HELLDORADO 2024

16/11/2024 @ KLOKGEBOUW, EINDHOVEN

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report here!

El Dorado is een mythisch goudland dat zou zijn gelegen in Zuid-Amerika, maar Helldorado is het beloofde land voor liefhebbers van blinkende gitaren en drums, parelende zweetdruppels op hoofden van muzikanten die alles geven en vloeibaar goud dat stroomt uit een tapkraan. Vorig jaar waren we te gast op dit heerlijke festival en we waren maar wat blij dat we opnieuw uitgenodigd werden voor deze 5^e editie. Het werd een goed gevulde dag met veel muzikale variatie over de drie podia, in stijgende grootte: de Tarantula, Cobra en Lion Stage. Dat zorgde opnieuw voor een nagenoeg uitverkocht festival. Rock ‘n’ roll is zeker hét codewoord voor dit festival, maar dan niet puur in de muzikale zin maar vooral in de attitude van de bands. De beste en sterkste voorbeelden daarvan waren voor ons The Baboon Show, Dool, Baroness en Frank Carter & the Rattlesnakes.

Van de openers op de drie podia pikken we telkens een stukje mee. Lokale band FROM THE CRYPT (Lion Stage) brengt old school death metal, die lomp en bruut klinkt zoals het hoort, maar ook een lekkere groove en af en toe midtempo-passages heeft.

Nomen est omen, zo luid het Latijnse spreekwoord en dat geldt ook voor BAKLAWAI (Tarantula Stage). Deze lawaaimakers uit Eindhoven spelen een thuiswedstrijd en wij horen bij het trio vooral de typische speedrock, weliswaar met wat classic rock gitaarwerk en stoner grooves die af en toe de kop opsteken. 

De BURNOUT BOYS (Cobra Stage) kunnen rekenen op de bekende tv-presentator Dennis Weening als zanger. Dat zorgt misschien voor iets meer aandacht, want op basis van de degelijke punkrock zien we dit vijftal niet echt boven het maaiveld geraken. Het klinkt wel degelijk maar nooit uitzonderlijk of memorabel.  

Het zijn onze landgenoten van COBRA THE IMPALER (Lion Stage) die een eerste keer echt het vuur aan de lont steken. Het is de derde keer op enkele maanden tijd dat we het Gentse vijftal aan het werk zien en telkens was het er knal op. Dé invloed die het duidelijkst aan te wijzen valt, is Mastodon met daarnaast ook bands als Red Fang of Baroness. Technisch onderlegde sludgy, stoner post metal, met complexe en afwisselende ritmes, coole hakkende, gitaarriffs en catchy melodieuze passages en daar bovenop uitstekende, gevarieerde zang. Ze trekken best veel toehoorders mee in hun maalstroom en dat is toch een serieus compliment. 

Een Helldorado zonder organisator Peter van Elderen, dat kan natuurlijk niet. Je kan er dus zeker van zijn dat Peter Pan Speedrock of Tankzilla deel uitmaken van de line-up en dit jaar was het zelfs dubbel prijs! Gaan we daar over klagen? Van zijn leven niet, want TANKZILLA (Tarantula Stage) speelt altijd een heerlijke, dampende set die reist door de brede geschiedenis van rock ‘n’ roll. Lekker vuil, bluesy, groovend, soulvol, ronkend en vintage maar toch ook hedendaags en relevant omdat het duo er altijd hard voor gaat en het tempo hoog houdt.

