Break The Dark Festival

NERVOSA - Mantah - Woyote_Official - Mordkaul - Decision

13/06/2025 - Kubox, Kuurne

Ful photo report here!

Pictures by Cherish The Memories Fotografie/

King Diamond

11/06/2025, Poppodium 013 - Tilburg

Pics: Istvan Bruggen Photography

Full photo report here! 

In de jaren 80 werd hij beroemd als frontman van de band Mercyful Fate, voordat hij zijn eigen band, King Diamond, oprichtte. Zijn muziek combineert metal met horrorverhalen, vaak gestructureerd in conceptalbums, zoals ‘Abigail’ en ‘Them’.

Platen vol duistere, meeslepende riffs, gecombineerd met zijn unieke, ijzingwekkende falsetto. De liveshows zijn groots opgezette theatershows met indrukwekkende decors, gotische rekwisieten en vaak acteurs die de personages van zijn albums tot leven brengen.

Special guests doom-giganten Paradise Lost verzorgden de support samen met Angel Witch, één van de belangrijkste spelers uit de NWOBHM-stroming.

South of Heaven

7-8/06/2025, Gashouder - Maastricht

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report here!

Met South Of Heaven hebben we er een nieuwe pareltje bij in festivalland, dat kunnen we met zekerheid stellen. Normaal gezien had het vorig jaar een eerste keer moeten doorgaan, maar dat moest nog een jaartje uitgesteld worden door problemen om de nodige vergunningen. Dit jaar lukte dat dus gelukkig wel en dus werd het nieuwe festivalterrein aan de iconische Gashouder in Maastricht mooi ingenomen door ruim 3000 bezoekers op beide dagen. Bovendien was er een dag eerder ook al het speciale Heilung-evenement, waardoor je de facto van 3 festivaldagen kon spreken. Het werd een succes en al tijdens het festival werd aangekondigd dat het volgend jaar terugkeert op 6 en 7 juni 2026. Naar verluidt liggen er al enkele interessante bands vast voor die editie.

De festivalorganisatie bestaat uit 3 partijen die het klappen van de zweep kennen: Muziekgieterij, Doomstar Bookings en The Tribute Agency. Dat zorgde ervoor dat deze eerste editie van het festival meteen een voltreffer werd, op enkele kinderziektes na. Op vrijdag waren er (ondanks uitvoerige testen in de voorafgaande week) problemen met het draadloze netwerk, waardoor het systeem voor cashless betalen niet werkte. Dat zorgde aanvankelijk voor lange rijen en wachttijden van 30 tot 45 minuten maar het probleem werd relatief snel opgelost en bleef het de rest van het weekend onder controle. Op zaterdag duurde het wat lang voor de deuren van het terrein geopend werden, zodat het terrein nog leeg was toen de eerste band begon te spelen. Al redelijk vroeg liep er op zaterdag qua productie iets fout, waardoor we serieus achter liepen op schema, maar ook dat geraakte uiteindelijk prima opgelost. Omdat er geen muziek meer mocht weerklinken na 23.00 uur, verhuisden een aantal bands op de affiche voor een soort aftershow naar de nabijgelegen Muziekgieterij. Dat was een prima concept, alleen zorgde het er wel voor dat er daar bands nog erg laat speelden en dat was niet altijd meer haalbaar.

We onthouden vooral heel veel goede zaken! Want laat het duidelijk zijn dat dit een heerlijk festival met een old school vibe was: één podium, dus met tijd om even te rusten en te babbelen tussen bands in. Het heeft zeker zijn charme als je van het ene podium naar het andere kan hollen om bands te zien, maar deze traditionele aanpak bevalt ons evenzeer. Ook de locatie was top: Maastricht is natuurlijk een prachtige, historische stad en erg goed bereikbaar voor muziekliefhebbers uit Nederland, België, Duitsland en zelfs Luxemburg en Frankrijk. Het terrein aan de Gashouder ligt nét buiten het stadscentrum, maar op 15 minuten tijd sta je wel in het hart van de stad. Het terrein is niet erg groot, maar voelt daardoor wel overzichtelijk en gezellig aan, zonder dat je ook maar ooit het gevoel had dat het te druk was. Er was een fijne mix van eten en drinken, met ook keuze uit heel wat goede bieren, en het moet gezegd dat alle medewerkers aan die standen ook weer allemaal op en top vriendelijk en behulpzaam waren.

De weergoden waren ons ook nog eens goedgezind, want het viel allemaal goed mee met de voorspelde regen. Op zaterdag kregen we wel af en toe een kleiner buitje met zonnige perioden tussendoor en rond 23.00 uur wel een enorme stortbui, op zondag was er alleen vlak na de middag een stortbui en daarna bleef het droog met regelmatig zon. Uiteraard is en blijft de muziek het belangrijkste en ook daarmee werden we verwend, met voldoende variatie: op zaterdag een affiche die meer op thrash metal georiënteerd was en op zondag lag de nadruk meer op death metal. Uitschieters waren wat ons betreft op dag 1 Midnight, Hatebreed en vooral Sacred Reich, op dag 2 waren dat Decapitated, I Am Morbid en een ronduit waanzinnige performance van Meshuggah!

DAG 1 – ZATERDAG 7 JUNI

Baest mag de aftrap geven en doet dat meteen prima. Het vijftal is niet zo blij met het feit dat ze om 11.15 uur mogen openen maar dat voor een schaars aantal toeschouwers moeten doen omdat er nog lange rijen aan de ingang staan. De Denen gaan er op de best mogelijke manier mee om: gewoon de beuk erin, met groovy en soms wat thrashy death metal.

Dan is het de beurt aan de speed/thrash van Angelus Apatrida. We zagen de Spanjaarden al enkele keren aan het werk en dat klinkt op zich altijd wel lekker. Het is redelijk typische thrash maar ze proberen zich wel te onderscheiden met melodieuze  meezingmomenten. Laat dat nu net zo ons ding zijn, maar verder geen reden tot klagen. 

Het is een thuiswedstrijd voor Legion Of The Damned. Waar het misgelopen is, weten we niet maar feit is wel dat de band uit het noorden van de provincie met maar liefst 25 minuten vertraging start. We horen vooral drum tijdens soundcheck en helaas is dat bij het begin van hun show ook zowat het enige dat te horen is naast zang. Er zijn nog geen gitaren of bas te horen in de geluidsmix en de gezichten van de muzikanten spreken ook boekdelen. In de loop van het eerste nummer wordt de sound gelukkig bijgesteld. Bij de intro van het tweede nummer spreekt de zanger het publiek in het Limburgse dialect toe en dat oogst natuurlijk bijval. Het vijftal laat de valse start niet aan zijn hart komen en brengt een uitgekiende mix van thrash en wat death metal en wisselt nieuwere nummers af met oudere, ook van de eerste platen. Kleppers als ‘Diabolist’ en afsluiter ‘Son of The Jackal’ hakken er lekker in.

