Soulfly is op tour en dat zal ook DC geweten hebben.

30/08/2024 - De Casino, Sint Niklaas

De Amerikaanse metalband die in 1997 werd opgericht in Phoenix Arizona en voor Max Cavalera na het verlaten van Sepultura een nieuwe muzikale en spirituele uitlaatklep vormde, hield tijdens haar Superstition Euro Totem Tour halt in Sint-Niklaas. Een invasieve show vol death- en trashmetal, tribal sounds, supersonisch snelle gitaarriffs, snoeihard drumwerk en legendarische grunt vocals die door merg en been sneden.

Soulfly bracht doorheen de jaren 12 albums uit en de band puurt live geheid uit haar rijk gevuld oeuvre. De thema’s? Spiritualiteit, angst, agressie, boosheid, politieke onrust en revolutie.

Pics: Lise Lynen

PELAGIC LABEL FEST 2024 @ Muziekgieterij, Maastricht

Full photo report

Rev: Joris Smeets

Pics: Eline Dresselaerts - Bert Gysemans

Soms is het oprecht moeilijk om de juiste woorden te vinden om een concert of festival te beschrijven. Dat is ook wat we voelen na het Pelagic Label Fest in Maastricht ter ere van het 15-jarige bestaan van het label. We kunnen niet genoeg superlatieven bedenken voor deze ervaring: uitstekende locatie en logistieke organisatie, indrukwekkende line-up, onverantwoorde hoeveelheid aan interessante merchandising en een hele fijne sfeer tussen fans en bands het hele weekend lang. Met ongeveer 1000 aanwezigen op zaterdag en misschien enkele tientallen minder op zondag bleef het ook comfortabel op elk moment. Een divers en respectvol kennerspubliek trouwens, want we hoorden allerlei talen en zagen mannen en vrouwen van alle leeftijden genieten van de eerste tot de laatste band. Dit kwam gevaarlijk dicht bij perfectie!

---

Ons hart maakte al een sprong van opwinding bij de gedachte aan een Pelagic Label Fest. Aanvankelijk vooral opgericht voor de altijd zeer speciale uitgaven van The Ocean-releases, is het intussen uitgegroeid tot een internationaal gekend en gerespecteerd platenlabel. Het betekent meteen een kwaliteitslabel voor bands die tot de Pelagic-familie horen, in allerlei muziekgenres waar je combinaties van omschrijvingen als post, prog, metal, rock, hardcore, elektronisch of experimenteel op kan plakken.  In september 2021, toen de Corona-maatregelen even versoepeld waren, was er al eens een gesmaakte Pelagic Label Night in Trix in Antwerpen, met de 4 Belgische bands van het label Hippotraktor, Bear, Psychonaut en Briqueville met uiteraard The Ocean als top of the bill.

Het idee voor een nieuwe editie begon te rijpen toen labelbaas Robin Staps begin 2023 met zijn band The Ocean een uitermate geslaagde show weggaf in de Muziekgieterij. Ook bij Pelagic was er weinig twijfel dat de dit de ideale locatie was. In hun thuisbasis Berlijn zijn er momenteel geen geschikte concertzalen voor hetgeen ze voor ogen hadden. Bovendien is Maastricht niet alleen een prachtige, historische stad en de Muziekgieterij een passend poppodium, het ligt ook nog centraal en goed bereikbaar vanuit Duitsland, Nederland, België en Frankrijk. En uit die drie laatste landen komen meer bands op het labelrooster dan uit eigen land.

In de Muziekgieterij bieden zowel de Grote Zaal (capaciteit: 1100) als de Kleine Zaal (capaciteit: 420) heel wat mogelijkheden in ideale omstandigheden, dat bleek zowel op het vlak van geluid als belichting. Artiesten komen er ook heel graag en spreken dat ook uit op het podium, omdat ze er goed verzorgd worden. Bezoekers kunnen in de gezellige foyer genieten van een breed gamma aan dranken, waaronder een uitgelezen selectie aan bieren! In de grote inkomhal stonden meterslange standen met de merchandise van de bands, van de Muziekgieterij, van Dunk! Records en uiteraard van Pelagic Records zelf, om zo in de foyer ook ruimte maken voor enkele optredens. Volgens ons zijn er hier voor vele duizenden euro’s merchandise verkocht.

Robin en de verantwoordelijke voor de programmatie in de Muziekgieterij mikten uiteindelijk op een indoor-festival aan het einde van de zomer en konden daarvoor samen een uitermate sterke line-up in elkaar boksen. We zagen alleen maar sterke optredens. Voor alle fans van The Ocean en het label wereldwijd was er bovendien een voortdurende live stream voorzien. Onze eigen chef hoorde en zag vanuit zijn eigen zetel, met enkele kameraden en Duvels erbij, dat de geluids- en beeldkwaliteit uitstekend was zonder de minste hapering en perfect weergaf hoe het publiek aan het meegenieten was.

Nog meer goed nieuws? Het is de bedoeling om van het Pelagic Label Fest voortaan elk jaar te organiseren in Maastricht. Robin Staps kondigde het zondagavond na de show van The Ocean zelf al aan dat er in 2025 een nieuwe editie volgt, same time, same place en dat is intussen ook officieel bevestigd: volgend jaar op 23 en 24 augustus staan alvast Bear, A Burial At Sea, Psychonaut en Ihsahn op de affiche. We twijfelen er niet aan dat er velen opnieuw de pelgrimstocht naar Maastricht zullen maken en dat weekend staat ook op onze kalender al in het rood omcirkeld!

DAG 1 - ZATERDAG 24/08/2024

Onze landgenoten THOT (Grote Zaal) mogen de aftrap geven voor een nog niet zo gevulde zaal. Het Brusselse vijftal was ons nog volkomen onbekend tot ze hun laatste album bij Pelagic uitbrachten en na deze set gaan we zeker verder op ontdekkingstocht. Muzikaal is het moeilijk in een hokje te duwen: we horen nerveuze, pulserende ritmes, felle synthesizerklanken, postpunk, typische postmetal, ijle en soms zelfs spookachtige klinkende postrock en melodieuze zang van zowel de frontman/gitarist als de toetseniste. Zij speelt vandaag haar laatste show met de band en dat vinden we nu al jammer. Meanderende nummers met een unieke sound, dit is een knappe opener.

Er speelt altijd maar één band tegelijk, maar het einduur van de ene is ook het startuur van de volgende. We moeten ons dus wel telkens haasten, ook om WuW (Kleine Zaal) vanaf de start mee te pikken. Met drum, bas en 3 gitaren (en een van gitaristen die ook op een Moog speelt) houdt deze doomy Franse band het vooral laag gestemd, donker en traag vooruit kruipend terwijl ze laag per laag opbouwen. Net wanneer je denkt dat een beetje dynamiek toch welkom zou zijn, krijg je een psychedelisch moment dat Pink Floyd oproept of een lichte versnelling en chuggende gitaren. We horen ook breaks en iets rustigere momenten met typische postrock gitaren waar melodielijnen overheen gespeeld worden.

Een van de bands waar we erg naar uitkeken, was LOST IN KIEV (Grote Zaal). Je zou de band kunnen wegzetten als typische, instrumentale postrock maar het Franse viertal doet dit uitstekend en weet altijd veel melancholie, drive en dynamiek in de relatief compacte nummers te verwerken. Het klinkt glashelder, met een cinematische sound die nog versterkt wordt door de spoken word samples die zelf gemaakt hebben. Wanneer de twee gitaristen de synths erbij halen, verandert de sfeer van weidse panorama’s in de bergen naar een jachtige, adrenalinerush in een donkere stad. Als extra kwam Loic Rosetti van The Ocean ook live meezingen op het geweldige ‘Prison Of Mind’!

PLAYGROUNDED (Kleine Zaal) is een internationaal gezelschap met één been in Rotterdam en het andere in Athene. Qua sound is het vijftal moeilijk anders te omschrijven als alternatieve metal maar dat zegt natuurlijk niet veel. Met drum, bas, gitaar, electronica en zang maken ze meeslepende, langzaam beukende metal die ons aan Deftones doen denken, maar dan met een licht industriële toets dankzij de elektronische geluiden. We denken ook al eens aan Massive Attack, Karnivool, The Ocean en Tool en dat zijn straffe referenties.

Met OH HIROSHIMA (Grote Zaal) gaan we terug naar eerder typische postrock maar dan wel met zang. De typische opbouw van rustig naar epische crescendo’s is natuurlijk regelmatig aanwezig, maar er zijn ook hardere passages die voor dynamiek zorgen. We horen ook al eens een 90's gitaarriff met veel echo, een eerder alternatief rocknummer met wel de typische postrock sound en een afsluiter die stevig dronend opbouwt naar een finale climax. In december gaat de band rond de twee Zweedse broers Jakob Hemström en Oskar Nilsson op Europese tour en wij proberen er zeker opnieuw bij te zijn!

HIPPOTRAKTOR doet de (Kleine Zaal) helemaal vollopen. Na Alcatraz en Dynamo is het al het derde weekend op rij dat we de Mechelaars het werk zien en de heren vliegen er zoals altijd stevig in vanaf de eerste noot. Brulboei Stefan geeft met zowel intense schreeuwen als melodieuze zang handvaten aan de complexe, progressieve postmetal en weet altijd op gepaste momenten publiek op te jutten. De backing vocals zorgen voor een extra episch element. Wie de band nog niet kent, mag referenties als The Ocean, Meshuggah, Gojira, Amenra en Psychonaut opschrijven. Er is veel variatie en dynamiek en de vette, groovende, hakkelende, hoekige riffs zorgen voor headbangen, stampen en springen bij het publiek. Met fantastische nummers als ‘Mover Of Skies’, het titelnummer van hun nieuwe plaat ‘Stasis’ en afsluiter ‘Beacons’ wint de band steeds meer fans voor zich en dat is volkomen terecht.

