DYNAMO METALFEST 2025
15, 16 en 17/08/2025, IJSSPORTCENTRUM, EINDHOVEN
Full photo report:
Dag 1 - Dag 2 - Dag 3
Pics: Istvan Bruggen
Rev: Joris Smeets
Half augustus, het weekend na Alcatraz in eigen land, is het steevast de beurt aan Dynamo Metalfest. Wij trokken met plezier weer de grens over voor dit gezellige metalfestival, in handen van poppodium Dynamo en boekingskantoor Loud Noise, in het Ijssportcentrum in Eindhoven. Dit jaar presenteerde de organisatie naar onze bescheiden mening de strafste line-up tot nu toe maar het was dan ook de tiende editie en dat jubileum mocht in stijl gevierd worden. Er waren heel wat legendes en bands die al tientallen jaren hun strepen verdiend hebben, maar ook de ‘jonge garde’ die stilaan die plaatsen aan de top komt claimen. Vooral op de eerste ‘halve’ dag op vrijdag bestond de line-up volledig uit bands die al in de jaren 90 groots waren, maar ook op zaterdag en zondag kregen we straffe prestaties te zien. Persoonlijke uitschieters waren Fear Factory, Mastodon, Opeth op vrijdag, Static-X, Obituary, Ministry en Kreator op zaterdag en Coffin Feeder, Kataklysm en Gojira op zondag.
Vorig jaar bouwde Dynamo Metalfest al verder op wat goed was en ondanks de wat tegenvallende opkomst dat jaar, zagen we veel goede punten die nog verbeterd werden. Voor deze editie trok de organisatie die lijn door en zagen we ook naast de line-up nog meer pluspunten dan voorgaande. Waar de eetstanden/foodtrucks de voorbije jaren nog binnen de semi-overdekte buitenbaan lagen, waren die deze keer verhuisd naar de buitenkant van de baan waar de voorbije jaren de market lag. Zo was er plaats voor veel meer en ook meer verschillende foodtrucks. De market was een beetje verder verhuisd naar een hal achter de Main Stage en dat was eigenlijk ook aangenamer en bood meer ruimte om rustig en beschut rond te snuisteren. Hierdoor bleef er aan de binnenkant veel meer ruimte voor de togen en waren er geen vervelende, lange rijen waar je de hele tijd langsheen moest slalommen. Bovendien werden er veel meer tafels en banken geplaatst zodat iedereen even kon zitten om te eten of te chillen.
Helaas ontkomen we er ook hier niet aan dat het leven erg duur geworden is: om tegenwoordig op een festival iets te eten, moet je een orgaan op de zwarte markt verkopen, laat staat dat je een officieel bandshirt wil meenemen. Die prijzen beginnen vanaf 40 euro en dat voelt toch aan als buitensporig. Maar we onthouden vooral wat wel goed was en de muziek blijft toch het belangrijkste. Aan het kleinere Kink Distortion Stage moest er niets veranderen, maar het podium aan de Main Stage was wel een pak groter geworden en daardoor konden we van nog grotere en straffere producties genieten. De beelden op de grote schermen aan de zijkanten van het podium werden nog verrijkt met allerlei effecten en dat was toch een meerwaarde. Wij hopen volgend jaar gewoon opnieuw van de partij te zijn!
Vrijdag 15/08/2025
Onder een brandende zon en drukkende warmte gaat Dynamo Metalfest 2025 van start. Toch lijkt er best veel volk al vroeg opgedaagd voor de 5 bands op de Main Stage vandaag en dat kunnen wij alvast begrijpen. Op Mastodon na, dat toch ook al 25 jaar bestaat, krijgen we vandaag allemaal bands die 30 á 35 jaar geleden al het mooie weer maakten toen wij als jonge snaak in het zwaardere muzikale werk terecht kwamen. Deze festivaldag doet ons dus nostalgisch en weer jong voelen.
We zagen Nailbomb een week eerder op Alcatraz en bleven toen een beetje op onze honger zitten. Max Cavalera heeft een jongere band verzameld om dit project (helaas zonder Alex Newport van Fudge Tunnel) uit 1993 naar het podium te brengen maar vandaag ervaren we het op eenzelfde manier. het is zeker niet slecht en het klinkt allemaal wel luid en agressief, maar het begin is rommelig en het geluid is niet goed afgesteld. Beide kwalen worden gaandeweg wel wat in evenwicht gebracht, maar toch ontbreekt de echte vonk om de explosieve molotovcocktail van thrash en industrial aan te steken.