Voor fijnzinnigheid of variatie ben je bij Midnight aan het verkeerde adres. Het is nog niet zo makkelijk om ze in een muzikaal hokje te stoppen, maar het trio gemaskerde maniakken duwt het gaspedaal in en laat niet meer los. Blackened punk 'n' roll, dat zou een omschrijving kunnen zijn. Een mix van black metal, rock ‘n’ roll, speed metal, punk en speed metal, of het bastaardkind van bands als Venom, Hellripper en Motörhead. Snel, smerig en bevlogen! De band offert nog wat van zijn speeltijd op om de opgelopen achterstand goed te maken zodat de bands na hen niet in de problemen komen en dat is een mooie geste.

We hadden het eigenlijk niet verwacht, maar Sacred Reich zou zich ontpoppen tot beste band van de dag. De band is live altijd goed, daar niet van, maar vandaag stekende melodieuze thrashers boven de rest uit. Misschien komt dat wel omdat het hun eerste show in 2 jaar tijd is en Phil Rind en de zijnen gewoon zo blij zijn om te kunnen spelen. De mannen uit Arizona hebben zo een sympathieke uitstraling dat ze zelfs de zon doen uitkomen. Het spelplezier druipt ervan af en de band geeft ook aan dat ze het hierom doen: live spelen, een gemeenschap vormen met de fans. Die worden verwend met een mooi samengestelde setlist. Vanaf opener 'The American Way' over 'Death Squad' (met de waarschuwing ‘don't break your hip in the pit!’) en de Black Sabbath-cover ‘War Pigs’ (meegebruld en op luchtgitaar gespeeld door jong en oud) tot uiteraard de regelrechte klassieker ‘Surf Nicaragua’ als afsluiter! 

Wat keken we uit naar Soulfly, want het was al jaren geleden dat we hen nog op plaat of podium hoorden. Met een sterke setlist die vooral uit de eerste twee albums putte (o.a. ‘No Hope, No Fear’, ‘Eye For An Eye’, ‘Back To The Primitive’, ‘Boom’, ‘Jumpdafuckup’) had het een regelrecht tribal metal-feest kunnen worden. Helaas werd het niet de verhoopte knaller. Van bij het begin staat de sound slecht afgesteld, de gitaren klinken niet zoals het moet, de backing vocals zijn amper hoorbaar, de bas verzuipt volledig en de nuances van de drums komen niet goed door. De nu metal met elementen uit thrash, death en groove metal klinkt eigenlijk gewoon rommelig en dat blijft de hele tijd zo. Helaas krijgen Max en de zijnen daardoor vandaag het label van ontgoocheling van de dag.

We schakelen weer over naar pure thrash met de veteranen van Dark Angel, met drumbeest Gene Hoglan die alles bijna moeiteloos doet lijken. De stevig voortjagende en aangename set wordt opgedragen aan de nagedachtenis van de overleden Jimmy Durkin.

Er staat nog een blik groovy thrash in de kast en wel van het merk Channel Zero. Onze landgenoten hebben de pech dat het net behoorlijk regent, waardoor velen een plekje zoeken om te schuilen en er dus niet zo veel volk voor het podium staat. Vanaf opener ‘Fool’s Parade’ blijkt zanger Franky DSVD gelukkig redelijk goed bij stem. We hebben het zelf wel altijd moeilijk met het ‘freewheelen’ naast de oorspronkelijke zanglijnen, want deze band heeft best een pak fantastische songs geschreven. Die horen we dan ook graag zoals we ze kennen sinds begin jaren 90 furore maakte. De beperkte spelduur maakt dat de band zich niet verliest in randactiviteiten maar focust op gewoon spelen. We zijn dan ook bij dat krakers ‘Heroin’, ‘Suck My Energy’, ‘Repetition’ en uiteraard afsluiter ‘Black Fuel’ voorbijkomen.

Met Hatebreed haal je een garantie op een goede live-prestatie en een feestje in de pit in huis. De heren zijn gekend als een pletwals die hardcore, thrash en death metal samenvoegt tot een explosieve cocktail. Zelfs de regen wijkt even voor zoveel muzikaal geweld, vlammenwerpers en rookkanonnen op het podium. Als je kan beginnen met een klepper als ‘I Will Be Heard’ heb je natuurlijk al half gewonnen. Klets er nog onze favoriete haymaker punches als ‘This Is Now’, ‘Perseverance’, ‘Tear It Down’, ‘To The Threshold’ (inclusief handjes zwaaien door het publiek), ‘Last Breath’, ‘As Diehard As They Come’ (opgedragen aan iedereen die Hatebreed voor de eerste keer ziet en dus vanaf nu part of the crew is). Tussendoor laten Jamey Jasta en de zijnen nog twee gigantische ‘Ball Of Death’-ballonnen op het publiek los, er was voor deze show zelfs een speciaal t-shirt met het opschrift ‘I survived the ball of death’ te koop. Met afsluiter ‘Destroy Everything’ moet alles nog een laatse keer kapot! En nog mooier: intussen is de vertraging van eerder op de dag volledig ingehaald.

Dat betekent dat Accept mooi op tijd en zonder stress eraan mag beginnen. Deze heavy metal pioniers draaien volgend jaar 50 jaar mee, dus we betwijfelen of ze zich daardoor nog laten opjagen. Integendeel, vanaf de eerste noot van ‘The Reckoning’ horen we uitstekend geluid, het beste van de dag zelfs. We zien een grootse, futuristische podiumaankleding, met een enorm groot drumstel, en een bassist, 3 gitaristen en een zanger die het beste van zichzelf geven. Petje af, want op een bepaald moment staan de 3 gitaristen samen te soleren zonder er ook maar een halve noot naast te zitten. Normaal gezien is dit niet ons ding, maar we kijken met plezier de set uit, zeker met het zeer snelle ‘Fast As A Shark’ en ‘Balls To The Wall’ als uitsmijters.

We verhuizen naar de Muziekgieterij voor Wolfbrigade, al worden we nog overvallen door de enorme stortbui. Doorweekt tot op het bot, maar klaar om ons terug droog te laten blazen door het vijftal wolven. Ze staan bekend voor een zeer agressieve geluid, dat invloeden van de rock ’n’ roll van Motörhead mixt met de betonpunk van The Exploited en nog een goede scheut crustpunk. Maar dan nog wat sneller gespeeld. En met een bijtend en nog negatiever karakter. Het gaat hard, razend hard, maar kan op den duur ook wel wat eenvormig gaan klinken.

DAG 2 – ZONDAG 7 JUNI

Net wanneer we aankomen op het festivalterrein, trakteert de hemel ons nog eens uitvoerig op een stevige stortbui die helemaal uit het niets komt. Door het zoeken naar de regenjas en een plek om te schuilen, is Tenside grotendeels aan ons voorbij gegaan. Moeilijk om een oordeel te vellen, maar we hoorden metalcore die zware riffs met melodieuze momenten afwisselt.