Scandinavië is een rijpe voedingsbodem voor postrock en postmetal en dat bewijst A SWARM OF THE SUN ook al een hele tijd. De band bestaat uit 6 muzikanten, waarbij de zanger ook elektronica (en de theremin) voor zijn rekening neemt. Niet de meest dynamische band op het podium, maar muzikaal weten ze meer dan onze aandacht vast te houden. De nummers kennen vooral een trage opbouw en een kenmerkende sound, opgebouwd uit mokerslagen op de drums, onheilspellende synth-klanken,  melancholische en warm klinkend melodieuze zang, ronkende bas en gitaren, die met behulp van E-Bow zorgen voor die kenmerkende sound. De term ‘slow burn’ past misschien nog het beste bij deze Zweden die schipperen tussen broeierige postrock en slepende postmetal. Er zijn uitbarstingen maar die zijn eerder traag en bedwelmend, nooit zo hard als bij pakweg Cult Of Luna. Helaas kende de band 10 minuten voor het einde van de set technische problemen bij een van de gitaristen. Toch leverden ze na de onderbreking van 8 lange minuten nog een zeer sterk slotnummer af!   

Omdat het ook dringend tijd was voor een strooptocht langs de merchandise, sloegen we
GLASSING (Kleine Zaal) over. Een moeilijke keuze moest gemaakt worden en dan valt die op de band die black metal-elementen in zijn intense sound opneemt en dat is toch niet de smaak van ondergetekende.

AND SO I WATCH YOU FROM AFAR (Grote Zaal) draait intussen ook al 15 jaar mee. Wij waren van vanaf opener ‘Set Guitars to Kill’ van de eerste plaat helemaal mee met de ‘high octane’ postrock van deze Ieren. Toch waren we de band een beetje uit het oog verloren, tot ze een tweetal weken geleden hun nieuwste, zevende album ‘Megafauna’ uitbrachten op Pelagic. Daarom presenteerde het nonchalant uitziende viertal vandaag zijn nieuwe album volledig van begin tot einde. En dat was een groot feest want ASIWYFA is back-to-basics gegaan: een instrumentale mix van postrock, alternatieve gitaarrock en complexere mathrock die vooral volle gas vooruit gaat. Uiteraard zijn er hier en daar rustige passages met melodieus gitaarwerk maar geen typische trage opbouw naar postrock crescendo's. De nieuwe plaat wordt warm ontvangen en de hoofden, armen en benen in het publiek blijven in beweging. We zien brede smiles en voelen soms euforie.

De muzikale aanval LLNN (Kleine Zaal) kunnen wij enkel omschrijven als een stomp in de maag. De mix van brutale (post)metal, (post)hardcore en elektronica lokt eerst een stampvolle zaal maar is misschien toch wat aan de extreme kant voor vele toehoorders, want er haken ook redelijk wat mensen weer af. We kunnen het misschien nog best omschrijven als Converge met een industriële toets. Meedogenloos, intens, schurend, rauw, verstikkend, dystopisch: je kan er geen positieve draai aan geven. Maar wat een heerlijke catharsis!

Een special extraatje krijgen we met NYOS (Foyer), een Engels-Fins duo met drum en gitaar.  Ze brengen instrumentale, noisy math rock gebaseerd op loops dat we niet direct kunnen vergelijken met een andere band. Het klinkt alleszins erg verrassend en we gaan toch eens de tijd nemen om wat dieper in het werk van deze twee gasten te duiken.

Hét evenement van de avond is natuurlijk het feit dat THE OCEAN (Grote Zaal) zijn fantastische conceptalbum ‘Pelagial’ in zijn geheel zal spelen. Het album dateert intussen uit 2013, werd in allerlei fantastische vormgegeven en verpakte edities uitgebracht en wordt vandaag gepresenteerd met de originele film die er destijds voor gemaakt werd op de achtergrond. De nummers op dit mijlpaalalbum presenteerden de reis van de oppervlakte van de oceaan naar de diepste oceaanbodem. Muzikaal bevat dit alle gekende elementen van de postmetal-meesters: melodie en glasheldere gitaarlijnen, maar ook donkere, dreigende en onheilspellende sferen, bulderende riffs en zelfs een keer blastbeats. Uiteraard eist zanger Loic weer een hoofdrol op met zijn vocalen maar ook zijn obligate sprong in het publiek die iedereen verder opjut. Het is een triomfantelijke prestatie die terecht luid enthousiast onthaald wordt. Met ‘Firmament’ en ‘Silurian: Age of Sea Scorpions’ krijgen we zelfs nog twee bisnummers die al even goed scoren. Klasse, pure klasse!

De uitsmijter is weggelegd voor ARMS AND SLEEPERS (Foyer), een band waarvan wij de naam al lang kennen maar die we nog nooit gehoord hadden. Hebben we daar toch even de bal misgeslagen. Dit is het project van producer Mirza Ramic die nu in Berlijn resideert en vandaag alleen muziek komt maken. We horen een intrigerende, donkere mix van elektronica, hiphop en triphop. Het had even tijd nodig voor we er inkwamen maar dan waren we ook helemaal mee in de beats en sounds van deze sympathieke artiest. Ook hier gaan we ons in de uitgebreide catalogus onderdompelen.

DAG 2 - ZONDAG 25/08/2024

Helaas waren er enkele artiesten die moesten afzeggen. Een kleine 2 weken voor het festival moest JeGong al afzeggen, waardoor The Devil’s Trade de plaats mocht innemen. Vrijdag net voor het festival moesten helaas ook onze landgenoten Psychonaut afzeggen omdat zanger/bassist Thomas afscheid moest nemen van zijn geliefde vader. We drukken graag onze steun en medeleven uit bij dit grote verlies. The Ocean nam de plek in met een volledige andere set. En op het nippertje moest ook headliner Ihsahn voor het eerst afzeggen omdat de band hopeloos vastzat op de luchthaven. Er werd geschoven met de settijden en plaatsen, zodat The Ocean headliner werd en Cobra The Impaler daarna nog mocht afsluiten op het tweede podium.

Een geluk bij een ongeluk is dat de settijd van SPURV (Grote Zaal) uitgebreid werd van een half uur naar 45 minuten. De band bestaat uit een drummer, bassist, twee gitaristen, een gitarist die ook een keer de slide gitaar en trompet speelt en een zesde man die trombone, xylofoon en ook een nummer gitaar speelt. De instrumentale postrock gaat stevig van start en de trombone neemt met momenten als het ware de rol van de ijle postrockgitaren over. Het eerste nummer, dat kan bogen op enerverende riffs, duurt meteen 10 minuten en wordt ook enthousiast onthaald. In de volgende nummers krijgt de typische rock toch andere accenten dankzij het gebruik van de verschillende instrumenten. De laatste nummers gaan steviger van leer en komen op postmetal territorium.

BIPOLAR ARCHITECTURE (Kleine Zaal) uit Berlijn brengt postmetal met een zwartgeblakerde rand, vooral door de rauwe vocalen en blastbeats, maar ook met wat invloeden uit progressieve metal/djent en typische postrock en shoegaze-invloeden. Het klinkt allemaal prima, maar de blackened elementen steken helaas snel tegen.

De vorige keren dat we EF (Grote Zaal) live aan het werk zagen, konden ze ons niet echt bij de keel grijpen. Nochtans draaien deze Zweden al lang mee en zijn ze synoniem voor de archetypische postrocksound (denk ook aan Explosions In The Sky, Mogwai, Godspeed You! Black Emperor). De zeskoppige band voegt dankzij de cello wat extra weemoedige klanken toe en de melodieuze zang wordt spaarzaam toegevoegd. En kijk, wanneer afsluiter ‘Alp Lugens and Beyond’ langzaam opbouwt naar een stevig hoogtepunt zijn we nu wél helemaal overtuigd!

Bij LOVE SEX MACHINE (Kleine Zaal) mag het er wat meer sludgy aan toe gaan. Ergens tussen dat genre en postmetal brengen deze Fransen weinig subtiliteit en finesse maar ze beuken wel gewoon lekker op je in. We horen daarbij niet echt iets vernieuwend of echt onderscheidend, al blijft het tempo meestal meer aan de slepende, groovende kant. De gitaarrifffs lijken soms inspiratie uit black metal te halen en die invloed komt ook naar voor wanneer ze het gaspedaal eens induwen.

Bij onze landgenoten van BRIQUEVILLE (Grote Zaal) weerklinkt enkele minuten voor het officiële startuur al de intro met mysterieuze, akoestische gitaarklanken. Al van bij de start dragen de vijf bandleden maskers en gewaden om hun identiteit te verhullen en zo de focus te leggen op de muziek en sfeer, zonder focus op personen. De psychedelische post metal met typische, soms hakkelende riffs sorteert een hypnotiserende effect. De ‘aktes’, zoals de heren uit Steendorp hun nummers noemen, meanderen meestal, bouwen voort op herhalende motieven en krijgen extra kleur door de keyboards en vocale klanken (want zang kan je het niet altijd noemen, al zorgt de klaagzang wel voor effect). Ze krijgen de hele zaal weer enthousiast mee, zeker met de triomfantelijke, iets melodieuzere riff van het slotnummer.  

Hoewel KARIN PARK (lKleine Zaal) in Noorwegen een erg bekende naam en artieste is, blijft ze daarbuiten eerder cult en bekend bij een nichepubliek. Er staat zelfs erg weinig volk in de zaal voor een artiest zo hoog op de affiche. Ligt dat aan het feit dat het voor velen etenstijd is of valt dit toch wat buiten het palet van de gemiddelde Pelagic-fan? Karen staat helemaal alleen op het podium in een witte outfit die het midden houdt tussen een trainingspak en een ruimtepak, volledig omringd door elektronica, synths en een Moog. Ze draait aan de knoppen en dat zorgt vooral voor zompige basklanken, toetsen die doen denken aan de jaren ’80 en ’90 en techno-beats en daar drapeert ze haar intense zang overheen. Want haar zangkwaliteiten staan buiten kijf, denk aan Kate Bush en Björk. We kunnen het zelf niet goed thuisbrengen, maar we horen echo’s van de Berlijnse clubscene maar ook Faithless, Everything But The Girl en Robyn. Niet echt ons ding, in tegenstelling tot labelbaas Robin die naast ons de dansbeentjes losgooit.

YEAR OF NO LIGHT (Grote Zaal) zagen we de voorbije jaren verschillende keren aan het werk en dat hebben we ons geen enkele keer beklaagd. Het Franse zestal evolueerde naar een fantastische, donkere post rock/metalband en klinkt gedreven en stevig, niet alleen met de typische opbouw en  crescendo's. Ze zorgen voor veel dynamiek met de afwisseling tussen snellere nummers en trage, slepende, bijna doomy nummers. Of nummer die dat combineren. Lekker veel gitaren maar ook toetsen en elektronica, zoals in het laatste nummer dat met sferische synths een spooky 80’s vibe opbouwt naar een hele luide en snelle climax. Heerlijk.

