“Give me back my handdoek, or no koffiekoek for you é!”
Hoewel ik even tevreden ben met de versoepeling van de maatregelen als de menig Brussels jeugd zonder pleinvrees (in tegenstelling tot hen kan ik echter wel mijn enthousiasme de baas), zijn er toch enkele facetten van de lockdown die ik mis. Ja, je hebt het goed gehoord. Ik mis de lockdown soms, maar voor jullie mij compleet mis begrijpen en met de hooivorken komen aandraven, wil ik me even verduidelijken. Ik wil zeker niet insinueren dat die hele Covid toestand positief was. In deze tijden moeten we toch trachten het glas halfvol te zien. En voor wie toch een pessimistische, melancholische Debby Downer is, niet erg! Je mocht toch niet buiten, dus kon ik je niet zien! Ha!
Ten eerste waren onze weekends zo volgepropt met plannen als Maggie haar maag bij een all-you-can-eat-buffet, dus was het tot op een zekere hoogte rustgevend om thuis te moeten blijven. Zelfs de groeiende afstandelijkheid heeft zijn voordeel bewezen. Hoe kut is het niet om ergens als laatste te arriveren en de hele tafel te moeten aflopen om een bende wijven te gaan muilen en hun venten datzelfde hand te schudden waar ze enkele uren eerder hun piemels mee hebben opgeblonken. Nu kan ik eindelijk gewoon zwaaien en de alom bekende woorden “Ik ga zwaaien, want de corona’s é!” te gebruiken. Omdat er niets open en niets te doen was, had ik ook het perfecte excuus om een nieuwe Nintendo Switch te kopen, zonder enig schuldgevoel. Van Zelda tot lekker nostalgisch met Pokémon (Gotta catch’em all, behalve corona!).
En wie kon nu de rust en stilte op de openbare weg niet appreciëren? Wat er voornamelijk niet op de openbare weg te vinden was, waren de Fransen. Nooit was ik, als grensbewoner, zo blij om die kaasfrettende baguette-muilen niet te moeten aanschouwen. De constante grensbewaking, die iedere naderende Fransman een pain, vin et boursin op hun kont gaf, omdat hij zonder geldig formulier naar de Floralux trachtte te gaan, bracht niet alleen rust en verminderde criminaliteit in de buurt, maar ook properheid. Er werd in mijn buurt opvallend veel minder gesluikstort en er was minder zwerfvuil langs de straten te vinden. Daarbovenop voelde ik me ook een heel stuk veiliger in mijn auto, wetende dat er nu een hoger percentage aan deftig gekeurde auto’s rond reden. Als kers op de taart mocht ik ook enkele amusante taferelen aanschouwen zoals toen enkele Fransmannen tussen de struiken aan de Match van Halluin kropen om in België goedkope sigaretten te kunnen kopen (Nu ja, als ik zeg sigaretten, bedoel ik eigenlijk de “succesvoller’ ogende variant: emmers tabak en lege hulzen). Nooit gedacht dat het Tweede Wereldoorlogse fenomeen van ‘blauwen’ terug in zou zijn. En ik maar wachten om een Belg te zien terugkomen met boter aan de billen geplakt.
Maar net zoals bij het eten van taart, komt aan alle lekkere verhalen een eind; een bruin, fecaal einde om precies te zijn. Het bevoorradingshuis der margi’s terug open, ‘den Action’ en voor ik het wist stonden ‘les Ch’tis’ daar aan te schuiven voor Poolse afgedankte shampoo en goedkope wasmanden vervaardigd uit Oekraïense asbest. En niet alleen ik heb me geërgerd aan de terugkeer van deze chauvinistische klootzakken. Toen een melancholische Debby Downer vorig weekend op het strand van Oostende ging vertoeven, werd ze geconfronteerd met een handdoekloze Fransman die het op haar gemunt had. Voor wie het filmpje heeft gezien. Wie was naast gechoqueerd ook onder de indruk van de transformatie naar ‘Directe Dulle Dubby’? You go girl!
Dus, zoals de Piet Huysen-trut zou zeggen: “Wat hebben we vandaag geleerd?” Ten eerste: dat we zeker niet op Debby haar handdoek mogen gaan liggen. Ten tweede: dat de Franse autokeuring minderwaardig is aan de Belgische. En ten derde: dat ik helemaal niets beter had om deze maand over te schrijven.
This is The Odd Man saying: inspiratieloosheid is een excuus om te gaan lullen.