De vreemde eend vandaag is zonder twijfel Gutalax. Nu ja, de Tsjechische band is waarschijnlijk altijd een van de opvallendste bands! De intro tovert al meteen een glimlach op onze smoel: de Baywatch-theme ‘I’m Always Here’ hadden we niet verwacht en zorgt meteen voor een feelgood factor. Onderbroekenlol en jezelf niet te serieus nemen, dat is het motto van deze 4 heren, getuige de grote backdrop met een wc-bril, -borstels en -ontstoppers en hun motto ‘Gore 'n' ‘Roll’, de witte hazmat suits en de Toi Toi-vlag die over een versterker hangt. Hoewel we ons aan gore grindcore verwachtten, viel dat eigenlijk best mee: we hoorden eigenlijk vooral metalcore, met midtempo breakdowns. De grindcore klinkt vooral door in de absurde vocalen: die klinken alsof de typische pig squeals gemixt zijn met het geknor van varkens en de Daleks van Dr. Who! Na het eerste nummer verklaart de zanger dat ze ‘een boyband uit Tsjechië zijn en dat iedereen nu wel naar huis mag gaan omdat de rest hetzelfde klinkt’. Niet gelogen, maar we kunnen waarderen dat de band de spot met zichzelf drijft, ook al is de lol er redelijk snel vanaf.

Textures keerde een tijdje geleden terug na jarenlange afwezigheid. De band uit Tilburg maakte altijd grote indruk op ons met zijn progressieve, technische metalcore. Ook nu klinkt de zeskoppige band bijwijlen strak, snel , technisch en complex, maar we horen ook rustigere en melodieuze passages. Over het algemeen klinkt het iets minder stevig en staccato en hoewel wij altijd houden van variatie en progressie, lijkt het in zijn geheel iets minder indrukwekkend dan vroeger. Toch is dat vooral een kwestie van smaak want er viel niet veel af te dingen op de prestatie van de heren

De eeuwige pechvogels, dat zijn de heren van Decapitated. Wie de historiek van dit Poolse death metal-gezelschap opzoekt, kan alleen maar bewonderen dat ze blijven doorgaan. Het is de brandstof voor opnieuw een zeer sterke prestatie met een goed geluid, bovenmenselijk ratelende drums, ronkende bas, scheurende gitaren en indrukwekkende screams. Doodsmetalen zoals het hoort dus:  keihard beukend maar toch ook met een lekkere groove. De nummers van het meest recente album die aan bod komen, vallen zeker in de smaak. Ijzersterk!

Het is niet makkelijk om de sound van Sylosis vast te pinnen. Wij kunnen alvast waarderen dat ze als vanouds bulldozeren tussen thrash metal, technische death metal en catchy, melodieuze metalcore. De band klinkt daarmee een heel pak moderner dan de voorgangers, maar beide stijlen hebben hun troeven.

Zanger-bassist Jeff Walker lijkt met zijn lichtblauwe jeans en witte hemdje rechtstreeks van zijn strandvakantie het podium op gestapt te zijn, maar vergis je niet: met Carcass staan er invloedrijke metalgrootheden op het podium. De pioniers in zowel grindcore als technische death metal schudden een zeer sterke show uit de losse pols, zo lijkt het wel. Vanaf het begin zit het geluid helemaal goed en de band is in vorm. Tussendoor is er bij de stevige death metal ook ruimte voor melodieus gitaarwerk. Het tempo blijft overwegend hoog, maar alles lijkt zo moeiteloos te gaan, in het bijzonder bij gitarist Bill Steer die met zijn blauwe polo en jeans met olifantenpijpen vandaag dus niet eens het meest opvallend gekleed is. De legenden spelen deze show alsof ze wel eventjes het varkentje komen wassen. Enfin, in het geval van Carcass is dat niet wassen maar vakkundig dissecteren dus. Topshow.

Het zegt veel over de line-up die bij elkaar gepuzzeld werd dat een band als In Flames niet eens de absolute headliner is. Want deze Zweden horen toch bij de top in het metalwereldje, als pioniers van de melodieuze death metal en daarna als een van de bands die het geluid succesvol moderniseerde met invloeden uit nu metal. Flitsende riffs, veel groove en zanger Anders Friden die moeiteloos switcht tussen rauwere en catchy vocalen. Ook al is de drummer nog maar enkele weken bij de band, toch zie en hoor je een heel geroutineerde band die de perfecte balans tussen power, agressie, groove en melodie vindt. Het podium is knap aangekleed met vele buislampen, zowel horizontaal als verticaal, en 3 grote videoschermen achteraan. In tegenstelling tot de vorige keren dat we hen recent aan het werk zagen, werden er weinig oude nummers gespeeld en lag de nadruk toch op latere albums. Met kleppers als ‘Cloud Connected’, de zalige groove van ‘Only for the Weak, het heavy ‘I Am Above’ en meezinger ‘Take This Life’ bleek dat echter geen enkel bezwaar te zijn!  

De absolute headliner maakte zijn positie en faam helemaal waar. Meshuggah speelde een overrompelende, indrukwekkende en harde show waar we maar één klacht over hebben: het was te snel voorbij! Visueel is de show zeer knap, met metershoge standaarden met vlaggen, vele lampen en stroboscopen en coole lasers die boven het publiek uit gaan. Meshuggah betekent zoveel als ‘mesjogge’, een Jiddische term die ‘gek, krankzinnig’ en dit was inderdaad zo. Het was een les in tegendraadse hevigheid, het is extreme metal maar niet alleen om het zwaar en stevig klinkt. Het is technisch en complex, niet in het minst door de polyritmische aanpak en de kenmerkende riffs die uit de laaggestemde gitaren getoverd worden. Van ‘Broken Cog’ over ‘Violent Sleep of Reason’ ee het formidabele ‘Rational Gaze’ staan wij al in ongeloof met het hoofd te schudden en naar adem te happen! Met onder andere nog ‘Swarm’ bouwen de Zweedse grootmeesters op naar een indrukwekkende finale uppercut met het duo ‘Bleed’ en ‘Demiurge’. Een waanzinnige performance die ons rillingen over de rug bezorgde en nog lang zal bijblijven!

Na al dat geweld is er weinig dat nog indruk kan maken, maar toch trekken we nog naar de Muziekgieterij. We kregen eerlijk gezegd niet zo veel mee van Savage Lands en wat we hoorden maakte ook niet meteen veel indruk. Maar laat dat vooral de boodschap niet ondersneeuwen. savagelands.org is een non-organisatie die mee opgericht werd door drummer Dirk Verbeuren (Megadeth). Het doel is om bewustzijn te verspreiden over het belang van biodiversiteit en het gevaar van het verdwijnen van natuurgebieden. Met de opbrengsten van het project worden gebieden aangekocht en herbebost. Er is een heel muzikaal project met diverse muzikanten aan verbonden en enkele muzikanten speelden daarom vanavond een show.