Karin Park heeft haar pak omgeruild voor een soort traditionele witte jurk  als ze samen met haar man en hun drummer het podium betreedt als ÅRABROT (Kleine Zaal). Ze neemt weer de zang en elektronica voor haar rekening terwijl echtgenoot Kjetil Nernes, ook helemaal in het wit en getooid met zijn vertrouwde hoed, zang en gitaar voor zijn rekening neemt. De zang klinkt dramatisch, soms bijna huilerig of schreeuwerig. Helaas kan de band ons ook deze keer niet echt bekoren en ook nu is de zaal niet erg goed gevuld. We hebben wel altijd veel appreciatie gehad voor hun originele sound die moeilijk te categoriseren is. We horen psychedelische, stoner geïnspireerde riffs, met elektronische elementen en speciale zang en elementen uit alternatieve rock, blues, new wave en gothrock. Dat geeft hele coole momenten maar ook zaken waar we op af haken. Smaken verschillen.

THE DEVIL’S TRADE (Foyer) is Dávid Makó, een Hongaarse singer-songwriter. Alleen met een akoestische gitaar, galmende effecten en zijn dragende stem, brengt hij nummers die een weids gevoel van hoge bergen oproepen maar ook dramatisch kunnen klinken. Het klinkt prachtig maar het is ook goed dat hij maar een half uur speelt, omdat het anders iets te eenvormig zou kunnen klinken.  

Hoewel er samen met ons velen uitkeken naar Psychonaut, kunnen we niet zeggen dat er veel ontevredenheid was over het feit dat THE OCEAN (Grote Zaal) de leeggekomen plek invulde. Ze beloofden dat deze set van een uur uit volledige andere nummers zou bestaan dan de Pelagial-set een dag eerder. De eerste vier nummers en het voorlaatste nummer zijn afkomstig van het fantastische album ‘Holocene’ dat vorig jaar uitkwam. De elektronische invloeden zijn veel meer uitgesproken op die plaat maar is verder ‘vintage The Ocean’: drumbreaks, nummers die open breken, versnellen of ontploffen, sfeervolle elektronica, straffe riffs en zanger Loic die de sterren van de hemel zingt. ‘Oligocene’ blijft rustig en gloedvol als rustpunt, om zo de overgang te maken naar het slepende ‘Miocene | Pliocene’, dat langzaam het tempo en volume opdrijft en iedereen laat headbangen bij het epische refrein aan het einde. ‘Pleistocene’ is een heerlijk, afwisselend nummer met z’n dreunende geluiden, zang die het nummer doet openbreken en razende blastbeats. Afsluiter ‘Jurassic | Cretaceous’ wordt onthaald op een donderend applaus, niet alleen voor de weeral straffe prestatie maar ook uit waardering voor het hele festival dat Robin, zijn band en zijn crew hebben georganiseerd. Robin dankt op zijn beurt alle bezoekers om te komen, de bands te checken en babbeltjes te slaan.

COBRA THE IMPALER (Kleine Zaal) krijgt de op het eerste zicht weinig denkbare taak om dan nog af te sluiten. Onze landgenoten zitten niet op het label, maar gitarist James wél met zijn andere band Bear en zo is er toch een sterke connectie. Blijkbaar waren 3 van de 5 bandleden nog op vakantie toen ze zondag een telefoontje kregen met de vraag of ze konden invallen voor Ihsahn. Wat een toewijding en drive om dan snel op een vliegtuig te springen om toch gewoon present te zijn. Natuurlijk leunt de band zwaar op de invloed van  Mastodon, maar er zijn weinig betere voorbeelden wat onze persoonlijke smaak betreft en bovendien is het vooral heel goed. De heren zijn vastbesloten om zich te smijten en de laatste restjes energie uit het publiek te persen. Een strakke ritmesectie en lekkere, technische riffs, af en toe melodieuzer (solo)werk en een veelzijdige zanger zorgen bij nummers als ‘Colossal Gods’ en ‘Bloodeye’ nog voor een laatste energieopstoot.

Rev: Joris Smeets

Pics: Bert Gysemans

DYNAMO METALFEST 2024 @ IJSSPORTCENTRUM, EINDHOVEN

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report - Day 1

Full photo report - Day 2

Never change a winning team, zo luidt de bekende slogan. Die is wel toepasselijk voor een festival dat doorgaat in een ijssportcentrum en omdat we hier vorig jaar een topeditie meemaakten zijn wij ook opnieuw van de partij in Eindhoven in het weekend van 17 en 18 augustus. Waar het Dynamo Metal Fest vorig jaar op dag 1 uitverkocht was en daar op dag 2 redelijk dicht bij in de buurt kwam, viel de publieksopkomst dit jaar tegen. Op beide dagen waren er deze keer maar ruim 4000 van de beschikbare 8000 tickets verkocht. Eerlijk gezegd vonden wij dat niet jammer voor onze festivalervaring omdat er letterlijk en figuurlijk meer ruimte was en we nergens moesten aanschuiven. Maar we kunnen ons uiteraard wel inbeelden dat de organisatie dat minder leuk vond. Gelukkig krijgen we volgend jaar toch gewoon een nieuwe editie, de 10^e al onder de nieuwe naam!

De sterke punten van vorig jaar bleven behouden: de originele locatie, mét parking vlakbij, twee podia aan weerszijden van de ruimte die elkaar afwisselden, de redelijke ticketprijzen, de VIP-deck en de gemoedelijke sfeer. Ook het weer zat mee, met volop zon en warme temperaturen op zaterdag en iets meer bewolking en enkele graden minder op zondag. Op de Metal Market kon je uiteraard weer terecht voor een uitgebreide keuze aan vinyl, cd’s, shirts en andere merchandise.

De line-up kon dit jaar iets minder rekenen op grote namen, maar muzikaal ging het wel breder dan vorig jaar en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Jammer dat dit een beetje afgestraft leek te worden door de mindere publieke opkomst. We zagen vooral veel minder jonge(re) bezoekers dan vorig jaar, mogelijk werden die vorig jaar meer gelokt door de grote namen en een hoger aantal metalcore-bands. De grote schermen aan beide zijden van het hoofdpodium waren wel een echte meerwaarde en de soms vervelende vertraging bij die beelden van vorig jaar werd duidelijk verholpen! De prijzen voor eten en drinken blijven we aan de hoge kant vinden maar er waren gelukkig wel genoeg lekkere opties wat dat betreft. Op het eerste zicht leken er ons iets meer tafeltjes en bankjes te staan om even te verpozen of te eten en drinken, maar het is ook mogelijk dat dit vooral zo leek omdat er minder festivalgangers waren. De pauze van 5 minuten tussen het einde van de band op het ene podium en de start op het andere podium was ook altijd welkom omdat je zo altijd op tijd kon zijn.

De eerste festivaldag op vrijdag 16 augustus was gericht op black metal maar lieten we aan ons voorbijgaan. Op zaterdag waren we vooral enthousiast over Blackbriar, Forbidden, Clutch en Amaranthe. Zondag was naar onze smaak nog veel sterker, met straffe shows van Hippotraktor, Green Lung, Carnation, Bay Area Interthrashional, Igorr en Nestor.

ZATERDAG 17 AUGUSTUS

De eerste band die we meepikken, is Warkings (Main Stage). We zien een drummer als Spartaanse krijger, een gitarist als Tempelier, een bassist als Viking en een zanger als Romeinse soldaat, en even later komt ook  Morgana LeFay meezingen. Het concept is duidelijk en het ziet er leuk uit maar de power metal en de teksten komen zo onorigineel en zelfs flauw over dat onze aandacht snel verslapt. We moesten wel nog even lachen met de gimmick waarbij ze een grote rubberen band introduceren en de opblaasbare bootjes of draken bij andere bands parodiëren: ze hebben de draak gedood en een Shield Maiden mag met deze ‘grote drakenpenisring’ over het schaarse publiek crowdsurfen.

Hele jonge snaken staat er op het podium bij Nakkeknaekker (Kink Distortion Stage), we betwijfelen of de heren al 20 jaar oud zijn. Met een naam die ‘nekbreker’ betekent, presenteren deze Denen de gepaste muzikale begeleiding: stevige death metal, vooral geworteld in de old school traditie. Doodsmetaal maar toch met veel spel- en levensvreugde en hier en daar toch opgesmukt met een melodieuze gitaarlijn en modernere groove.  

De grootste claim to fame voor Flotsam and Jetsam (Main Stage) is misschien nog altijd het feit dat Jason Newsted er de bas bespeelde tot zijn vertrek naar Metallica. Dat is jammer, want deze thrashers gaan al mee sinds 1981 en verdienen daar zeker respect voor. Het grote succes is altijd uitgebleven, ook al maken ze toch deel uit van de tweede golf van thrash bands met collega’s als Testament, Death Angel en Forbidden. De band zet een fijne set neer maar we bekennen dat we toch niet echt tot het einde geboeid blijven, er ontbreekt toch net een overslaande vonk.

Met zware beats als intro en strandballen die het publiek ingetrapt worden, kondigt Distant (Kink Distortion Stage) zijn komst aan. De Rotterdamse band brengt deathcore, die soms een beetje rommelig overkomt in de snellere passages. We vinden hen veel beter in de hen typerende, langzame en midtempo passages met het effect van een pletwals. Ze gaan er wel heel hard voor en dat zorgt ook voor een stevige mosh en circle pit.

Whitechapel (Main Stage) vernoemde zich naar de Londense buurt waar Jack The Ripper zijn 'beste' werk leverde, dus wisten we van bij de start dat dit geen feelgood muziek ging worden. We zagen de band al eens live in de beginperiode, toen deathcore als genre net opkwam. We zijn niet de grootste fans van het genre, zeker in die beginperiode klonk het soms ‘alsof een varken in een betonmolen gegooid werd’. Er is wel een muzikale evolutie naar meer progressieve en groove metal maar dat horen we niet echt terug. De riffs en breakdowns vliegen ons rond de oren en het klinkt zeer competent, maar het geheel blijft toch een beetje vlak en komt niet echt binnen. Ook al beseffen we dat dit heel vreemd klinkt bij zulke intense muziek en vocalen die variëren tussen pig squeals, death grunts en ruwe screams.

