03/11/2024 - Trix Antwerpen
Chelsea Wolfe
Support: Mary Jane Dunphe - CHVE
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen
Full Photo Report here!
Halloween en Allerheiligen mochten dan wel net voorbij zijn, Chelsea Wolfe zorgde ervoor dat de duisternis en desolate schoonheid nog even langer in ons land bleven hangen. Amper iets meer dan vier maanden geleden, net voor de zomer, stond deze unieke artieste al voor een volgelopen AB Box. Toch was de Trix mooi gevuld op deze ijskoude en mistige avond, waarbij er gelukkig toch nog wat bewegings- en ademruimte was in de zaal. We zagen zelfs een bekend gezicht in de vorm van zangeres Milena Eva van GGGOLDDD, de Nederlandse band die muzikaal ook verwantschap met de headliner vanavond vertoont. De support artists konden ons - en bij uitbreiding de meeste andere aanwezigen - deze avond helaas minder boeien maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door Chelsea Wolfe zelve die ons weer veelvuldig kippenveld bezorgde!
CHVE is misschien niet bij iedereen bekend, maar als we erbij vertellen dat het hier gaat over het solowerk van Colin H. van Eeckhout dan gaat er waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. Wie echter iets in de lijn van het magistrale Amenra of bij uitbreiding het collectief Church of Ra verwacht, is er aan voor de moeite. Colin zit alleen op een stoel op het podium, met donkere kleding en een muts op, het lijkt wel alsof hij zichzelf zo onzichtbaar mogelijk wil maken. Zijn muziek leunt op de enerzijds dreunende maar anderzijds meditatieve klanken van de draailier, zijn inleving in de zang en het gevoel van een duistere zielenreis, een intense ervaring, een meeslepend ritueel. De muziek is repetitief, met af en toe hardere en scherpere klanken. Alleen…de setting leent er zich niet toe om ten volle te genieten van deze muziek en meegenomen te worden in het spirituele, muzikale gebeuren. We ervaren dit graag nog eens in een intiemere setting.
Van Mary Jane Dunphe hadden we nog nooit gehoord voor vandaag, maar online vonden we omschrijvingen als ‘ice cool goth electro’ en ‘synth art-pop’ en op de website van Trix lazen we ‘een veelzijdige artiest die zich bezighoudt met poëzie, songwriting, zang, performance en video-art’. Dat prikkelde de nieuwsgierigheid wel, maar de realiteit viel jammer genoeg tegen. We maakten nog niet vaak mee dat we een artiest als ‘experimenteel maar tegelijk cliché’ moesten omschrijven maar dat was hier wel ons gevoel. Het is jammer dat de muziek allemaal op tape staat (een artieste als Karon Park speelt bijvoorbeeld haar muziek wel live) maar Mary Jane is vooral een danseres die haar emoties uit via extravagante bewegingen en danspassen. Daarbij moesten we al eens aan Christine and the Queens denken. Een grootse zangeres is ze helemaal niet, haar emotionele vocalen klinken huilerig, schreeuwerig en af en toe op het randje van vals en doen ons sowieso afhaken. Ook al horen we hier en daar we coole (break) beats en ijle synths, als geheel ontbreekt er teveel om te blijven boeien.
Gelukkig was er nog de ‘Queen of Doom Folk’, al is die term iets te eng en zeker sinds haar meest recente album. Sinds 2010 oogst Chelsea Wolfe terecht lof met een eigen muzikaal palet dat bestaat uit elementen van folk, goth, singer-songwriter, doom, elektronica, metal, blues, new wave, post-punk en ambient, waarbij sommige van haar albums harder leunen op een specifieke muzikale stijl. Referenties kan je vinden bij uiteenlopende artiesten als Nick Cave, Jarboe, Nine Inch Nails, Emma Ruth Rundle, Townes Van Zandt, PJ Harvey, Depeche Mode en Julie Christmas. Met haar etherische stem, beklijvende songs en donkere sfeer zorgt ze voor een sfeer die soms verstikkend intens en soms bloedmooi is. Begin dit jaar bracht Chelsea Wolfe het fantastische ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ uit, sowieso een van de beste albums van 2024, waarmee ze trip-hop in de stijl van Tricky, Archive en vooral Portishead toevoegt aan haar sonische universum. Het is dan ook de logica zelve dat vanavond de nadruk op dat nieuwe album lag, waarbij elk van de 10 nummers gespeeld werd.