Op het muzikale vlak was het vooral I Am Morbid dat nog een laatste keer de sloophamer bovenhaalde. Aangekondigd als een ‘30th Anniversary Domination show’, dus het vierde album van Morbid Angel, bleek het toch om een mix van de 4 eerste albums te gaan. Niet dat iemand daarover klaafgt, natuurlijk! Na maar iets meer dan een kwartier ombouw knalt de intro ‘Manowar Kills’ door de speakers en vanaf het begin is de sound werkelijk moddervet. Onder aanvoering van de herkenbare frontman/zanger/bassist David Vincent raast het afgetrainde viertal door een heerlijke set, met onder andere ‘Dominate’,  ‘Blessed Are The Sick’, ‘Immortal Rites’, ‘Visions From The Dark Side’, ‘Eyes to See, Ears to Hear’, ‘Rapture’, snelheidsduivel ‘Pain Divine’ en afsluiter ‘Chapel Of Ghouls’.

Sweden Rock Festival

4-7/06/2025 - Solvesborg

Scorpions - DORO - Dream Theater - King Diamond - Sabaton - Korn - Sex Pistols - Skillet - Vandenberg - Jinjer - Hypocrisy - Myles Kennedy - Pretty Maids - The Warning - Kreator and many more...

Full photo report here!

Pics: Günther Moens (Rockemotions)

SOUTH OF HEAVEN – HEILUNG ‘Anda Farda’

Gashouder, Maastricht  - vrijdag 06/06/2025

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report here!

Vele zwarte en groene kleuren, tunieken, viking outfits en duivelshoorns, opmerkelijke kapsels en allerhande mantels en waarschijnlijk ook echte drinkhoorns: dit alles kleurt de eerste dag van het South Of Heaven-festival waar alles draait rond ‘Anda Farda’, oftewel het ‘einde van een reis’ van Heilung. Eigenlijk is het een soort preparty, een uniek evenement dat toegevoegd werd aan het echte festival: het is namelijk voorlopig de laatste keer dat we het mysterieuze collectief aan het werk kunnen zien, mogelijk voor langere tijd. Sowulo, Nini, Alcest en The Hu werden mee uitgenodigd om te zorgen voor een dag vol authentieke, soms bijna ritualistische muziek die steeds verder teruggrijpt naar het verleden. Ergens tussen 4500 en 5000 devote bezoekers nemen daarom de wei voor de iconische Gashouder in Maastricht in om zich helemaal te laten onderdompelen. 

Misschien is Alcest vandaag nog wel de meest ‘normale’ band op de affiche. Het Franse duo (live een viertal) draait al lang mee en kent het klappen van de zweep. Hun romantische blackgaze, een doorgaans melodieuze en sfeervolle mengeling  van shoegaze, postrock en black metal klinkt prima. Ook de beelden van pelikanen die het podium inkleden passen er mooi bij. Ze bewijzen dat je met een klassieke combinatie van drum, bas, 2 gitaren en melodieuze (samen)zang en een goede sound genoeg kan hebben om een goede show neer te zetten. Toch moeten we eerlijk zeggen, ondanks de stevige eindspurt, dat deze muziek in deze setting van open lucht en in het daglicht niet echt binnenkomt.

Een heel ander verhaal is dat bij The Hu. De Mongoolse folkmetal-eenheid verovert de wereld in de beste traditie van de grote krijgsheer Attila The Hun. Met maar liefst 8 muzikanten staan ze op het podium: drum, ‘traditionele’ grote troms en percussie, bas, 2 gitaren, 2 inheemse snaarinstrumenten bespeeld met strijkstok en een zanger. Achter hen staat een prachtig, gigantisch standbeeld van een oorlogsheer. Traditionele muziek uit Mongolië wordt gemengd met hardrock en metal en dat klinkt opzwepend! We horen zeker invloeden van bands als AC/DC maar ook regelmatig Metallica (Black Album-era) en door de tribal elementen ook bands als Sepultura en Soulfly. Het klinkt catchy, zeker door de samenzang en de sowieso al speciale, typerende keelzang. Er is geen sprake van complexe structuren of technische hoogstandjes, maar de rechttoe rechtaan-stijl is simpel en effectief. Door de Mongolische instrumenten, waaronder ook een mondharp, blijft het boeiend klinken. We krijgen naast ‘Black Thunder’ ook nog de Iron Maiden-cover ‘The Trooper’. Uiteraard mocht ook de doorbraakhit ‘Yuve Yuve Hu’ niet ontbreken, om dan af te sluiten met ‘This Is Mongol’. Als de band afsluit met een dankwoord en ‘We are The Hu’ wordt dat meteen beantwoord met ‘hu hu hu’ chants en dat toont de grote waardering van het publiek. 

Toch is het duidelijk dat het merendeel van de bezoekers hier echt wel is voor Heilung, het mysterieuze Noors/Deens/Duitse 'enigmatic ritual collective'. Alcest put inspiratie uit de romantiek van de 18^e en 19^e eeuw, terwijl het Mongolië van The Hu tussen de 5^e en 13^e eeuw op zijn hoogtepunt was. Heilung, dat in het Duits ‘heling’ betekent, duikt in nog oudere, mystieke tradities van sjamanisme, die al duizenden jaren oud zijn. ‘Farda Anda’ betekent zoveel als ‘the end of a journey’ want na dit concert zal de band zich voor onbepaalde tijd terugtrekken om terug één te worden met de natuur en hun geest en kracht terug op te laden. Dit is ‘folk music’ in de originele zin van het woord, gebaseerd op de geschiedenis van de Germaanse en Scandinavische volkeren. Een concert van deze bende bijwonen voelt alsof je deel uitmaakt van een oud, heidens ritueel waarbij het podium een soort heiligdom vormt. Daarvoor lijkt er wel een half bos aangesleept te zijn, vergezeld door een paar grote zuilen in de achtergrond.

Vogelzang klinkt en een horde muzikanten komt het podium op voor de openingsceremonie. De figuren zijn zwart geschilderd, als een stam die ten strijde trekt en de zangers dragen een gewei op het hoofd. Gezamenlijk chanten ze een ‘ode aan de eerste God’. We horen onheilspellende, bulderende trommels (‘drums from the deep’) en ander slagwerk en diepe, grommende keelzang van ceremonieleider Kai Uwe Franz die recht vanuit de aarde lijkt omhoog te kruipen. De samenzang klinkt bezwerend en roept een trance op, geholpen door doordringende hoge banshee-kreten en zang en extatische, rituele dansen en bewegingen. Krijgers met speren kloppen op schilden, stampen met de voeten in een jachtig ritme en voeren dansen en rituelen uit, terwijl we een soort ‘call and response’ krijgen waarbij groepszang de ‘voorzanger’ herhaalt.

