HELLDORADO 2025
15/11/2025 - KLOKGEBOUW, EINDHOVEN
Op zoek gaan naar het goud van El Dorado en dan te gretig en te diep graven, zodat je uiteindelijk in de Hell terecht komt. De dwergen ondervonden in The Lord Of The Rings al dat je daarmee een Balrog kan wakker maken, maar in Eindhoven moesten we daar geen schrik voor hebben: met een bende lawaaimakers op de drie podia en een leger muziekliefhebbers zou zelfs een demonisch monster geen kans maken…of gewoon mee komen headbangen!
Het Klokgebouw blijft toch vooral een betonnen bunker, maar gelukkig waren de Tarantula, Cobra en Lion Stage cool aangekleed met grote doeken van de respectieve dieren aan beide kanten van de podia, met sfeervolle verlichting in de zalen en boven de bars. Een verademing was ook het feit dat er in de food corner dit jaar geen DJ-booth maar wel een tattoo booth te vinden was, want in het verleden werd je hier soms wel gek van al dat kletterende, botsende lawaai.
Helldorado bleek ook dit jaar weer een festival dat ‘punk’ en ‘rock ‘n’ roll’ uit alle poriën zweette, maar dan hebben we het vooral over het gevoel en de attitude. Je kan op dit festival immers altijd al (speed)rock, punk(rock), garage, oi, hardcore en diverse metalgenres aanhoren. Maar dit jaar zagen we in de programmatie enkele muzikale zijsprongetjes die alles nog breder opentrokken, zoals nu metal en jungle. Opvallend was dan weer het ontbreken van rockabilly en psychobilly. We zagen veel uitstekende shows maar absolute uitblinkers waren Mantar, Sacred Reich, Life Of Agony, Uncle Acid and the Deadbeats en Hatebreed!
We komen aan tijdens het voorlaatste nummer van Modder (Lion Stage), onze landgenoten uit Gent. Gelukkig zagen we het vijftal recent al enkele keren aan het werk, anders hadden we nog veel erger gevonden dat we niet hun volledige set vol loeiharde sludge, doom, noise en elektronica konden meepikken. Die grooves! Deze heren gaan lekker hard en tonen zich zo een uitstekende opener.
Een volledig onbekende naam voor ons is Reach (Cobra Stage), maar in thuisland Zweden hebben ze naar verluidt al heel wat bereikt. Dat begrijpen we ook wel, want we horen een band die melodieuze (hard)rock verrijkt met elementen uit andere genres en niet vies is van een beetje bombast. We horen enerzijds garage rockinvloeden à la White Stripes en The Hives, maar ook de catchy hooks van een Queens Of The Stone Age en het drama van Muse en Queen. Toch kan het trio onze aandacht niet altijd vasthouden, ondanks een groovy baslijn of een swing/jazzritme.
My Diligence (Lion Stage) maakte met zijn laatste twee albums heel wat golven en dat is ook volkomen terecht. Onze landgenoten uit Brussel scoren goed in eigen streek, Wallonië en Frankrijk en nu lijken ze ook in Nederland voet aan de grond te krijgen (een dag eerder speelden ze ook al in Maastricht). Het trio blinkt uit in heavy, psychedelische, emotionele stoner rock meets post metal - denk aan een mix van pakweg Cult Of Luna, Isis, Torche en Elder. Ook vandaag komt dit live nog harder binnen dan op plaat!
Stoned Jesus (Cobra Stage) is een trio uit Oekraïne dat al jaren heavy stoner rock/metal brengt. Meestal is dat mooi volgens het boekje, al durven ze de laatste jaren al eens iets anders toe te voegen aan hun invloedenmix van Black Sabbath, Led Zeppelin, Sleep en Electric Wizard. Niets uitzonderlijk of vernieuwend, maar wel gewoon lekker.
Een van de uitschieters dit jaar is Mantar (Lion Stage). Ook al bestaat de band uit enkel en alleen een drum en gitaar duo, die allebei hun longen uitschreeuwen, horen we indrukwekkende golven lawaai op ons afkomen. De heavy mix van sludge, grunge, noise klinkt soms wat rockend en melodieus maar die momenten worden snel de kop ingedrukt met veel power en agressie. Het zwartgeblakerd randje aan hun muziek maakt het er zeker niet lichter verteerbaar op, maar het tweetal geeft alles voor hun laatste show van dit jaar en zorgt daarmee voor de eerste echte uitschieter.
