Desertfest
17-19 oktober 2026, Antwerpen - Trix
Pics: Bert Gysemans
Rev: Joris Smeets
Full photo report here!
“Breathe in, Doom out”, dat is de slagzin op het bord vooraan de Trix waarmee we officieel verwelkomd worden. Dat voelt meteen als thuiskomen voor opnieuw een heerlijke editie van Desertfest, waar de liefhebber weer mocht genieten van een uitgelezen buffet. Stoner grooves, zompige riffs, fuzzy gitaarklanken, bluesy rock ‘n’ roll, dreigende doom, psychedelische trips, rauwe vocalen maar ook wonderlijke stemmen en zowel bands die perfect het template van het genre volgen als bands die gretig buiten die lijntjes kleuren. En dan spreken we nog niet over het aanbod van foodtrucks, waar elk jaar een heerlijke selectie van eten en drinken te vinden is.
Het festival én Trix zelf draaien al lang mee en de organisatie oogt als een geoliede machine en mindere punten zijn er wat ons betreft eigenlijk niet. Helaas viel er net als vorig jaar, toen Monster Magnet op het laatste moment moest afzeggen, met Masters Of Reality een van de grootste namen op de line-up weg. Ook die hindernis werd vlot genomen met een straffe vervanger. Wij genoten van de relaxte sfeer, het uitgebreide aanbod aan band- en andere merchandise, vinyl, posters, meet-ups met mensen die we hier elk jaar tegen het lijf lopen en uiteraard de vele bands over de drie podia: Vulture Stage (Trix Café), Canyon Stage (Club) en Desert Stage (Grote Zaal).
Uiteraard kan je niet alles meepikken en moeten we altijd moeilijke keuzes maken, maar wij noteerden zeer fijne sets en/of aangename kennismakingen met Huracan, Guiltless, Neander, Hedonist, Telepathy, Orange Goblin, Messa, Castle Rat, Lowrider, Froglord en Acid Mammoth. De absolute uitschieters waren dan weer, absoluut niet verrassend, Bongripper, Monkey3/Monkeys On Mars, My Sleeping Karma, Graveyard en Yob, die we opnieuw uitroepen tot dé absolute heersers van het weekend!
Vrijdag 17/10
Wren (Canyon) is misschien niet de ideale eerste band om ons festival mee te starten: ze wisselen dromerige, postrock/shoegaze passsages af met beukende post metal en intense schreeuwen en dat klinkt zeker niet slecht. Alleen lijken die rustige passages soms iets teveel te kabbelen.
De legende die The Obsessed (Desert) is, staat eigenlijk al erg vroeg geprogrammeerd. De band speelde zeker een grote rol in de ontwikkeling van de sound die Desertfest vertegenwoordigt. De oude rotten laten het niet aan hun hart laten komen, want ze zetten een prima set klassieke doom/stoner metal neer zonder er echt uit te springen.
Onze landgenoten van Huracán (Vulture) leerden we hier enkele jaren geleden kennen op Desertfest en we waren meteen mee met deze band. Het viertal brengt vanaf het begin een heerlijke groove, gefundeerd op pure stoner rock, punky energie en regelmatig catchy hooks.
Alle licht en lucht worden weggeduwd door Guiltless (Canyon), dat letterlijk en figuurlijk zwaar en donker klinkt. Niet zo verwonderlijk, als je weet dat Josh Graham (zie: Neurosis, Battle Of Mice en A Storm Of Light) de band startte, met onder andere ook Sacha Dunable (Intronaut). De mix van sludge, post metal, doom en noise klinkt desolaat, dreunend en ontdaan van hoop. Straffe kost.
Ben je al eens badend in het zweet wakker geworden uit een nachtmerrie waarin je voortdurend opgejaagd wild was? Wel, de soundtrack van die beklemmende koortsdroom werd geschreven door Oranssi Pazuzu (Desert). Het Finse gezelschap, wiens naam ‘Oranje Demon’ betekent, produceert muzikale waanzin met elementen van krautrock, psychedelica, extreme metal en veel elektronica, met rasperige black metal vocals. Geen riffs of zanglijnen om je aan vast te klampen, af en toe eens een lekkere beat, maar vooral een onrustig geheel dat je moet ondergaan.
