The Dark Crystal: Age of Resistance (4/5)

“No spoilers! Alsook een abstinentie van vunzige zever. Geen vulgariteit in deze nerd-review!”

The Dark Chrystal, Age Of Resistance is de Netflix prequel-serie van het originele meesterwerk van Jim Henson (bekend van ‘The Muppets’) en Frank Oz uit 1982. Voor wie de originele film niet kent, even het verhaal in een notendop. Het verhaal speelt zich af in de wereld van Thra. In deze fictieve wereld bestaat een magisch kristal die al het levende met elkaar verbindt. Maar wanneer het kristal door de Urskeks gemanipuleerd en beschadigd wordt, verandert de kristal in een duistere kristal. De Urskeks splitsen zich hierdoor op in de vredige Mystics en de kwaadwillige Skeksis, die de wereld verzuren en al het leven eruit te zuigen om zo onsterfelijk te worden. Volgens de legende zijn de laatste overlevende Gelflingen de enige hoop om het kristal te herstellen en zo de eeuwige duisternis te laten uitblijven. Het goed versus kwaad-verhaal heeft overeenkomsten met andere klassiekers als ‘Dr Jekyll and Mr. Hyde’ en ‘In De Ban Van De Ring’.

De film werd volledig gemaakt met poppen en in een origineel en eigen jasje gegoten. Tot de dag van vandaag kan je spreken van een visueel meesterwerk met een nostalgische look, die nog even relevant en mooi oogt als de originele Star Wars-trilogie. De fictieve wereld (gecreëerd door illustrator Brian Froud) is gewoonweg adembenemend.

Ik zat dus met een dubbel gevoel wanneer ik te horen kreeg dat Netflix een prequel-serie zou maken. Al mijn angsten bleken echter ongegrond te zijn. Netflix heeft Brian Froud er terug bijgehaald om de wereld van het kristal verder te creëren en de hele productie werd ook onder supervisie van Hensons dochter gemaakt. Er werd ook opnieuw gebruik gemaakt van poppen die meesterlijk bestuurd zijn. Dit alles hebben ze vloeiend gecombineerd met subtiele CGI; een perfecte balans die nauwelijks te merken is. Dit geeft je het gevoel naar een verfijndere versie van de oude film te kijken. Alle puzzelstukken zijn aanwezig en de theorie vertaalt vlekkeloos naar de praktijk. Ook het verhaal is terug fenomenaal. Een goed uitgewerkte verkenning van alle gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de originele film, zorgen voor een verdieping van deze al rijkelijk gecreëerde wereld, die zoveel mensen waarderen en liefhebben. Hierdoor is deze 10 afleveringen tellende serie zowel visueel als inhoudelijk een meesterwerk dat je perfect naast het originele kan leggen.

‘The Dark Crystal, Age Of Resistance’ is een must-watch voor alle fantasy-geeks. Het is ook één van de weinige series waarbij ik totaal geen angsten heb voor het al of niet falen van een tweede seizoen, dat gelukkig al in de maak is. En voor degene die de originele film nog niet hebben gezien: geen nood! Hij staat ook op Netflix!

This is The Odd Man saying: Soms helpt Netflix mij eraan te herinneren waarom ik nog steeds een abonnement heb.

Once Upon a Time in Hollywood

“Spoilers horen enkel thuis op sportwagens en verlaagde Opel Corsa’s. Niet in deze review” #spoilerfree

Een keuze maken tussen The Lion King, of eender welke andere brol die ze momenteel in de cinema’s draaien, en de nieuwste Quentin Tarantino, is als kiezen tussen een gefrituurde drol en een latje slow-cooked barbecue ribs. Easy peasy dus. De negende Tarantino-prent, ‘Once Upon A Time In Hollywood’, vertelt het verhaal van de fictieve western-acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt), die proberen relevant te blijven in het evoluerende Hollywood. Daartussen speelt ook een historietje die een alternatieve kijk geeft op de ‘Manson Family’ en hun boosaardig moordplannetjes en passeren verschillende vertolkingen van gevierde acteurs de revue (het wordt hilarisch duidelijk wat Tarantino’s mening is over Bruce Lee bijvoorbeeld).

De film op zich is zeker niet het beste werk van de meesterlijke geest van Tarantino, maar ik heb me toch wel verdomd goed geamuseerd. De film is vooral op dialoog gebaseerd en geeft je een chill en mellow, layed-back kijkgevoel à la ‘The Big Lebowski’. Deze film zal volgens mij in de komende jaren ook tot deze klasse verheven worden en een goeie cult-following genereren.

Na zo’n 2 uur en 25 minuten gezapige cinegrafie volgt in de laatste 20 minuten van de film een krankzinnig apotheose, de kers op de holy-f*cking-bonkers-taart. De hersenkronkels van een geesteszieke zijn er niks tegen. De laatste scenes zijn met zoveel hilarisch bullshit gevuld, dat zelfs een toilet in een Mexicaans restaurant onder de indruk is. En als je denkt dat er een grens bereikt is, gaat Tarantino daar nog eens lekker over. De mensen die het al gezien hebben, hebben slechts twee woorden nodig: ‘BBQ’ en ‘zwembad’.

Los van het geniale schrijf- en regisseerwerk moet ik veel lof en fan-jizz gooien naar de acteurs. De acteerprestaties zetten deze film nog rechter dan opa’s ‘kelderslekske’ na een blister blauwe wonderpilletjes. Een script en een regisseur mogen nog zo goed zijn als de belofte van een misdienaartje, maar maak deze film met tweederangsacteurs en het resultaat zou nog niet half zo goed zijn.

Kortom, mijn avondje cinema was worth every penny. De volle Kinepolis-zaal die 30 euro per koppel armer is, zal mijn mening zeker delen en het zich geen seconde beklaagd hebben bij het verlaten van de zaal.

The Odd Man out

Bird Box - 2.5/5:

Spoiler free.

Je moet de laatste tijd onder een figuurlijke steen der onwetendheid hebben geleefd als je de nieuwste Netflix-sensatie ‘Bird Box’ nog niet kent. De PR op de sociale media werd door onze strot geramd op dezelfde wijze als de artisanale boer zijn foie gras produceert. Maar voor degene die toch nog niet op de hoogte zijn: Bird Box is de verfilming van een post-apocalyptisch boek uit 2014 geschreven door Josh Malerman. Het mensdom komt in dit fictieve verhaaltje, net als in de film ‘The Happening’ uit 2008, ten einde doordat mensen collectief zelfmoord plegen. In tegenstelling tot mister M Night Shayamalan koos Susanne Bier, die Bird Box regisseerde, echter voor een minder (accidentele) komische aanpak.

In het verhaal moet Malorie, vertolkt door Sandra Bullock (gekend van films over snelheid en zwaartekracht) samen met twee kinderen genaamd ‘jongen’ en ‘meisje’ geblinddoekt een rivier afvaren om een veilige plek te bereiken, waar zich ook andere overlevers bevinden. Ondertussen wordt er geregeld naar het verleden geswitcht (naar toen alles naar de suïcidale kloten begon te gaan). Wat deze film vooral onderscheidt van zijn overige broertjes en zusjes in het genre is de manier hoe er met het verhaal wordt omgegaan. Er wordt vooral gefocust op Malorie en haar relatie met de kinderen en andere overlevenden. Er wordt geen queeste gevoerd naar het waarom van het hele gebeuren.  Je krijgt wel een beeld van een wereld met zijn wetten en regels, maar we krijgen niet meer informatie dan dat wij zelf zouden vinden moesten we ons in dezelfde situatie bevinden. Uiteindelijk ontstaan er na deze twee uur Netflix ervaring meer vragen dan na de collectieve ‘Lost’ serie, zoveel jaar geleden. Waar dit uiteindelijk Lost de das om deed, is dit één van de sterkste punten van de film. Jammergenoeg stopt al het interessante en lovende daar. Bird Box is zeker en vast een “OK” film om je een avond mee te amuseren, maar dit ding werd nog meer overhyped dan de ‘Nicer Dicer’ van Tommy Teleshopping. Wat dit alles nog erger maakt is al die idioten die geblinddoekt de straat op gaan om dit ook maar eens te proberen. Het doet me denken aan de net zo overhypete Pokémon GO-fase waarbij zo veel mensen elkaar als domme koeien in de kudde hersenloos volgen. Ik denk toch dat Charles Darwin de bal heeft mis geslagen met zijn ‘natuurlijke selectie’. Maar terug naar de essentie!

