Dunk! Festival 2025
20 Years Dunk!
29/30/31 - 05 - 2025, De Vooruit, Gent
Pics: Steven Tjoen
Rev: Joris Smeets
Full photo report here!
In het Hemelvaartweekend werd de omgeving rond concertzaal Vooruit in Gent opnieuw het epicentrum van post-rock en andere avontuurlijke muzikale genres. Dunk! Festival is uitgegroeid tot een parel binnen de Belgische muziekscene en bracht net als elk jaar uitzonderlijke bands en muziekliefhebbers van over de hele wereld samen, die in een ontspannen sfeer genoten van bruisende, hypnotiserende en emotionele muziek. Deze ronduit fantastische 20ste verjaardagseditie bewees nogmaals dat het Dunk! festival meer dan muziek alleen is: de liefde en passie voor het genre brengen mensen samen en creëren een unieke sfeer en een hechte gemeenschap.
Door de verbouwingen in de Vooruit waren de Balzaal en de Domzaal dit jaar niet beschikbaar, maar dat werd opgelost door naast de prachtige Concertzaal (met balkons) gebruik te maken van de Theaterzaal (met heerlijke, comfortabele zetels!) in de Vooruit en voor het derde podium letterlijk de straat over te steken naar Club Wintercircus, een mooie, ronde zaal die voor een speciale sfeer zorgt. Het was niet alleen opvallend hoe vriendelijk de Dunk! vrijwilligers allemaal waren maar ook hoe professioneel er gewerkt werd. Bij alle bands zat het geluid optimaal en er werd vaak uitstekend gebruik gemaakt van de grote videowalls om passende visuals te tonen.
Petje af voor de ijzersterke en diverse line-up die de organisatie weer bij elkaar gepuzzeld had, want zowel gevestigde namen als opkomende talenten maakten een goede beurt. Bovendien stonden er heel wat bands op het menu die net wat anders smaken dan de gekende postrock en postmetal. Onze favoriete nieuwe ontdekkingen waren Treebeard, I Hear Sirens, Exxasens en Goodbye, Kings. Landgenoten als Hemelbestormer en Slow Crush behoorden voor ons bij de uitblinkers, maar ook de co-headliners en headliners maakten hun faam waar: respectievelijk Maybeshewill, Junius en A Swarm Of The Sun zetten formidabele shows neer waarna toppers Mogwai, Cult Of Luna en Year Of No Light ons helemaal platwalsten!
We kunnen ons niet inbeelden dat er één bezoeker van Dunk! niet minstens één optreden meemaakte dat hem of haar diep raakte, niet gretig merchandise van de bands kocht of de merchzone in de Foyer van de Theaterzaal bezocht, waar Dunk! zelf, Pelagic Records en Error! Design allerlei moois in de aanbieding hadden.
DAG 1 – Donderdag 29.05
Door onvoorziene omstandigheden missen we helaas opener An Corporation en dus starten we met Overhead, The Albatross (Concertzaal). We horen een mix van postrock en - vooral door de vocalen - ook emo en post-hardcore, opgesmukt met spoken word en samples, ijle keyboards en elektronica. Er is met andere woorden veel variatie, de spanning wordt opgebouwd maar met ook nog opvallende visuals lijkt het soms ook teveel alle kanten tegelijk uit te gaan. Moesten wij er gewoon nog even in komen, of komen nu betere nummers aan bod? Feit is dat deze band in de stevigere passages wel cool en origineel klinkt, met lekker gejaagde ritmes en riffs. Er zijn ook een paar epische momenten, en er wordt ook rave en techno gemixt met Oosterse klanken én gitaar. We moeten af en toe ook al eens aan de onderschatte band Kong denken, dus we gaan die plaat toch eens checken!
Nog een vreemde eend in de bijt is Black Aleph (Wintercircus). Deze Australische band slaagt erin om heavy te zijn maar nooit echt loodzwaar en tegelijk spiritueel en bezwerend. Dat komt onder andere omdat het trio niet echt de traditionele instrumenten gebruikt: naast elektrische gitaar spelen ze immers ook cello en een Iraanse daf drum. Het geheel klinkt daardoor vanzelf melancholisch en emotioneel en neemt het publiek mee in hun muzikale trip. Alsof je Earth, Godspeed You! Black Emperor en Pothamus bij elkaar zet: dan scoor je goede punten in ons boekje!