Het nadeel van zo’n straffe line-up, is dat Paradise Lost al in de late namiddag/vooravond het podium op moet. Het voelt bijna oneerbiedig dat deze gothic/death/doom-metallegende al zo vroeg op de dag en in het daglicht speelt. De heren zijn natuurlijk allemaal volledig in het zwart gekleed en dit zal natuurlijk nooit de meest energieke of sympathiek overkomende liveband zijn, maar zet wel een goede show neer. We krijgen een uitgekiende setlist van redelijk wat oudere nummers en recenter werk. We worden aan het begin verwend met ‘Enchantment’ en ‘Pity The Sadness’. Met onder andere ‘Faith Divides Us…’, ‘No Hope In Sight’ en ‘Ghosts’ komen latere albums aan bod, terwijl ‘As I Die’, ‘The Last Time’ en ‘Say Just Words’ na al die jaren nog altijd luid meegebruld worden.
Het verhaal van Fear Factory liep niet bepaald over een effen pad de voorbije jaren. Alleen de supersympathieke gitarist Dino Cazares is nog de enige overlever en spil van de band. Dit jaar en deze tour staan in het teken van 30 jaar ‘Demanufacture’, een klassieker in het metalgenre. De groovende, industrial metal maakt vandaag veel meer indruk dan een week eerder en de hele band komt zeer energiek en vriendelijk over. Waar we op Alcatraz nog bijna alle nummers van ‘Demanufacture’ te horen kregen, bevat de setlist vandaag meer variatie. We krijgen het titelnummer als opener en achtereenvolgens ‘Self Bias Resistor’, ‘New Breed’ en ‘Flashpoint’ aan het begin en ‘Replica’ als afsluiter van de reguliere set. Ook het fantastische album ‘Soul Of A New Machine’ komt met 5 nummers evenredig aan bod, we horen o.a. ‘Self Immolation’ en ‘Scapegoat’. Als bisronde krijgen we nog het beste uit de andere albums: ‘Shock’, ‘Edgecrusher’ en ‘Linchpin’. No, you can't take me apart!
Net als op Alcatraz zijn we zeer aangenaam verrast door Mastodon. Dit is een van onze absolute favoriete bands maar in het verleden kwamen de heren vaak niet goed uit de verf op een festivalpodium in open lucht. Nu klinkt de band strak, zit het geluid goed en lijkt er een nieuwe, positieve wind door de band te waaien – getuige ook de vele dankbetuigingen aan de organisaties en fans en het benadrukken hoe blij ze zijn om hier te staan op het legendarische Dynamo. Wij zijn geneigd te denken dat dit iets te maken heeft met het vertrek van gitarist Brent ‘Dirty B’ Hinds eerder dit jaar, die enkele dagen eerder nog hard had uitgehaald naar zijn voormalige kompanen. Nick Johnston is de naam van de nieuwe leadgitarist en de man straalt een rustige ‘cool’ uit en kan uiteraard een stukje spelen, de synergie met de rest van de band is duidelijk. De setlist zou voor ons meer mogen putten uit de oudere albums, want van de 14 nummers komen er maar 1 van ‘Remission’ (‘Mother Puncher’), 2 van ‘Leviathan’ (‘Megalodon’ en uiteraard het meegebrulde ‘Blood And Thunder’) en 1 van ‘Blood Mountain’ (‘Crystal Skull’) voorbij. Gelukkig bevatten latere albums ook nog parels, zoals ‘Black Tongue’, ‘All The Heavy Lifting’ en ‘Steambreather’. Van ‘Once More Round The Sun’ komen er 3 nummers aan bod, maar die hadden we met plezier geruild voor andere. Het valt op dat drummer Brann erg veel zingt en vooral bij de afsluitende Black Sabbath-cover ‘Supernaut’ komt hij akelig dicht in de buurt van de jonge Ozzy, die verder nog geëerd werd met ‘Crazy Train’ als intro en ’Shot In The Dark’ als outro.