Bird Box is, zoals ik al zei, een leuke film met enkele verassende en vernieuwende elementen, maar toch enkele gemiste kansen. Na een tweede maal kijken naar dit ge-Netflix kwamen enkele mindere zaken naar boven borrelen. De compositie van het beeldmateriaal voelde niet zo vloeiend aan als bij meer ervaren regisseurs (vergelijk het eens met ‘The End Of The F*cking World’, een geniale mini-serie die Netflix ook al aan ons presenteerde) en het einde voelde wat utopisch en goedkoop aan. Bird Box is zeker een aanrader om te kijken, maar laat u niet vangen aan de overenthousiaste en geblinddoekte Facebook-idioten die deze film teveel lof geven en uw verwachtingen de hoogte in drijven. Volgens mij is het hierdoor dat deze film op deze nare positie blijft steken. Zoveel lof zorgt ervoor dat mensen één of andere ‘Fargo’ verwachten. Nicht gut é.

The Odd Man

Bohemian Rhapsody (3/5)

Generatie nu, meet Queen, Queen meet generatie nu. Now boost the record sales!

Een film over de meest legendarische rocksymfonie aller tijden, die ook de band die dit meesterwerk uit zijn poepenolleke heeft geperst de status van LEGENDS heeft bezorgd. (Ik heb het over Queen, moest je dat om de één of andere ongegronde reden niet door hebben). Wie, net zoals ik, niet genoeg kan krijgen van deze 5:55 minuten durende genialiteit, moet maar eens naar het minder vulgaire neefje van ‘Youporn’ surfen en deze titel ingeven. Je krijgt een hele resem filmpjes van beschonken mensen die het nummer van A tot Z uit volle borst en met een afgrijselijke toonvastheid meezingen, eventueel vanop de achterbank van een politiewagen (mijn vrouw doet dat trouwens ook, maar dan nuchter en niet van haar vrijheid beroofd). Ook de Muppets hebben een hilarische parodie gemaakt die je zo doet bulderlachen dat je je broekje zal vol schijten. Daarbovenop hebben ook bands als Greenday en Weezer het “monkey see monkey do”-principe toegepast en op die manier nummers geschreven die deze formule weerspiegelen. En we hebben het hier nog maar over één nummer uit het erg indrukwekkende repertoire van Queen. Voeg daar nog eens de flamboyante frontman Freddy Mercury aan toe en ‘El Hollywood-io’ heeft alle elementen voor een ‘gebaseerd-op-waargebeurde-feiten’ blockbuster die onze vette konten naar de bioscoop lokt tijdens de kouder wordende wintermaanden! $ Ka-ching $

De film, die soms neigt naar een rockumentary, werd geschreven door Anthony Mccarten en Peter Morgen en geregisseerd door Bryan Singer (bekend ‘The Usual Suspects’ en enkele X-men films) en vertelt het verhaal van (hoe kan je het raden) Queen.

De film legt vooral de focus op Freddy Mercury (du-uh), gespeeld door Rami Malek. Een rol die hij, mede dankzij de pruik en kunstgebit verkregen via de lokale carnavalwinkel, formidabel vertolkt. Ook veel lof voor Gwilym Lee, die de rol van Brian May op zich neemt. De gelijkenis is bijzonder treffend. De mannen die Dolly het schaap hebben gekloond kunnen er zelfs nog iets van leren! Ik vermoed dat Brians vrouw van haar bioscoopzetel zal glijden (if you know what I mean ;) ) bij het zicht van haar man in zijn gloriejaren. Ow, en Mike Myers himself heeft ook een rol in de film. Yeah, I know?!

De film neemt je mee vanaf het ontstaan van Queen, wanneer Freddy een plaatsje verovert als leadzanger van de band Smile, nadat hun zanger het was afgebold (Ha, loser!). Er wordt verder opgebouwd langsheen talloze hits, maar ook de vele struggles, naar één van hun meest legendarische optredens: Grensrock! Of was het nu Live-Aid? Nu, sowieso een optreden met veel volk dus. Dit alles overgoten met een dramasausje en soms wat besprenkeld met “grote mensen humor”. Leuk!

En voor ik het vergeet: poesjes, veel poesjes. Geen vuile gedachten krijgen! We weten allemaal wat de geaardheid van meneer Mercury was, dus is het maar al te duidelijk dat ik het over katjes heb. Die gast was dol op zijn kleine haarballen, die dan ook geregeld spinnend het scherm inpalmen. Zij dragen ook bij aan de ontelbare hoeveelheid snorren die de film telt, de ene al afgrijselijker dan de andere. Wat een vreselijke tijd voor mannen-baard mode was me dat, gelukkig hebben we in anno 2018 het hele snorgedoe kunnen herleiden tot één maand per jaar (november voor de onwetenden onder ons).

De film is leuk en ontspannend om naar te kijken, maar mist de nodige diepgang om het tot een klassieker te schoppen. De vele concert-reenactments staan goed uitgediepte personages en verhaallijnen in de weg. Soms voelde het alsof er te vluchtig en te voorzichtig doorheen alle turbulentie in het leven van Freddy Mercury werd gevlogen. Hierdoor kan ik de film slechts een 3/5 geven. Toch is het zeker de moeite waard om uw zeer verdiende centjes aan dat ferm overpriced zetelke en bijhorend pakje zoete popcorn en aangelengde Cola te spenderen “to escape from reality”. Ook even vermelden dat de soundtrack fenomenaal was en verrassend herkenbaar! Zeker eens beluisteren!

The Odd Man  

22 July

‘Dit moet je gezien hebben’

De ex journalist Paul Greengrass (Bloody Sunday, United 93, …) slaagt er met glans in om de gruwelijke gebeurtenissen van 22 juli 2011 in beeld te brengen. Hij brengt ons een chronologisch beeld van wat de dodelijkste aanslag moet worden in Noorwegen sedert de tweede Wereldoorlog. De extreem rechtse Anders Breivik zaait dood en terreur met 77 doden en meer dan 200 gewonden als gevolg.

De film is gebaseerd op het boek “One of us” van Asne Seierstad die de verhalen van enkele Noren behandelt die zeer dicht stonden bij de aanslagen van 22 Juli 2011, waaronder ook Viljar Hanssen die werd neergeschoten door Anders Breivik op het eiland Utoya.

22 July registreert perfect de angst, de woede en drama die gepaard gaan met de aanslagen. Eerst de bomaanslag op het ministerie, dan de aanval op het eiland Utoya met aansluitend de rechtszaak tegen Anders Breivik. De cast bestaat volledig uit Noorse acteurs en actrices. Ook de werking van het Noorse rechtssysteem wordt mooi in beeld gebracht. De geslepenheid en zieke geest van Breivik is angstaanjagend en wordt perfect vertolkt door Anders Danielsen Lie. Een van de slachtoffers Viljar Hanssen, gespeeld door Jonas Strand Gravli, toont de lange en vermoeiende weg die hij bewandelt om zijn leven terug op de rails te krijgen.

Een aangrijpend drama die door merg en been gaat. Woede, angst en drama, maar ook hoop en gezond verstand worden op een hoogstaand niveau getoond.
De film kan sedert deze maand worden bekeken op Netflix.