Als je de tekst ‘The portal to the universe is open’ ziet verschijnen op de wall achter het podium, dan weet je dat er ergens in die duisternis de vier heren van Hemelbestormer (Concertzaal) schuil gaan. Niet hun eerste keer op Dunk! maar wél de eerste keer dat ze de duisternis van het universum in deze prachtige zaal naar binnen mogen halen. De fotografen vloekten, want zoals gewoonlijk komt het weinige licht alleen van de twee ‘light sigils’ en de geprojecteerde beelden uit de ruimte. De epische, hypnotiserende post metal met zowel donkere riffs en grooves als uitwaaierende gitaarklanken en coole samples overweldigt telkens weer, met een uitstekende gelaagde sound. Het is niet voor niets dat ze opgepikt werden door Pelagic Records, dat later dit jaar het nieuwe album ‘The Radiant Veil’ zal releasen. De nieuwe nummers die gepresenteerd worden, doen alvast het beste verhopen: dat onze landgenoten nog een nieuwe stap vooruit zetten!
Het is doodzonde dat Goodbye, Kings (Theaterzaal) met bijna 10 minuten vertraging begint, want wat een heerlijke set was dit! Het Italiaanse collectief is nog een nobele onbekende voor het grote publiek en ook voor ons, maar vandaag presenteren ze hun album ‘Transatlantic // Transiberian’, 2 suites van elk 20 minuten die de gelijknamige reizen langs continenten en culturen van een wonderlijke soundtrack voorzien. Je kan dit een postrock big band noemen, want we tellen maar liefst 11 muzikanten op het podium: drummer, bassist, 3 gitaristen, 2 keyboardspelers en 4 blazers. Vanaf het sfeervolle begin, met dromerige keyboards en melancholische blazers, horen we een zeer sfeervolle mix van jazz, dreamy pop en filmische postrock. De hele mooie visuals, die verwijzen naar oudere tijden, versterken de emotionele en nostalgische feel van de muziek, waarbij het zo heerlijk is om diep in die theaterzetels weg te zakken. Betoverend!
Het was een tegenvaller dat Solstafir dit jaar toch niet van de partij kon zijn, maar met een vervanger als Maybeshewill (Concertzaal) hadden we natuurlijk geen reden tot klagen, integendeel. De band uit Glasgow draait ook al heel wat jaren mee en maakte in 2023 zoveel indruk op Dunk! dat ze dit jaar de plek van co-headliner mogen innemen. De stevige postrock met een grootse, meeslepende sound wordt verrijkt met keyboards, elektronica en spoken word samples. Maybeshewill is niet zo van de typische, meanderende postrock die opbouwt naar een climax, maar rockt stevig door, gedreven en energiek waarmee ze voor ons verwantschap tonen met bijvoorbeeld And So I Watch You From Afar. De sfeer zat er ook in de zaal duidelijk in oed in en er werd luid meegezongen met de vocal sample in heerlijke afsluiter ‘He Films the Clouds Pt. 2’.
Daarna heerst er een zeer vreemde sfeer, omdat er maar liefst 3 uur zitten tussen het einde van Maybeshewill en de start van Mogwai. We besluiten (een deel van) die tijd te besteden aan Use Knife (Wintercircus), een nog volledig onbekend gegeven voor ons. Het blijken 3 landgenoten uit Gent en Brussel te zijn die sinds 2018 aan de weg timmeren. Ze hebben intussen een eclectische sound ontwikkeld, waar we zowel techno, darkwave, synthwave en Arabische invloeden horen. De projecties op 3 grote doeken (2 aan de zijkanten achteraan, 1 vooraan waar een van de bandleden achter verscholen staat) helpen bij de energieke totaalervaring die de pompende beats en donkere geluiden uit keyboards en synths oproepen.