Er zijn mensen die Opeth heel graag horen maar er niet warm voor lopen als live-band. Muzikaal is deze band uiteraard zeer interessant maar we begrijpen ook dat sommigen het technische meesterschap een beetje saai vinden en liever thuis de plaat opleggen. Toch zitten wij duidelijk in het andere kamp: de Zweedse band is altijd weer ijzersterk in onze ogen, met een heavy maar toch zuivere sound. Bovendien is frontman/zanger/gitarist/songwriter Mikael Åkerfeldt, met opvallende cowboyhoed, een genot om te aanhoren, zeker met zijn heerlijke grunts maar ook en vooral met zijn prachtige, diepe en warme zangstem. En uiteraard blijkt de man steeds weer heerlijk droge mopjes en opmerkingen te maken tussen de nummers door. Ook de knappe visuals zorgen ervoor dat er altijd iets te zien valt. Met ‘§1’, ‘§7’ en ‘§3’ ligt de nadruk op het vorig jaar uitgekomen, sterke album ‘The Last Will and Testament’. Verder kunnen we niet klagen over de setlist, die uiteraard afgesloten wordt met het ijzersterke duo ‘Ghost Of Perdition’ en ‘Deliverance’. Klasse.
Zaterdag 16/08/2025
Vanaf dag 2 gaan we weer naar de afwisseling tussen de ‘grote’ Main Stage en de ‘kleine’ Kink Distortion Stage, met telkens 5 minuten tussenpauze om van de ene kant naar de andere kant te wandelen. Gelukkig dus dat de zon achter de wolken verscholen bleef. Onze dag start met Hanabie (Main), die hier 2 jaar geleden nog op het andere podium mochten openen. Net als toen genoten we best wel van de passage van deze 4 Japanse punk/hardcore/metaldames, die één voor één het podium opgelopen komen, onder knallende harde beats. Entertainende show, door de variatie, de opvallende outfits en het afwisselend lieflijke schoolmeisjesstemmetje en stevige screams en grunts. Maar echt blijven hangen, nee, dat doet het niet.
Onze landgenoten van Bark (Kink) weten hoe ze een muzikale oorveeg moeten uitdelen en dat mocht Eindhoven ook ondervinden. De groovende mix van wat death en veel thrash metal met wat hardcore en veel rock’n’roll blaast en tiert alsof hondsdolheid nooit onder controle kwame. Gelukkig is er af en toe toch een iets ander ritme om de eenvormigheid te vermijden en daarna des te harder opnieuw toe te slaan.
Dat Charlotte Wessels (Main) een geweldige zangeres is, heeft ze natuurlijk jarenlang bewezen als frontvrouw van de symfonische metalband Delain. Sinds enkele jaren timmert ze solo aan de weg. Nu ja, haar zeer sterke band The Obsession, genoemd naar haar album, is eigenlijk zowat dezelfde band als toen ze daar vertrok. Muzikaal horen we natuurlijk de echo’s van symfonische metal, maar er is meer variatie. We denken meer dan eens aan ‘Kate Bush goes metal’, bijvoorbeeld bij ‘Ode To The West Wind’. Charlotte zelf blijft natuurlijk de blikvanger, visueel dankzij haar charmante, witte jurkje en hoge laarzen, maar vooral door haar zangcapriolen. ‘Dopamine’ is een heerlijke stamper en ‘The Crying Room’ legt een diepere connectie met haar publiek.
Van op afstand horen we Celestial Sanctuary (Kink) hele zware, meedogenloze death metal over het terrein uitrollen. De old school-invloeden van bands als Dying Fetus, Bolt Thrower, Cannibal Corpse en Carcass worden bijna altijd aangehaald, maar tegelijk proberen de heren daar toch een iets nieuwer geluid aan te geven.
Een van de verrassende, absolute uitblinkers op Alcatraz was Static-X (Main). Als afsluiter in een van de tenten daar hadden ze meer tijd en kwam alles nog net wat cooler over. Maar de coole visuals, de showelementen (bubbels en grote, gemaskerde figuren op het podium of surfend in een rubber bootje over het publiek), de strakke industrial (nu) metal en de bijna angstaanjagende gelijkenis van frontman ‘Xer0’ met zijn illustere voorganger Wayne Static (zowel door het masker als door de stem) katapulteert ook de show van vandaag helemaal naar de top. Met liefst 8 nummers, waaronder de eerste 4, staat de set in het teken van debuutalbum ‘Wisconsin Death Trip. Vanaf opener ‘Bled For Days’ tot afsluiters ‘I’m with Stupid’ ‘Push It’ bewijzen de stampende ritmes, de elektronische elementen en de laaggestemde gitaren dat de verrijzenis van deze band helemaal geen goedkope gimmick is. Ook uit het tweede album ‘Machine’ krijgen we met ‘Black and White’, ‘Cold’ en ‘Get To The Gone’ het beste geserveerd. Evil disco for the win!