‘A MUST SEE’
 

Review door Vandamme Wouter
Score: 5/5
 

War For The Planet Of The Apes (4/5)

Broodje aap deluxe

Een bende losgeslagen paardrijdende/schietende superintelligente apen die het voortbestaan van de mensheid bedreigen, lijkt op het eerste zicht moeilijk au sérieux te nemen. Maar met twee oerdegelijke prenten, Rise Of The Planet Of The Apes (2011) en Dawn Of The Planet Of The Apes (2014), die eraan vooraf gingen slaagt regisseur Matt Reeves in zijn opzet om hier een ingenieuze blockbuster te fabriceren. Dit vooral met dank aan het CGI-team die de machtige opperaap Caesar (Andy Serkis) met oog voor detail tot leven bracht.

Tussen het einde van de vorige film en het begin van War For The Planet Of The Apes zit twee jaar. In die periode worden Caesar en zijn groep opgejaagd door een troep soldaten onder leiding van The Colonel (Woody Harrelson). Dit genadeloos heerschap verschanst zich met zijn tot de tanden gewapend gezelschap achter een muur. Autoritair en niets ontziend regeert The Colonel over een wreed werkkamp waar apen in erbarmelijke toestanden gevangen zitten en met de zweep onder de knoet worden gehouden. Dwangarbeid en totale ontbering zijn hun deel. Bad Ape (Steve Zahn), een zonderlinge figuur, die Caesar en zijn gevolg tegen het lijf lopen zorgt voor een komische noot tijdens deze spannende kaskraker. Na een strak verhaal krijg je op het einde nog een aap-otheose met een verplicht rondje ontploffingen, rondsuizende kogels en sneeuwlawines.

Door de overload aan overdreven actiescènes te beperken en de aanwezigheid van doordringende dialogen kan War For The Planet Of The Apes zich moeiteloos afscheiden van zijn apocalyptische genregenoten. We zaten twee uur uiterst vermaakt in onze cinemastoel gedrukt zonder zuchtend het uur te checken. Dit broodje aap deluxe smaakt naar meer.

(BG)

13 Reasons Why (5/5)

Dertien redenen om naar de nieuwe Netflix-sensatie 13 Reasons Why te kijken:

1. 13 Reasons Why overstijgt met gemak de spanningsbogen van zijn genregenoten Pretty Little Liars en Gossip Girl. De vrouw des huizes zal dit beamen.

2. De acteerprestaties van de hoofdrollen (Dylan Minnette, Katherine Langford, Christian Navarro…) zijn zonder overdrijven van buiten categorie. Laat die Emmy-nominaties maar komen!

3. Op de soundtrack staan pareltjes van Joy Division, The Kills, Lord Huron, Chromatics en The Cure.

4. Het camerawerk zorgt voor wondermooie overgang tussen de vele flashbacks en het heden.

5. Alle bijrollen (tot de kleinste toe) zijn perfect gecast en komen zeer geloofwaardig over.

6. Dylan Minnette (Clay) speelde als kind mee in de serieklassiekers Prison Break en Lost.

7. Katherine Langford (Hannah) zou wel eens dé ontdekking van 2017 kunnen zijn.

8. Er is geen enkele aflevering die minder of overbodig is.

9. Er is zelfs een personage die in een rode glimmende mustang rondrijdt.

10. Deze serie toont perfect wat de ergste gevolgen van cyberpesten en pesten in het algemeen kunnen zijn.

11. 13 Reasons Why toont dat besparen op leerlingenbegeleiding in middelbare scholen geen goed idee is.

12. Deze serie kan met de juiste inkadering als zelfmoordpreventie gebruikt worden.

13. 13 Reasons Why is over de hele lijn een topserie die je bingewatchgewijs aan het kleine scherm gekluisterd houdt.

(BG)

Bleed For This (3,5/5)

‘What doesn’t kill you…’

Boksers, de gladiatoren van deze tijd, spreken bij velen nog steeds tot de verbeelding. Het aantal films met de gebalde sport centraal zijn niet meer op tien vuisten te tellen. Het genre ontgoochelt vrijwel nooit omdat er steevast vertrokken wordt vanuit een soort standaard-suspense die altijd aanwezig is op het bevende canvas. Ook Bleed For This, dat het verhaal vertelt van bokskampioen Vinny ‘The Pazmanian Devil’ Pazienza, is een from hero to zero and back-story die je gewoon gezien moet hebben.

Vinny, gespeeld door Miles Teller (Whiplash, War Dogs…), is een succesvol bokser die tegen eind de jaren tachtig wereldtitels van verscheidene gewichtsklassen op zijn naam wist te schrijven. Wanneer hij op een dag meegaat op een autoritje met een vriend slaat het noodlot toe. De zware klap van de botsing met een tegenligger heeft ernstige gevolgen voor Vinny. Hij breekt zijn nek en de dokters vertellen hem dat hij door deze gecompliceerde blessure nooit meer mag boksen. Met een operatie worden zijn nekwervels terug vastgezet en om alles goed te laten genezen moet Vinny enkele maanden een soort korset dragen dat met bouten bevestigd is aan zijn schedel. De situatie waarin hij van anderen afhankelijk is, gaat hem niet goed af. The Pazmanian Devil slaat alle raad van de dokters in de wind en wil toch terug boksen. Zijn coach Kevin Rooney, met verve gespeeld door Aaron Eckhart, die Vinny eerst gek verklaart helpt hem bij de trainingen in de kelder van zijn ouderlijke huis. Met een ‘gezonde’ portie doorzettingsvermogen en wat Rocky II-allures komt Vinny onder het motto: ‘what doesn’t kill you…’ na een lange revalidatie terug. Maar wil er nu nog iemand hem bekampen…

Waargebeurde boksverhalen behoren in 90% van de gevallen tot de spannendste thrillers en ook bij Bleed For This word je door de plotwendingen, in en buiten de ring, enkele keren volledig tegen het canvas gekwakt.

(BG)

T2: Trainspotting (4,5/5)

Toerist in eigen jeugd

Toen bekend raakte dat Danny Boyle een vervolg zou maken op zijn cultclassic Trainspotting (1996) waren de meningen erg verdeeld nog voor het eerste shot werd ingeblikt. De ene spraken van cinemablasfemie, de anderen (waaronder wij) waren hoopvol dat deze sequel allesbehalve platgetreden paden zou bewandelen. De originele cast werd vlotjes overtuigd om terug mee te werken en T2 was een feit. Irvine Welsh’ strak geschreven vervolg (Porno, 2002) op zijn gelijknamige debuutroman werd gebruikt als geestverruimende inspiratiebron om Renton (Ewan McGregor), Sick Boy (Jonny Lee Miller), Begbie (Robert Carlyle) en Spud (Ewen Bremner) na twintig lange jaren als vanouds te laten knallen op het witte doek.

Bij vele kaskrakers met een twee op het einde van de titel wordt er krampachtig gezocht om de magie van zijn voorganger terug tot leven te wekken. Dat de desbetreffende filmmakers op de zoektocht naar het nodige sentiment zich kort door de bocht vastrijden in drijfzand genaamd nostalgie, zorgt er voor dat vervolgen fabriceren een gevaarlijke bedoening is. Dit risico is hier door toedoen van o.a. Boyle (The Beach, Slumdog Millionaire, 127 Hours…), die na vijfentwintig jaar niet aan zijn proefstuk toe is, en het vlotte verhaal (Welsh) bij T2 gelukkig niet het geval. Ook al verwijt Sick Boy Renton dat hij ‘een toerist in eigen jeugd is’, we krijgen hier allesbehalve een ontroerende trip down memory lane voorgeschoteld. De machtige mono- en dialogen gedrenkt in het scherpe Schotse accent komen binnen als politiek correcte statements waar ieder zelfrespecterend staatsman van eender welk allooi iets kan van leren.