Neànder (Vulture) komt uit Berlijn en brengt een instrumentale mix van doom, post metal, hardcore, stoner en sludge mee. Vanaf het begin horen we een heerlijke zompige sound en zware post metal riffs en de groove doet meteen vele kopjes op en neer gaan. Het zijn heftige soundscapes, met hier en daar ruimte voor melodieuze en melancholische momenten. Een ontdekking!
Voor de ‘typische’ Desertfest-sound kunnen we terecht bij Psychlona (Canyon). Heerlijk veel fuzz, met ook ruimte voor rustigere momenten die meer bluesy en psychedelisch klinken. Niet uitzonderlijk noch nieuw, maar wel lekker.
Na de vorige, monumentale passage van Bongripper (Desert) waren onze verwachtingen zeer hoog gespannen. De heren zijn in staat de vullingen uit je tanden te drillen, je protheses te doen wegvliegen en misschien zelfs ledematen te doen breken! Waar doom, sludge en stoner elkaar ontmoeten als gorilla’s in een groene mist, daar ontstond Bongripper. Met 3 nummers van elk ongeveer 20 minuten dompelt het viertal ons onder in een nevel van groene dampen en lichten, die ons amper ruimte laat om te ademen. Een pletwals.
Na al dat geweld kan de fuzzy mix van punk en rock ‘n’ roll van Mondo Generator (Canyon) niet veel indruk op ons maken, ondanks de aanwezigheid van cultfiguur Nick Olivieri.
Zaterdag 18/10
Opener The Miffs (Vulture) kan ons niet bekoren. Op papier hadden we meer hoop voor een trio Australische vrouwen die punk en garage rock brengen, maar het klinkt eerder rudimentair en saai.
Een speciale samenwerking dit jaar is die tussen het Franse Mars Red Sky en het Zwitserse Monkey3, die samen onder de noemer Monkeys On Mars (Desert) een EP uitbrengen en daarmee ook op tour gaan. Eerst is het aan Mars Red Sky, dat heel zwaar inzet: het trio klinkt log en heavy, altijd groovy, bijwijlen melodieus en met de kenmerkende ijle, hoge vocalen van de gitarist. Wanneer ook de bassist meezingt, geeft dat direct een meeslepend en episch gevoel. Bij het laatste nummer komen de heren van Monkey3 al meespelen, wat meteen voor de soepele overgang zorgt. Elke keer opnieuw blaast dat viertal ons helemaal omver, ons meenemend ‘on a trip through time and space’ met instrumentale, psychedelische rock die elementen van classic en stoner rock in zich draagt. De keyboards zorgen voor het epische en spacey element, de ritmesectie zorgt voor een onweerstaanbare groove en coole riffs en gloedvol gitaarwerk maken het helemaal af. Kippenvel! Daarna komen de heren van MRS er bij, om de nummers van Monkeys on Mars te brengen en dat levert perfect wat je van deze unie zou verwachten, met nu telkens 2 keer drums, bas en gitaar met ook nog keyboards. We krijgen dezelfde heavy, crunchy, stoner groove, riffs en melodieuze lijnen maar nu nog voller en luider. De lijzige zang en keys zorgen voor nog meer sfeer en diepte.
Het was een aantal jaren stil geworden rond Hedonist (Canyon), maar begin dit jaar kwam daar verandering in met een nieuw album en een welverdiende plek hier. Het recept van het Limburgse powertrio is niet veranderd, hooguit een beetje verfijnd: energieke, stevig groovende, no-nonsense rock ’n’ roll die zich ergens in het midden van Motörhead, High On Fire en Karma To Burn ophoudt.
Acid King (Desert) speelt 2 sets dit jaar waarbij deze eerste een overzicht van de hele discografie biedt. Al sinds 1993 doet de band rond zangeres/gitariste Lori standvastig zijn ding: stoner doom met een slow burning groove, nog voor dat genre eigenlijk echt uitgevonden was. Dat betekent trage, zwaar vervormde gitaarriffs en een stevige groovende ritmesectie met daarover de kenmerkende, bezwerende zang.
Een flashback naar de klassieke garage rock ‘n’ roll van de jaren 60 en 70 krijgen we bij Scott Hepple and the Sun Band (Vulture). De bluesy en pyschedelische nuances gaan wat verloren in het enthousiasme en volume, maar vooral de redelijk speciale zang is een ‘love/hate’ verhaal.