De organisatie gaf het zelf al aan bij de aankondiging: de gedroomde headliner voor deze jubileumeditie is zeker Mogwai (Concertzaal). We hadden al eens horen waaien dat het vijftal niet het makkelijkst is om mee te werken, maar kunnen niet zeggen of dit gaat over divagedrag of gewoon veeleisend en superprofessioneel zijn. Ze lieten alleszins niets aan het toeval over, want in de voormiddag waren ze al uren bezig geweest om de lichtshow af te stellen en er zat een gat van 3 uur tussen Maybeshewill en Mogwai, dus ook de soundcheck was uitgebreid, om het zachtjes uit te drukken. De verwachtingen waren dus hooggespannen, maar die werden gelukkig moeiteloos ingelost door de Schotse pioniers van de postrock. De grote stellingen met vele lampen gaven vooral coole effecten wanneer er gespeeld werd met verschillende kleuren door elkaar. Ook qua sound zit alles meteen perfect en dat is wel nodig bij een band als Mogwai, die zo meesterlijk, laag per laag de spanning kan opbouwen. Van zacht glinsterende en sfeervol kabbelende passages over elektronische elementen naar stevig uitbrekende gitaren en een echte wall of sound, dat meesterlijke spel met contrasten kan je na 30 jaar zonder zorgen toevertrouwen zodat het publiek ook hier weer enthousiast meegesleept werd in een intense show!
DAG 2 – Vrijdag 30.05
Gevloekt hebben we, heel hard zelfs, omdat we te laat de aankondiging van de secret show van Goodbye, Kings in de Theaterzaal Foyer zagen. In de Foyer doken de Italianen in ouder werk dat ze in een akoestische versie brachten. Nadat we de vorige dag zo in de ban waren geraakt van dit veelkoppige ensemble, hadden we graag méér dan de laatste 5 minuten meegepikt want die klonken weer prachtig en emotioneel.
Ondanks de Nederlands geschreven bandnaam, is Pijn (Concertzaal) toch een band uit de UK. Het is een van die nieuwere lichting postrock bands die de ‘traditionele’ sound verrijken met cello en elektronica, in de vorm van keyboards en samples. Etherisch en emotionele, trage passages worden afgewisseld met de typische crescendo’s maar vooral ook hele coole, stevigere riffs en grooves. Dat smaakt altijd.
Doordringende geluiden en flikkerende lichten kondigen een mysterieuze figuur aan die sjamanistisch beweegt rond het podium en enkele groeten lijkt uit te brengen. Naar medewerkers, toeschouwers of voorouderlijke geesten? Dat is niet helemaal duidelijk. Met spoken word en een hele luide, diepe bassound begint het muzikale deel van Masma
Dream World (Theaterzaal). Op basis van de uitgebreide omschrijving op de website van het festival waren we heel benieuwd naar dit experimentele project en de ervaringen van de artieste, maar helaas kunnen de soundscapes onze aandacht op geen enkel moment vasthouden. Er zit voor ons te weinig reliëf in, te weinig om aan vast te haken.
Dus haasten we ons naar Exxasens (Wintercircus) uit Spanje, want hun landgenoten Toundra en Syberia zijn twee persoonlijke favorieten en dus zijn we heel benieuwd. Hoewel deze 4 heren al sinds 2007 meedraaien, is het toch de eerste keer dat we met hen in aanraking komen en we werden zeker niet ontgoocheld! In dit genre is het niet zo vreemd dat de inspiratie komt van kosmologie en de ruimte en dat we een mix van mooie melodieën, uitwaaierende gitaren en opbouwende gitaarmuren krijgen. Maar de combinatie van coole projecties die uitstekend gebruik maken de hele grote LED-wall en de lekker stevige, snellere en bijwijlen groovende postrock klinkt misschien niet echt verrassend maar wel gewoon heel goed!
We komen pas een kwartier na het begin binnen bij Caspar Brötzmann Massaker (Concertzaal) en verschieten een beetje van hoe weinig volk er in de grote zaal staat. Lokt deze band niet veel volk of hebben ze intussen al heel wat mensen weggejaagd? Feit is dat de tegendraadse mix van noise en jazzy elementen van deze band, met dreigende lage stem (zang kunnen we het niet echt noemen), niet voor de hand liggend is. Het schuurt en het wringt behoorlijk en dat is misschien een te groot contrast.
Kiezen is verliezen en dat geldt altijd voor festivals met een sterke line-up. We hadden graag de Canadese ‘noise-engineer’ thisquietarmy aan het werk gezien, maar de lokroep van onze landgenoten Slow Crush (Wintercircus) is te sterk. Vanaf het prille begin zijn we fan van de grungy shoegaze van het viertaln dat ook vandaag een heerlijke sound voortbrengt. Met power en doordrenkt met reverb maar toch toegankelijk, niet in het minst door de betoverende zang van frontvrouw Isa wiens baslijnen heerlijk ronkend doorkomen in de mix van zowel groovende als ijle en melodieuze gitaarklanken. We krijgen ook enkele nummers van het nieuwe album ‘Thirst’ en dat doet ons nu al watertandend uitkijken naar die release.