Na twee decennia duikt Renton terug op in Edinburgh, nadat hij op het einde van de eerste film met 16.000 pond met de noorderzon verdwenen was. Hij zoekt zijn maatje Spud op die nog steeds niet van het bruine spul afgeraakt is en na een boel problemen zich van het leven probeert te beroven. Ook Sick Boy, die nu een café van zijn tante runt en in bijberoep met zijn vriendin Veronika perverten afperst, krijgt een bezoekje. Renton wordt door Sick Boy eerst getrakteerd op enkele rake klappen om uiteindelijk terug in elkaars armen te vallen en snode plannen te smeden. En Begbie kan met een list uit de gevangenis ontsnappen en terug zijn duivels ontbinden op iedereen die in zijn buurt komt.

Het verhaal werkt gestaag naar een ontknoping toe zonder veel hallucinerende en shockerende scènes uit Trainspotting te recycleren. T2 komt wel even zelfverzekerd uit de hoek en wordt verweven met enkele knipogen en legendarische shots uit de eerste film. De strak samengestelde soundtrack maakt de boel af met klassiekers (Radio Ga Ga, Dreaming, Relax…), werk van opkomende bands (Young Fathers, Wolf Alice…) en remixen van songs (Lust For Life en Slow Slippy) die het vorige plaatje met filmmuziek deden uitgroeien tot een meesterwerk. De keuze van de nummers was een weloverwogen zaak waar Boyle en co hun tijd voor genomen hebben. De keuze om remixen te maken heeft als boodschap dat de bende makkers niet meer is wat ze ooit geweest is, deze tracks staan voor een onvermijdbare verandering van de realiteit, maar op hetzelfde moment slaan ze een nostalgische brug naar Trainspotting 1.

Choose life en ga gewoon kijken!

(BG)

The Founder (3,5/5)

Smakelijk!

Amerika zonder McDonald’s golden arches is als België zonder graaiende politici, het is ondenkbaar. Hoe de grootste hamburgerketen ingebakken werd in het leven van miljoenen families wereldwijd wordt met veel geduld en een scheut drama uit de doeken gedaan in The Founder. De film van John Lee Hancock (The Blind Side, Saving Mr. Banks…) met Michael Keaton in de hoofdrol toont op een niet te versmaden manier één van de belangrijkste histories uit de economische geschiedenis van de Verenigde Staten.

The Founder is een typische chase your American Dream-prent. Het verhaal van hoe salesman Ray Kroc (Keaton) één restaurantje van de gebroeders McDonald’s razendsnel deed uitgroeien tot een keten van duizenden vestigingen spreekt nog steeds voor velen tot de verbeelding. Dat dit niet van een leien dakje liep, is vanzelfsprekend, met een vlammende verfilming als logisch gevolg. De listige manier waarop Kroc de dollartekens in zijn ogen wist te verzilveren door de oorspronkelijke oprichters Mac en Dick al dan niet om de tuin leiden, is niet meteen om trots op te zijn. Desalniettemin staat Ray in Time 100: The Most Important People of the Century. De gele ‘M’ is in de 20^ste eeuw dan ook even belangrijk geworden als een opzichtig kruis op een kerk of een wapperende stars & stripes op een stadhuis. Ook wij laten onze grommende maag graag af en toe vullen met deze guilty pleasure bij uitstek.

Laat deze snelle hap smaken!

(BG)

Manchester By The Sea (4,5/5)

Zee van melancholische mistroostigheid

Casey Affleck is al langer dan vandaag niet enkel de broer van … maar een gevierd acteur die een keur van puike kaskrakers kan voorleggen. Maar in Manchester By The Sea speelt Affleck misschien wel dé rol van zijn leven. Met een mistroostige tronie, waar die van pakweg Mia Doornaert in vergelijking bij verbleekt, speelt hij de hele cast op een hoopje. Een Golden Globe voor beste acteur en een berg andere awards van aanzienlijk niveau waren meer dan terecht zijn deel. Het kan dus nog spannend worden op de 89^ste Acadamy Award show tussen Gosling (La La Land), Garfield (Hacksaw Ridge) en Affleck. Voor ons part mogen ze alle drie een gouden beeldje bijzetten op de schouw maar dat is nu eenmaal onmogelijk.

Manchester By The Sea vertelt het verhaal van Lee Chandler (Affleck), een klusjesman uit Boston die na het plotse overlijden van zijn broer te horen krijgt dat hij voogd wordt van zijn neef. Lee probeert in de mate van het mogelijke alle regelingen te treffen die moeten gebeuren bij dit soort moeilijke momenten. Maar plotsklaps de voogdij krijgen over een puberende tiener is geen makkie. Tussendoor sijpelen scènes uit Lee’s verleden binnen en wordt duidelijk waarom hij voortdurend een strijd levert met zijn opgepot verdriet en innerlijke onrust. Dat er geen enkele glimlach te zien is op z’n gezicht is uiteindelijk nog het minste en kan perfect gekaderd worden.

Dit oerdegelijk drama doet genregenoten als Broken Circle Breakdown en co in het niets verzinken. Het beklijvend geheel hakt er in en blijft dagenlang nazinderen. Je zet best iets luchtigs klaar om na deze gitzwarte golf van melancholie te bekijken als tegengewicht.

(BG)

La La Land (5/5)

Tralala van onweerstaanbaar niveau

‘City of stars, are you shining just for me?’ Al een week lang kuiert de soundtrack van La La Land – met de glimlach op het gezicht – rond in ons hoofd. Als een enthousiaste citytripper die met de knapzak van de ene bezienswaardigheid naar het andere huppelt. Het genre musical dat in deze topprent een even grote rol speelt als de twee hoofdrolspelers, Ryan Gosling en Emma Stone, is volgens velen oubollig en ontoegankelijk. Het ooit zo populaire filmthema was jarenlang verleden tijd en not done in Hollywood, want er werden simpelweg geen dollars voor neergeteld. Maar La La Land zorgt er op eigen houtje voor dat de musical terug hip en happening is. Met de topregisseur Damien Chazelle (Whiplash, aanrader!) aan het roer en camerashots vol paarse en andere kleurenpracht is dit één van de mooiste filmische kunststukjes van de laatste tien jaar.

Met een degelijk verhaal dat de doorsnee romcom moeiteloos overstijgt kon er een slimme romantische prent gemaakt worden. Maar Chazelle gaat zoals in Whiplash verder, veel verder. Het zijn vooral de acteerprestaties, het zelf zingen/piano spelen, en het sublieme camera-/belichtingswerk dat van La La Land de grootste kanshebber op een karrevracht aan Oscars maakt. Het sprookje van de toevallige ontmoeting tussen pianist Sebastian (Gosling) en actrice Mia (Stone) wordt in afgewogen dosissen rechtstreeks in het bonzende filmhart geïnjecteerd. Het enthousiasme van beider hoofdrollen, alle bijrollen, extra’s, decorstukken… spat vanaf minuut één van het scherm – zie openingsscène: dansen, huppelen, gekscheren en zingen in de file op de ring van LA – en neemt twee uur lang geen seconde af. Het enige moment waar op ons grote voorhoofd een lichte frons verscheen was bij de zwevende dansscène in het planetarium, blijkbaar een knipoog naar de filmklassieker Rebel Without A Cause. Het onverwachte onhollywoodiaanse einde is de glimmende kers op de romige taart.

Ook al is de competitie in heel wat Oscarcategorieën van hoog niveau (zie: Moonlight, Manchester By The Sea, Hacksaw Ridge…), La La Land verdient alle prijzen waarvoor ze genomineerd werden. Zet het remorke maar klaar, hier zullen records van de tabellen geveegd worden.  ‘City of stars, you never shined so brightly!’