De zeer energieke postmetal van Telepathy (Canyon) grijpt meteen de aandacht, met een stevige low end groove, coole riffs en spoken word & elektronische samples die voor dreiging en spanning zorgen. Door de dynamiek en het filmische karakter van hun sound, moeten we ook al eens aan And So I Watch You From Afar denken. Volgens ons hebben ze heel wat zieltjes gewonnen vandaag…en terecht!
Er zijn wel meer bands die doom, stoner en sludge mengen, maar bijna niemand kan dat naar zo’n hoog niveau tillen als Yob (Desert) door daar spacey, progressieve en meditatieve toetsen aan te geven en zo een volledig eigen, direct herkenbare geluid te bereiken. Een concert van Yob is een intense ervaring, met beukwerk, meeslepend gitaarspel en unieke zang, maar ook met af en toe een rustpunt. Het meesterlijk beheersen van die spanning zorgt ervoor dat de trio uit Oregon altijd weer met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Een transcendentale ervaring.
De Black Sabbath en Electric Wizard grooves van Mephistopheles (Canyon) klinken daarna zeker niet slecht, maar na het meesterlijke Yob is het moeilijk om indruk te maken.
Orange Goblin (Desert) kan dat gelukkig wel, voor hun allerlaatste show ooit in ons land. De band heeft een speciale band met ons land en dus mocht DF niet ontbreken op hun afscheidstournee. De ‘pedal to the metal’ bluesy stoner rock ‘n’ roll klinkt lekker groovend als altijd, terwijl de band rond Ben Ward doorheen zijn hele geschiedenis fietst voor deze speciale gelegenheid. Er lijkt nog geen sleet te zitten op de reuzegrote frontman met de rauwe stem en het is een passend afscheid aan een van de prominente voortrekkers van de scene.
Zondag 19/10
Door het jammerlijke afzeggen van Masters Of Reality kwam er een plek open voor Messa (Desert), dat hier al enkele keren op het podium stond. Omdat ze ’s avonds al een show hebben, namen ze de openingsspot vandaag over van Lowrider. De Italiaanse band omschrijft zichzelf als ‘Scarlet Doom’, omdat ze die aanvullen met elementen uit andere genres. Op het overal enthousiast ontvangen album ‘The Spin’ van dit jaar zijn vooral de invloeden van new wave en gothic overheersend en lijkt de band een trapje omhoog te kunnen zetten. De plek op het hoofdpodium is dan ook dik verdiend, al is het jammer dat het gitaargeluid in uptempo passages niet altijd ideaal klinkt en de bas veel te weinig aanwezig is. Dat biedt dan wel ruimte om te schitteren voor gevoelig gitaarspel en vooral de prachtige zang van Sara die voor kippenvel zorgt.
Voor de tweede set van het weekend brengt Acid King (Desert) het album ‘Middle of Nowhere, Center of Everywhere’ dat in 2015 uitkwam nadat de band een tiental jaar stilgelegen had. Niet dat er daarvoor uit een ander muzikaal vaatje getapt werd: stoner rock en doom metal met een stevige psychedelische inslag.
De bluesy, psychedelische, proggy stoner van Mr. Bison (Canyon) klinkt best lekker en de Italiaanse band zorgt voor een relaxte vibe, die we wel kunnen waarderen als smaakreiniger.
My Sleeping Karma (Desert) moest in 2023 helaas afscheid nemen van hun vriend en drummer Steffen, die zijn gevecht tegen kanker verloor. De helende kracht van muziek is niet te onderschatten en dus zijn we heel blij dat de band toch de draad weer oppikt. De verbondenheid en liefde voor elkaar is tastbaar door de group hug en fist bumps, maar de wederzijdse dankbaarheid en affectie van en voor de fans is al even duidelijk. De instrumentale, psychedelische rock is van een onwaarschijnlijk hoog niveau en weet ons telkens diep te beroeren. Emotioneel, hartverwarmend, groots.