Hoewel het instrumentarium beperkt is tot allerhande trommels en percussie, aanvullende, sfeervolle keyboards en verschillende soorten zang en alles daardoor eenvormig kan gaan klinken, zorgt Heilung toch voor wat reliëf door de opzwepende nummers af te wisselen door rustigere momenten, met melodieuze duo-vocalen en een dans met handgeklap of ook mooie, folky, engelachtige samenzang met de 3 zangeressen. Deze muzikale ervaring roept echt een oergevoel op, waar je volledig in op moet gaan om je mee te laten voeren in de trance. Ook in het publiek zien we heel wat mensen aan het dansen gaan alsof ze gehypnotiseerd zijn. Aan het einde van het concert volgt een zuiverend ritueel met brandende salie en een finale, gezamenlijke kreet. Het was een diepe, betekenisvolle ervaring en eentje die we iedereen van harte aanraden wanneer Heilung terug uit zijn sluimer zal ontwaken.  

Na de bands op het grote podium, gaan de festiviteiten verder in de Muziekgieterij die op korte afstand ligt. Helaas lukte het niet meer om daar de afsluiters mee te pikken: Sowulo, een Nederlands pagan/neofolk-project, en NiNi, de band rond de Taiwanese supergitariste Nini die verschillende traditionele Chinese volksinstrumenten beheerst en dat combineert met metal en elektronica. Naar verluidt waren beide bands nog dik de moeite.

Dunk! Festival 2025

20 Years Dunk!

29/30/31 - 05 - 2025, De Vooruit, Gent

Pics: Steven Tjoen

Rev: Joris Smeets

Full photo report here! 

In het Hemelvaartweekend werd de omgeving rond concertzaal Vooruit in Gent opnieuw het epicentrum van post-rock en andere avontuurlijke muzikale genres. Dunk! Festival is uitgegroeid tot een parel binnen de Belgische muziekscene en bracht net als elk jaar uitzonderlijke bands en muziekliefhebbers van over de hele wereld samen, die in een ontspannen sfeer genoten van bruisende, hypnotiserende en emotionele muziek. Deze ronduit fantastische 20^ste verjaardagseditie bewees nogmaals dat het Dunk! festival meer dan muziek alleen is: de liefde en passie voor het genre brengen mensen samen en creëren een unieke sfeer en een hechte gemeenschap.

Door de verbouwingen in de Vooruit waren de Balzaal en de Domzaal dit jaar niet beschikbaar, maar dat werd opgelost door naast de prachtige Concertzaal (met balkons) gebruik te maken van de Theaterzaal (met heerlijke, comfortabele zetels!) in de Vooruit en voor het derde podium letterlijk de straat over te steken naar Club Wintercircus, een mooie, ronde zaal die voor een speciale sfeer zorgt. Het was niet alleen opvallend hoe vriendelijk de Dunk! vrijwilligers allemaal waren maar ook hoe professioneel er gewerkt werd. Bij alle bands zat het geluid optimaal en er werd vaak uitstekend gebruik gemaakt van de grote videowalls om passende visuals te tonen.

Petje af voor de ijzersterke en diverse line-up die de organisatie weer bij elkaar gepuzzeld had, want zowel gevestigde namen als opkomende talenten maakten een goede beurt. Bovendien stonden er heel wat bands op het menu die net wat anders smaken dan de gekende postrock en postmetal. Onze favoriete nieuwe ontdekkingen waren Treebeard, I Hear Sirens, Exxasens en Goodbye, Kings. Landgenoten als Hemelbestormer en Slow Crush behoorden voor ons bij de uitblinkers, maar ook de co-headliners en headliners maakten hun faam waar: respectievelijk Maybeshewill, Junius en A Swarm Of The Sun zetten formidabele shows neer waarna toppers Mogwai, Cult Of Luna en Year Of No Light ons helemaal platwalsten!

We kunnen ons niet inbeelden dat er één bezoeker van Dunk! niet minstens één optreden meemaakte dat hem of haar diep raakte, niet gretig merchandise van de bands kocht of de merchzone in de Foyer van de Theaterzaal bezocht, waar Dunk! zelf, Pelagic Records en Error! Design allerlei moois in de aanbieding hadden.

DAG 1 – Donderdag 29.05

Door onvoorziene omstandigheden missen we helaas opener An Corporation en dus starten we met Overhead, The Albatross (Concertzaal). We horen een mix van postrock en - vooral door de vocalen - ook emo en post-hardcore, opgesmukt met spoken word en samples, ijle keyboards en elektronica. Er is met andere woorden veel variatie, de spanning wordt opgebouwd maar met ook nog opvallende visuals lijkt het soms ook teveel alle kanten tegelijk uit te gaan. Moesten wij er gewoon nog even in komen, of komen nu betere nummers aan bod? Feit is dat deze band in de stevigere passages wel cool en origineel klinkt, met lekker gejaagde ritmes en riffs. Er zijn ook een paar epische momenten, en er wordt ook rave en techno gemixt met Oosterse klanken én gitaar. We moeten af en toe ook al eens aan de onderschatte band Kong denken, dus we gaan die plaat toch eens checken! 

Nog een vreemde eend in de bijt is Black Aleph (Wintercircus). Deze Australische band slaagt erin om heavy te zijn maar nooit echt loodzwaar en tegelijk spiritueel en bezwerend. Dat komt onder andere omdat het trio niet echt de traditionele instrumenten gebruikt: naast elektrische gitaar spelen ze immers ook cello en een Iraanse daf drum. Het geheel klinkt daardoor vanzelf melancholisch en emotioneel en neemt het publiek mee in hun muzikale trip. Alsof je Earth, Godspeed You! Black Emperor en Pothamus bij elkaar zet: dan scoor je goede punten in ons boekje!

Als je de tekst ‘The portal to the universe is open’ ziet verschijnen op de wall achter het podium, dan weet je dat er ergens in die duisternis de vier heren van Hemelbestormer (Concertzaal) schuil gaan. Niet hun eerste keer op Dunk! maar wél de eerste keer dat ze de duisternis van het universum in deze prachtige zaal naar binnen mogen halen. De fotografen vloekten, want zoals gewoonlijk komt het weinige licht alleen van de twee ‘light sigils’ en de geprojecteerde beelden uit de ruimte. De epische, hypnotiserende post metal met zowel donkere riffs en grooves als uitwaaierende gitaarklanken en coole samples overweldigt telkens weer, met een uitstekende gelaagde sound. Het is niet voor niets dat ze opgepikt werden door Pelagic Records, dat later dit jaar het nieuwe album ‘The Radiant Veil’ zal releasen. De nieuwe nummers die gepresenteerd worden, doen alvast het beste verhopen: dat onze landgenoten nog een nieuwe stap vooruit zetten!

