PELAGIC FEST 2025
23/24-08-2025, Muziekgieterij, Maastricht
Vorig jaar was de eerste editie van het Pelagic Fest in de Muziekgieterij ons absolute hoogtepunt van het jaar. Dat we er dit jaar opnieuw bij wilde zijn, was dus een absolute zekerheid! Wat maakte het dan zo speciaal? Laten we er even een checklist bij halen. Maastricht is een charmante, historische stad met internationale faam en goed gelegen tussen de Benelux, Frankrijk en Duitsland. De Muziekgieterij is een prachtige concertlocatie met 2 mooie zalen met topinfrastructuur en een uitermate vriendelijke crew, zowel de professionele als de vrijwillige medewerkers. En de programmatoren kennen het klappen van de zweep en pakken regelmatig uit met interessante shows en festivals.
We zijn er namelijk zeker van dat een label als Pelagic niet zomaar eender waar neerstrijkt met zijn rijke, gevarieerde line-up aan bands die vooral één label gemeenschappelijk hebben als je hen muzikaal wel omschrijven: ‘post’, rock, metal, hardcore enzovoort. Daar kwam opnieuw een gevarieerd, internationaal publiek op af – al leek er net wat minder volk dan vorig jaar te zijn. Toch was de sfeer opnieuw uitermate gezellig, ontspannen en vriendelijk, met een kennerspubliek dat alle bands een kans gaf en de muziek over zich heen liet komen. De merch area was wat anders ingedeeld dan vorig jaar maar zoemde evengoed weer het hele weekend van activiteit en we denken en hopen dat elke band veel minder vinyl, cd’s, shirt en andere spullen over had toen ze vertrokken.
De nieuwe indeling was nodig om ruimte te maken voor een extra foodstand en dat was inderdaad wel nodig. Het aanbod was volledig vegan en daar hoorden we hier en daar wel al eens over morren, maar de vleeseters zullen het vast wel overleven om eens een weekendje aan te passen. Er werd bovendien een oplossing geboden voor een groot probleem van vorig jaar: er waren teveel goede bands en te lange wachttijden voor het eten, zodat er dit jaar op beide dagen gewoon een food break werd ingelast en er geen band speelde.
Het draait tenslotte allemaal om de muziek en die was weer van de hoogste kwaliteit! De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het vorig jaar misschien nog een tikje vaker en constanter overweldigend was, maar dat is en blijft een kwestie van smaak. Vorig jaar was The Ocean uiteindelijk zelfs 2 maal headliner door het afzeggen van Ihsahn maar dat was dit jaar niet het geval. Het is nog niet helemaal duidelijk wat er gaat gebeuren met de band van labelbaas Robin Staps (wiens bijna 80-jarige vader het hele festival overal opdook, wat een held!), maar intussen had het festival zeker voldoende parels in de line-up en enkele speciale sets. Het festival was ook een showcase voor de talenten van Johan G. Winther, die er stond met zijn bands Blessings en Barrens, een soloset mocht spelen en wiens artwork (in zijn eigen, coole stijl) prominent opgehangen was in de Foyer.
Dit jaar was er geen livestream om thuis mee te genieten van al het moois, dus de afwezigen zullen het moeten doen met onze impressie. Wij zagen in ieder geval weer fantastische shows en genoten het meest van Hemelbestormer, Bruit =, Pyschonaut en God Is An Astronaut op zaterdag en The Gorge, Pothamus, Hypno5e en opnieuw Bruit = op zondag. Vooralsnog zagen we nog geen aankondiging dat het festival volgend jaar opnieuw doorgaat, maar we hopen vurig van wel!
Zaterdag 23/08/2025
Blessings (Kleine Zaal) krijgt de eer om dit jaar het festival op gang te zwieren en we spitsen meteen onze oren. Het viertal brengt een mix van posthardcore, metal, indierock, punk en noise. Vooral de ritmesectie zorgt voor een pompende hartslag in hun sound, waar de gitaar soms in mee gaat maar soms ook sferische, melodieuze klanken bovenop legt. Tegelijk durven de heren ook het tempo helemaal laten terugvallen en plaats te geven aan ronkende bas en melodieuze vocalen om dan open te breken.