Een van de grote verrassingen van de dag was Blackbriar (Kink Distortion Stage). Female fronted metal is in principe geen genre-aanduiding, maar Nederlandse topbands als Within Temptation, After Forever en Epica hebben eigenlijk toch bewerkstelligd dat dit synoniem staat met symfonische metal. Dit zestal wil duidelijk in de voetsporen treden en de kans dat dit zal lukken, lijkt ons niet onbestaande op basis van wat we gehoord hebben. Het gaat hier dan ook over een band die al ruim 10 jaar aan de weg timmert en het spelplezier druipt er van af. Frontvrouw Zora Cock is de blikvanger. De charmante, roodharige zangeres, in een opvallend mooie zwart jurk, klinkt zowel lieflijk en romantisch als krachtige, soms als Kate Bush, soms zelfs als Myrkur, altijd als een bekoorlijke maar gevaarlijke sirene die het publiek doet meezingen, klappen en vuisten in de lucht steken.

Forbidden (Main Stage) is weer helemaal terug sinds de reünieshows die ze vorig jaar speelden, onder andere op Alcatraz. Alleen gitarist, oprichter en bandleider Craig Locicero en bassist Matt Camacho bleven een constante tijdens de drie incarnaties van de band en zij hebben nu Norman Skinner op zang, Chris Kontos op drum en Daniel Mongrain op gitaar rond zich verzameld. De technisch onderlegde thrash klinkt nog altijd heerlijk en de band is ook duidelijk blij om hier te zijn, ze verwijzen ook naar hun verleden op Dynamo met andere (thrash) metal bands. De setlist bestaat volledig uit nummers van de eerste twee albums, ‘Forbidden Evil’ en ‘Twisted Into Form’.

Met Dynazty (Kink Distortion Stage) krijgen we iets volledig anders voorgeschoteld dan tot nu toe het geval was. Als intro weerklinken nog de licht mysterieuze klanken van Era’s ‘Ameno’ maar die worden direct doorbroken door een band die er vol in knalt, de lange haren wapperend in de wind. De sound en energie zijn meteen in your face en de songs en muzikale stijl situeren zich ergens halverwege tussen hard rock,  heavy metal en power metal. Deze muziek lijkt gemaakt voor stadions en arenas' en zo spelen ze ook, ook al staan ze hier op het ‘kleine’ podium. Het is allemaal catchy, vlot in het oor liggend en met gierende gitaarsolo's, waarmee het niet moeilijk is om het publiek op te jutten en aan te sporen om mee te zingen en de vuisten in de lucht te steken. Met Nils Molin beschikt de band over een ronduit uitstekende zanger, die soms nog ondersteuning krijgt in de vorm van backing vocals van de 2 gitaristen en de bassist.

Tussendoor treffen we ook Heavy Hoempa aan ergens voor het hoofdpodium, die regelmatig met blazers en drum eigenzinnige coverversies brengen van onder andere ‘Chop Suey’ en ‘Run To The Hills’.

Er zijn zekerheden in het leven en eentje daarvan is dat Clutch (Main Stage) een zeer sterke liveshow zal neerzetten en dat intro ‘We need some money’ altijd meteen voor een brede glimlach op onze tronie zorgt. Zanger, rock ‘n’ roll prediker en allround coole frontman Neil Fallon vertelt tussendoor dat ze de eerste keer op Dynamo speelden in 1993 en dat ze duidelijk nog geen dag ouder geworden zijn. Dat klopt niet helemaal, want de muzikanten achter hem zien er intussen toch wel als opa’s uit. In het geval van drummer Jean-Paul Gaster is dat nog een coole opa, maar gitarist Tim Sult en bassist Dan Maines zijn eerder brave mannen op leeftijd. Dat is allemaal niet erg als ze samen zoveel coole songs, riffs en grooves op ons loslaten. Fallon blijft met zijn korrelige stem, opvallende manier van vertellend zingen, fantastische teksten en natuurlijke charisma een attractie op zich. Vanaf opener ‘X-Ray Visions’ tot afsluiter ‘A Shogun Named Marcus’ toont het viertal aan nog niks aan klasse ingeboet te openen. Een heerlijke show, met een setlist die plukte uit verschillende periodes maar tijd tekortkwam om alle albums eer aan te doen. Wij onthielden  nog favorieten als ‘Burning Beard’, ‘Profits Of Doom’, ‘Thre Mob Goes Wild’, ‘Earth Rocker’ en ‘D.C. Sound Attack’.

Mental Cruelty (Kink Distortion Stage) schiet als razende gekken uit de blokken, met dubbele basdrums, vlammende gitaren en intense schreeuwen. Maar al snel volgt een tempo-wisseling, waarbij de band trager en slepend maar evengoed slopend te werk gaat. De band brengt hevige deathcore/slam met symfonische en black metal invloeden. Het is zeker heel goed gedaan en er zullen ongetwijfeld grote liefhebbers zijn. Er komt vooral véél tegelijkertijd op je af, het hele audiospectrum is volgepompt en dat kan al snel (te) overweldigend zijn. Voor liefhebbers van het hele brute werk.  

Amaranthe (Main Stage) is intussen een gevestigde waarde, we verschoten zelf toen we zagen dat de band al 7 albums meegaat. Lang geleden zagen we ze al eens live en dat kon ons niet echt bekoren, op uitzondering van de op alle vlakken knappe zangeres Elize Ryd. De poppy mix van symfonische metal en metalcore gaat er erg vlot in, niet in het minst door de wisselwerking tussen de drie geweldige zangers die hun lange haren in het rond zwieren: naast de melodieuze, hoge en bijwijlen opera-achtige stem van sopraan Elize Ryd horen we ook de melodieuze en epische zang van Dynazty-zanger Nils Molin en de rauwere zang, growls en screams van Mikael Sehlin. Het overgrote deel van bands zou al blij zijn met één zanger die in de buurt komt. Elize draagt in begin nog een lange, zwarte jas maar halverwege het derde nummer blijkt dat ze daaronder een knappe podium outfit draagt met een strak zwart pakje met ontblote rug, kanten doorzichtige mouwen en dito broek. Het is allemaal heel catchy en gepolijst maar wel heel strak en professioneel. Het blijft plezant om naar te kijken en luisteren, niet in het minst door de dynamiek en samenzang van de 3 zangers die ruim hun kunsten mogen tonen.

We weten niet of het ligt aan de DJ van dienst of dat dit als intro voor Paleface Swiss (Kink Distortion Stage) geldt, maar we horen gabber house gevolgd door een schlager/levenslied net voor de band opkomt. Een heel ander verhaal krijgen we dan, met furieuze deathcore. We horen razende death metal, de energie van hardcore, de slopende breakdowns van metalcore en een zeer actieve pit. De band vraagt zelf om meer party en chaos. Tijdens de set moeten we zowel denken aan pure death metal als pakweg Hatebreed en soms zelfs Slipknot. Intens.

Met Dimmu Borgir (Main Stage) treedt er ook black metal royalty aan want de band viert het 30-jarig jubileum. Toegegeven, niet het genre waar ondergetekende mee uit de voeten kan. Na een bombastische intro krijgen we een melodieuze en midtempo start vooraleer het gaspedaal ingeduwd wordt. Ook al staan er 6 heren op het podium, lijkt het vaak alsof de man achter de toetsen de belangrijkste rol speelt met melodieuze toevoegingen. De black metal blijft hierdoor redelijk verteerbaar voor ons als niet-liefhebber maar we kunnen ons inbeelden dat de purist dit wel te soft zal vinden. Dat geeft dan toch een dubbel gevoel. Ook al houden we er zelf niet van, zou black metal niet imposant en duister moeten klinken? Bij zoveel gezelligheid hoort een vuurtje, dus spuwt er regelmatig vuur uit een podiumbrede installatie die de fotografen vervloekten omdat die hen de hele dag het leven zuur maakte.

ZONDAG 18 AUGUSTUS

Op de eerste festivaldag bleven we soms nog wat op onze honger zitten en weinig bands konden ons echt een hele set konden boeien. Met onze landgenoten Hippotraktor (Kink Distortion Stage) mogen we meteen knallend deze tweede dag aftrappen. Het is nog vroeg, dus er staat aanvankelijk nog niet zoveel vol voor het podium, maar dat houdt het vijftal niet tegen om er vol in te gaan. De progressieve, technische post metal lokt dan ook steeds meer volk. De titeltrack van het nieuwe album ‘Stasis’ voegt gloedvol melodieus gitaarwerk toe in rustige passages. Op andere momenten kan de band hard, harder, hardst gaan en lijkt het alsof het podium zal opstijgen. Denk aan The Ocean meets Tool meets Meshuggah en alle bands uit de Pelagic Records-stal waar Hippotraktor trots deel van uitmaakt. Afsluiter ‘Beacons’, waar wij altijd de invloed en erfenis van Amenra in horen, zet een sterk orgelpunt neer. Straf, telkens weer!

Met Left To Die (Main Stage) krijgen we een ode aan de muziek van Death en bezieler Chuck Schuldiner, die veel te vroeg van ons is heen gegaan. Op het podium staat regelrechte (death) metal royalty: voormalig Death- en Obituary bassist Terry Butler, voormalig Death-gitarist Rick Rozz, Gruesome-gitarist en Exhumed-zanger Matt Harvey en voormalig Malevolent Creation-drummer Gus Rios. Ze noemen deze tour ‘Scream Bloody Leprosy Across Europe’ en daarmee weet je eigenlijk alles wat je moet weten: brute, technische death metal van de allerhoogste plank!

Martyr (Kink Distortion Stage) wordt voorafgegaan door 2 mannen in een bruine priesterpij, met vreemde groene maskers en lantaarns. We zagen Daniel Mongrain een dag eerder al aan de slag als tweede gitarist bij Forbidden, nu is het tijd voor zijn eigen band. Het vijftal uit Canada brengt technisch onderlegde death / thrash metal, met een zanger die qua klank en stijl neigt naar heavy en thrash metal. Dat maakt het vlot verteerbaar maar het is helaas ook iets teveel een kwestie van ‘het ene oor in en het andere oor uit’.