Bij Wraith (Kink) lezen we vaak vergelijkingen met bands als Hellripper, Toxic Holocaust en Midnight: een nieuwe generatie van bands die teruggrijpen op de invloeden en sound van Venom, Celtic Frost, Sodom en, Possessed. Het is dus vooral heel luid en snel, thrash die in de vorm van black en speed metal de duivelse spirit van een chihuahua geïnjecteerd heeft gekregen.
Obituary (Main) is nog een band die op Alcatraz opnieuw op grootse wijze bewees dat ze de headliner-status in een van de tenten waard zijn. Vandaag staan de death metal-veteranen al in late namiddag geprogrammeerd, maar ook daar draaien ze hun hand niet voor om. Turn up, plug in and crush, of zoiets! Dit is gewoon Old.School.Death.Metal, zoals dat hoort. Dit jaar vieren ze dat het 35 jaar geleden is dat het album ‘Cause Of Death’ uitkwam en dus hoor je niemand klagen dat we daarvan heel wat nummers rond de oren krijgen. Uiteraard sluiten de mannen uit Florida af met ‘Slowly We Rot’.
We kunnen eigenlijk weinig verkeerd zeggen over Conjurer (Kink). Op papier zijn wij grote fan van postmetal bands die buiten de lijntjes durven kleuren en diverse invloeden laten doorschemeren. De eerste keer dat we ze live aan het werk zagen, waren we toch niet mee, maar we besloten om de band een tweede kans te geven. De intense postmetal met een zwart geblakerd randje, heftige tempowisselingen en versnellingen en felle screams kan ons helaas opnieuw niet echt vastgrijpen. Het lijkt nog teveel alle kanten op te gaan, alsof de band nog altijd niet goed weet waar ze naartoe willen.
Nog veteranen die op Alcatraz iedereen met verstomming sloegen? Ja hoor, met Ministry (Main) krijgen we er vandaag nog eentje! Een van de slechtste shows die wij ooit zagen, was van Al Jourgensen met zijn kornuiten op dit eigenste festival een aantal jaren geleden en dus had hij wel iets goed te maken. Nu zou het in 2025-2026 eindelijk écht de laatste keer zijn dat Ministry de wereld rond trekt en er dan de brui aangeeft en gelukkig wisten we dus al dat het méér dan de moeite zou zijn. Alleen al het feit dat oudgediende Paul Barker terug is op bas, is een pluspunt, maar de strakheid, bitterheid, gedrevenheid en brutaliteit van de band grenst aan het onwaarschijnlijke. Ome Al lijkt redelijk scherp, zelfs qua stem, al is dat moeilijk te zeggen met de effecten en samples die meelopen. Met een hoge berenmuts op, loopt voortdurend het hele podium rond. Uiteraard wordt de show begeleid met kenmerkende visuals, die je vooral willen wakker schudden en de ogen openen voor de wereld om ons heen en de realiteit dat politici ons bedotten waar we bij staan. Met opener ‘Thieves’, ‘The Missing’ en ‘Deity’ krijgen we als old school fan meteen een keihard trio op ons afgevuurd. ‘Rio Grande Blood’ en ‘LiesLiesLies’ waren dan wel geïnspireerd door president Bush, maar ze zijn vandaag helaas nog altijd relevant. Ook oudje ‘Stigmata’ knalde er in. Met de recentere nummers ‘Alert Level’ en ‘Goddamn White Thrash’ zorgen voor een klein dipje, vooral het onsterfelijke trio ‘N.W.O.’, ‘Just One Fix’ en ‘Jesus Built My Hotrod’ alles platwalst! Persoonlijk zouden we afsluiter ‘So What’, met wel een hoofdrol voor de bas van Barker, van plaats wisselen met ‘Hotrod’ voor die gigantische climax, maar wat een show kregen we hier zeg!