Het gaat goed met onze landgenoten van Hemelbestormer (Grote Zaal), dat nog maar enkele weken geleden zijn nieuwe album ‘The Radiant Veil’ uitbracht, het eerste voor Pelagic. De commentaren en recensies zijn bijna unaniem zeer lovend en dat ik volkomen terecht als je het ons vraagt. Het viertal maakt elk album nog een gestage evolutie door, waar de sound nog een beetje beter kristalliseert, het muzikale palet nog wat breder is en de nummers nog wat beter zijn. Maar korter worden die nummers gelukkig niet, al betekent dat ook dat er in 45 minuten ‘maar’ plaats is voor 5 nummers. De nadruk ligt met 3 nummers logischerwijze op het nieuwe album, al hoor je ons daar niet over klagen. Zelfs zonder de kenmerkende visuals blijft het verhalende aspect van de instrumentale postmetal moeiteloos overeind en worden verzwolgen in hun ‘portal to the universe’ waar donkere klanken en zware, sludgy en doomy passages in contrast staan met rustigere momenten, uitwaaierende postrockgitaren en uitgekiende samples voor extra’s zorgen. Het publiek liet het allemaal op zich in werken en reageerde extra enthousiast bij de moddervette beats naar het einde van afsluiter ‘Satre’, naar onze bescheiden mening het beste nummer van de band tot nu toe. Groots!
Nog een instrumentale band, maar van een hele andere orde is Astrosaur (Kleine Zaal). Het trio gooit stoner en psychedelische rock, postrock en postmetal op een hoop en kruidt dat met coole riffs en ritmes en soms lang uitgesponnen riffs en solo's. Zeer sympathieke band en aangename sound.
Zonder twijfel een van de bands waar het meest naar uitgekeken werd, is Bruit = (Grote Zaal). De band zal het naar het einde van de set zelf meegegeven: het is de allereerste liveshow van het Franse viertal in drie jaar tijd, doorgebracht in repetieruimte en studio om te werken aan het nieuwe album. Ze zijn dus nerveus, emotioneel en dankbaar dat ze hier mogen staan en dat er zoveel mensen oprechte aandacht aan hen willen besteden. Dat dwingen ze nochtans zelf af, door het nieuwste album ‘The Age of Ephemerality’ in zijn geheel te brengen. Het recept is ten gronde niet veranderd: cinematische postrock met cello, viool, keyboards, drum, gitaar en bas, die opbouwt naar grootse, en soms verrassend harde uitbarstingen, maar ook verstilde momenten, onverwachte breaks en spoken word samples. Bruit = zou intussen door iedere liefhebber van het genre en zeker een band als Mono gekend moeten zijn. Dit ging recht naar het hart!
Telepathy (Kleine Zaal) is opnieuw een instrumentale band, ergens tussen postrock en postmetal in. We horen ook samples, onder andere met heel vervormde spoken word-passages. Wanneer de laptop en samples naar het einde toe niet meer mee willen werken, besluit de band gewoon ‘old school’ verder te gaan. Met drum, bas en 2 gitaren klonk dat zeker nog even goed. De plaat gaat mee in de tas.
Wat kunnen we nog over Psychonaut (Grote Zaal) zeggen dat niet al verteld is? Vorig jaar moest de band helaas afzeggen voor Pelagic door persoonlijke omstandigheden en het werd er niet beter op; de frontmannen van de band moesten helaas afscheid nemen van hun vaders. De pijn en emoties van dat drama hebben ze in hun nieuwe, binnenkort te verschijnen album ‘World Maker’ gestort en opener ‘Endless Currents’ en ‘Stargazer’ doen absoluut het beste verhopen daarvoor, met muzikale verbreding! Zelfs als de stroom even uitvalt en we zonder muziek vallen – een euvel dat gelukkig snel verholpen is – laat het trio zich niet uit het lood slaan. We horen groovende, technische maar ook spiritueel klinkende postmetal van de bovenste plank, met het typische en herkenbare gitaarwerk van Stefan en de afwisselende zang met bassist Thomas. Afsluiter is uiteraard het monumentale ‘The Fall Of Consciousness’!
De tweede van drie shows voor Johan G. Winther vandaag, is met Barrens (Kleine Zaal). Opnieuw een viertal in een ‘klassieke postrock-samenstelling’: drum, bas, gitaar en gitaar/keyboards. We horen hier dus meer de typische klanken, van stille gitaaraanslagen, heldere melodieën en steeds weer opbouwen naar een climax. Vinden wij dat erg? Neen, postrock die goed in elkaar steekt en goed gebracht wordt, daar mag je ons altijd voor uitnodigen.
