Het is weer bijna zover. De magische winterperiode waarbij alle mama's en papa's van de Benelux hun lieve, perfecte oogappeltjes een onzichtbaar “braaf zijn of anders krijg je de roe”-halsbandje kunnen aandoen. Op hun beurt stellen die voorbeeldige jongens en meisjes een peperduur, kapitalistisch lijstje op, dat de goede meneer Sinterklaas (Sint-Maarten in de Westhoek) zal brengen op voorwaarde dat ze het hele jaar door braaf zijn geweest. Zo kunnen ze triomfantelijk de ogen uitsteken van hun klasgenootjes die jammergenoeg tot de klasse der ‘helaasheid der dingen’ behoren en die zelfs omwille van de kansarme situatie helemaal geen lijstje kunnen maken omwille van de dure papierkosten! (De cara-pint-voor-sint staat daar echter vast wel iedere avond op de schouw.)
Ikzelf kijk nostalgisch terug naar deze periode vol pracht en praal, samen met mijn Action Man-helikopter, Thunderbirds-eiland en VHS-cassette van ‘The Lost World Of Jurassic Park’. Aan deze gloriedagen kwam echter abrupt een einde, zo rond mijn negende levensjaar. Ik kreeg het te horen van een mede gedupeerde klasgenoot. Andere kinderen kregen het te horen via een broer of zus. Nog andere kinderen vonden het opeens verdacht dat Sinterklaas Nike Air Classics droeg of kregen hun twijfels wanneer de goedheilig man al tien jaar lang bij opa op bezoek kwam terwijl opa telkens weer toevallig genoeg op de porseleinen droltroon zat.
Ikzelf had een ‘homeschooled’ vriendje, die op twaalfjarige leeftijd van mij te horen kreeg dat zijn geliefde Sint en Piet een verdomde leugen zijn van zijn ouders om hem mooi in het gareel te doen lopen als een hamster in zijn radje. Ik zag zijn laatste sprankeltje fantasie ontsnappen als een hevig flatuleus kontconcert na een intense Mexicaanse avond. En wie werd met alle zonden van Israël beladen? IK! Die klootzakken hadden hun bloedeigen zoon jarenlang voorgelogen, maar ik werd aanzien als de duivel in eigenste persoon. Where’s the logic in that?
Eénmaal dit infantiele kindercomplot aan het licht was gekomen, kwam natuurlijk al snel de vraag “wil dat dan zeggen dat we nu geen speelgoed meer krijgen?”. Gelukkig werden de meesten onder ons gerustgesteld met een positief antwoord. Face it, we waren allemaal kleine hoeren. Met het feit dat we werden voorgelogen konden we leven, zolang we nog cadeautjes kregen. Het resultaat is dat we ons jaren later als cooping mechanisme nog steeds volproppen met chocolade en nog maar eens onze VISA bovenhalen om nog meer kleren en andere brol die we eigenlijk helemaal niet nodig hebben te kopen. En dit allemaal onder de kutnoemer YOLO…
Je ouders hebben je bedrogen en belogen, terwijl jij zelf behoorlijk gestraft zou worden moest je hetzelfde doen. Hypocrisie ten top. Toch zal ik (en ik vermoed de meesten onder ons), wanneer ik gezegend ben met het wonder der reproductie, me ook schuldig maken aan dit bedrog. Waarom? Het is leuk voor de kindjes, maar als je er goed over nadenkt is het toch vooral plezant voor onszelf. Ik vind het fantastisch om alle sinterklaasboekjes te doorbladeren en mezelf in te beelden wat mijn 10-jarige geest in dit 30-jarige lijf zou vragen aan de heilige man (gelukkig niet Roger Vangheluwe). Daarbovenop mogen wij de avond ervoor, terwijl we ons volsteken met mariatjes, chocolade en piknikken, alles klaarzetten (wees nu eerlijk, stiekem spelen we zelf nog graag met die brol). Kindjes blij, mama en papa blij, middenstand blij, iedereen blij. Het is een vicieuze cirkel van christelijk plezier. Dat we ons kinderen ‘in’t zak zetten’, nemen we er graag bij.
The Odd Man Out!