Het volledig in het zwart uitgedoste viertal dat door het leven gaat als Thrown (Kink) weet wat het wil: loodzware metalcore, met breakdowns ‘to bring the mosh’. Rechttoe, rechtaan, en daar is helemaal niks mee.
Het enige minpunt dat we over de show van Kreator (Main) kunnen zeggen, is dat het geluid – zeker in het begin allesbehalve optimaal was. We misten vooral de gitaren en die zijn toch essentieel bij de meesters van de Teutoonse thrash. De podium setup was indrukwekkend, met een gigantische backdrop, grote demonische hoofden en gespieste en opgehangen lichamen en vlammenwerpers en een vuurzee vooraan het podium. Met ‘Violent Revolution’ krijgen we een stevig begin, alleen jammer dat daarna de vaart meteen eruit gehaald wordt met wat men al eens publieksparticipatie durft noemen. ‘Hail To The Hordes’ wordt driftig meegezongen. Met ‘Flag Of Hate’ en snelheidsduivel ‘Pressure To Kill’ krijgen we een heerlijk heftig einde.
Sirenia (Kink) draait al jaren mee, maar toch is het onze eerste kennismaking. Het viertal klinkt verrassend stevig voor de gothic metal die we verwachtten. We zien een drummer en twee gitaristen, maar de rest loopt helaas mee op tape. Je kan dit zeker beschrijven als catchy, dramatisch en bombastisch, maar het is een kwestie van smaak of je het dan zelf kan smaken. Dat is voor ons niet echt het geval. We kunnen wel alleen maar positief zijn over de uitstekend zingende Emmanuelle Zoldan in haar prachtig zwart kleed, die gelukkig de opera-uithalen beperkt. De cover van ‘Voyage Voyage’ kunnen we wel nog smaken.
We zagen Within Temptation (Main) al toen ze zich nog aan het klaarstomen waren voor hun huidige tour. Het hoeft geen verdere uitleg dat de show volledig op punt staat, zowel op muzikaal vlak als qua productie. We zien coole visuals op het grote scherm achteraan, grote zuilen en bogen en een paar niveaus voor de muzikanten op het podium en zangeres Sharon uiteraard als blikvanger. De sound is stevig, laag ronkend en modern. Van opener ‘We Go To War’ over ‘Stand My Ground’ en ‘Faster’ tot ‘Ice Queen’ en ‘Mother Earth’ aan het einde: deze thuismatch konden ze echt niet verliezen!
Zondag 17/08/2025
Terrifier (Kink) is duidelijk opgegroeid met thrash bij het ontbijt, het middag- en het avondeten. Slayer in het bijzonder, lijkt het. En dus krijgen we hoge tempo’s, scheurende gitaren en felle riffs, een bijtende zanger en ratelende drums. Headbangwaardig.
Fleshgod Apocalypse (Main) is het antwoord op de vraag ‘Wat krijg je als een brute, blackened death metalband plots meespeelt in een opera?’ Ze starten met pianoklanken en vrouwelijke operazang, dan komen de bandleden op, waarbij de standaard overdadige opmaak is vervangen door corpse paint. Afhankelijk van hoe je de tegelijk felle maar ook dramatische en bombastische muziek kan smaken, kan je dat cool of een beetje onnozel vinden. Wij kunnen erkennen dat deze band zéker een unieke sound en look heeft, ook al is het niet ons ding. Helaas verspelen ze bijna alle krediet door te eindigen met hun versie van ‘Blue (Da Ba Dee)’ want dat slaat helemaal nergens op.
Mawiza (Kink) uit Chili gaat verder op het pad dat Sepultura in de jaren 90 opende: dat waar metal vermengd wordt met tribal ritmes en etnische geluiden. Zie daarna ook bands als Soulfly, Alien Weaponry, Bollywood, The Hu enzovoort. Dit viertal mixt ook metal met veel groove met instrumenten en zang van hun voorouders. We krijgen eerst een soort rituele inwijding van het podium, met tribal gezang en tromgeroffel en we zijn meteen mee. Bij het tweede nummer klinkt het ons meteen minder in de oren: de rare, veel te scherpe en schelle geluiden die de leadgitarist hier en ook bij enkele andere nummers uit zijn instrument haalt, halen ons helemaal uit de groove. Toch zijn er nog meerdere coole passages en nummers met speciale, bezwerende klanken. Toch maar in de gaten houden.