Wat zijn we blij dat Junius (Concertzaal) na ruim 10 jaar nog eens op tour komt in Europa. De voorbije periode was woelig en er zitten 3 nieuwe leden in de band, maar die staat als een huis! Sinds het album ‘The Martyrdom of a Catastrophist’ zijn we absoluut fan van de postrock meets new wave van deze band. Met drum, bas en 3 gitaren rockt het vijftal stevig en de grafstem van de zanger (en een enkele keer hardcore-actige screams van de bassist) geeft een eigen gezicht aan Junius. Natuurlijk horen we de typische postrock elementen maar het donkere aspect geeft een meerwaarde en een 80’s new wave vibe aan de sound. Vergis je niet: de band rockt heel hard en bouwt ook gitaarmuren op die voor een intense luisterervaring en echte muzikale catharsis zorgen. Grote klasse.
Nog een band die buiten de lijntjes kleurt, is Mouse On The Keys (Theaterzaal). Het trio creëert jachtige, onrustige jazz rock met wat elektronische invloeden met een drummer en 2 keyboards en laptops. Met de grote visuals erbij zetten de Japanse jazz cats een complexe show neer. De muziek klinkt zeker niet catchy, poppy of smooth maar is duidelijk bedoeld om te wringen en tegendraads te zijn. Alle zeteltjes tot bovenaan en zelfs de balkons zitten stampvol voor deze muzikaal heel knappe prestatie maar het moet wel echt je ding zijn om te blijven luisteren.
We gaan daarom ook ons oor nog even te luister leggen bij Hüma Utku (Wintercircus). Het is meteen duidelijk waar al het volk zit want hier staan maar enkele tientallen te luisteren en er vertrekken zelfs nog wat mensen. Deze artieste brengt dan ook niet voor de hand liggende, noisy soundscapes die in combinatie met de intrigerende visuals en felle rode kleuren het muzikale equivalent van psychotherapie zijn. Muzikaal bewegen we tussen electro, ambient en techno maar er zit naar onze smaak te weinig progressie of afwisseling in en het blijft veelal voort dronen op zelfde ritme. Enkel de vocal samples met onder andere Afrikaanse gezangen zorgen ervoor dat we de oren spitsen.
Wij hadden intussen toch al vaak het enorme genoegen om Cult Of Luna (Concertzaal) aan het werk te zien, maar het mag altijd méér. Onze container met superlatieven is intussen wél uitgeput, wij weten echt niet hoe we deze Zweedse meesters nog meer lof kunnen toezwaaien of dat op een originele manier te doen. De band rond mastermind Johannes Persson draait intussen al ruim 25 jaar mee en mag beschouwd worden als pionier en grootmeester van het postmetal genre, samen met onder andere Neurosis en Isis. Cult Of Luna staat nu helemaal bovenaan de piramide en maakt die faam elke keer waar met waanzinnige, luide en intense live-shows die je als luisteraar soms gedesoriënteerd, platgewalst en emotioneel diep geraakt achterlaten. Samen met andere topbands in het genre (we kijken dan ook naar The Ocean) weten ze postrock, prachtige melodieën, elektronische elementen, percussie, meeslepende synth passages, proggy elementen, breakdowns en vermorzelende muren van gitaren te combineren in uitvoerige, epische nummers, met daar nog de intense vocalen van Johannes bovenop. In die complexe structuren weten ze te verrassen en soms in een zware groove ook nóg harder en zwaarder te schakelen. Bloedmooi en loeihard tegelijk, dat is wat het zestal bracht. Cult Of Luna baande zich opnieuw een weg naar ons muzikale hart en ziel en liet ons even verweesd achter.
DAG 3 – Zaterdag 31.05
De laatste dag wordt al voor een redelijk gevulde zaal mooi op gang geduwd door Black Narcissus (Concertzaal). Een duo bestaande uit drum en bas, dat het eerste kwartier vooral dromerige postrock brengt, waarbij de sound stilaan donkerder wordt en daarna een eerste keer echt uitbarst, met zelfs opvallende blastbeats. De heren zweven daarna voortdurend tussen rustig klaterende melodieën en zware postmetal riffs waarbij we zelden echt verrast worden maar wel vaststellen dat de show voorbij vliegt en dat is altijd een goed teken.