Don’t believe the hype? Er is heel wat buzz rond Castle Rat (Canyon) maar daar hoort natuurlijk ook controverse bij. Is het ‘style over substance’ bij de ‘Medieval Fantasy Doom Metal’ band uit New York? Het vijftal laat zich inspireren door de esthetiek van een soort jaren ‘80 B-film à la He-Man of Conan The Barbarian, zowel qua podiumoutfits als albumcovers en merchandising. De Club staat bomvol en ziet dat het podium de vibes van een middeleeuws kasteel uit een 80’s computerspel oproept, met elk van de 4 muzikanten als een specifiek karikatuur. Dé blikvanger is de fijngebouwde frontvrouw The Rat Queen, de zangeres/gitariste die met haar strakke, blinkende outfit en wilde, rosse krullen echo’s van Red Sonja oproept. De toneelstukjes om het verhaal te vertellen, halen soms wat vaart uit het optreden en zijn nogal kitscherig en flauw, maar zorgen toch voor een lach. Het vijfde bandlid, een welgevormde dame, betreedt het podium als wolf of vooral als ‘The Rat Reaperess’. Gelukkig klinkt de mix van epische doom en NWOBHM best wel lekker en kunnen ze wel echt spelen, ook al klinkt alles wel heel erg bekend (soms op het randje van gekopieerd) van pakweg Ozzy of Dio.
Het contrast kan niet groter zijn met Lowrider (Desert), dat door het wegvallen van Masters Of Reality ineens gepromoveerd werd van opener tot sub-headliner in de Grote Zaal. Hier geen uiterlijk vertoon, verrassingen of cartooneske aanpak. Dit is textbook stoner, die heerlijke lekker wegrockt en vele kopjes doet meeknikken met de lekkere grooves. O.a. de zangers van Blue Heron en Elephant Tree zingen een nummertje mee. Wie dit niet goed vindt, heeft niets te zoeken op Desertfest.
Met een oud countrynummer over ‘Cajun, swamp, alligator, Bayou en Louisiana’ als intro en daarna bezwerende geluiden zet Froglord (Vulture) meteen de toon voor hun ‘amphibious swamp doom’. Onder exclusief groene podiumverlichting knallen de met kikkermaskers getooide heren er meteen theatraal in: met deze zéér slompige sludge en stoner zou je nooit verwachten dat de band uit de UK stamt maar wel uit de moerassige omgeving van Lousiana, New Orleans, met grote voorbeelden als Crowbar en Eyehategod. Donderende grooves, riffs die met de voeten doen stampen, een zweterige sfeer, rauwe en soms bezwerende vocalen... All hail the Froglord!
Bij Acid Mammoth (Canyon) moet het allemaal niet te moeilijk zijn. Met een Grieks vader-en-zoon-duo scoren ze sowieso sympathiepunten, ook al is senior op zijn zachtst gezegd niet de beste gitarist. Maar de band doet het even goed als altijd, want je kan altijd rekenen op een heerlijke set Sabbath worship aan het altaar van oppergod Tony Iommi. De Club staat in het begin ook weer bomvol. Zal deze band uiteindelijk doorgroeien tot headliner op DF?
Derde keer, beste keer voor Graveyard (Desert) op Desertfest in Antwerpen. Eerlijk gezegd hebben we de band nog nooit een slechte show zien neerzetten omdat wij nu eenmaal houden van de typische, classic 70’s rock stijl en sound. Vandaag krijgen we minder die heerlijke, kenmerkende fuzz sound, maar wel een veel energiekere en meer bevlogen band dan meestal en de bijhorende sound die meer punch bevat. De heerlijke riffs en solo’s, fijne drumroffels en gepassioneerde zanglijnen worden zeer enthousiast ontvangen. Met enkele tragere nummers, met veel gevoel gebracht, heeft de set een goed ritme. Natuurlijk krijgen we klassieker ‘The Siren’ nog als grandioze afsluiter.
Elephant Tree (Canyon) krijgt de eer om dit jaar de deur dicht te doen. Op plaat zijn we al jaren fan, maar het is de eerste keer dat we ze live aan het werk zien. De nuances met meer melodieuze, bluesy en progressieve elementen komen hier niet zo naar voren, de heavy, laaggestemde grooves des te meer. Denk aan een mix van stoner rock en doom metal met een eigen twist. Helaas lijken beide zangers al het hele weekend teveel van alles geproefd te hebben en dat heeft een negatieve impact op hun prestaties, enkele keren zelfs op en over het randje van vals.