Was je nog op zoek naar een progressieve metalband die wat snuifjes death en black metal gebruikt maar ook invloeden uit jazz en klassieke muziek toelaat? Komt dat even goed uit, want Ne Obliviscaris (Main) zorgt voor een hele aparte sound. De Australische band wint al enkele jaren gestaag zieltjes en dat begrijpen we na vandaag wel. Tegelijk is het geen eenvoudig gegeven om live helemaal mee te gaan in de maalstroom als je de muziek nog nooit gehoord, want er gebeurt heel wat. Er zijn twee zangers, de ene met een hele coole grunt en de andere met een mooie melodieuze, gedragen zangstem die ook nog eens viool speelt. Het is allemaal erg technisch en het zit complex in elkaar, met bovendien soms indrukwekkend snelle passages maar ook rustigere momenten. Dit is zeker niet voor iedereen weggelegd.
Onze landgenoten van Coffin Feeder (Kink) kan je werkelijk overal droppen en ze zullen nog een stevige set neerzetten. Deze ervaren, technische onderlegde muzikanten kennen het klappen van de zweep en brengen stevige deathcore met een jaren 80 en 90 actiefilmthema. Ze zwepen het publiek helemaal op zodat er even later een gigantische stofwolk boven de moshpit hangt. Vandaag was ongetwijfeld de beste show die we al van het vijftal zagen.
De Canadese deathmetalgiganten Kataklysm (Main) spelen meedogenloos en niet aflatend. We zijn eigenlijk niet bekend met hun oeuvre maar herinnerden ons van een vorige liveshow dat deze heren van wanten weten. Dat is ook nu zeker het geval, al is dat nog een understatement: keihard, geen melodieuze uitstapjes maar brute kracht. Ze zetten een absoluut uitstekende show neer en krijgen terecht een groot deel van het publiek mee!
Zou er werkelijk veel volk zitten te wachten op een band die nogal goed op Slipknot lijkt maar waar de scherpe kantjes van afgesneden werden door middel van een zaag die klinkt als Five Finger Deatch Punch? Dat is namelijk de samenvatting van Dymytry Paradox (Kink). Door de maskers en de wit-zwarte overalls denk je natuurlijk meteen aan bands als Slipknot en Mushroomhead, zeker met gitaarriffs die erg bekend klinken. De zanger zingt vooral melodieus en hij doet dat zeker niet slecht, maar de zanglijnen zijn allemaal te generisch en plat, zeker als je dan nog vervalt in clichés als ‘everything is fucked’. Nee, dit is echt niet goed.
Wat moeten we over Kerry King (Main) nog vertellen dat niet iedereen al weet? De Slayer-gitarist heeft een band van doorgewinterde muzikanten rond zich verzameld, die weten hoe je thrash moet spelen: Paul Bostaph op drum (Slayer, Forbidden, Exodus, Testament), Kyle Sanders op bas (Hellyeah, Skrew, Bloodsimple, broer van Mastodon-bassist Troy), gitarist Phil Demmel (Vio-Lence, Machine Head, Testament, Lamb Of God) en zanger Mark Osegueda (Death Angel). Je krijgt dan ook exact wat je mag verwachten, al moeten we toch zeggen dat de meeste Kerry King-nummers wat magie ontbreken. Uiteraard mogen ook enkele Slayer-nummers niet ontbreken: o.a. ‘Repentless’ en ‘Disciple’ maar vooral ‘Raining Blood’ wordt met het meest gejuich en headbangen onthaald.
‘Better bad sax than no sax’, zo luidt het gezegde. Dus begeven wij ons met een nieuwegierig gemoed naar Rivers Of Nihil (Kink), dat wordt omschreven als ‘technische death metal met een saxofoon’. Aan welke bands moeten we dan denken,, technische death metal? Is dat dan Death, Morbid Angel, Opeth, Blood Incantation? En die saxofoon, dan komen we toch eerder op het terrein van progressieve bands? We kunnen er geen omvattend antwoord op geven en eerlijk gezegd zijn we er zelf nog niet uit of we deze band toch eens grondig moeten checken. Er is veel variatie, zowel eenvoudigere midtempo-passages als snellere nummers met tempoversnellingen. Drie van de 5 bandleden nemen zang voor hun rekening en er is zowel melodieuze zang als grunts. De ‘sexy’ saxofoonklanken lijken soms echt niet in het geheel te passen. Sommige dingen werken, anderen niet, maar we beschouwen het als een goed teken dat we toch tot einde zijn gebleven.