Met Ramones Alive (Cobra Stage) krijgen we the next best thing na de échte Ramones. Zanger Marco Roelofs verzamelde vorig jaar enkele ‘kindred spirits’ uit de Nederlandse muziekscene om een tribute te brengen aan de punkrocklegende, 50 jaar na hun ontstaan. Na het obligate intro ‘‘The Good, the Bad and the Ugly’ rammelt het viertal door, om zoveel mogelijk nummers te proppen in de toegewezen speeltijd. Ons hart maakt een sprongetje bij klassiekers als ‘Rockaway Beach’, ‘Teenage Lobotomy’, ‘Blitzkrieg Bop’, ‘Pet Sematary’, ‘Sheena Is A Punk Rocker’, , ‘Rock 'n' Roll High School’, ’I Wanna Be Sedated’, ‘The KKK Took My Baby Away’, ‘Beat On The Brat’, ‘Pinhead’ en afsluitende cover ‘Surfin’ Bird’!
Van de ene legende naar de andere, al is het dan in een volledig ander genre. Asphyx (Lion Stage) groeide tussen einde jaren ’80 en einde jaren ’90 uit tot een toonaangevende band in het old school death metal genre en bewijst vandaag nog altijd te kunnen uitblinken. We horen soms lekkere midtempo grooves om dan weer voort te razen, met af en toe wat doomy, trashy of melodieuzere momenten. Heerlijke, het betere zaag- en beukwerk.
Sacred Reich (Cobra Stage) was enkele maanden geleden op de eerste editie van South Of Heaven nog een van de absolute uitblinkers en vandaag bevestigden de oudgedienden gewoon opnieuw. Het lijkt toch vaak een onderschatte band, die wij nog niet hebben weten ontgoochelen. Phil Rind en co noemen Eindhoven hun ‘home away from home’ en trakteren op heerlijk ouderwets thrashen vanaf opener ‘The American Way’ tot afsluitende klassieker ‘Surf Nicaragua’.
Nadat het legendarische debuutalbum ‘River Runs Red’ de voorbije decennia verschillende keren volledig live gespeeld werd, legt Life Of Agony (Lion Stage) nu de focus op de opvolger ‘Ugly’, dertig jaar na het verschijnen van dat album. Als grote fan van de band vonden we de voorbije jaren toch niet elk optreden even sterk, om verschillende redenen. We moeten echter toegeven dat dit met afstand de beste show in jaren van de New Yorkse band was! Ligt het aan het feit dat zanger Keith Caputo, na 13 jaar als transvrouw Mina door het leven gegaan te zijn, na zijn de-transitie eindelijk goed in zijn vel zit? Of ligt het aan het feit dat de teksten op ‘Ugly’ diep persoonlijk zijn en gaan over zijn innerlijke demonen, vooral veroorzaakt door zijn moeilijke jeugd en het vroegtijdig overlijden van zijn moeder aan kanker? Feit is dat Keith en de rest van de band vanaf de eerste noot zich volledig smijten in de meer melodieuze, maar ook donkerdere songs met meer alternatieve invloeden en emotionele zanglijnen bovenop de groovy hardcore die we al kenden. Ze dartelen energiek over het podium en Keith kan al zijn gevoelens kwijt in deze nummers, waardoor hij ook veel minder de neiging heeft om rond de zanglijnen te ‘zwerven’. Op ‘Ugly’ staat volgens ons werkelijk geen enkel minder nummer, maar met ‘Lost At 22’, ‘Other Side Of The River’, ‘Let’s Pretend’ en het titelnummer hebben we halverwege onze favorieten toch al gekregen. In de wetenschap dat we een dag later de band in Trix opnieuw aan het werk zouden zien, gaan we ook nog even op een ander podium kijken.
Dat zullen we ons niet beklagen, want we pikken nog de laatste 20 minuten mee van Silly Goose (Tarantula) die hun allereerste show ooit in Europa spelen. Deze jongen gasten maken muziek die populair was vooraleer ze waarschijnlijk zelf geboren waren, maar krijgen het publiek in beweging met nu metal: een beukende ritmesectie, vette riffs, typerende noisy gitaarlijnen, hiphop grooves en een niet-aflatende zanger/rapper. Denk aan een mix van Limp Bizkit, Lostprophets, Faith No More en Korn.