(BG)

Nocturnal Animals (4/5)

Film wordt boek wordt film

Na A Single Man (2009) is Tom Ford terug met een tweede film, en wat voor één. In Nocturnal Animals heeft de modeontwerper die bijklust als regisseur een cast bijeen vergaard waar menig collega-filmmaker alleen maar van kan dromen. Jake Gyllenhaal en Amy Adams verzorgen met bakken overtuiging de hoofdrollen en worden daarin bijgestaan door Michael Shannon (Boardwalk Empire) en Aaron Taylor-Johnson die vorige week zijn nominatie voor beste bijrol kon verzilveren met een glimmende Golden Globe.

Kunstenares Susan Morrow (Adams) krijgt het manuscript in haar brievenbus van een thriller, geschreven door haar ex-man (Gyllenhaal). Het verhaal is opgedragen aan haar. Als ze begint te lezen worden we meegesleurd in een beklijvende rollercoaster die vooral gedomineerd wordt door de criminele bende van Ray Marcus (Taylor-Johnson) en de kettingrokende politieagent Bobby Andes (Shannon). Ook het desolate decor van het Texaanse landschap speelt een grote rol in dit cinematografisch pareltje. De zinderende scènes volgen elkaar – zonder zich te vergalopperen – in een berekend tempo op en het opmerkelijke verhaal kan zich maximaal ontplooien door de buitengewone acteerprestaties die wervelend van het scherm spatten.

Nocturnal Animals is not your ordinary Hollywood thriller, maar laat dat nu net de sterkte van dit oerdegelijke drama zijn. Adams, Gyllenhaal en Shannon hebben een klassieker bij op het rijkelijk gevulde palmares en Aaron Taylor-Johnson kan met eenprijzenkast die dit voorjaar goed gevuld zal worden, bouwen aan een mooie carrière.

(BG)

Passengers (4/5)

Futuristische fairytale

We zijn vertrokken! 2017 belooft een hemels filmjaar te worden. Passengers, de eerste loeier waar we reikhalzend naar uitkeken, werd nog net voor de jaarwisseling op ons losgelaten. Deze prent van de Noorse regisseur Morten Tyldum (The Imitation Game) heeft alles in zich om zowel een kaskraker te worden als ook een cultklassieker in het sci-fi-genre. Wij werden bij momenten van onze sokken geblazen door de prachtig in beeld gebrachte scènes – zie gewichtloze zwembadscène – en bleven aan het scherm gekluisterd tot het einde.

Jim Preston (Chris Pratt) wordt door een foutje veel te vroeg – 90 jaar – gewekt op een ruimteschip met 5000 diep slapende passagiers. De Homestead is op weg naar een planeet waar leven mogelijk is. Preston amuseert zich de eerste weken rot met de eindeloze mogelijkheden op het met zotte snufjes uitgeruste starship. Maar de verveling en vooral de eenzaamheid slaan na enige tijd bikkelhard toe. Preston dwaalt triest en doelloos rond tot zijn oog op een beeldschone medepassagier valt. Hij twijfelt om Aurora Lane (Jennifer Lawrence) al dan niet zelf wakker te maken. Is het ethisch verantwoord om zijn solitaire bestaan op het onnoemelijk grote ruimteschip dat hem tot wanhoop drijft op die manier op te lossen? Preston neemt een drastisch besluit…

Vergeet Gravity (2013) en alle nieuwe Star Wars-episodes want Passengers steekt hen met een supersonische snelheid voorbij. Lawrence en Pratt zijn perfect op elkaar ingespeeld en horen momenteel meer dan terecht tot de populairste schare acteurs en actrices van Hollywood. Laat je dus gerust meevoeren in dit fantastisch futuristische fairytale.

(BG)

The OA (4/5)

Er zit meer in een bijna-doodervaring dan je denkt

Na Making A Murderer, Stranger Things, The Get Down, Narcos (S2) en Black Mirror (S3) dachten we dat we het beste van Netflix 2016 gezien hadden. Maar op 16 december zwierde het wereldbefaamde entertainmentbedrijf een zoveelste topreeks op de streamserver. De acht hoofdstukken van The OA (S1) vallen niet onder één genre te categoriseren. Zowel drama, mysterie, sciencefiction en bovennatuurlijke gebeurtenissen passeren in afgewogen dosissen de revue. Bij ons zorgden de eerste vier afleveringen voor een aantal kippenvelmomenten waar een industriële kippenkwekerij van KFC mee kan gevuld worden.

De blinde Prairie Johnson, sterk vertolkt door Brit Marling (die de serie ook grotendeels zelf schreef), werd zeven jaar lang vermist. Nu ze is teruggevonden is niet alles peis en vree. Ze heeft heleboel onverklaarbare littekens op haar rug, wil niet meer bij haar naam genoemd worden en het meest merkwaardige van al; ze kan terug zien. Haar terugkomst beroert danig de gemoederen. De buurt, de FBI, haar pleegouders… zijn allen uitermate nieuwsgierig naar wat er in al die jaren gebeurd is maar Prairie wil niets lossen. Wat ze meegemaakt heeft is enkel voorbestemd voor een select clubje uitverkorenen. Vier uiteenlopende jongeren en één oudere lerares worden lukraak, of zo lijkt het toch, uitgekozen om naar het onvoorstelbare verhaal van Prairie te luisteren. Dit gebeurt iedere nacht in een verlaten huis alwaar ze uitleg geeft waarom ze vanaf nu door het leven gaat als ‘the OA’…

De serie werd overwegend positief ontvangen met hier en daar een punt van kritiek. Volgens ons is het vooral belangrijk als je eraan begint dat je tijd maakt voor dit knettergekke verhaal en je open stelt voor het onmogelijke. Bijna-doodervaringen spreken bij velen al lang tot de verbeelding en in The OA werd er een straffe story rond verzonnen. Eentje die Twin Peaks-gewijs kan uitgroeien tot een cultklassieker. Perfecte tijdinvulling voor tijdens ‘de dagen’.

Opgejaagde drugsbaronnen, vlammen brakende draken en een bende losgeslagen cowboy-robots

De 16 series van ‘16

Door de vele streamingdiensten (Netflix, HBO Go, Amazon, Hulu…) krijgen we de laatste jaren zo’n grote wildgroei aan series dat we door het filmische bos de dikste bomen niet meer zien. We hebben de betrouwbare reeksen met naam die losjes het bestaansrecht van F.C. De Kampioenen tenietdoen. Maar daarnaast zijn er ieder jaar verse veulens die dartel van levensvreugde de neus aan het televisievenster steken. 2016 zag er op het kleine scherm zo uit:

16. 11.22.63. S1 (Hulu)

Een oerdegelijke thriller van grootmeester Stephen King omgezet in een mini-serie met acht haltes met topacteur James Franco in de hoofdrol. Suspense verzekerd!

15. Master Of None S1 (Netflix)

Stand–up comedian Aziz Ansari lacht in zijn eerste zelfgemaakte serie met zijn ouders, zijn afkomst, bejaarden, gênante dates… en doet dit op geheel eigen wijze. Humoristisch vermaak van topniveau.

14. F is For Family S1 (Netflix)

Na The Simpsons, South Park en Family Guy kan ook F is For Family na één seizoen van amper zes episodes met geanimeerd gemak aansluiten in het rijtje der groten. Lachen, gieren en brullen geblazen met de fratsen van Frank Murphy en zijn nageslacht.

13. De 16 (Canvas)

Met het lef van Bevergem en de strakke humor van Callboys was De 16 op de valreep de Vlaamse verrassing van het jaar. Jan Hammenecker speelt als kabinetschef de pannen van de wetstraat.

12. Making A Murderer S1 (Netflix)

‘Free Steven Avery!’ De man werd tot tweemaal toe onterecht veroordeeld en zit op dit moment nog steeds vast. Dit opmerkelijke relaas houdt je van de eerste minuut aan het televisiescherm gekluisterd. Nooit gedacht dat een reality-reeks zo’n indruk kon nalaten.