Een band die er qua stijl helemaal uit springt, is Green Lung (Main Stage). We zagen ze niet zo lang geleden al eens als voorprogramma voor Clutch en we vonden het toen al goed te pruimen, zonder meer. Vandaag zijn we heel wat meer onder de indruk want deze band heeft duidelijk vooruitgang geboekt, getuige ook hun meest recente album ‘This Heathen Land’ dat bedolven wordt met lovende recensies. Enkele kernwoorden om deze band te begrijpen: ze spreken van Albion, Old English, zwerven door de bossen, Black Sabbath, riffs en occulte zaken. Het coole, grote voodoo-achtige masker op het podium geeft de sfeer al mee. Het vijftal op het podium heeft in zijn toverketel ingrediënten uit classic 70’s rock, mystieke folk, New Wave Of British Heavy Metal, stoner rock, psychedelica en vooral veel Black Sabbath tot een kookpunt gebracht en daar een episch klinkend, groovy, mysterieus heavy rock- en metalbrouwsel uit getrokken. De gitarist strooit naast heerlijke Sabbath-riffs ook regelmatig lekkere solo’s uit en de bassist blijkt in ‘Songs Of The Stones’ ook over een sterke, melodieuze zangstem te beschikken, waarna de sterke leadzanger (vooral een heavy metal-stem) invalt en een knappe harmonie zingt terwijl de man achter de toetsen met ijle klanken de mysterieuze sfeer verhoogt. Dit was echt veel te snel voorbij!

Nog landgenoten die mogen bewijzen dat ze aan de top van hun genre behoren, zijn de 5 mannen van Carnation (Kink Distortion Stage). Het is een wonder dat dit de eerste keer is dat we hen aan het werk zien, want hun ster is rijzende en zeker sinds de release van hun nieuwe album ‘Cursed Mortality’ eerder dit jaar. Die plaat komt dan uiteraard ook aan bod. We horen keihard knallende old school death metal, zonder moderne franjes.  ‘Gewoon gaan’, dat is de boodschap, met af en toe wat grooves en maar spaarzame melodieuze gitaarlijnen, en dat maakt verdorie een goede indruk.

Een beetje een vreemde eend in de bijt, samen met Hippotraktor, is Soen (Main Stage). We waren heel blij dat we deze heren eindelijk live aan het werk konden zien, maar waren ook vergeten dat wij hen eigenlijk niet meer gevolgd hebben sinds het album ‘Lykaia’ uit 2017. We waren destijds erg onder de indruk van de progressieve, alt-metal die ons deed denken aan pakweg Tool, Deadsoultribe, Opeth en A Perfect Circle. Op de drie volgende albums is de band geëvolueerd en wat meer de alternatieve rock/metal kant opgegaan, we hoorden zelfs af en toe wat ‘stadion rock’ invloeden. Er was dus sprake van persoonlijke ontgoocheling, maar dat betekent absoluut niet dat de band het liet afweten. De progressieve, moody elementen zijn gewoon meer naar de achtergrond verdreven in de bandsound. Af en toe horen we wel nog zo’n groove. Over de performance valt weinig verkeerd te zeggen; het blijven uitstekende muzikanten, inclusief de zanger. Slotnummer ‘Violence’ maakte in ieder geval veel indruk.

Op de backdrop achter het podium staat de hoes van het album ‘The Armor Of Ire’, en dan denken we meteen aan Conan The Barbarian en Manowar. Eternal Champion (Kink Distortion Stage) draagt dus trots het imago en de sound van heavy metal uit de jaren ’80 uit. De zanger komt zelfs op met een maliënkolder waarbij alleen zijn ogen niet bedekt zijn en waaronder het warm en zwaar moet zijn, maar halverwege het nummer gaat die dan ook al uit. De zang is minder hoog dan de typische zangers in het genre en dat is eigenlijk zeer genietbaar.
 

Duidelijk een van de grote publiekstrekkers is Bay Area Interthrashional (Main Stage). Twee jaar geleden had de organisatie aan Craig Locicero van Forbidden gevraagd om iets speciaals te doen om de thrash bands uit de Bay Area en gevallen helden als Cliff Burton en Paul Baloff te eren. We zijn heel blij dat er dit jaar opnieuw zo’n tribute was want het was een heerlijk old school feestje op, naast en voor het podium. Net voor de muzikanten het podium betreden, worden er op de grote schermen foto’s uit de oude doos getoond. Het concept: Craig nodigde muzikanten uit om samen nummers te spelen en hij was zelf ook de enige die constant op het podium stond en als orkestmeester fungeerde. Hij zei zelf dat iedereen zich vooral moest amuseren: ‘We’re here to fucking party, so lower your expectations’. Er stonden vele verschillende muzikanten op het podium, sommigen kenden we niet of vergeten we misschien op dit moment. Meestal stonden er 3 gitaristen op het podium, maar tijdens sommige nummers waren er dat zelfs 4 en er stonden zelfs 2 bassisten tegelijk op het podium. Naast zijn Forbidden-maten Matt Camacho (bas) en Chris Kontos (drum, ex-Machine Head) stonden ook gitaristen Daniel Dekay (Exciter) en Ted Aguilar (Death Angel) vaak op het podium. Alle Flotsam and Jetsam-leden kwamen ook aan de beurt, evenals de heren van Left To Die. Ook gitarist Mikey Dowling (Channel Zero, ex-Snot), bassiste Becky Baldwin (Mercyful Fate) en Forbidden-zanger Norman Skinner maakten hun opwachting. Op de setlist: nummers van de eerste platen van Metallica (‘Kill ‘em All’) en Exodus (‘Bonded By Blood’) met ook één nummer van de tweede plaat van beide bands. Nummers als ‘Into The Light’, ‘Lesson In Violence’, ‘Motorbreath’, ‘Bonded By Blood’, ‘Jump In The Fire’, ‘Metal Militia’, ‘Braindead’, ‘Seek and Destroy’, ‘Piranha en afsluiter ‘Strike Of The Beast’ zorgen natuurlijk voor een groot thrashfestijn van herkenning!

Het is voor niemand een makkelijke opdracht om na zo’n speciaal evenement indruk te maken en dat lukte helaas ook niet echt voor Unto Others (Kink Distortion Stage). We moeten het hen wel nageven dat de band met zijn NWOBHM meets new wave wel redelijk uniek klinkt. De donkere grafstem en typische, dramatische zanglijnen klinken op zich lekker donker, maar de bijwijlen te vrolijke leadgitaar (die soms klinkt als een synthesizer) en upbeat tempo past er niet echt bij voor ons.

Het was al een eeuwigheid geleden dat we Skindred (Main Stage) nog eens aan het werk hadden gezien en we keken dus heel erg uit naar deze show. Er staat een klein extra podium vooraan, zodat de kleine, gedreadlockte en even excentrieke als energieke zanger Benji Webbe voor iedereen zichtbaar is. Aanvankelijk is de springbal gekleed in een lange, zwarte jas en een zonnebril met studs, maar doorheen de set zien we allerlei kledingstukken en attributen die er op wijzen dat de kleerkast van Elton John geplunderd werd. Webbe is een echte volksmenner en hij laat niet los tot hij vindt dat er genoeg respons komt, maar wij noemen dat nog al eens ‘overdreven, opgepompt en erg Amerikaans’ (hoewel het Britten zijn). Het publiek laten meezingen, springen, metal horns in de lucht, meeklappen, woop-woop’en, publiekshelften tegen elkaar uitspelen, ‘when I say skin, you say dred, skin dred’, intermezzo’s met stukjes Van Halen, House Of Pain en Busta Rhymes, de obligate sitdown en iedereen met zijn of haar t-shirt laten zwaaien: het hoeft voor ons allemaal niet. Bay Area Interthrashional bewees nog dat gewoon goede nummers volstaan en dat je altijd nummers extra kan spelen als je die flauwekul tussendoor weglaat (een band als Dog Eat Dog is in hetzelfde bedje ziek). Want begrijp ons niet verkeerd: de cross-over mix van nu-metal, groove, ragga, hardcore en hiphop klinkt loeihard, ijzersterk en zeer aanstekelijk in nummers als ‘World On Fire’, ‘Kill The Power’, ‘Nobody Gets Down Tonight’ en ‘Warning’. De band kent al 25 jaar dezelfde bezetting en dat zie en voel je aan de kwaliteit van dit optreden, we hadden dan ook graag een paar nummers meer gehoord!

Alle feelgood vibes worden al snel verdreven door Bodysnatcher (Kink Distortion Stage), een band die ons nog volledig onbekend was en waarvan we ons afvroegen hoe die zo hoog op de affiche geraakt waren. De zware metalcore/deathcore is duidelijk gemaakt voor hevige mosh en circle Pits. Veel groove, breakdowns en donderende dubbele basdrums: dit gaat hard en brutaal. Dik in orde dus.

Een van de vreemdste en meest originele bands in de hedendaagse heavy scene is zonder twijfel Igorr (Main Stage). De klassieke pianomuziek in de intro wordt al snel overdonderd met drum ‘n ‘ bass, Nintendo-actige bliepjes en dubstep zodra Gautier Serre, dé man achter dit zotte muzikale geweld, plaatsneemt achter de draaitafels/samples/elektronica (en soms ook gitaar) en aan de knoppen begint te draaien. Wanneer de indrukwekkende, bulderende dubbele basdrums en zware death metalgitaren invallen en de zanger met zwartgeverfd hoofd en armen met gouden streep in het midden zijn rauwe vocalen in de microfoon blaft, worden we overdonderd door de sound. Tot er een break in het nummer volgt en mezzo-sopraan Marthe Alexandre in een volledige rode jurk het podium op dartelt en haar opera-vocalen etaleert, die samen met de intussen industrial toets in de muziek een ‘Björk goes death metal’-gevoel geven. In volgende nummers horen we eerst een klassiek, barok kamerorkest waar laag na laag meer lawaai aan toegevoegd wordt, in andere nummers horen we Oosterse motieven. Dubstep met knallende gitaren (soms neigend naar black metal), sfeervolle triphop maar ook knappe opera met klavecimbelgeluiden en zelfs even een blokfluit. Beukende death metal die iedereen aan het headbangen brengt of een intro met typische Franse accordeongeluiden, met steeds meer verhakkelde breakcore-beats onder: niets is te gek voor dit gezelschap. We eindigen met snoeiharde dubstep, waarbij alle muzikanten en crew komen meespringen en headbangen. Wat een unieke band!