Een ons volledig onbekende band was THE BABOON SHOW (Cobra Stage) maar na hun heerlijke set zullen we hen zeker niet meer vergeten! De band uit Zweden bevindt zich op het kruispunt waar punk rock en garage ‘sold their soul for rock ‘n’ roll’. Visueel is de band ook al zo’n mengelmoes, met een drummer die eruit ziet alsof hij in een 80’s metalband speelt, een lieflijke maar ook punky bassiste, een gitarist met zijn haar in vlechten en een petje en de zangeres die in haar luipaardpakje voortdurend danst en springt over het podium en alles wat daarop staat, soms als een krolse kat en dan weer als een roofdier dat haar prooi besluipt. Het rammelt, het rockt, het heeft attitude, het klinkt heel catchy en de energieke frontvrouw bespeelt het publiek. Niet moeilijk doen en gewoon gas geven! De sfeer zit er goed in en de band heeft duidelijk ook veel vrouwen naar het podium gelokt en we zien ook de hoofdknikkende goedkeuring van vele mensen in Turbojugend jasjes. We zingen allemaal 'Oh no, you got a problem without knowing it', met een stukje ‘Run To The Hills’ mee. Het laatste nummer, waarbij de zangeres gaat crowdsurfen, gaat naadloos over in de outro 'Simply The Best’ en het is die cheeky arrogantie die ervoor zorgt dat we die smile niet van onze smoel te krijgen. Volgend jaar op Sjock, graag! 

Een groter contrast met de treurwilgenmuziek van PALLBEARER (Lion Stage) is nauwelijks denkbaar. Begrijp ons niet verkeerd, dat bedoelen we absoluut niet als een belediging want het is de perfecte soundtrack bij donkere herfst- en wintermaanden. Deze Amerikaanse band staat al enkele jaren in de top van het melodieuze doom-genre en het klinkt meeslepend en met momenten melancholisch mooi maar het is niet voor iedereen weggelegd.
 

DOOL (Cobra Stage) wint de voorbije jaren heel wat fans en dat is volledig terecht. Eerder dit jaar bracht de band rond Raven Van Dorst het nieuwe, erg goed ontvangen nieuwe album ‘The Shape Of Fluidity’ uit. Vandaag behoort het vijftal tot de absolute uitblinkers met een uitstekende, meeslepende set vol dark rock en daar is een bomvolle zaal getuige van. Muzikale invloeden uit occulte rock, post punk en new wave smelten samen tot uitgesponnen, sombere en psychedelische songs met bezwerende kwaliteiten. Veel gelijkaardige bands kunnen we niet snel opnoemen, al denken we al eens aan onze onvolprezen landgenoten van Wolvennest. We willen ook nog even de bassist in de kijker zetten, want die presteert het om met ronkende baslijnen een prominente rol op te eisen in een band met liefst 3 gitaristen!

Helldorado zonder pyschobilly, dat kan natuurlijk niet. Enter THE KOFFIN KATS (Tarantula Stage). Het trio met hanenkammen legt het tempo erg hoog en de zanger speelt contrabas, zoals het hoort, en zwaait er regelmatig mee boven zijn hoofd. Scheuren maar! De gitarist en bassist wisselen nog even van instrumenten en halen nog een circuskunstje uit waarbij ze blijven doorspelen terwijl de zanger letterlijk bovenop zijn contrabas staat. Het spelplezier druipt er vanaf, met onder ander nog een geweldige punkcover van 80’s-hit 'Maneater'.

Regelrechte legendes op het podium, je kan het niet anders stellen als NAPALM DEATH (Lion Stage) daar staat. Begin jaren 80 waren ze pioniers van het grindcore genre door death metal en (crust) punk te combineren en 40 jaar later zit er nog altijd geen sleet op de formule of de band. De slungelige maar sympathieke frontman Barney, met zijn t-shirt in de broek en bretellen en kenmerkende bewegingen, wisselt droge humor met ernstige boodschappen af, over dankbaarheid dat ze dit nog altijd mogen doen maar ook om zich uit te spreken tegen seksisme, homofobie en transfobie.  De band plukt uit de rijke muzikale geschiedenis waarbij het prille begin met ‘Scum’ nooit vergeten wordt. Uiteraard is Dead Kennedys cover ‘Nazi Punks Fuck Off’ ook weer van de partij.

Bij het viertal van ZEKE (Tarantula Stage) wordt het gashendel meteen volledig opengedraaid en die topsnelheid wordt niet meer verlaten! De keihard rockende hardcore punk kunnen we nog het best omschrijven als Motörhead meets Black Flag op speed. Het lijkt soms alsof iemand op de ‘fast forward’ knop heeft gedrukt, jongens wat gaat dit lekker hard!