11. The Get Down S1 (Netflix)

Funky, soulvol en verfrissend! Baz Luhrmann (The Great Gatsby, Australia, Moulin Rouge…) heeft met dit epische sprookje waar de muzieknoten in dikke druppels van spatten de weg naar het kleine scherm gevonden. Get down to see it!

10. Silicon Valley S3 (HBO)

Big Bang Theory met brains. Naast het serieuze seriewerk kan je bij HBO nog steeds terecht voor het betere komische werk. Silicon Valley schuifelt stapvoets naast de sitcoms van buiten categorie.

9. Westworld S1 (HBO)

Een themapark gevuld met robots die angstwekkend echt lijken kan niet anders dan voor problemen zorgen. HBO heeft met deze spannende sci-fi-western zijn langverwachte opvolger voor Game Of Thrones beet.

8. Peaky Blinders S3 (BBC 2)

By the order of the Peaky ‘fokking’ Blinders zijn we verplicht om deze relatief hoog te rangeren. Cillian Murphy en co spelen al drie seizoenen lang een bende losgeslagen gangsters uit Birmingham. Ondersteund door onverwachte plotwendingen en een ongeziene soundtrack (Nick Cave, PJ Harvey, Arctic Monkey en … Radiohead).

7. Game Of Thrones S6 (HBO)

Al vijf jaar lang kijken we reikhalzend uit naar de maand april waarin de eerste aflevering van een GOT-seizoen met de nodige vlammen-brakende draken op ons wordt afgevuurd als een onheilspellende spreuk van een rode priesteres. Onze Valyriaanse staalharde zenuwen staan nu al strak gespannen voor seizoen zeven. Wie hier nog niets van gezien heeft mag er werk van maken.

6. The Bridge S3 (SVT/DR)

De Zweedse/Deense reeks rond politie-inspecteur Saga Norèn houdt ons al drie seizoenen lang, nog veel meer dan alle andere nordic-noir reeksen, in een ijzige greep. Eens je begonnen bent is stoppen echt een brug te ver, moeha.

5. Quarry S1 (Cinemax)

Quarry delft dieper waar de doorsnee serie stopt met graven. Met een beklijvend verhaal, zinderende acteerprestaties en sterke shots wordt de kijker in de filmische watten gelegd.

4. Black Mirror S3 (Channel 4/Netflix)

Met voorsprong de meest eigenzinnige uit de lijst. Iedere aflevering is een afzonderlijk verhaal met andere acteurs en actrices, telkenmale van topniveau. Alles draait telkens rond de keerzijde van een leven met te veel of op hol geslagen technologie. Zeker aan de watchlist toevoegen.

3. Narcos S2 (Netflix)

‘Plata o plomo!?’ In seizoen 2 gaat de jacht op de meest beruchte drugsbaron uit de geschiedenis onvermoeibaar verder. Nog nooit werd Pablo Escobar (Wagner Moura) met zoveel grinta neergezet. De prijs voor machtigste moustache gaat dan ook met voorsprong naar de Braziliaanse klasbak.

2. Stranger Things S1 (Netflix)

The X-Files meets The Goonies meets Stephen King, zo kunnen we de splinternieuwe saga Stranger Things kort samenvatten. Van minuut één worden we meegesleurd in een keurig opgebouwd relaas met een spanningsboog die strakker staat gespannen dan de staaldraad van NV Bekaert.

1. The Night Of S1 (HBO)

The Night Of is volgens Telenet na Game Of Thrones de meest opgevraagde serie van 2016. Een statistiek waarmee je als mini-serie onder knipperende kerstbomen en tussen ritselende nieuwjaarslingers kan uitpakken. Wij lieten ons van minuut één meesleuren in de stroomversnellingen die vakkundig over acht hoofdstukken waren verdeeld. Ééntje om koesterend in te kaderen!

(BG)

Hacksaw Ridge (4/5)

Mad Mel G. schiet met scherp

10 jaar na Apocalypto en een groot vat katers en scheldtirades later is Mad Mel G. back met een vijfde film van eigen makelij. Mr. Gibson, die onlangs de gezegende leeftijd van 60 jaar bereikte, heeft op filmisch vlak het laatste decennium niet veel uitgespookt. Privé daarentegen waren de problemen met vrouwlief,  de roekeloze antisemitische uitspraken en de overdreven voorliefde voor een goed gevuld glas gerstenat niet op tien handen te tellen. Met Hacksaw Ridge is onze patriot niet aan zijn proefstuk toe (zie Braveheart, Passion Of The Christ…) en bewijst hij waarom we hem niet zomaar mogen afschrijven. Deze prent verdient volgens ons op z’n minst een bak premium pils met een rode strik rond.

Hacksaw Ridge vertelt het waargebeurde relaas van Desmond Doss, gespeeld door een Andrew Garfield (The Social Network, The Amazing Spiderman…) in bloedvorm. Het verhaal van de gewetensbezwarende en vrome hospik die in WOII tijdens een gevecht tegen het Japanse leger 75 levens redde en prompt uitgroeide tot een oorlogsheld, werd al in verscheidene boekvormen en documentaires opgevoerd. Het was dus hoog tijd dat er in Hollywood aan kassagerinkel werd gedacht. Als chauvinistische cineast is Mel natuurlijk uit juiste hout gesneden om zijn godsdienstfanatieken waar mogelijk te laten binnensijpelen. Dit opmerkelijke oorlogsepos met een cheesy aanloop wordt vooral in het tweede deel met het nodige vuurwerk naar een hoogte gebracht waarvan we af en toe toch van onze cinemazetel denderen. Met enkele overdonderende shots met scherpe sound incluis slaagt Gibson grotendeels in zijn opzet. Daarnaast werden de bijrollen ingevuld door een keur aan doorwinterde lieden. Vince Vaughn, Sam Worthington en Hugo ‘Elrond’ Weaving als daddy Doss ondersteunden Garfield met hun sterke performances. Enkel de volledig van de pot gerukte harakiri met onthoofding en al erbij en een overbodige scène die even goed kon doorgaan als reclamespot voor Ushuaia-douchegel waren er voor ons iets te veel aan.

En toch zet Hacksaw Ridge zijn combatboot stevig neer naast de grote oorlogsklassiekers. Saving Private Ryan, Platoon. Full Metal Jacket… (noem maar op) hebben er een knaller bij om het in genre-dvd-boxen nog wat knusser te maken. Top-notch work, Mel G.!

(BG)

Supersonic (4/5)

Een wonderwall van razende ruzies, hallucinerende poeders en vooral tijdloze klassiekers

Is het een prelude op dé langverwachte reünie van de 21^ste eeuw? Is het een zoethoudertje voor de fans om die ‘definitely maybe’ nog wat uit te stellen? Of is er van enige hereniging what’s however geen sprake en willen de platenbonzen gewoon nog eens de langs de bulderende Britpop-kassa, die Oasis nog steeds is, passeren?! Wat van Supersonic, genoemd naar hun eerste single, wel met zekerheid gezegd kan worden is dat het een razende rockumentary geworden is, gedrenkt in een oase van ruzies, drugs en tijdloze klassiekers. De gebroeders G. omschrijven de docu zelf als ‘biblical’. Van beide halsstarrige heren, die de problemen graag al scheldend te lijf gingen en dat vrijblijvend nog steeds doen, zijn er op twintig jaar tijd dan ook knoerten van bijbels vol geschreven.