Het is doodzonde dat Goodbye, Kings (Theaterzaal) met bijna 10 minuten vertraging begint, want wat een heerlijke set was dit! Het Italiaanse collectief is nog een nobele onbekende voor het grote publiek en ook voor ons, maar vandaag presenteren ze hun album ‘Transatlantic // Transiberian’, 2 suites van elk 20 minuten die de gelijknamige reizen langs continenten en culturen van een wonderlijke soundtrack voorzien. Je kan dit een postrock big band noemen, want we tellen maar liefst 11 muzikanten op het podium: drummer, bassist, 3 gitaristen, 2 keyboardspelers en 4 blazers. Vanaf het sfeervolle begin, met dromerige keyboards en melancholische blazers, horen we een zeer sfeervolle mix van jazz, dreamy pop en filmische postrock. De hele mooie visuals, die verwijzen naar oudere tijden, versterken de emotionele en nostalgische feel van de muziek, waarbij het zo heerlijk is om diep in die theaterzetels weg te zakken. Betoverend!

Het was een tegenvaller dat Solstafir dit jaar toch niet van de partij kon zijn, maar met een vervanger als Maybeshewill (Concertzaal) hadden we natuurlijk geen reden tot klagen, integendeel. De band uit Glasgow draait ook al heel wat jaren mee en maakte in 2023 zoveel indruk op Dunk! dat ze dit jaar de plek van co-headliner mogen innemen. De stevige postrock met een grootse, meeslepende sound wordt verrijkt met keyboards, elektronica en spoken word samples. Maybeshewill is niet zo van de typische, meanderende postrock die opbouwt naar een climax, maar rockt stevig door, gedreven en energiek waarmee ze voor ons verwantschap tonen met bijvoorbeeld And So I Watch You From Afar. De sfeer zat er ook in de zaal duidelijk in oed in en er werd luid meegezongen met de vocal sample in heerlijke afsluiter ‘He Films the Clouds Pt. 2’.

Daarna heerst er een zeer vreemde sfeer, omdat er maar liefst 3 uur zitten tussen het einde van Maybeshewill en de start van Mogwai. We besluiten (een deel van) die tijd te besteden aan Use Knife (Wintercircus), een nog volledig onbekend gegeven voor ons. Het blijken 3 landgenoten uit Gent en Brussel te zijn die sinds 2018 aan de weg timmeren. Ze hebben intussen een eclectische sound ontwikkeld, waar we zowel techno, darkwave, synthwave en Arabische invloeden horen. De projecties op 3 grote doeken (2 aan de zijkanten achteraan, 1 vooraan waar een van de bandleden achter verscholen staat) helpen bij de energieke totaalervaring die de pompende beats en donkere geluiden uit keyboards en synths oproepen.

De organisatie gaf het zelf al aan bij de aankondiging: de gedroomde headliner voor deze jubileumeditie is zeker Mogwai (Concertzaal). We hadden al eens horen waaien dat het vijftal niet het makkelijkst is om mee te werken, maar kunnen niet zeggen of dit gaat over divagedrag of gewoon veeleisend en superprofessioneel zijn. Ze lieten alleszins niets aan het toeval over, want in de voormiddag waren ze al uren bezig geweest om de lichtshow af te stellen en er zat een gat van 3 uur tussen Maybeshewill en Mogwai, dus ook de soundcheck was uitgebreid, om het zachtjes uit te drukken. De verwachtingen waren dus hooggespannen, maar die werden gelukkig moeiteloos ingelost door de Schotse pioniers van de postrock. De grote stellingen met vele lampen gaven vooral coole effecten wanneer er gespeeld werd met verschillende kleuren door elkaar. Ook qua sound zit alles meteen perfect en dat is wel nodig bij een band als Mogwai, die zo meesterlijk, laag per laag de spanning kan opbouwen. Van zacht glinsterende en sfeervol kabbelende passages over elektronische elementen naar stevig uitbrekende gitaren en een echte wall of sound, dat meesterlijke spel met contrasten kan je na 30 jaar zonder zorgen toevertrouwen zodat het publiek ook hier weer enthousiast meegesleept werd in een intense show!

DAG 2 – Vrijdag 30.05

Gevloekt hebben we, heel hard zelfs, omdat we te laat de aankondiging van de secret show van Goodbye, Kings in de Theaterzaal Foyer zagen. In de Foyer doken de Italianen in ouder werk dat ze in een akoestische versie brachten. Nadat we de vorige dag zo in de ban waren geraakt van dit veelkoppige ensemble, hadden we graag méér dan de laatste 5 minuten meegepikt want die klonken weer prachtig en emotioneel.

Ondanks de Nederlands geschreven bandnaam, is Pijn (Concertzaal) toch een band uit de UK. Het is een van die nieuwere lichting postrock bands die de ‘traditionele’ sound verrijken met cello en elektronica, in de vorm van keyboards en samples. Etherisch en emotionele, trage passages worden afgewisseld met de typische crescendo’s maar vooral ook hele coole, stevigere riffs en grooves. Dat smaakt altijd.

Doordringende geluiden en flikkerende lichten kondigen een mysterieuze figuur aan die sjamanistisch beweegt rond het podium en enkele groeten lijkt uit te brengen. Naar medewerkers, toeschouwers of voorouderlijke geesten? Dat is niet helemaal duidelijk. Met spoken word en een hele luide, diepe bassound begint het muzikale deel van Masma

Dream World (Theaterzaal). Op basis van de uitgebreide omschrijving op de website van het festival waren we heel benieuwd naar dit experimentele project en de ervaringen van de artieste, maar helaas kunnen de soundscapes onze aandacht op geen enkel moment vasthouden. Er zit voor ons te weinig reliëf in, te weinig om aan vast te haken.

Dus haasten we ons naar Exxasens (Wintercircus) uit Spanje, want hun landgenoten Toundra en Syberia zijn twee persoonlijke favorieten en dus zijn we heel benieuwd. Hoewel deze 4 heren al sinds 2007 meedraaien, is het toch de eerste keer dat we met hen in aanraking komen en we werden zeker niet ontgoocheld! In dit genre is het niet zo vreemd dat de inspiratie komt van kosmologie en de ruimte en dat we een mix van mooie melodieën, uitwaaierende gitaren en opbouwende gitaarmuren krijgen. Maar de combinatie van coole projecties die uitstekend gebruik maken de hele grote LED-wall en de lekker stevige, snellere en bijwijlen groovende postrock klinkt misschien niet echt verrassend maar wel gewoon heel goed!

We komen pas een kwartier na het begin binnen bij Caspar Brötzmann Massaker (Concertzaal) en verschieten een beetje van hoe weinig volk er in de grote zaal staat. Lokt deze band niet veel volk of hebben ze intussen al heel wat mensen weggejaagd? Feit is dat de tegendraadse mix van noise en jazzy elementen van deze band, met dreigende lage stem (zang kunnen we het niet echt noemen), niet voor de hand liggend is. Het schuurt en het wringt behoorlijk en dat is misschien een te groot contrast. 