De heren van JOHN COFFEY (Cobra Stage) zijn terug en daar wilde een volgepakte zaal duidelijk ook bij zijn. Dat is zeker begrijpelijk want de catchy muzikale mix van hardcore, alternative, punkrock en rock 'n' roll gaat er vlot in en zorgt voor wilde toestanden in de pit.

Eerder dit jaar zagen we GRAVEYARD (Lion Stage) nog een ijzersterke set spelen als headliner op Into The Void, ook in Eindhoven. Wat meteen opvalt is dat er ineens vijf bandleden op het podium opduiken. Frontman/zanger/gitarist Joakim werd onlangs geopereerd aan een schouder en neemt voorlopig geen risico’s en focust zich deze tour op één taak en dat is zingen (én tamboerijn spelen). Enerzijds is dat jammer, want we waarderen zijn vloeiende gitaarspel en klassieke rocksound. Anderzijds komt hij zo veel energieker en toegankelijker over én met John Hoyles hebben ze een sterke vervanger mee, want de man heeft een roemrijk verleden bij Witchcraft. Vanaf het begin weerklinkt de heerlijke, bluesy classic rock met die fuzz sound, die zo uit de jaren ’70 lijkt weggelopen en waarvoor de Zweden intussen al bijna 20 jaar bekend staan. ‘Cold Love’ is zo’n nummer dat drijft op heerlijke rock ‘n’ roll riffs, net als het door de bassist gezongen ‘From A Hole In The Wall’ waarbij het tempo de hoogte in gaat. Waar de band uit Gothenburg voor ons ook in uitblinkt, zijn die nummers die traag beginnen, spanning opbouwen en dan lekker los gaan met heerlijk gitaarwerk. Maar met ‘An Industry Of Murder’, ‘Uncomfortably Numb’, ‘Rampant Fields’ zitten er iets teveel van die nummers dicht bij elkaar, gelukkig wel met gierende energieshots in de vorm van ‘Hisingen Blues’ ‘Ain’t Fit To Live Here’ tussendoor. Afsluiter is uiteraard het meeslepende, emotionele ‘The Siren’. 

Er zijn zekerheden in ’t leven, deel 2. Naast Tankzilla mag ook PETER PAN SPEEDROCK (Cobra Stage) dit jaar opnieuw aantreden, na de herstart die ze hier vorig jaar lanceerden. We gaan echt niet teveel woorden meer vuilmaken aan een beschrijving van deze band: in hun thuishaven staat de zaal weer bomvol, is er veel beweging in de pit, strooit het trio met heerlijke, energieke bommen speedrock en komt Dikke Dennis meebrullen. Als iets perfect is, waarom zou je er dan iets aan veranderen?!

We zijn al van het prille begin grote fan van BARONESS (Lion Stage) en het stemt ons zeer blij dat die intussen tot de status van headliner uitgegroeid is! Nochtans is het muzikaal niet de makkelijkste band, want het is een progressieve, technisch onderlegde maar toch catchy mix van metal, hardcore, sludge, punk en alternatieve rock die barst van energie, emotie en drive. Frontman John Baizley, oprichter en spil van de band, heeft een specifieke zangstijl waar in het Engels het mooie woord ‘hollering’ voor bestaat maar waar we in het Nederlands niet verder geraken dan ‘roepen’. Na albums met titels die refereren naar de 6 basiskleuren (in volgorde: Red, Blue, Yellow & Green, Purple, Orange & Grey) was de cirkel rond en kwam ongeveer een jaar geleden het meest recente ‘Stone’ uit. Uiteraard kwam dat ruim aan bod, met ‘Last Word’, het tragere ‘Under The Wheel’ en ‘Beneath The Rose’ bij de eerste 4 nummers, met het glorieuze ‘March To The Sea’ tussendoor waarbij de podiumverlichting toepasselijk geel kleurt naar het album waar het op staat. We zien dus ook paarse lichten bij het lang uitgesponnen, progressieve ‘If You Have To Wake Up’, dat zacht begint met gitaargetokkel en melodieuze samenzang tot het openbreekt met een heerlijke groove, en de onweerstaanbare meezinger ‘Shock Me’. Ook ‘Blue Record’ komt tot onze vreugde met 2 nummers goed aan bod, zij het niet met het verwachte ‘A Horse Called Golgotha’ maar wel ‘Swollen and Halo’ en ‘The Sweetest Curse’. Dankbaar zijn ze ook, om met helden Napalm Death het podium te delen en voor de openheid van het publiek voor zoveel diverse muziek. Ze smijten er dan nog twee kleppers achteraan met ‘Isak’ en het luid meegebrulde ‘Take My Bones Away’!