Schijnbaar vanuit het niets, verschijnt Nestor als headliner op de Kink Distortion Stage. We kunnen ons niet herinneren ooit iets gezien of gehoord te hebben over deze Zweedse rockband dus we zijn wel benieuwd. De backstory gaat dat de band al in 1989 opgericht werd maar nooit echt iets klaargemaakt heeft en in 2020 terug bijeen gekomen is om het leed van de wereldwijde pandemie te verlichten. We weten niet of we daar iets van moeten geloven, want van op afstand lijken deze heren toch te jong om al in 1989 een band opgericht te hebben. Maar het scenario maakt eigenlijk niet veel uit, wat veel belangrijker is dat er 5 getalenteerde muzikanten (hoeveel lopen er zo eigenlijk rond in Zweden, de bron droogt gelukkig niet op!) uit Falköping op het podium staan die zomaar het beste uit (hard) rock uit de jaren ’70 en ’80 combineren. ABBA zit uiteraard in het DNA maar denk ook aan een mix van Europe, Toto, Journey en vooral ‘Danger Zone’ van Kenny Loggins van de Top Gun-soundtrack. De songs zitten prima in elkaar en zijn zeer aanstekelijk, de toetsen zorgen voor de juiste toevoeging zonder te overheersen, de gitarist mag regelmatig lekkere solo's uit de mouwen schudden, de zanger haalt moeiteloos hoge noten en wordt dan nog eens ondersteund met sterke backing vocals van de bassist en gitarist. Nummers als ‘Kids In a Ghost Town’, ‘Unchain My Heart’, ‘Caroline’ en afsluiter ‘1989’ zorgen voor een brede smile en een nieuwe fan.

De absolute headliner van deze editie van Dynamo is Saxon (Main Stage). Eigenlijk hoeven deze legenden van de New Wave Of British Heavy Metal geen introductie. Na 46 jaar, waarin de band altijd is blijven gaan, 24 studio albums, miljoenen verkochte platen en ontelbare optredens over de hele wereld, zou niemand nog mogen zeggen dat Saxon hen niet bekend is. In al die jaren is Biff Byford de enige constante factor en kapitein van het schip geweest (al zou originele gitarist Paul Quinn nog wel deel uitmaken van de band, maar alleen niet meer touren sinds 2022). Klassiekers als ‘Strong Arm of the Law’, ‘Motorcycle Man’, ‘Denim and Leather’, ‘Princess of the Night’ en ‘Wheels of Steel’ konden dus niet ontbreken om een passend einde te breien aan een geslaagde editie van Dynamo Metalfest.

Loud Noise Productions

Alcatraz Open Air 2024

9/10/10 Augustus - Lange Munte Kortrijk

Photo report Day 1

Photo report Day 2 

Photo report Day 3

Photo report - The People 1

Photo report - The People 2

Photo report - Alcatraz From The Sky

FESTIVAL RECAP

Een verslag van Alcatraz 2024? Het was weeral een fantastisch geslaagde editie en we zijn er volgend jaar zeker graag opnieuw bij. Voila, klaar! Niet voldoende? Tja, als je aandringt dan gaan we er graag nog iets dieper op in en doen we ons best om niet gewoon alles van vorig jaar te herhalen. We onthouden kleine bedenkingen en één grotere, maar vooral veel uitstekende zaken van een festival dat de bezoekers écht centraal stelt en blijft inzetten op een sterke en gevarieerde muzikale line-up, een vriendschappelijke sfeer en gezelligheid en een goede bereikbaarheid. Met de upgrade van een eigen app werd dit jaar nog een knappe troef toegevoegd aan een al winnende hand.

Mijn eerste kennismaking met Alcatraz als reviewer vorig jaar (ik weet het, dat had veel te lang geduurd) was een zeer aangename. Het zorgde er dan ook voor dat de beslissing om dit jaar opnieuw aanwezig te zijn heel snel en eenvoudig gemaakt werd. Het werd dan ook veel makkelijker om de mega-evenementen Graspop en AC/DC in Dessel dit jaar links te laten liggen. De gevangenis aan de terreinen van de Lange Munte in Kortrijk wordt elk jaar aantrekkelijker om er enkele dagen opgesloten te worden en dat was dit jaar niet anders.

Logistiek en terrein

De opbouw van het terrein verliep dit jaar blijkbaar zó vlot dat alles ruim op tijd klaar was. Dus niet tot de laatste minuut moeten doorwerken om alles klaar te krijgen, maar zelfs vrijwilligers naar huis kunnen sturen omdat werkelijk alle werk al gedaan was: dat wijst op een gesmeerde organisatie en een team dat intussen het klappen van de zweep kent. Echt grote veranderingen aan het terrein waren er dit jaar niet, behalve dan dat de hekken hier en daar enkele meters naar achter geschoven waren om het terrein subtiel wat groter te maken en de capaciteit te vergroten. Toch bleef de stelregel van Alcatraz overeind: alles dichtbij zonder te grote afstanden en zonder zot lange rijen of wachttijden.

De 4 podia en de El Presidio-bar lagen op dezelfde plek, al was die laatste dit jaar nog wat uitgebreid met een terras, extra toog en soort serre vanbinnen. Die bleek helaas toch niet bestand tegen het geweld van het enthousiaste publiek en moest in de loop van vrijdag toch ontmanteld worden en de Presidio moest daarvoor ook even ontruimd worden. De halfliterbar kreeg een upgrade tot La Hacienda (tussen The Swamp en de Market) en er was zelfs een heus theater met allerhande shows.

De zitplaatsen naast de Helldorado-tent hadden wel plaats moeten ruimen voor extra eetstanden en foodtrucks. Die werd deels gecompenseerd door mooie, extra zitplaatsen in de doorgang naast de El Presidio en her en der geplaatste tafels en banken. Die zijn uiteraard altijd welkom, maar aan The Morgue stonden enkele van die tafels echt tot vlak aan de tent en dat was niet bevorderlijk voor de doorgang en doorstroming. Maar misschien hadden festivalgangers die zelf wel tot daar gesleept, om uit de zon te zitten. Ook aan de eetkramen naast The Swamp waren er extra zitplaatsen en bovendien onder een zeil, zodat je er fijn beschut tegen regen en zon kon zitten.

Daarnaast blijft de vlotte bereikbaarheid, met de gratis parking aan Kortrijk Xpo en pendelbussen naar het festivalterrein, een ongelofelijk pluspunt. We zagen ook heel wat mensen te voet en met de fiets of bezoekers die zich met taxi’s lieten afzetten.

Wat toiletgelegenheden betreft, durven we niet zeggen of die er dit jaar méér voorzien waren dan vorig jaar. Soms waren de wachtrijen eigenlijk toch te lang. We hadden vooral medelijden met de dames, die toch zeker een kwartier op voorhand al moesten weten of ze naar het toilet moesten. Zowel aan de Helldorado als aan The Swamp was het soms erg druk.

Opvallend was dat het festivalterrein er eigenlijk overal goed bij lag, ondanks de overvloedige regenval van de voorbije 9 à 10 maanden. De meeste festivals hadden daardoor wat praktische problemen dit jaar, maar hier in Kortrijk bleek dat goed mee te vallen. Er lagen heel wat ijzeren platen op cruciale plaatsen en verder was het opvallend dat we vooral ín de Helldorado aan de zijkant zompige plekken aantroffen maar eigenlijk nergens anders.

Bezoekers

Na de succesvolle editie met zo’n 45.000 bezoekers van vorig jaar besliste de organisatie om de capaciteit te vergroten tot 18.000. Dat bleek gerechtvaardigd, want op donderdag waren er al 8.000 festivalgangers, vrijdag waren er ruim 16.000 bezoekers, op zaterdag mocht het bordje ‘uitverkocht’ uitgehangen worden en ook op zondag waren er nog altijd ruim 14.000 bezoekers. Een geluk bij een ongeluk dat die laatste dag iets minder druk was, want door de hitte lagen vele festivalgangers letterlijk onderuit. Zo namen ze meer plaats in en werd het alsnog soms slalommen omdat een doorgang moeilijker te vinden werd.

Het lijkt ons dat de maximale grootte voor het festivalterrein bereikt is en dat er zeker niet méér bezoekers toegelaten moeten worden. Dan verlies je immers de charme van het middelgrote festival dat Alcatraz is. Teveel gevangenen op korte ruimte zorgen ervoor dat het minder gezellig wordt. Er is al een mega-metalfestival in ons land, laat deze Prison dus maar op deze grootte blijven. We willen tenslotte geen schrik krijgen als we ons moeten bukken om onze zeep op te rapen!

Die vele festivalgangers zorgden trouwens weer voor heel wat kleur en variatie. We zagen een waaier aan stijlen en outfits, bij jong(er) en oud(er), bij man, vrouw of x en bij de liefhebbers van de verschillende subgenres. Soms met een hoog rock ‘n’ roll of metalgehalte, soms met grappige shirts en soms eerder met een ‘dad rock’ vibe alias bravere klederdracht en ook dat is helemaal prima. En uiteraard die zotten die zich in een of ander zot pak hijsen, waar we alleen bewondering kunnen hebben voor het feit dat ze zich te pletter willen zweten en dat volhouden!

Animatie

We hebben aan de Tomorrowlands van deze wereld te danken dat festivals een ‘beleving’ moeten zijn. Nu, zolang muziek de hoofdzaak blijft, vinden wij dat prima want de aankleding en invulling van het festival is een lust voor het oog. Althans, voor ons, waarschijnlijk niet zo voor de dancefanaten! Het post-apocalyptische thema bleef uiteraard behouden en werd gewoon nog aangevuld met allerlei coole elementen. De Prison Stage, The Swamp, de Helldorado en La Morgue bleven vertrouwd, alleen waren er meer vuurkorven, meer autowrakken en meer animatie. Het genoemde nieuwe theater met onder andere burleske shows was er daar een van, maar het Canal Metal zorgde er opnieuw voor dat je voortdurend iets te zien had ook waar en wanneer je het niet verwachtte: steltlopers, vuurspuwers, dune buggy’s met (water)kanonnen, de Alcatraz-politie, spellen en wedstrijden enzovoort. De Market was ook uitgebreid en er was een ruim aanbod van shirts, patches, pins, platen en cd’s en allerhande merchandise.