Een van de nieuwkomers die ons het meest verrasten, is Treebeard (Concertzaal). Niet voor niets bracht Dunk! Records hun twee albums de afgelopen maanden uit op vinyl, want deze heren hebben wel iets speciaals. De Australische band speelt vandaag zijn allereerste show buiten het eigen land en het spreekt voor zich dat ze daar erg dankbaar voor zijn. Vele luisteraars waren op hun beurt dankbaar voor de heerlijke mix van postrock, postmetal, shoegaze en progrock. Vocalen zijn schaars en de 2 gitaristen delen die zanglijnen. Het viertal toont zich bedreven in zowel de rustigere, melodieuze momenten als in beukende gitaren en maakt een zeer goede indruk en won heel wat zieltjes. Dat bewees ook het feit dat in de loop van de dag zelfs een briefje met ‘sorry, sold out!’ aan hun merchtafel lag!
Dunk! vraagt elk jaar aan de gastheren van VIERNULVIER, de kunstinstelling in residentie in De Vooruit, om enkele artiesten te selecteren die buiten de lijntjes van het normale aanbod op het festival te kleuren. Eén daarvan is James Blacksaw (Theaterzaal), wat omschreven werd als ‘een zalige duik in de wereld van folkgitaar’. Dat is op zich correct, de Engelse gitarist staat bekend om zijn fingerpicking vaardigheid en voorliefde voor 12-snarige akoestische gitaren. Nu beschouwen we onszelf wel als een folkfan, maar dan van de verhalende soort met echte songs. Hier gaat het eigenlijk om gitaargetokkel zonder zang en dat is toch niet echt ons ding.
Dan bevallen onze landgenoten van Stories From The Lost (Wintercircus) ons heel wat beter. Dit vijftal bracht intussen al 5 albums uit bij Dunk! en kan je dus ‘deel van het meubilair’ noemen. En dat bedoelen we op de best mogelijke manier, want je kan altijd rekenen op een goede prestatie die in de smaak zal vallen bij de festivalbezoekers. De postmetal komt sterk binnen, met opvallende stevige screams en rauwe, emotionele zang die soms ook wat grungy klinkt. Er zijn wat meer progressieve en sfeervolle momenten maar toch vooral stevig beukende gitaren en zelfs momenten die naar stoner en sludge neigen.
Door de organisatie wordt I Hear Sirens (Concertzaal) genoemd als een van de best kept secrets van postrock, omdat deze volgens hen bij de grootste namen van het genre genoemd zou moeten worden. En ja, wij kunnen alleen volmondig akkoord gaan. An sich doet de Amerikaanse band niet echt iets vernieuwend binnen het genre, maar ze beheersen de kunst van het vak volledig: de melancholische sfeer, de sprankelende melodieën, de opbouw van de songs, de crescendo’s en de felle, agressievere riffs wanneer de songs uitbreken zorgen voor een louterende, emotionele ervaring.
Helaas waren we Five the Hierophant (Wintercircus) tot nu toe altijd misgelopen, dus deze keer moesten en zouden we de mystieke, unieke band aan het werk zien. De doordringende geur van wierook hangt al op voorhand in de zaal en dus maken we ons op voor een ritueel. Helaas staat er niet veel volk, maar met De Mannen Broeders hebben ze helaas zware concurrentie. Het vijftal, met zwarte vesten aan met de kap op, laat het niet aan het hart komen: een dronende bas, percussie en verschillende blazers kondigen het begin aan, de gitaar valt in met daarna een jazzy saxofoon krijgen we een heerlijke groove. De Londense band is ‘a beast of their own’ en laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen en we horen dark rock, mystieke doom, veel jazz- en rituele en Oosterse invloeden. Het klinkt vooral verdomd cool en psychedelisch, de groove sleept iedereen mee en doet de kopjes bewegen terwijl de fascinerende beelden op het grote scherm een extra dimensie geven. De sax speelt daarboven de rol van solo-instrument, waar je normaal de gitaar zou verwachten. De grandioze finale laat ons achter met een brede grijns van oor tot oor.