Kiezen is verliezen en dat geldt altijd voor festivals met een sterke line-up. We hadden graag de  Canadese ‘noise-engineer’ thisquietarmy aan het werk gezien, maar de lokroep van onze landgenoten Slow Crush (Wintercircus) is te sterk. Vanaf het prille begin zijn we fan van de grungy shoegaze van het viertaln dat ook vandaag een heerlijke sound voortbrengt. Met power en doordrenkt met reverb maar toch toegankelijk, niet in het minst door de betoverende zang van frontvrouw Isa wiens baslijnen heerlijk ronkend doorkomen in de mix van zowel groovende als ijle en melodieuze gitaarklanken. We krijgen ook enkele nummers van het nieuwe album ‘Thirst’ en dat doet ons nu al watertandend uitkijken naar die release.

Wat zijn we blij dat Junius (Concertzaal) na ruim 10 jaar nog eens op tour komt in Europa. De voorbije periode was woelig en er zitten 3 nieuwe leden in de band, maar die staat als een huis! Sinds het album ‘The Martyrdom of a Catastrophist’ zijn we absoluut fan van de postrock meets new wave van deze band. Met drum, bas en 3 gitaren rockt het vijftal stevig en de grafstem van de zanger (en een enkele keer hardcore-actige screams van de bassist) geeft een eigen gezicht aan Junius. Natuurlijk horen we de typische postrock elementen maar het donkere aspect geeft een meerwaarde en een 80’s new wave vibe aan de sound. Vergis je niet: de band rockt heel hard en bouwt ook gitaarmuren op die voor een intense luisterervaring en echte muzikale catharsis zorgen. Grote klasse.

Nog een band die buiten de lijntjes kleurt, is Mouse On The Keys (Theaterzaal). Het trio creëert jachtige, onrustige jazz rock met wat elektronische invloeden met een drummer en 2 keyboards en laptops. Met de grote visuals erbij zetten de Japanse jazz cats een complexe show neer. De muziek klinkt zeker niet catchy,  poppy of smooth maar is duidelijk bedoeld om te wringen en tegendraads te zijn. Alle zeteltjes tot bovenaan en zelfs de balkons zitten stampvol voor deze muzikaal heel knappe prestatie maar het moet wel echt je ding zijn om te blijven luisteren.  

We gaan daarom ook ons oor nog even te luister leggen bij Hüma Utku (Wintercircus). Het is meteen duidelijk waar al het volk zit want hier staan maar enkele tientallen te luisteren en er vertrekken zelfs nog wat mensen. Deze artieste brengt dan ook niet voor de hand liggende, noisy soundscapes die in combinatie met de intrigerende visuals en felle rode kleuren het muzikale equivalent van psychotherapie zijn. Muzikaal bewegen we tussen electro, ambient en techno maar er zit naar onze smaak te weinig progressie of afwisseling in en het blijft veelal voort dronen op zelfde ritme. Enkel de vocal samples met onder andere Afrikaanse gezangen zorgen ervoor dat we de oren spitsen.

Wij hadden intussen toch al vaak het enorme genoegen om Cult Of Luna (Concertzaal) aan het werk te zien, maar het mag altijd méér. Onze container met superlatieven is intussen wél uitgeput, wij weten echt niet hoe we deze Zweedse meesters nog meer lof kunnen toezwaaien of dat op een originele manier te doen. De band rond mastermind Johannes Persson draait intussen al ruim 25 jaar mee en mag beschouwd worden als pionier en grootmeester van het postmetal genre, samen met onder andere Neurosis en Isis. Cult Of Luna staat nu helemaal bovenaan de piramide en maakt die faam elke keer waar met waanzinnige, luide en intense live-shows die je als luisteraar soms gedesoriënteerd, platgewalst en emotioneel diep geraakt achterlaten. Samen met andere topbands in het genre (we kijken dan ook naar The Ocean) weten ze postrock, prachtige melodieën, elektronische elementen, percussie, meeslepende synth passages, proggy elementen, breakdowns en vermorzelende muren van gitaren te combineren in uitvoerige, epische nummers, met daar nog de intense vocalen van Johannes bovenop. In die complexe structuren weten ze te verrassen en soms in een zware groove ook nóg harder en zwaarder te schakelen. Bloedmooi en loeihard tegelijk, dat is wat het zestal bracht. Cult Of Luna baande zich opnieuw een weg naar ons muzikale hart en ziel en liet ons even verweesd achter.

DAG 3 – Zaterdag 31.05

De laatste dag wordt al voor een redelijk gevulde zaal mooi op gang geduwd door Black Narcissus (Concertzaal). Een duo bestaande uit drum en bas, dat het eerste kwartier vooral dromerige postrock brengt, waarbij de sound stilaan donkerder wordt en daarna een eerste keer echt uitbarst, met zelfs opvallende blastbeats. De heren zweven daarna voortdurend tussen rustig klaterende melodieën en zware postmetal riffs waarbij we zelden echt verrast worden maar wel vaststellen dat de show voorbij vliegt en dat is altijd een goed teken.

Een van de nieuwkomers die ons het meest verrasten, is Treebeard (Concertzaal). Niet voor niets bracht Dunk! Records hun twee albums de afgelopen maanden uit op vinyl, want deze heren hebben wel iets speciaals. De Australische band speelt vandaag zijn allereerste show buiten het eigen land en het spreekt voor zich dat ze daar erg dankbaar voor zijn. Vele luisteraars waren op hun beurt dankbaar voor de heerlijke mix van postrock, postmetal, shoegaze en progrock. Vocalen zijn schaars en de 2 gitaristen delen die zanglijnen. Het viertal toont zich bedreven in zowel de rustigere, melodieuze momenten als in beukende gitaren en maakt een zeer goede indruk en won heel wat zieltjes. Dat bewees ook het feit dat in de loop van de dag zelfs een briefje met ‘sorry, sold out!’ aan hun merchtafel lag!

Dunk! vraagt elk jaar aan de gastheren van VIERNULVIER, de kunstinstelling in residentie in De Vooruit, om enkele artiesten te selecteren die buiten de lijntjes van het normale aanbod op het festival te kleuren. Eén daarvan is  James Blacksaw (Theaterzaal), wat omschreven werd als ‘een zalige duik in de wereld van folkgitaar’. Dat is op zich correct, de Engelse gitarist staat bekend om zijn fingerpicking vaardigheid en voorliefde voor 12-snarige akoestische gitaren. Nu beschouwen we onszelf wel als een folkfan, maar dan van de verhalende soort met echte songs. Hier gaat het eigenlijk om gitaargetokkel zonder zang en dat is toch niet echt ons ding.