Enkele weken voor hun optreden vandaag kondigde FRANK CARTER & THE RATTLESNAKES (Cobra Stage) aan dat de band na 9 jaar, 5 albums en honderden shows over de hele wereld er (voorlopig?) mee stopt, Frank gaat volgend jaar op pad met Sex Pistols. Dat maakt dat we op Helldorado voorlopig de laatste performance van de Engelse kleppers mogen meemaken. Going out with a bang, zo mogen we dat wel noemen! Al bij het 3^e nummer ‘The Drugs’ staat Frank in het publiek, maant hij iedereen aan om zijn telefoon weg te steken en zet hij een grote circle pit rond hem heen op gang. Ook bij het volgende nummer ‘Kitty Sucker’ blijft hij staan en eist en krijgt hij nog een grotere pit over de hele zaal, tot achter de PA. En ook bij ‘Devil Inside Me’ staat de frontman gewoon tussen de fans, hij kan ze letterlijk voelen en organiseert ook nog even een sit-down. De onweerstaanbare, catchy mix van punk, hardcore, rock ‘n’ roll, alternatieve rock en elektronische toetsen zweept de massa in de zaal verder op. Tegelijk zien we ook een staaltje van respect en ‘rock and roll equality’, als ‘Wild Flowers’ wordt uitgeroepen tot een safe space voor de damen met een ladies only moshpit, die veeltallig gebruik maken van die gelegenheid. Uiteraard volgen er nog hoogtepunten met onder andere ‘Juggernaut’, ‘Man Of The Hour’ en ‘I Hate You’.

Solstafir - Oranssi Pazuzu - Hamferd

15/11/2024 - Muziekgieterij Maastricht

De ‘Nordic Descent Tour 2024’ is net van start gegaan, met stops in Groningen en Nijmegen vooraleer er op 15 november halt gehouden wordt in de Muziekgieterij. Een dag later komt België aan de beurt, in de Botanique om precies te zijn. Sólstafir bracht immers exact een week geleden zijn nieuwe album ‘Hin Helga Kvöl’ uit en komt dit aan de wereld presenteren. Ze brengen daarvoor Oranssi Pazuzu  en Hamferð mee, waarmee meteen duidelijk is dat de naam van de tour zeer toepasselijk is met een band uit Ijsland, Finland en de Faeroër. Toch was er geen sprake van typische Viking-toestanden, maar kregen we een fijn en gevarieerd muzikaal palet.

HAMFERÐ ,afkomstig uit de Faeroëreilanden, mocht de aftrap geven met een gepaste soundtrack bij deze koele herfstavond. De band bestaat sinds 2008 en vertelt verhalen uit de lokale geschiedenis en folklore en je hoort ook dat de natuur, de zee en de lange, koude winters een grote invloed zijn. De heren blijven ver weg van Viking of pagan metal maar brengen typische doom metal, die vaak heel rustig, melodieus en zelfs kwetsbaar is, maar soms ook stevig richting death metal neigt. Het zestal ziet, er op de bonkige bassist na, erg braaf en clean uit maar dat belet hen niet om indruk te maken aan het begin en einde van hun set. In het midden verslapt onze aandacht wel, dat hebben we wel vaker bij dit genre. Toch nog even in de verf zetten dat Jón Aldará een zeer straffe zanger is die veel emotie weet over te brengen.

