen, wat het album een verfrissende en eigenzinnige twist geeft. Ja, soms lijkt het alsof Chris Martin zijn soloproject voorop stelt, maar toch blijft er genoeg herkenbare warmte in elk nummer zitten.

Wat “Moon Music” echt doet, is Coldplay's kenmerkende gevoel voor melodie naar voren brengen, dit keer in een ambiance van ambient soundscapes, elektronische beats en klassieke strijkers. Het voelt zowel nostalgisch als vernieuwend. De "lalalas" en samples (ja, Sylvan Esso in een Coldplay-nummer!) geven het geheel een speelse, verfrissende sfeer die zelfs de meest kritische ‘Oldplayers’ aan het denken zet.

Hoewel sommige teksten misschien wat zoet of "corny" zijn, blijven ze onmiskenbaar Coldplay... ze raken je. Je betrapt jezelf erop dat je bij zinnen als "I’m trying to trust in the heavens above" een brok in je keel krijgt. En dat is precies wat Coldplay zo goed doet: ze weten je te raken, al is het op een onverwachte manier.

Nummers zoals ‘Aeterna’ en ‘Alien Hits Alien Radio’ zijn voorbeelden van hun durf om te experimenteren, terwijl de band trouw blijft aan hun ziel. Dit album zal ongetwijfeld de meningen verdelen, maar je kan de passie die door elk nummer sijpelt, niet negeren.

“Moon Music” is een zachte, maar krachtige terugkeer. Het is een album dat je onder het maanlicht moet beluisteren, om elke nuance en emotie te voelen. Perfect voor de herfst, met net genoeg warmte om je door de koude maanden te loodsen. Coldplay bewijst opnieuw dat ze de magie van muziek beheersen, zelfs als die je doet glimlachen bij een onverwachte ‘la la la’.

Rev: Astrid Callens
 

Album review; The Amity Affliction - Let The Ocean Take Me (Redux)

Release-Datum: 27.09.2024

Label: Pure Noise Records

Soms voelt muziek als een oude vriend die weer even bij je langskomt, en dat is precies wat Let The Ocean Take Me (Redux) doet. Deze heruitgave van een iconisch album brengt alle bekende elementen terug, maar met een fris, modern jasje dat zowel vertrouwd als verrassend aanvoelt. Alsof je favoriete gerecht net wat pittiger gekruid is – en ja, dat zal voor menig luisteraar wel smaken!

De band heeft de gitaren lager afgestemd, de drums klinken steviger, en Joel Birch’s rauwe schreeuwen snijden nog dieper door je ziel. Waar de originele versie al vol emotie zat, lijkt deze heropname de luisteraar nóg meer mee te slepen in het turbulente innerlijke leven van de frontman. Dit is Amity op hun puurst: intens, compromisloos en recht vanuit het hart.

Toch is niet alles een voltreffer. Ahren Stringer’s zangpartijen missen hier en daar de energie en variatie die het origineel zo pakkend maakte. Soms raken de vocals zelfs wat eentonig, en op die momenten verlies je onvermijdelijk wat aandacht. Het is alsof je even afdwaalt van een gesprek, terwijl je zou willen blijven luisteren. Deze vlakke momenten zorgen ervoor dat sommige nummers niet zo krachtig overkomen als ze zouden kunnen.

Maar eerlijk is eerlijk, Don’t Lean On Me blijft kippenvel oproepen, terwijl My Father’s Son (Redux) een emotionele klap in het gezicht is – en we menen dat op de best mogelijke manier. En hoewel sommige synths misschien wat te prominent in de mix staan, kan je het de band niet verwijten dat ze iets nieuws willen proberen.

Dus ja, het is misschien niet perfect, maar laten we eerlijk zijn: wie van je oude vrienden is dat wel? Let The Ocean Take Me (Redux) is een ode aan het verleden, een herinnering aan hoe ver de band is gekomen, en een knipoog naar wat nog komen gaat. Fans zullen dit album zeker koesteren, ondanks de mindere momenten, en hoewel het misschien wat verdeeldheid zaait, weten de fans dat het altijd een bijzonder plekje hun hart zal hebben.

Rev: Astrid Callens

Powerwolf

Support: Hammerfall - Windrose 

06-10-2024 - Lotto Arena Antwerpen

Pics: Eline Dresselaerts

Full Photo Report here!

Live Naton Belgium - Biebob Concerts

Within Temptation

Support: annisokay

04/10/2024 - Lotto Arena, Antwerpen

Pics: Steven T'joen

Full photo report here!

Live Nation Belgium