Dan bevallen onze landgenoten van Stories From The Lost (Wintercircus) ons heel wat beter. Dit vijftal bracht intussen al 5 albums uit bij Dunk! en kan je dus ‘deel van het meubilair’ noemen. En dat bedoelen we op de best mogelijke manier, want je kan altijd rekenen op een goede prestatie die in de smaak zal vallen bij de festivalbezoekers. De postmetal komt sterk binnen, met opvallende stevige screams en rauwe, emotionele zang die soms ook wat grungy klinkt. Er zijn wat meer progressieve en sfeervolle momenten maar toch vooral stevig beukende gitaren en zelfs momenten die naar stoner en sludge neigen.

Door de organisatie wordt I Hear Sirens (Concertzaal) genoemd als een van de best kept secrets van postrock, omdat deze volgens hen bij de grootste namen van het genre genoemd zou moeten worden. En ja, wij kunnen alleen volmondig akkoord gaan. An sich doet de Amerikaanse band niet echt iets vernieuwend binnen het genre, maar ze beheersen de kunst van het vak volledig: de melancholische sfeer, de sprankelende melodieën, de opbouw van de songs, de crescendo’s en de felle, agressievere riffs wanneer de songs uitbreken zorgen voor een louterende, emotionele ervaring.

Helaas waren we Five the Hierophant (Wintercircus) tot nu toe altijd misgelopen, dus deze keer moesten en zouden we de mystieke, unieke band aan het werk zien. De doordringende geur van wierook hangt al op voorhand in de zaal en dus maken we ons op voor een ritueel. Helaas staat er niet veel volk, maar met De Mannen Broeders hebben ze helaas zware concurrentie. Het vijftal, met zwarte vesten aan met de kap op, laat het niet aan het hart komen: een dronende bas, percussie en verschillende blazers kondigen het begin aan, de gitaar valt in met daarna een jazzy saxofoon krijgen we een heerlijke groove. De Londense band is ‘a beast of their own’ en laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen en we horen dark rock, mystieke doom, veel jazz- en rituele en Oosterse invloeden. Het klinkt vooral verdomd cool en psychedelisch, de groove sleept iedereen mee en doet de kopjes bewegen terwijl de fascinerende beelden op het grote scherm een extra dimensie geven. De sax speelt daarboven de rol van solo-instrument, waar je normaal de gitaar zou verwachten. De grandioze finale laat ons achter met een brede grijns van oor tot oor.

Een van dé topbands op Pelagic Fest 2024 was voor ons A Swarm of the Sun (Concertzaal) en het spreekt voor zich dat we uitkeken naar hun set. Toch werden we omver geblazen door de nóg hogere intensiteit en emotionaliteit van de Zweden. Het vijftal bracht vorig jaar met het donkere, introspectieve ‘An Empire’ een fantastisch album uit, een absolute topplaat in het postmetal genre en vandaag tonen ze in overvloed aan dat ze dit live nog intenser kunnen brengen. De langzame opbouw, verstilde momenten en  ingehouden dreiging zorgen voor een duister, desolaat gevoel, maar wel met een randje licht en hoop aan het einde van de tunnel. De melancholische, klagende en breekbare zangstem en intimistische pianoklanken gaan over in een drone en dan barst het nummer open. Op dat moment is dat nog zoals de overweldigende wall of sound van pakweg Cult Of Luna maar ze gaan stilaan wel daar naartoe. Soms is de sfeer bijna sacraal en beladen om dan weer via ontvlammende crescendo’s op te bouwen naar een denderende geluidsmuur, waarbij de synths en elektronica een belangrijke rol spelen. De tijd vliegt voorbij en band en publiek voeden elkaar duidelijk, deze performance snijdt door alle emoties heen. Aan het einde van het concert lijkt de frontman fysiek en emotioneel volledig leeg gespeeld maar hij geeft aan dat hun optreden op de festivaleditie van 2019 de eerste serieuze show voor A Swarm Of The Sun was en dat die veel betekende voor hen en ze dus blij zijn om terug te zijn. Het minutenlange applaus ontroert de frontman duidelijk, die zijn waardering voor zijn bandmaats, de organisatie en het publiek uitspreekt.

The Necks (Theaterzaal) tappen uit een heel ander vaatje. Het gaat hier over een Australisch trio met piano, contrabas en drums dat al sinds 1987 experimentele jazz combineert met minimalistische muziek. Ze geven zelf absoluut niet om labels en zeggen dat ze géén jazz, avant-garde, minimalism of ambient spelen – het is eigenlijk een mix van dat alles. Het begin blijft heel rustig en jazzy, maar gaandeweg kruipt er wel wat meer tegendraadsheid en onrust in. Velen hebben al afgehaakt als het na ruim 20 minuten meer experimenteel, noisy en dissonant begint te klinken. Speciaal is het zeker maar toch ook niet ons kopje thee.

Dan pikken we nog maar een goed stuk van Khan (Wintercircus) mee. Toen we hen op Desertfest zagen, waren we niet helemaal mee. Dat kan altijd aan verschillende factoren liggen, zoals de bands die ervoor komen, je eigen voorkeur, het energieniveau enzovoort. Het loont want deze keer zijn we wél helemaal mee. Het trio speelt stoner rock van de psychedelische variant, met lekkere laaggestemde bas en trippy gitaar er lekker overheen. De Pink Floyd-invloed lijkt nooit veraf en het tempo blijft eerder gezapig tempo, maar het klinkt wel erg lekker. Af en toe horen we ook een goede groove wanneer de gitaar de riff meespeelt met de ronkende baslijnen.

Een van de absolute headliners en de afsluiter van het festival is Year Of No Light  (Concertzaal). De organisatie speelde al enkele jaren met een idee en deze jubileumeditie leek de perfecte gelegenheid: de band zou hun klassieke album ‘Ausserwelt’ in zijn geheel spelen. Driewerf hoera! Het is duidelijk dat vele bezoekers hier enthousiast op stonden te wachten en het Franse zevental stelde zeker niet teleur. YONL staat mee aan de top van de postrock/postmetal scene en dat bewijzen ze door met (2) drums, (2) synths, (2) bas en (3) gitaren de harde, donkere, doomy postmetal classic uit te voeren. Het klinkt donker maar ook meeslepend, met beukende riffs en doomy passages, tempowisselingen, onheilspellende klanken, snellere tempo’s en zelfs een ratelende blastbeat. Ook voor de band zelf is het een speciale show, omdat ze hun oude materiaal zelf herontdekt hebben maar ook omdat het de eerste show met hun gitarist is sinds zijn strijd met een ernstige ziekte. We krijgen nog 2 bisnummers, waarbij ‘Alètheia’ meteen op gejuich onthaald wordt en afsluiter ‘Stella Rectrix’ met een grandioze, laatste uitbarsting een punt achter de festiviteiten zet. Wat een fantastische afsluiter van het festival.