De haat-liefdeverhouding tussen Noel en Liam, die uiteindelijk vooral bleef steken bij het eerste, is er één waarbij zelfs wijlen William Shakespeare van zijn schrijverstablet zou opkijken. Hoe vrolijk Oasis onder hun eerste naam The Rain ook begon, het zootje ongeregeld mondde al snel uit in een tweestrijd tussen een charismatische frontman met een tamboerijn als boksbeugel en een iconische songwriter met een gitaar als schietijzer. Waarna de andere leden, gedegradeerd tot figuranten, beurtelings de rockgroep verlieten.

Kort samengevat krijgen we in Supersonic min of meer een volledig beeld van de onstuitbare opkomst van één van de grootste Britse bands uit de rockgeschiedenis. Daarbij worden de memorabele optredens in de beginjaren en de twee beste albums van de baldadig Britten, Definitely Maybe (1994) en (What’s The Story) Morning Glory (1996), als kapstok gebruikt. Technisch gezien wordt er weinig meegegeven over hoe beide klassiekers tot stand kwamen. Het is vooral een vertelling waarbij Liam en Noel ongeveer evenveel honderdsten van een seconde, hoe kan het ook anders, aan het woord komen om hun ongezouten mening te spuien over de hoogdagen van ‘the great’st foking rockband ever’. Supersonic eindigt waar het begon, met één van Oasis’ hoogtepunten: Knebworth Festival ’96. Alwaar de Gallaghers en co twee concertavonden op rij, goed voor 250.000 tickets, hopeloos uitverkochten.

Als fan van het eerste uur leer je uiteindelijk weinig bij. Maar ook al ben je voor of tegen, de uiterst vermakelijke twee uur rammende rockhistory is gewoonweg verplichte kost voor iedere zelfrespecterende muziekliefhebber. ‘fuck Oasis, right?!’

(BG)

De Premier (3,5/5)

Een ‘bewogen’ dag in de voetsporen van onze eerste minister

De Premier werd net zoals De Loft (2008) en De Zaal Alzheimer (2003), meer dan bij een andere Vlaamse film, met de nodige reclamestunts, Slimste Mens-mopjes, grote toeters en klingelende bellen aangekondigd. Twee weken na de release zat zaal 4 van de bioscoopketen bij uitstek dan ook tot de nok gevuld met jong en oud die vol ongeduld de nieuwe prent van Van Looy wilden bezichtigen. Met goeie en minder lovende kritieken in het achterhoofd probeerden we zo objectief mogelijk mee te leven.

Het plot is tegelijkertijd geniaal als ook zeer ongeloofwaardig. De Premier van België wordt verplicht om bij een meeting de President van Amerika te doden. Iets wat volgens ons in de realiteit in de verste verte mogelijk lijkt. Gelukkig is Van Looy een grootmeester in het geloofwaardig naar voor schuiven van een opeenvolging van ongelofelijke ontwikkelingen. Daarnaast zit de film vol acteurs en actrices van topniveau. Naast een immer machtige Koen De Bouw, de ravissante Charlotte Vandermeersch en een oerdegelijke Dirk Roofthooft speelt vooral Stijn Van Opstal (Met Man en Macht, De Parelvissers…) als vervangend chauffeur/grijnzende slechterik de rol van zijn leven. Een betere schurk hebben we in het Vlaamse televisielandschap sinds Sardonis (Merlina) en Angelo Ledda (Jan Decleir in De Zaak Alzheimer) niet gezien. Naast het vlug bij elkaar geraapte einde is dit een puike onderhoudende thriller die je tot de laatste minuut grondig in zijn greep houdt. We kunnen het nog het best vergelijken met een goed uitgebouwde aflevering van 24 of Prison Break (seizoen 1 dan!).

Voor wie zin heeft in een ontspannende filmavond met een in de hand knijpende vrouw naast zich, moet bij De Premier zijn. En vanaf nu geen flauwe kluchten meer, in die quiz op Vier, over deze voortreffelijke Vlaamse prent, moeha.

(BG)

Westworld S1 (5/5)

Cowboyhoedje af

‘HBO did it again!’. Na The Sopranos, The Wire, Boardwalk Empire en de populairste serie ooit Game Of Thrones is het toonaangevende televisienetwerk terug met een schitterend seriepareltje van formaat. In Westworld draven enkele acteurs en actrices van wereldformaat op. Onder meer Anthony Hopkins, Evan Rachel Wood, Ed Harris, James Marsden, Thandie Newton, Jeffrey Wright en Sidse Babett Knudsen nemen de hoofdrollen en belangrijke bijrollen voor hun rekening. Deze ongeziene sterrencast is niet alles. In Westworld wordt een ijzersterk verhaal naar voor geschoven dat gebaseerd is op een gelijknamige film uit 1973.

Iedereen kan Westworld bezoeken. Het themapark dat opgebouwd is rond de klassieke cowboys en indianen uit de spaghettiwesterns van weleer is door bedenker Dr. Robert Ford (Hopkins) bevolkt door artificiële wezens die waanzinnig echt lijken. De bezoekers krijgen de vrijheid om te gaan en staan in het park waar ze willen. Gaan ze mee in de uitgebouwde verhaallijnen of trekken ze er liever op uit in hun ééntje, in Westworld is de klant koning. Alles loopt op wieltjes tot enkele organismen van de vaste inwoners kleine foutjes vertonen die grote gevolgen kunnen hebben. Daarnaast zijn niet alle gasten die het park betreden even betrouwbaar en heeft ieder een uiteenlopend doel voor ogen van wat hun visite aan het park moet worden. De uiteindelijke vraag is of de makers van Westworld hun eigen creatie in de hand kunnen houden en wat de gevolgen zijn als het misloopt?

Na twee episodes tellen we de dagen af naar een volgend hoofdstuk. Maar om Westworld nu al het nieuwe Game Of Thrones te noemen is het nog iets te vroeg, ook al zijn ze op een drafje heel goed op weg.

(BG)

Seriereview: Quarry (4,5/5)

Schieten met scherp

Het gevoel bij het toevallig ontdekken van een splinternieuwe serie is vergelijkbaar met de opwinding op de vooravond van Sinterklaas. Het is natuurlijk altijd afwachten of het verse feuilleton de hoop op uren kijkplezier kan inlossen. Quarry delft dieper waar de doorsnee serie stopt met graven. Met een beklijvend verhaal, zinderende acteerprestaties en sterke shots wordt de aandacht van de kijker met een krachtige greep vastgehouden.

Cinemax, de Amerikaanse tv-zender die in het verleden al verantwoordelijk was voor o.a. Rectify, Strike Back, The Knick en Banshee, komt nu met een nieuwe kraker van formaat. Quarry vertelt het verhaal van de Vietnam-soldaat Mac Conway die na twee jaar oorlog terug thuis komt. Dat hij in zijn stad Memphis niet hartelijk ontvangen wordt heeft alles te maken met een slachtpartij in Quan Thang waar Mac en zijn vriend Arthur volgens de pers medeverantwoordelijk voor zouden zijn. Mac geraakt heel moeilijk aan werk tot een onguur individu, die zichzelf introduceert als ‘The Broker’, een niet te weigeren voorstel doet. Mac slaat het aanbod in eerste instantie af. Maar wanneer hij hoort dat Arthur de dubieuze job wel heeft aangenomen helpt hij hem om de opdracht tot een goed einde te brengen. Deze beslissing zal zijn leven en dat van zijn vrouw Joni voorgoed veranderen.

De destructieve houding die in de 70s bij veel Vietnamveteranen overheerste wordt op een meeslepende manier in een snijdende sfeer omgezet op het kleine scherm. Bezin eer je begint want eenmaal begonnen is wegkijken niet meer mogelijk.