Een van de grotere namen vandaag is zonder twijfel God Is An Astronaut (Grote Zaal), dat intussen ook al 23 jaar meedraait. Dat betekent dat sommige ‘veteranen’ misschien minder enthousiast zijn om de band voor de tiende keer aan het werk te zien, maar toch zijn er ook velen die de Ierse band nog niet aan het werk zagen en dus erg benieuwd zijn. Wij wisten op voorhand al dat ze niet ontgoocheld zouden zijn: de broers Niels en Torsten Kinsella, die samen bas, gitaar, electronica en vocalen voor hun rekening nemen, brengen met drummer Lloyd al jaren prachtige, veelal rustige en sfeervolle postrock met gevoelig gitaarspel. De nadruk lag vooral op het meest recente album ‘Embers’ maar GIAA speelde een topshow om bij weg te dromen.
Het is dan even brutaal terug wakker worden met Lo! (Kleine Zaal). De band uit Australië kan op plaats onze goedkeuring absoluut wegdragen en dus zijn we razend benieuwd om hen eindelijk live aan het werk te zien. Ligt het aan het contrast? Aan ons? Aan de sound? Feit is dat de zwartgeblakerde sludge door de geluidsbrij niet echt tot zijn recht komt. De hevige, rasperige stem ligt dan ook nog eens erg ‘bovenop’ de sound en die black metalgetinte klanken zijn al niet onze favorieten. De zanger varieert zijn aanpak wel, met ook nog fluisterende en dramatisch, declamerende klanken, maar toch kan het geheel onze aandacht helaas niet vasthouden ondanks het stevige beukwerk.
Johan G. Winther (Foyer) mocht een derde keer aantreden voor een soloset. Wij hoopten nog op een set met akoestische gitaar, maar het was een volledig elektronisch gegeven. De mix van pianoklanken, ambient en loops klinkt over het algemeen nogal ijl en dat was niet zo ons kopje thee.
De grote headliner van deze eerste dag is uiteraard This Will Destroy You (Grote Zaal). Deze veteranen uit Texas spelen postrock volgens het boekje, maar dat is zeker geen verwijt: zij hebben samen met bands als pakweg Explosions In The Sky dat boekje ook geschreven! Instrumentale rock met klaterende melodieën en uitwaaierende gitaren, met een langzame opbouw en (vooral op het einde van de set) stevige uitbarstingen die door de contrasten ook grote impact hebben. Elektronische en glitchy geluiden vormen prikkelende extra’s. We horen prachtige, uitgesponnen nummers, waarbij vooral ‘Happiness: We’re All in It Together’ en ‘There Are Some Remedies Worse Than the Disease’ op luid gejuich onthaald worden.
We waren niet van plan om nog te blijven hangen, maar Sierra Veins (Foyer) zorgt ervoor dat we toch nog een half uur geboeid blijven luisteren. De kleine, Franse jongedame zorgt met harde en donkere beats, geïnspireerd op synthwave, EBM en darkwave, dat er toch nog enkele tientallen toeschouwers de laatste beetjes energie uit hun benen schudden.
Zondag 24/08/2025
Törzs (Kleine Zaal) bracht typische, maar hele mooie postrock uit Hongarije. Dit is typisch zo’n band die je hier zelf niet snel zou ontdekken maar dankzij Pelagic zich toch in de kijker wist te spelen. Het trio speelt gloedvolle muziek om van weg te dromen en wordt dan ook enthousiast ontvangen door het publiek dat er toch al zo vroeg bij was. Met een steviger einde leggen we dan ook de link naar This Will Destroy You de vorige avond.
Bij You, Infinite (Grote Zaal) is die link naar TWDY nog veel duidelijker: dit project herenigt Jeremy Galindo met Raymond Brown, die de band jaren geleden verliet maar tijdens de Covid-pandemie terug contact zocht met zijn voormalige bandgenoot. Dat er gelijkenissen zijn met TWDY is dus niet verwonderlijk, al lijkt er hier een iets meer elektronisch tintje aanwezig te zijn. Dromerig en sferisch dus maar af en toe ook stevig rockend. Fijne set.
Met zijn mix van technische metalcore en progressieve elementen onderscheidt The Gorge (Kleine Zaal) zich van alle andere bands in de line-up tot nu toe. De snelle, technische onderlegde riffs vliegen ons rond de oren bij de vier heren uit Missouri en er gebeurt veel, héél veel. Maar vooral veel goeds: zware, djent-achtige riffs, proggy elementen, ritmewissels en de energie van de vroege metalcore. Regelmatig worden we verrast maar dan op een hele fijne manier. We durven deze uitermate coole band aanraden aan fans van uiteenlopende bands als Intronaut, Baroness, Mastodon, Botch, Converge en Every Time I Die. Coole show!