Zonder twijfel de meest extreme band in deze line-up is ORANSSI PAZUZU. Deze band uit Finland is muzikaal zeer moeilijk om te omschrijven, het label ‘avant-garde’ is alvast van toepassing. Oranssi Pazuzu werd ons in het verleden al meermaals warm aanbevolen, maar het black metal-element in hun sound hield ons tegen en we besloten dat we dit live eens moesten ondergaan. Intens is het alleszins, we kunnen het alleen omschrijven als de soundtrack bij een koortsige droom waar je badend in het zweet van wakker wordt. Of de soundtrack bij een remake van de film ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ door David Lynch. Het vijftal brengt met drum, bas, gitaren en heel wat synths en elektronica een mix van dark rock, psychedelica, krautrock en black metal die een gevoel van onbehagen, angst en dystopie oproept. En we worden helemaal meegesleept in deze muzikale waanzin, op enkele schelle synth-tonen na. Helaas hebben we het wel moeilijk om de ‘evil’ black metal-zang weg te denken, waardoor wij dit thuis toch niet zullen opleggen. Wie dat geen bezwaar vindt en graag iets hoort dat wringt en schuurt, moet deze band absoluut checken.  

Van SÓLSTAFIR zagen wij in het verleden al optredens die ons kippenvel bezorgden. Soms was het om uiteenlopende redenen ook minder, maar een optreden van de Ijslandse, atmosferische post-metalmeesters blijft altijd de moeite. Ook vandaag was dat het geval, het was een goede show – niet meer, niet minder. De echte ‘magic dust’ bleef wel uit en een speeltijd van 1u45 is toch wat aan de lange kant maar de sound zat goed en de setlist van 11 nummers was mooi uitgebalanceerd. Geen uitgebreide show of projecties, maar gewoon een (h)echte band die live speelt voor dezelfde backdrop, met de gekende western look van de onderkoelde gitarist Pjúddi, de energie, het hoedje en de herkenbare tattoo op de borstkast van bassist Svabbi en de emotionele zang van frontman Addi.

Met de intro op tape en opener ‘78 Days in the Desert‘ alleen is het eerste kwartier al bijna gevuld en met ‘Silfur-Refur’ krijgen we meteen de typische, weids klinkende sound waar Sólstafir voor gekend is, met ook nog een rock ‘n’ roll groove. Het nieuwe album komt natuurlijk aan bod in de vorm van de drie vooruitgeschoven singles: eerst ‘Blakkrakki’, waar de black metal roots en punkinvloeden naar voren komen, ‘Hún andar’ waar we zelfs postpunk en new wave invloeden ontwaren en het titelnummer ‘Hin Helga Kvöl’ waar opnieuw black metal-elementen opsteken en dat aan het einde even klinkt als Slayer! Addi grapt dat ‘ze het fijn vinden om in Nederland te zijn omdat er tenminste iets te zien is want in Ijsland is er alleen maar zwart zand, dus hebben we daar maar een album over geschreven’. Dat was een groot succes en we krijgen daar dan ook het sterke titelnummer ‘Svartir sandar’ en ‘Ljós í stormi’ met ronkende bas uit en even later uiteraard ook nog het bloedmooie, emotionele ‘Fjara’ dat voor de grote doorbraak zorgde. Met het lang uitgesponnen ‘Ritual of Fire’ met een grootse postrock sound en het beklijvende ‘Ótta’ eindigt de reguliere set, waarna de traditionele afsluiter ‘Goddess of the Ages’ als bisnummer wordt gespeeld.

Full photo report here!

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

HOT WATER MUSIC + QUICKSAND + AS FRIENDS RUST

10/11/2024 - TRIX, Antwerpen

Hot Water Music viert dit jaar zijn 30-jarige bestaan! De band uit Florida doet tijdens de feestelijkheden in Europa ook de Trix aan. Met eregasten als As Friends Rust en het legendarische Quicksand mochten we daar uiteraard niet ontbreken. Een zondagavond, net voor een feestdag dankzij Wapenstilstand, met drie bands uit de jaren 90? Dat leverde al snel een uitverkocht concert op en een zaal vol oudere jongeren die voor zo’n sterke line-up nog eens met krakende knieën uit hun zetel gekomen zijn. En alle drie de bands bewezen dat de oude knarren nog lang niet afgedaan hebben, al moeten we toch zeggen dat Quicksand deze avond duidelijk de grootste publiekstrekker was. Tijdens hun set stond letterlijk zowat iedereen in de zaal, terwijl de foyer en toog duidelijk meer volk lokten bij de opener en de eigenlijke headliner.