Daarnaast waren er nog heel wat activiteiten waar we zelf niet meteen over mee kunnen praten: op de Graveyard-camping, die vlak naast het terrein ligt, en de Eagle Plaza-glamping zijn we zelf niet verbleven. Maar we hoorden geen enkel onvertogen woord over de camping, die vorig jaar al een serieuze upgrade had gekregen. De foodtrucks, shelters, friend en chill zones, yoga, bijlwerpen, belly sliding en uitgebreid ontbijt werden aangevuld met een airguitar-wedstrijd en oplaadpunten voor gsm’s die volledig op zonne-energie werkten. Op de glamping mag het nog meer zijn met een bar en ontbijt en een eigen lodge, tent of hut, voorzien van stroom, strandstoelen, oordopjes en andere leuke extra’s. Ook over de VIP-ervaring kunnen we ons niet uitspreken maar het feit dat die tickets ruim op voorhand allemaal uitverkocht waren, bewijst dat velen het de moeite waard vinden.

Ruimdenkend en vooruitstrevend als ze zijn op Alcatraz, was er dit jaar ‘The Metal Verse: metal- en rockbeleving 2.0’. We hebben het zelf aan ons voorbij laten gaan maar het werd aangekondigd als ‘een belevingszone waarin je een digitale versie van jezelf kan creëren, het Alcatraz festival op het iconische gevangeniseiland kan beleven en nog veel meer’.

Catering en crew

Helaas blijft de prijs voor eten en drinken stijgen. Dat is een feit waar we het nu eenmaal moeilijk blijven hebben, maar goed, met de prijs van 3,30 euro per bonnetje (en nog wat goedkoper in voorverkoop) blijft Alcatraz toch onder die van vele andere concullega’s. Je krijgt er ook heel wat keuze voor terug, want er was zeker nog meer variatie dan vorig jaar. Naast de usual suspects als frieten, pizza en pasta, kon je Aziatisch eten, nacho’s krijgen, allerhande burgers, vegan food, cocktails, koffie, ijs, pannekoeken en nog veel meer krijgen. Het was soms moeilijk om keuzes te maken, maar we hebben liever dit luxeprobleem dan elke dag in een lange rij staan voor frieten. Het systeem van de herbruikbare beker of frisdrankflesje, waarvoor je aan het begin van je festival(dag) 2 eco-coins kreeg, bleef uiteraard behouden. Het moet nu eenmaal zo, maar het zorgt er ook wel echt voor dat er weinig tot geen bekers en flesjes op het festivalterrein liggen en dat juichen we alleen maar toe.

Opnieuw viel op dat het gros van de medewerkers, zowel professionals als vrijwilligers, erg vriendelijk en begripvol waren. Bands roemden de ontvangst, met vooral een uitstekende catering, en ook meermaals het goede werk van de security die goed aanvoelt waar het om gaat. Ze zorgen er voor dat alles vlot verloopt voor de crowdsurfers, met begrip voor het feit dat dit er nu eenmaal bij hoort. Niet zoals op andere festivals, waar crowdsurfen, stagediven en moshen niet meer mogen.

Gevarieerde line-up

Een uitgebreid muzikaal verslag van Alcatraz 2024 gaan we niet opdienen. Het was alleszins opnieuw een zeer geslaagd weekend met een waarlijk buffet aan opties in zowat alle hardere genres. Vorig jaar was de affiche misschien nog net iets sterker in functie van persoonlijke voorkeuren maar dat zorgde toen vaak voor zware keuzes. Er stonden ruim 110 bands geprogrammeerd en we juichen daarbij vooral toe dat er ook oog is voor talent van eigen bodem: er was een plaatsje op de affiche ingeruimd voor maar liefst 26 Belgische bands! Fantastisch dat die zo ook een duwtje in de rug krijgen en zich kunnen presenteren aan een groter publiek.

Uiteraard zagen we niet al die landgenoten aan het werk maar we stelden wel vast dat elke band die we checkten het prima deed, zoals Mantah, The Killbots, Fire Down Below, Hippotraktor, Arson, Rituals Of The Dead Hand, Pothamus, Cobra The Impaler, Mordkaul. Channel Zero en Funeral Dress blijken ook nog altijd een grote aanhang te hebben, net als Fleddy Melculy. Bij Bizkit Park stond misschien wel het meeste volk dat wij het hele weekend aan de Helldorado gezien hebben! Onze noorderburen deden het trouwens ook niet slecht op zaterdag: eerst trok Epica, met de immer ravissante en de sterren van de hemel zingende Simone Simons, een massa volk naar het hoofdpodium met symfonische metal, daarna ontstond er een ware volksverhuizing naar de Helldorado die helemaal volgepakt stond voor punkrockhelden Heideroosjes.

Je kan bijna geen ‘heavy’ genre bedenken of je kon het checken op een van de 4 podia. Classic, hard, glam of stoner rock, heavy, power, thrash, death, doom, black, prog, symfonische, nu, folk of post metal, sludge, grindcore, punk, punkrock, hardcore, metalcore of deathcore en mogelijke varianten of combinaties daarvan. Persoonlijke uitschieters: The Killbots, Fire Down Below, Hippotraktor, The Ocean, Monkey3 en Paradise Lost op vrijdag. Op zaterdag genoten we van Pro-Pain, Rituals Of The Dead Hand, Pothamus, Testament, Red Fang en Crippled Black Phoenix, dé ontdekking van deze editie voor ons. Zondag blonken Cobra The Impaler, Mordkaul, Conan, Exodus, Baroness en Opeth uit.

Alcatraz 2025

Tijdens het festival werden ook al de eerste namen voor volgend jaar bekendgemaakt. Met headliners als Machine Head, Emperor en Dimmu Borgir kan je al meteen uitpakken natuurlijk. Met Obituary, The Black Dahlia Murder en Suffocation komen de fans van het doodsmetaal al aan hun trekken, terwijl de old school rockers Michael Schenker en Phil Campbell & the Bastard Sons krijgen. Met Ministry en Static-X krijgen we industrial, dat ene genre dat dit jaar ontbrak. Prong mag nog eens terugkomen na hun ijkersterke passage vorig jaar en ook Dope, Fit For A King, Thrown en Crystal Lake komen volgen jaar langs. See you there!

Pics: Steven Tjoen

Rev: Joris Smeets

Opeth

07/08/2024 – Poppodium 013, Tilburg

Opeth, De band die in 1990 is ontstaan had destijds als doel om de “most evil band in the world” te zijn en muziek een heavy lading te geven. Heavy betekent voor de band meer dan zware gitaren en vocals; de muziek moet een diepe betekenis en emotie met zich meedragen die wordt ondersteund door zware riffs en composities die het gevoel tot in de puntjes uitstralen. Inmiddels heeft de band dertien albums uitgebracht waarmee zij door de tijd heen flink zijn geëvolueerd. Zo was bijvoorbeeld het album ‘Heritage’ uit 2011 het beginpunt van een nieuw tijdperk voor de band waarin een nieuwe stilistische sfeer werd aangenomen. Het nieuwste album ‘In Cauda Venenum’ neemt iedereen mee op een emotievolle reis met als doel om een zo episch mogelijke ervaring mee te geven wat zeker terug te zien is in de energieke liveshow.

Supportact Green Lung is in alle opzichten een cultband te noemen. Ontstaan in Londen in 2017, brachten ze met hun eerste twee albums een folkhorror-element naar occulte rock, wat een gepassioneerde fanbase in hun thuisland en daarbuiten aantrok. Dit resulteerde in internationale tours met grootheden als Clutch, optredens op festivals van Roadburn tot Bloodstock tot Download, en uiteindelijk een platencontract bij Nuclear Blast Records, 's werelds grootste onafhankelijke heavy metal label.

Pics: Eline Dresselaerts

FESTIVAL REPORT – HELLMOND OPEN AIR 2024 @ De Cacaofabriek, Helmond

We trokken nog eens de grens over voor het gloednieuwe festival Hellmond Open Air. Het is een samenwerking van Loud Noise (je kent ze wel van Dynamo Metal Fest, Into The Void, Into The Grave, …) en De Cacaofabriek, het cultureel centrum met poppodium van Helmond. De baseline van het festival is ‘Party like it’s 1993’ en dat is helemaal naar onze zin. Ook al geloven wij die mensen niet die zeggen dat dit al 30 jaar geleden is, wij zijn er nog altijd rotsvast van overtuigd dat de jaren 90 nog maar 10 jaar achter ons liggen! Je begrijpt dat dit festival dus volledig op ons lijf geschreven was: gezellig en niet te groot, 8 bands die allemaal op hetzelfde podium spelen en met een gevarieerde line-up.

Hellmond Open Air vindt plaats op het terrein achter De Cacaofabriek en dat ziet er alleszins een prachtig gebouw uit, eentje dat we zeker nog eens komen bezoeken. Het terrein is gezellig, licht hellend en niet te groot, zodat de afstanden niet te groot worden, iedereen dicht genoeg bij het podium staat en een goed zicht heeft. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag dus wat hoger, maar er werd vanaf het begin van de dag duidelijk genoten, geknikt en vooral veel bier gedronken! Aan het begin van de festiviteiten krijgen we nog enkele korte buitjes over ons heen, maar daarna werd het nog zonnig en aangenaam. Met de stijgende temperaturen én alcoholconsumptie kwam het publiek in de loop van de dag almaar meer in the mood en dat zag je aan de interactie met de bands. 

Eerste band Fatburger moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan, zodat we inpikken bij Vengeance. Deze Nederlandse bands is al sinds begin jaren 80 bezig, al was dat met enkele onderbrekingen. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de naam ons vooral bekend klinkt door beroemde ex-leden als Arjen Lucassen, die met o.a Ayreon geniale muziekprojecten op de wereld loslaat, en Oscar Holleman, die als producer in zijn RS29-studio werkte met bands als The Gathering, Heideroosjes, After Forever, Gorefest, Krezip en Within Temptation. Muzikaal zitten we in het straatje van de traditionele hardrock met een licht, steviger heavy metal-randje. Dat klinkt absoluut lekker om er in te komen en bij ‘Take me to the limit’ zien we een eerste keer vuisten in de lucht gaan in het publiek.