Bezwerende geluiden kondigen het rituele samenzijn van Pothamus (Grote Zaal) aan. Een liveshow van deze drie heren uit Mechelen is altijd weer een hypnotiserende trip waarin je meegenomen wordt, met tribal elementen en repetitieve riffs en hele zachte en melodieuze passages die opbouwen naar heftige postmetal uitbarstingen. Het is telkens weer een ervaring wanneer je helemaal meegezogen wordt in hun eigen, mystieke wereld die het moment zelf overstijgt. De release van hun fantastische tweede album ‘Abur’ eerder dit jaar heeft nog heel wat meer ogen en oren doen opengaan voor Pothamus en dat is volkomen terecht.
Had The Gorge als vorige band nog het geluk om af te wijken van de andere bands dit weekend, had onze eigen Bear (Kleine Zaal) relatief pech dat ze meer in dezelfde hoek zitten en er vlak na moesten komen. Maar wie dit gevaarlijke klauwende viertal al eens aan het werk zag, weet dat deze veteranen van de metal/hardcorescene zich altijd helemaal geven, met gevaar voor eigen lijf en leden (en soms dat van toeschouwers). Nog zotter, harder en chaotischer dan The Gorge en misschien nog iets meer invloeden van djent, Converge en en The Dillinger Escape Plan: deze beer is een razende furie! De vier moeten het niet hebben van een sympathieke uitstraling, maar wel een echte ‘in your face’ attitude, tonnen energie, een hoop teringlawaai én een fantastische zanger.
Eindelijk konden we ook Hypno5e (Grote Zaal) aan het werk zien en we werden zeker niet ontgoocheld. De Franse band grossiert in postmetal, met zware gitaren, snellere black metalachtige versnellingen en scream vocals. Het viertal bedient zich van postrockklanken, zware en progressieve metalriffs en samples met een enorme intensiteit. Hypno5e gaat vaak echt wel hard en dat kunnen we zeker smaken!
A Burial At Sea moest helaas enkele dagen voor het festival afhaken. De vervanging kwam uit Frankrijk in de vorm van Lizzard (Kleine Zaal). Bij het trio horen we diverse invloeden maar denken we toch vooral aan de sound van de jaren 90, met alternatieve, stoner, grunge, prog en noise rock en bands als Helmet, Monster Magnet, Smashing Pumpkins, Mudhoney en Tool (bij een uitgesponnen, instrumentaal nummer). Hoewel de band zeker niet de zwaarste band dit weekend is, spelen ze wel opvallend luid! Enkele keren dachten we ‘hoe kan het dat een band met zoveel coole invloeden en hooks en diverse elementen niet megagroot is?’. Maar misschien hebben ze die verschillende elementen nog niet echt tot één eigen stijl en onmiskenbaar geluid kunnen samenbrengen en ontbreekt het ook aan een echte hit. Maar stiekem vinden we dat niet eens zo erg, want in onze underground schatten we zeker naar waarde.
Na de grote triomf met hun nieuwe album op dag 1, mag Bruit = (Grote Zaal) vandaag opnieuw aantreden. Deze keer komen de vorige releases aan bod, o.a. ‘The machine is burning and now everyone knows it could happen again’. Jachtige drums, cello, viool, gitaareffecten en synths zorgen voor een beklemmende sfeer, tot de luide uitbarsting met volop gitaar en bas (i.p.v. viool). Ook spoken word samples die ons een geweten schoppen en elektronische geluiden hebben hun plaats. Grootse golven van geluid zorgen voor veel eb en vloed, van spanning opbouwen naar een explosie van instrumenten. Het is de eerste keer in 3 jaar dat de oude nummers gespeeld worden, maar de band geeft aan dat het toch meteen vertrouwd aanvoelde. Samenzijn, samen deze muziek ondergaan, dat gaat over hoop en dat hebben we nodig. Deze Franse band is toch echt een klasse apart.
Wie nog wel zin had in iets aparts, kon nog terecht bij Gösta Berlings Saga (Kleine Zaal). Vijf heren in een witte overall, die met drum, percussie, keyboards, bas en gitaar een vreemde band vormen. En hun sound is al even opvallend en uniek. Er zitten heel coole elementen in maar de hoge, schelle klanken waar ze regelmatig voor kiezen, zijn wel een afknapper voor ons. Het is werkelijk all over the place, we horen krautrock, progrock, spacerock en soms hele coole riffs of country/surf-achtige gitaarlijntjes met veel ‘twang’ maar het geheel kan onze aandacht niet vasthouden.
Headliner Ihsahn laten we aan ons voorbij gaan, want zelfs met veel progressieve invloeden zijn wij geen fan van black metal, en daarmee zetten we een punt achter dit fantastische festival.
Rev: Joris Smeets