Door grote verkeersdrukte en vertraging op weg naar Trix, omdat een zekere Regi voor de elfendertigste keer het Sportpaleis uitverkocht, misten we helaas het eerste deel van As Friends Rust. Dat vonden we wel jammer, op basis van wat we wel nog konden meepikken van de melodieuze hardcore band met satirische songtitels en teksten met – uiteraard – een boodschap. De geschiedenis van deze band is een start-stop verhaal met ontelbare personeelswissels maar de laatste jaren lijkt de line-up toch behoorlijk stabiel. We zien absoluut enthousiasme bij het vijftal, al is het niet de allergrootste energiebom op het podium. Maar eigenlijk stoort dat niet, want de kracht van deze heren uit Florida lag altijd bij de sterke, dynamische songs waar het tempo ook af en toe wat minder hoog mag zijn en catchy zang- en gitaarlijnen zich onweerstaanbaar vasthaken. We zijn maar wat blij dat we onze favorieten ‘More Than Music, It’s A Hairstyle’ (what happened to the good old days), ‘Perfect Stranglers’ (I'm sure it's cold inside your room) en uiteraard afsluiter ‘Coffee Black’ nog allemaal konden meepikken.

Het was duidelijk dat een groot deel van de bezoekers vooral voor Quicksand aanwezig was. Dat is niet vreemd, want de legendarische New Yorkse band bracht al in respectievelijk 1993 en 1995 de klassieke albums ‘Slip’ en ‘Manic Compression’ uit op een major label. De grootse verwachtingen konden op commercieel vlak helaas niet waargemaakt worden, wat er voor zorgde dat de band al in de jaren 90 implodeerde. Toch was hun geluid van grote invloed op alles wat na hen kwam. Muzikaal omschrijf je hen best als groovy post-hardcore, maar je kan ook wijzen naar alt-metal en indie rock en bands als Helmet en Fugazi, met vooral uitstekende songs. Sinds de reünie in 2012 gaat het erg goed met de band en ze brachten intussen ook twee nieuwe, gewaardeerde albums uit. Vorig jaar zagen we hen ook al hier in de Trix een fantastische set spelen tijdens Desertfest! Stephen Brodsky (o.a. Cave In) was er deze keer helaas niet bij, de band was zelfs herleid tot een trio waardoor frontman Walter Schreiffels alle gitaren voor zijn rekening moest nemen. Eventuele zorgen daarover werden door de fantastische bassist Sergio Vega (ex-Deftones) echter snel weggewimpeld: de typerende 90’s sound klinkt lekker vol, de songs zijn ijzersterk en de band ronkt en groovet met zichtbaar plezier van begin tot einde! De eerste twee albums komen met 5 en 3 songs ruim aan bod, maar ook het laatste album ‘Distant Populations’ wordt vertegenwoordigd door 4 songs. Absolute uitschieters blijven voor ons ‘Fazer’, ‘Dine Alone’, ‘Thorn In My Side’ en ‘Landmine Spring’.

De heren van Hot Water Music gaan ook na 30 jaar bestaan (met weliswaar enkele pauzes tussendoor) nog stevig door in plaats van te rentenieren zoals zovele oudjes in hun thuisstaat Florida. Eerder dit jaar bracht het viertal nog een nieuw album uit en op deze tour met hun generatiegenoten kunnen ze natuurlijk niet achterblijven. Muzikaal vonden wij de omschrijving ‘punk rock’ altijd net iets te nauw om hun sound te omschrijven, je kan evenzeer melodieuze post-hardcore en indie rock erbij betrekken. En door de heerlijke rasperige, schurende stem van Chuck Ragan zweeft ook de invloed van folk, singer-songwriter en alt-country altijd rond. De band staat met veel goesting te spelen en plukt voor deze jubileumtour uit vele van hun albums. Onder andere doorbraakalbums ‘Caution’ (van opener ‘Remedy’ tot afsluiter ‘Trusty Chords’) en ‘No Division’ (o.a. ‘Free Radio Gainesville’) komen met elk 3 nummers aan bod, maar dat geldt ook voor het meest recente ‘Vows’. Hot Water Music zet een sterk concert neer, waarbij de enige kritiek is dat de show eerder aan de korte kant leek.