Peter Pan Speedrock (Cobra Stage) is natuurlijk dé definitie van dit festival, de huisband zeg maar en de vlaggendrager van Eindhoven Rock City. De speedrock knalt er stevig in als altijd en deze band zou geen uitleg meer nodig mogen hebben. Alles is waarschijnlijk ook al verteld over de muzikale exploten van het trio, maar wie de band echt nog niet kent die moet ze dan maar eens live checken want op het podium komt de rock ‘n’ roll echt tot leven.
We pikken ook nog een stukje Bug (Tarantula Stage) mee en na de nu metal van Silly Goose trekt dit het muzikale spectrum van Helldorado nog wat verder open. We zien een DJ, gitarist en frontman (zanger/schreeuwer) die samen een onheilige mix van breakcore, jungle, punk, noise en industrial met scheurende gitaren brengen. Denk aan the Prodigy, Die Antwoord, Atari Teenage Riot, Death Grips en Ho99o9.
Wat was het al lang geleden dat we Uncle Acid & The Deadbeats (Lion Stage) nog eens aan het werk hadden gezien! Het was genieten vanaf het bombastische, filmische intro, meteen gevolgd door lekkere 60’s en 70’s classic rock meets stoner, met tonnen groove en heerlijke, heavy fuzz sound en de typische lijzige stem van Ome Zuur. Het vijftal, inclusief keyboardspeelster die ook backing vocals verzorgt, imponeert een klein uur lang met lekker rockende nummers, zalige riffs en ook lang uitgesponnen solo's. De band zoekt weinig interactie met het publiek, maar dat is ook niet nodig: de psychedelische rock die schatplichtig is aan bands als Black Sabbath, Blue Öyster Cult, Witchcraft, Graveyard en Kadavar maakt dat overbodig.
Waar Turbonegro (Cobra Stage) speelt, is de Turbojugend weer in grote getallen aanwezig: we zagen patches van tientallen verschillende chapters! Wie Turbonegro zegt, weet ook dat we het hebben over een theatrale, campy, catchy en meezingbare mix van punk, garage en rock-'n-roll. Wij zijn niet echt fan, maar het enthousiasme en de populariteit van de band vallen niet te ontkennen en de band toont zich een terechte headliner voor het tweede podium.
We pikken ook nog een stukje Tarmac (Tarantula Stage) mee, een rammelende, punky en energieke band uit Engeland. We horen invloeden uit post-punk, garage rock en noise met een lage, groovy sound waarbij de bassist soms de zanger/gitarist ondersteunt of afwisselt met de zang, wat wel voor een speciaal effect zorgt. We zien best veel kopjes bewegen en voetjes dansen, daar zorgt het dynamische trio wel voor.
Met Hatebreed (Lion Stage) krijgen we dan nog de klap op vuurpijl. De mix van punk, hardcore, thrash en death metal klinkt vanaf de eerste noot energiek, crunchy en indrukwekkend vet en luid! Met een fenomenale frontman als Jamey Jasta, teksten met boodschappen als slogans en breakdowns die gemaakt zijn om te moshen, walst de band sowieso altijd alles plat. Vandaag ligt de focus dan ook nog eens op de twee beste platen, ‘Perseverance’ en ‘Rise Of Brutality’. Als je dan begint met ‘Now is the time for me to rise to my feet. Wipe your spit from my face, wipe these tears from my eyes’ dan weet je dat Hatebreed luid verkondigt: ‘I Will Be Heard’. Wat een keiharde binnenkomer! Meteen gevolgd door ’This Is Now’: ‘How can I change tomorrow, if I can't change today’, dat is wat we een ‘one-two punch’ noemen. Met ‘Proven’ gaat de snelheidsmeter helemaal in het rood, met een zotte mosh en circle pit als gevolg. Met ook nog ‘Perseverance’, ‘Live For This’, ‘Destroy Everything’ en ‘Straight to your face’ in iets meer dan een half uur tijd, heeft Hatebreed al lang alles en iedereen overtroefd. En dan besluiten wij: graag tot volgend jaar, Helldorado!
Rev: Joris Smeets