Pianoklanken klinken als intro en de 3 muzikanten komen stilaan op: Ben Chisholm op synths, piano en (bas)gitaar, Bryan Tulao op gitaar en Jess Gowrie op drums en elektronica. Noise gaat over in een zware trip hop beat en dan komt Chelsea Wolfe op in een prachtig zwart kleed. Het blijft het hele concert voornamelijk lekker donker, met schaarse projecties en belichting die er wel fantastisch uitziet. Opener ‘Whispers in the Echo Chamber’, ook de eerste track op het nieuwe album, zorgt meteen voor kippenvel en dat mindert zeker niet met de gitaaruitbarsting aan het einde. ‘Everything Turns Blue’ is trage, slepende trip-hop met betoverende, hoge zang. Het drijft op een coole beat die gestaag voortgaat in een dreigend tempo en helemaal openbarst. Helemaal anders is dat bij ‘House of Self-Undoing’ met een snelle, gejaagde drumbeat en lage gitaarlijn, waarbij Chelsea over het podium beweegt met bezwerende gebaren en ons helemaal in haar greep houdt met haar kenmerkende, beklijvende zang. Het eerste boeketje uit het nieuwe album wordt afgesloten met het mid-tempo ‘Tunnel Light’ met zware, vervormde trip-hop beats en ijle zang waar de geest van Portishead in rond waart. Het stukje ‘Zombie’ van Cranberries dat er prachtig in verwerkt wordt, is de kers op de taart.
Chelsea hangt zelf de gitaar om te duiken in een aantal oudere nummers, te beginnen met ‘16 Psyche’. Alle haren op onze armen en rug staan weer omhoog bij het meeslepende ‘After the Fall’. Die knetterende beats, de typische zang, die gitaareruptie! Het ideale moment voor een eerste interactie met het publiek, waarbij de zangeres iedereen bedankt om hier te zijn en zegt dat het altijd voelde alsof ons land een van de eerste was dat haar hartelijk omarmd heeft. Een mooi intro voor het het bloedmooie en beklijvende ‘The Culling’! Ook de dark folk van het akoestische ‘The Mother Road’, dat langzaam opbouwt, maakt indruk, net als ‘Flatlands’ dat die lijn doortrekt. In ‘Feral Love’ horen we onheilspellende noise, vette beats en knersende blieps waarbij de zangeres met haar handen bezwerend in de lucht hogere, duistere machten lijkt aan te roepen!
Dan is het tijd voor de zes resterende nummers van het nieuwe album, waarbij de dissonante blieps en beats in ‘Eyes Like Nightshade’ zelfs neigen naar breakcore en pakweg Aphex Twin. ‘Place In The Sun’ kruipt vanaf het etherische begin met zang en piano helemaal onder ons vel. Ook het trage, gestage ritme van ‘Dusk’ en de ‘ooh ooh’ zanglijntjes die terugkomen in de synthlijnen maken weer indruk, zeker bij de stevige uitbarsting. Met het zachte, betoverende ‘The Liminal’ op akoestische gitaar krijgt Chelsea Wolfe de hele zaal nog een laatste keer stil waarna ook een extra luid applaus volgt. Als bisnummer kan het donkere maar geweldige ‘Carrion Flowers’ met die smerige beats niet ontbreken, om met een luide knal een uitroepteken te plaatsen achter een weeral fantastisch concert. Long live the Queen!