Full photo report here! 

Rev: Joris Smeets

Pics: Koen Polfliet

American rock uit Las Vegas: Palaye Royale

 Support: I See Stars - hot milk

Poppodium 013 Tilburg - 07/11/2024

Full photo report here!

Pics: Eline Dresselaerts

03/11/2024 - Trix Antwerpen

Chelsea Wolfe

Support: Mary Jane Dunphe - CHVE

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

Full Photo Report here!

Halloween en Allerheiligen mochten dan wel net voorbij zijn, Chelsea Wolfe zorgde ervoor dat de duisternis en desolate schoonheid nog even langer in ons land bleven hangen. Amper iets meer dan vier maanden geleden, net voor de zomer, stond deze unieke artieste al voor een volgelopen AB Box. Toch was de Trix mooi gevuld op deze ijskoude en mistige avond, waarbij er gelukkig toch nog wat bewegings- en ademruimte was in de zaal. We zagen zelfs een bekend gezicht in de vorm van zangeres Milena Eva van GGGOLDDD, de Nederlandse band die muzikaal ook verwantschap met de headliner vanavond vertoont. De support artists konden ons - en bij uitbreiding de meeste andere aanwezigen - deze avond helaas minder boeien maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door Chelsea Wolfe zelve die ons weer veelvuldig kippenveld bezorgde!

CHVE is misschien niet bij iedereen bekend, maar als we erbij vertellen dat het hier gaat over het solowerk van Colin H. van Eeckhout dan gaat er waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. Wie echter iets in de lijn van het magistrale Amenra of bij uitbreiding het collectief Church of Ra verwacht, is er aan voor de moeite. Colin zit alleen op een stoel op het podium, met donkere kleding en een muts op, het lijkt wel alsof hij zichzelf zo onzichtbaar mogelijk wil maken. Zijn muziek leunt op de enerzijds dreunende maar anderzijds meditatieve klanken van de draailier, zijn inleving in de zang en het gevoel van een duistere zielenreis, een intense ervaring, een meeslepend ritueel. De muziek is repetitief, met af en toe hardere en scherpere klanken. Alleen…de setting leent er zich niet toe om ten volle te genieten van deze muziek en meegenomen te worden in het spirituele, muzikale gebeuren. We ervaren dit graag nog eens in een intiemere setting.

Van Mary Jane Dunphe hadden we nog nooit gehoord voor vandaag, maar online vonden we omschrijvingen als ‘ice cool goth electro’ en ‘synth art-pop’ en op de website van Trix lazen we ‘een veelzijdige artiest die zich bezighoudt met poëzie, songwriting, zang, performance en video-art’. Dat prikkelde de nieuwsgierigheid wel, maar de realiteit viel jammer genoeg tegen. We maakten nog niet vaak mee dat we een artiest als ‘experimenteel maar tegelijk cliché’ moesten omschrijven maar dat was hier wel ons gevoel. Het is jammer dat de muziek allemaal op tape staat (een artieste als Karon Park speelt bijvoorbeeld haar muziek wel live) maar Mary Jane is vooral een danseres die haar emoties uit via extravagante bewegingen en danspassen. Daarbij moesten we al eens aan Christine and the Queens denken. Een grootse zangeres is ze helemaal niet, haar emotionele vocalen klinken huilerig, schreeuwerig en af en toe op het randje van vals en doen ons sowieso afhaken. Ook al horen we hier en daar we coole (break) beats en ijle synths, als geheel ontbreekt er teveel om te blijven boeien.