Daarna is het meteen de beurt aan veel steviger werk. Met Pro-Pain krijgen we een portie snoeiharde, groovende crossover van New York HardCore en thrash metal. Vanaf het begin van de band en de release van het klassieke debuutalbum ‘Foul Taste of Freedom’ dwong de band veel respect af en al die jaren later gaat Gary Meskill onvermoeibaar verder met zijn band. Al ruim 10 jaar beroert onze landgenoot Jonas Sanders (die volgens ons zo’n 20 bands speelt!) trouwens de drumvellen en dat doet hij indrukwekkend. Pro-Pain zet vroeg op de dag een knappe set neer met soms van die heerlijke thrash grooves waar alle kopjes onwillekeurig op mee bewegen en soms van die beukende passages waarin je hoort dat deze band een van de wegbereiders voor de Hatebreeds van deze wereld was. Deze band is misschien niet meer ‘The shape of things to come’ maar Gary vatte het zelf goed samen: ‘Godverdoeme, motherfucker’!

Een elite uit de Nederlandse harde scene heeft zich verzameld voor Dio: The Memorial Concert, waarmee ze plukken uit het oeuvre van Ronnie James Dio, zowel met zijn eigen band als met Rainbow en Black Sabbath. Een indrukwekkende line-up tekent present om eer te betonen aan een van de allergrootste zangers in ons aller geliefde metalgenre. Met drummer Stef Broks (Textures), bassist Johan van Stratum (Blind Guardian, VUUR, The Gentle Storm, Stream of Passion, Ayreon), gitaristen Ruud Jolie (Within Temptation) en Menno Gootjes (Focus), toestenist Martijn Spierenburg (Within Temptation) en zangeres Lisette van den Berg (Scarlet Stories / Ayreon) staat er heel wat talent en ervaring. Dé grote blikvanger is toch de formidabele, charismatische zanger John Jaycee Cuypers. Met zijn présence en energie en vooral fantastische stem zou deze man eigenlijk een wereldster moeten zijn. We krijgen knallende versies van onder andere ‘Neon Knights’, ‘Children Of The Sea’ en het grandioze ‘Heaven and Hell’.

Als je een feelgood factor wil binnenhalen, kan je altijd rekenen op Dog Eat Dog. De cross-over van punk, hardcore en hiphop met saxofoon klonk vanaf het prille begin even origineel als aanstekelijk. Met de onsterfelijke nummers van vooral hun debuutalbum ‘All Boro Kings’ en al in iets mindere mate van het tweede album ‘Play Games’ kan je altijd een feestje bouwen. Toch moeten we daar een kanttekening bij maken, want een live-performance van deze bende uit New Jersey is niet altijd fantastisch. Het is niet de strakste band en bovendien kunnen ze soms de vaart uit hun optredens halen door teveel bullshit en DJ intermezzo’s tussen de nummers. Gelukkig valt dit vandaag allemaal prima mee, omdat de band een relatief korte speeltijd van 50 minuten heeft. En dus spelen ze vooral gewoon die fantastische nummers. Tussen opener ‘If these are good times’ en ‘Think’ vat frontman John het perfect samen: ‘We are Dog Eat Dog and we come from the 90's’. ‘Isms’ van de tweede plaat wordt opgedragen aan de ladies in het publiek. De band is intussen een internationaal collectief en gitarist Roger uit Zwitserland krijgt even de spotlight bij ‘Pull My Finger’ en hetzelfde gebeurt bij de Tsjechische saxofonist vooraleer ze de oerknal ‘Who’s The King?’ over de wei laten knallen. Nodeloos te zeggen dat het publiek superveel energie teruggeeft en meebrult! Na ‘In The Doghouse’ halen ze herinneringen op aan de eerste keren dat ze in Nederland speelden, in ’93 en 94’ op tour met Biohazard. Wij steunen trouwens volledig de suggestie om volgend jaar hier een reünie te houden met alle bands van de legendarische Dynamo uit ’95! Tussen een eerbetoon voor respectievelijk originele maar helaas overleden gitarist Sean Kilkenny en zanger Lou Koller van Sick Of It All (waarvan ze ook een nummer spelen) die tegen kanker vecht, neemt bassist Dave het voortouw voor een supersnelle uitvoering van zijn theme song ‘Rocky’. Met ‘No Fronts’ zet Dog Eat Dog de kroon op het werk, wat een vette show!

Daarna is het tijd voor iets heel anders. Met Destruction krijgen we rasechte, Teutoonse thrash metal. De band bestaat ook al sinds 1982 maar was altijd al wat melodieuzer dan bijvoorbeeld landgenoten Kreator en Sodom. De band lijkt wel een dresscode te hanteren, de vier heren zien er uniform uit en dat heeft wel iets: wapperende, lange haren, gezichtsbeharing, ontblote en getatoeëerde armen, zwarte kledij, kogelriemen en Flying V-gitaren. Vanaf de eerste noten geven de Duitsers vol gas en zetten een strakke set neer met nummers als ‘Nailed To The Cross’ en ‘Mad Butcher’, de eerste riff die ze ooit schreven als band. Onder andere ‘No Kings – No Masters’, ‘Diabolical’ en ‘Bestial Invasion’ komen ook nog voorbij.

We kregen het gevoel dat er best wat volk speciaal voor Living Colour was afgezakt naar Helmond. Dat begrijpen we volkomen, want ze zagen de band eind vorig jaar nog een ronduit fantastische show spelen in Het Depot in Leuven en keken ook reikhalzend uit naar de legendarische band uit (alweer) New York. Op het geplande startuur zien we zanger Corey Glover, in een geel trainingspak, gitarist Vernon Reid, in een afschuwelijke outfit met ruiten, drummer Will Calhoun in een hemd met felle, Afrikaanse patronen en bassist Doug Wimbish, volledig in het zwart maar wel met glitters op zijn shirt, een beetje verveeld staan kijken en heen en weer lopen. Er is blijkbaar nog een technisch probleem. Met 7 minuten vertraging kunnen de heren, die nog altijd een enorme cool uitstralen, er toch aan beginnen maar de geluidsmix zit zo fout dat we het nummer amper herkennen. De crossover van classic rock, funk (die slappende bas!), blues, soul en alternatieve rock komt totaal niet over en we weten dat dit niet aan deze topmuzikanten en -zanger kan liggen. Bij ‘Go Away’ lijkt het stilaan beter te gaan, tot ineens alles, maar dan ook echt alles, uitvalt op het podium. Zo’n dingen kunnen helaas gebeuren en het duurt een kleine 10 minuten voor dat euvel verholpen is. Met een cover van ‘Should I Stay Or Should I Go’ met snelle, punky passages herneemt Living Colour, maar het lijkt alsof er toch iets gebroken is. Dat ligt niet aan de inzet of kwaliteit van de band en zeker niet aan de coole groove van ‘Ignorance Is Bliss’,. Met ook nog ‘Auslander’ en ‘Leave It Alone’ komt het album ‘Stain’ ruim aan bod. Met nog een cover van ‘Kick Out The Jams’ lijkt het alsof de band op dit festival vooral voor hardere nummers kiest, maar het geluid is vaak wat overstuurd en luid waardoor de rijkheid en nuance van de band deels verloren gaan. We hadden zelf immers nog gehoopt op topnummers als ‘Glamour Boys’, ‘What’s Your Favorite Color?, ‘Love Rears Its Ugly Head’, ‘Solace Of You’, ‘Bi’ of ‘Nothingness’. Met ‘Type’ en vooral een stevige versie van ‘Cult Of Personality’ krijgen we gelukkig nog een sterke finale.

Een van onze absolute favoriete bands uit de jaren 90 is Life of Agony. Debuutalbum ‘River Runs Red’ is een absolute klassieker, met energieke, groovy hardcore, thrashy metalriffs en de unieke, dramatische en melodieuze vocalen van toen Keith/nu Mina Caputo. Opvolger ‘Ugly’ voegde daar melodie en melancholie aan toe en viel misschien niet bij iedereen in de smaak, maar blijft voor ons een geniaal album. Dit viertal uit New York heeft dus een karrenvracht aan tijdloze topsongs en rechtvaardigt daarmee de status als headliner. Het is de laatste show van de tour, dus heeft Life Of Agony er duidelijk zin in om nog een laatste keer te knallen. Zangeres Mina blijft de eerste nummers nog verstopt onder een kap en zonnebril en ondanks de opening met kleppers ‘Through And Through’ en ‘River Runs Red’, overvalt ons meteen hetzelfde gevoel als toen we de band vorig jaar aan het werk zagen. Zangeres Mina heeft nog altijd de neiging om regelmatig naast en onder de oorspronkelijke zanglijnen te zingen en andere klemtonen te leggen. Dat is geen probleem als dat eens gebeurt, maar je moet het erbij nemen dat dit voortdurend gebeurt. Daarnaast klinkt de zang ons vaak wat te schreeuwerig en schor, niet zoals we die horen op de albums. Misschien heeft het te maken met vermoeidheid aan het einde van de tour of is dit, net zoals dat aanpassen van de zanglijnen, een kwestie van voortdurend variatie te willen leggen. Nog een pijnpunt voor ons is dat de effectieve bandsound en vooral de gitaren eigenlijk klinken zoals die vanaf het derde album deden en dat valt vooral op bij ‘Weeds’. Dat is toch jammer als je vooral nummers van die eerste twee platen speelt. ‘Scars’ van het meest recente album is wel aardig, maar moet het toch afleggen tegen die klassiekers. We zijn trouwens zeer blij met de aandacht voor ‘Ugly’, waar zelfs vier prachtige nummers van aan bod komen: ‘I Regret’, ‘Let’s Pretend’, ‘Other Side Of The River’ en ‘Lost At 22’. Tussendoor kwam ook ‘Bad Seed’ nog aan bod en we worden naar het absolute hoogtepunt geleid met ‘Underground’, het anthem voor onze geliefde muziekgenres dat ons telkens weer kippenvel bezorgt en voor veel interactie met het publiek zorgt, vooraleer ‘This Time’ finaal de overwinning binnen haalt. Wij zijn intussen op het punt dat we de band liever op plaat dan op het podium horen maar als je geen probleem hebt met de genoemde elementen, blijft Life Of Agony een topband live.
 

Het was een zeer geslaagde editie en goed bezochte, eerste editie van Hellmond Open Air. Hopelijk volgend jaar gewoon opnieuw? 

Full photo report: Hellmond Open Air