Een van die jongere metalcorebands die stilaan hoog op affiches komen te staan, is I Prevail (Main). Het is onze eerste kennismaking met het Amerikaanse vijftal dus zijn we erg benieuwd. Het podium ziet er opvallend uit, met synths en drum op een opvallend hoog podium achteraan en met overal ijzeren hekken rond, zoals je in Amerikaanse films en series wel eens ziet in van die gruizige cafés waar bands in een kooi moeten spelen zodat ze geen glazen en flessen tegen hun hoofd krijgen. Vanaf opener ‘Bow Down’ hebben ze het publiek wel mee met hun sound met veel low-end en een sound die schatplichtig aan nu metal lijkt, ook al omdat ze soms met 2 bassisten spelen. De man achter de synths switcht namelijk vlot naar gitaar en bas. Er zijn enkele nummers die eigenlijk klinken alsof er gewoon enkele breakdowns aan elkaar gelast zijn en die maken weinig indruk. Veel beter klinken de snellere, meer gevarieerde nummers en wanneer er ook ruimte komt voor de melodieuze zang. De band brak door met hun cover van Taylor Swifts ‘Blank Space’ en die springt er als nummer wel echt uit, het is de best geschreven song tot dan, inclusief de loodzware breakdown in het midden. De sing-a-long van ‘Bad Things’ en ‘Rain’ kunnen ons wel bekoren, maar dat kunnen we niet zeggen van hun cover-medley. Van bands als Deftones (‘My Own Summer’), Alice In Chains (‘Them Bones’) en System Of A Down (‘Chop Suey’) houden de heren hun vingers beter af. Gelukkig zorgen daarna ‘Choke’ en de luid meegebrulde afsluiter ‘Gasoline’ toch voor een sterk einde.
Een van de grootste nieuwere bands in de hardcorescene is Kublai Khan TX (Kink). De band brengt dus metallic hardcore die aan de jaren 90 doet denken, met referenties naar Integrity, Earth Crisis, All Out War en ook een Hatebreed, wiens troon ze misschien wel willen bestijgen. Aanvankelijk horen we vooral midtempo en zelfs relatief trage, maar wel heel zware hardcore met zeer laag gestemde gitaren en veel breakdowns. Af en toe is er ook plaats voor snellere stukken en dat is wel nodig voor de dynamiek. Op zich klinkt het heel competent maar niet uitzonderlijk. Wij hebben het vooral moeilijk met de pro-Trump/MAGA-standpunten van de band en het feit dat ze zich niet uitspreken tegen nazi’s, waar dan ook wel wat controverse over is.
Dé absolute headliner van dit jaar is natuurlijk Gojira (Main) dat naar ongekende hoogten van populariteit is gestegen na hun passage op de openingsceremonie van de Olympische Spelen in eigen land. Het Franse viertal stijgt al jarenlang telkens een trapje op de metalen ladder en dat is volkomen terecht. We zagen de band al eerder op deze tour op de Lokerse Feesten en bleven toen sprakeloos achter na zoveel klasse. De podium set-up bestaat eigenlijk uit 2 niveaus op het podium, met daarachter een boogconstructie als derde niveau. De gitaristen en bassist zijn vrij om overal te lopen en te springen, terwijl drummer Mario op het tweede niveau zit. Die boogconstructie zit vol lichten en zorgt tijdens de set voor coole effecten en op een bepaald moment staat frontman Joe er ook bovenop gitaar te spelen en te zingen. Daarnaast krijgt elk nummer coole, bijpassende visuals op de grote schermen. Nummers als ‘Stranded’ en ‘Flying Whales’ worden enthousiast onthaald. Ergens halverwege de show zorgt drummer Mario steevast voor een grappig moment wanneer hij ineens met enkele bordjes met teksten verschijnt: ‘Eindhoven de gekste! Zijn jullie klaar voor die dubbel pedaal? Wat dachten jullie van 5 minuten non stop? Ehje, houdoe en bedankt!’ Met nog kleppers als ‘Silvera’ ‘Mea Culpa’ en afsluiter ‘The Gift Of Guilt’ is de overwinning compleet, dit is onze headliner voor de komende jaren!
org: Loud noise productions