Gelukkig was er nog de ‘Queen of Doom Folk’, al is die term iets te eng en zeker sinds haar meest recente album. Sinds 2010 oogst Chelsea Wolfe terecht lof met een eigen muzikaal palet dat bestaat uit elementen van folk, goth, singer-songwriter, doom, elektronica, metal, blues, new wave, post-punk en ambient, waarbij sommige van haar albums harder leunen op een specifieke muzikale stijl. Referenties kan je vinden bij uiteenlopende artiesten als Nick Cave, Jarboe, Nine Inch Nails, Emma Ruth Rundle, Townes Van Zandt, PJ Harvey, Depeche Mode en Julie Christmas. Met haar etherische stem, beklijvende songs en donkere sfeer zorgt ze voor een sfeer die soms verstikkend intens en soms bloedmooi is. Begin dit jaar bracht Chelsea Wolfe het fantastische ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ uit, sowieso een van de beste albums van 2024, waarmee ze trip-hop in de stijl van Tricky, Archive en vooral Portishead toevoegt aan haar sonische universum. Het is dan ook de logica zelve dat vanavond de nadruk op dat nieuwe album lag, waarbij elk van de 10 nummers gespeeld werd.

Pianoklanken klinken als intro en de 3 muzikanten komen stilaan op: Ben Chisholm op synths, piano en (bas)gitaar, Bryan Tulao op gitaar en Jess Gowrie op drums en elektronica. Noise gaat over in een zware trip hop beat en dan komt Chelsea Wolfe op in een prachtig zwart kleed. Het blijft het hele concert voornamelijk lekker donker, met schaarse projecties en belichting die er wel fantastisch uitziet. Opener ‘Whispers in the Echo Chamber’, ook de eerste track op het nieuwe album, zorgt meteen voor kippenvel en dat mindert zeker niet met de gitaaruitbarsting aan het einde. ‘Everything Turns Blue’ is trage, slepende trip-hop met betoverende, hoge zang. Het drijft op een coole beat die gestaag voortgaat in een dreigend tempo en helemaal openbarst. Helemaal anders is dat bij ‘House of Self-Undoing’ met een snelle, gejaagde drumbeat en lage gitaarlijn, waarbij Chelsea over het podium beweegt met bezwerende gebaren en ons helemaal in haar greep houdt met haar kenmerkende, beklijvende zang. Het eerste boeketje uit het nieuwe album wordt afgesloten met het mid-tempo ‘Tunnel Light’ met zware, vervormde trip-hop beats en ijle zang waar de geest van Portishead in rond waart. Het stukje ‘Zombie’ van Cranberries dat er prachtig in verwerkt wordt, is de kers op de taart.

Chelsea hangt zelf de gitaar om te duiken in een aantal oudere nummers, te beginnen met ‘16 Psyche’. Alle haren op onze armen en rug staan weer omhoog bij het meeslepende ‘After the Fall’. Die knetterende beats, de typische zang, die gitaareruptie! Het ideale moment voor een eerste interactie met het publiek, waarbij de zangeres iedereen bedankt om hier te zijn en zegt dat het altijd voelde alsof ons land een van de eerste was dat haar hartelijk omarmd heeft. Een mooi intro voor het het bloedmooie en beklijvende ‘The Culling’!  Ook de dark folk van het akoestische ‘The Mother Road’, dat langzaam opbouwt, maakt indruk, net als ‘Flatlands’ dat die lijn doortrekt. In ‘Feral Love’ horen we onheilspellende noise, vette beats en knersende blieps waarbij de zangeres met haar handen bezwerend in de lucht hogere, duistere machten lijkt aan te roepen!  

Dan is het tijd voor de zes resterende nummers van het nieuwe album, waarbij de dissonante blieps en beats in ‘Eyes Like Nightshade’ zelfs neigen naar breakcore en pakweg Aphex Twin. ‘Place In The Sun’ kruipt vanaf het etherische begin met zang en piano helemaal onder ons vel. Ook het trage, gestage ritme van ‘Dusk’ en de ‘ooh ooh’ zanglijntjes die terugkomen in de synthlijnen maken weer indruk, zeker bij de stevige uitbarsting. Met het zachte, betoverende ‘The Liminal’ op akoestische gitaar krijgt Chelsea Wolfe de hele zaal nog een laatste keer stil waarna ook een extra luid applaus volgt. Als bisnummer kan het donkere maar geweldige ‘Carrion Flowers’ met die smerige beats niet ontbreken, om met een luide knal een uitroepteken te plaatsen achter een weeral fantastisch concert. Long live the Queen!
 

STAKE

1/11/2024 – LandMarck - Kortrijk

Support: Maria Iskariot / The Guru Guru

Full photo report here!

Pics : Steven T'joen