Een van dé topbands op Pelagic Fest 2024 was voor ons A Swarm of the Sun (Concertzaal) en het spreekt voor zich dat we uitkeken naar hun set. Toch werden we omver geblazen door de nóg hogere intensiteit en emotionaliteit van de Zweden. Het vijftal bracht vorig jaar met het donkere, introspectieve ‘An Empire’ een fantastisch album uit, een absolute topplaat in het postmetal genre en vandaag tonen ze in overvloed aan dat ze dit live nog intenser kunnen brengen. De langzame opbouw, verstilde momenten en ingehouden dreiging zorgen voor een duister, desolaat gevoel, maar wel met een randje licht en hoop aan het einde van de tunnel. De melancholische, klagende en breekbare zangstem en intimistische pianoklanken gaan over in een drone en dan barst het nummer open. Op dat moment is dat nog zoals de overweldigende wall of sound van pakweg Cult Of Luna maar ze gaan stilaan wel daar naartoe. Soms is de sfeer bijna sacraal en beladen om dan weer via ontvlammende crescendo’s op te bouwen naar een denderende geluidsmuur, waarbij de synths en elektronica een belangrijke rol spelen. De tijd vliegt voorbij en band en publiek voeden elkaar duidelijk, deze performance snijdt door alle emoties heen. Aan het einde van het concert lijkt de frontman fysiek en emotioneel volledig leeg gespeeld maar hij geeft aan dat hun optreden op de festivaleditie van 2019 de eerste serieuze show voor A Swarm Of The Sun was en dat die veel betekende voor hen en ze dus blij zijn om terug te zijn. Het minutenlange applaus ontroert de frontman duidelijk, die zijn waardering voor zijn bandmaats, de organisatie en het publiek uitspreekt.
The Necks (Theaterzaal) tappen uit een heel ander vaatje. Het gaat hier over een Australisch trio met piano, contrabas en drums dat al sinds 1987 experimentele jazz combineert met minimalistische muziek. Ze geven zelf absoluut niet om labels en zeggen dat ze géén jazz, avant-garde, minimalism of ambient spelen – het is eigenlijk een mix van dat alles. Het begin blijft heel rustig en jazzy, maar gaandeweg kruipt er wel wat meer tegendraadsheid en onrust in. Velen hebben al afgehaakt als het na ruim 20 minuten meer experimenteel, noisy en dissonant begint te klinken. Speciaal is het zeker maar toch ook niet ons kopje thee.
Dan pikken we nog maar een goed stuk van Khan (Wintercircus) mee. Toen we hen op Desertfest zagen, waren we niet helemaal mee. Dat kan altijd aan verschillende factoren liggen, zoals de bands die ervoor komen, je eigen voorkeur, het energieniveau enzovoort. Het loont want deze keer zijn we wél helemaal mee. Het trio speelt stoner rock van de psychedelische variant, met lekkere laaggestemde bas en trippy gitaar er lekker overheen. De Pink Floyd-invloed lijkt nooit veraf en het tempo blijft eerder gezapig tempo, maar het klinkt wel erg lekker. Af en toe horen we ook een goede groove wanneer de gitaar de riff meespeelt met de ronkende baslijnen.
Een van de absolute headliners en de afsluiter van het festival is Year Of No Light (Concertzaal). De organisatie speelde al enkele jaren met een idee en deze jubileumeditie leek de perfecte gelegenheid: de band zou hun klassieke album ‘Ausserwelt’ in zijn geheel spelen. Driewerf hoera! Het is duidelijk dat vele bezoekers hier enthousiast op stonden te wachten en het Franse zevental stelde zeker niet teleur. YONL staat mee aan de top van de postrock/postmetal scene en dat bewijzen ze door met (2) drums, (2) synths, (2) bas en (3) gitaren de harde, donkere, doomy postmetal classic uit te voeren. Het klinkt donker maar ook meeslepend, met beukende riffs en doomy passages, tempowisselingen, onheilspellende klanken, snellere tempo’s en zelfs een ratelende blastbeat. Ook voor de band zelf is het een speciale show, omdat ze hun oude materiaal zelf herontdekt hebben maar ook omdat het de eerste show met hun gitarist is sinds zijn strijd met een ernstige ziekte. We krijgen nog 2 bisnummers, waarbij ‘Alètheia’ meteen op gejuich onthaald wordt en afsluiter ‘Stella Rectrix’ met een grandioze, laatste uitbarsting een punt achter de festiviteiten zet. Wat een fantastische afsluiter van het festival.