(BG)

War Dogs (3,5/5)

Joods keppeltje met dollartekens

De weg die Jonah Hill van zijn grote doorbraak Superbad (2007) tot nu op onnavolgbare wijze heeft afgelegd, is op z’n minst bewonderenswaardig. Het enige wat op zijn schouw nog ontbreekt is een Oscar, het hoogste goed voor een acteur van zijn kaliber (en dat mag in zijn geval, gezien zijn BMI, letterlijk genomen worden). In War Dogs kruipt hij samen met Miles Teller (Whiplash, Divergent Trilogy…), the new golden kid on the Hollywoodblock, in de huid van twee jonge Joodse wapenhandelaars. Onder begeleiding van regisseur Todd Phillips (The Hangover I, II en III) wordt een strak drama met een komisch randje afgeleverd.

Efraim Diveroli (Hill) loopt op een begrafenis van een kennis zijn schoolmakker David Packouz (Teller) tegen het lijf. Terwijl Packouz rijkelui van massages voorziet is Diveroli uitgegroeid tot een gewiekste businessman. Hij neemt zijn kameraad op in zijn bloeiend wapenbedrijfje. Met president Bush die oorlog voert in Irak en Afghanistan kunnen er dagelijks tientallen kleine en grotere wapendeals gesloten worden met het Pentagon. Deze aanbestedingen konden tien jaar geleden allemaal via een website van de overheid opgevolgd worden zodat iedereen, ook diegene met minder goeie bedoelingen, zijn kogeltje kon meepikken. Met het nodige lef en een portie geluk kunnen Diveroli en Packouz een monstercontract sluiten met de Amerikaanse defensie om voor 300 miljoen dollar het Afghaanse leger te bewapenen. Maar zoals altijd loopt niet alles van een kogelwerend dakje…

Dat deze prent een licht doorslagje is van genregenoot The Wolf Of Wall Street zou War Dogs oneer aandoen. Het waargebeurde relaas wordt onderhoudend en met enkele interessante weetjes naar voor gebracht. Wij voorspellen geen box office records die aan flarden geschoten zullen worden. Maar wel een film die zal meedoen voor een gegeerd stekje in de subtop van de eindejaarslijstjes.

(BG)

Sing Street (4,5/5)

How to start a band in five seconds

Muziek en film gaan meestal moeiteloos hand in hand. Een film maken over muziek en alles daar omheen is een ander paar mouwen. Als het in het geval van Sing Street over het ontstaan van een fictieve band gaat, heb je een stevig scenario nodig gespijsd met enkele songs die vrijwel meteen aanslaan. Beide voorwaarden werden ruimschoots tegemoet gekomen. Sing Street is een ruwe diamant, een filmisch pareltje dat vooral via sociale media en mondelinge overlevering verspreid en ontdekt zal worden.

Dublin, 1985. De zestienjarige Connor moet van zijn ouders, die met financiële problemen kampen, tegen zijn zin van school veranderen. De vernieuwing loopt niet van een leien dakje. Zowel pestkop Barry als schooldirecteur Broeder Baxter zorgen voor een behoorlijk moeilijke schoolstart. Op een dag valt Connors oog op de beeldschone Raphina die dagelijks aan de overkant van de schoolpoort op een trapje zit te roken. Hij trekt zijn stoute schoenen aan en gaat met haar praten. Het mysterieuze meisje dat iets ouder blijkt te zijn dan hem vertelt Connor dat ze niet naar school gaat, vooral modellenwerk doet en binnenkort naar Londen trekt om daar haar kans te wagen. Hij vertelt haar dat hij een band heeft, wat op dat moment nog niet het geval is, en dat hij een model zoekt om in één van zijn clips te acteren. Met enkele medeleerlingen van school en een dikke portie lef richt hij halsoverkop de band Sing Street op, genaamd naar de straat van zijn school waar hij Raphina voor het eerst ontmoette. Met wat na-aap werk van Duran Duran en The Cure die in de 80’s de eerste echte videoclips op het publiek los lieten en enkele muziekgeschiedenislessen van oudere broer Brendan lukt het Connor aardig om iets in elkaar te flansen. Na enkele oefensessies is hun eerste track The Riddle Of The Model een feit.

De uitzichtloze situatie waarmee vele jongeren in het Dublin van de 80’s kampten in combinatie met de ongedwongen sfeer die over de hele film hangt maakt dit een must-see voor iedereen. Bij deze werd het nogmaals bewezen: ‘tachtig was prachtig’!

(BG)

The Night Of (5/5)

Het is een nacht die je normaal alleen in films ziet…

Als je nog op zoek bent naar vers serievoer om een regenachtige zomerdag of een warme slapeloze nacht mee door te komen zit je bij The Night Of aan het juiste adres. In acht afleveringen waarvan er reeds vijf werden uitgezonden (HBO en Telenet Play More) wordt het verhaal van de onfortuinlijke nacht van Nasir ‘Naz’ Khan, gespeeld door Riz Ahmed (Nightcrawler), verteld. Zet daar twee glansrollen bij van rasacteurs John Turturro en in mindere mate Bill Camp en je krijgt een topreeks.

Naz is een jonge bescheiden student van Pakistaanse origine. Na een avondje feesten wordt hij wakker in het huis van een vrouw die met tweeëntwintig messteken om het leven werd gebracht. Naz kan zich amper iets herinneren en kan zich niet inbeelden dat hij dit gedaan heeft. Toch wordt hij, eerst bij toeval, opgepakt door de politie. Advocaat Jack Stone (Turturro), een rol die normaalgezien door wijlen James Gandolfini zou vertolkt worden, neemt hem onder zijn hoede en geeft hem de raad tegen iedereen te zwijgen. Voor rechercheur Dennis Box (Camp) wijst al het bewijsmateriaal in de richting van Nasir en kan deze zaak relatief vlug afgehandeld worden. Maar niets is wat het lijkt.

The Night Of is volgens de statistieken van Telenet na Game Of Thrones de meest opgevraagde serie van 2016. Met een IMDb-score van 9,1/10 is deze reeks samen Stranger Things (Netflix) dé verrassing van het kleine scherm. Heel veel nachtelijk kijkplezier!

(BG)

Suicide Squad (4/5)

Schurken bij de vleet

Een jaar geleden al werd de eerste trailer van dit heldenepos op de wereld los gelaten. Het korte filmpje werd op slag een internethit en het aftellen kon beginnen. Met een klassieke verhaallijn en een ronkende rolverdeling zal regisseur David Ayer (Fury, End Of Watch…), met zijn alom gekende branie en de nodige bravoure, liefhebbers van de betere actieprent voor zich winnen. Met onder andere Will Smith, Margot Robbie en Jared Leto had Ayer een schare echte Hollywoodvedetten onder zijn hoede om een kaskraker af te leveren. Bij dit soort films is de grote hamvraag of onsamenhangende betekenisloze actiescènes het gehaald hebben van de kwalitatieve crimestory.

Het opzet van Suicide Squad is zoals reeds vermeld volgens het boekje. De geheime dienst van de Amerikaanse regering gaat op zoek naar een equipe onverlaten van het slechtste soort. Ze komen terecht bij enkele gangsters van het zuiverste allooi die vast zitten in de best bewaakte gevangenis van het land. In ruil voor strafvermindering en andere voordelen moeten ze een aartsmoeilijke missie tot een goed einde brengen. Zonder enig besef van hoe gevaarlijk en groot de behekste hindernis is die ze moeten nemen, worden ze zonder veel poespas in de warzone gedropt…

Suicide Squad doorstond de test en kan aansluiten bij de beste actiefilms van de laatste jaren. Leto zet met verve een Joker neer die ruimschoots de mythische versie van wijlen Heath Ledger evenaart. Onherkenbaar en met heel veel inlevingsvermogen joeg hij op de filmset zelfs zijn collega’s de stuipen op het lijf. Ook Robbie, die de rol van de geschifte Harley Quinn aka Mevr. Joker vertolkt, speelt op Oscarniveau. Zowel op klaarlichte dag als ’s nachts in een donker steegje komen we Miss Quinn en haar baseballknuppel liever niet tegen.

Zoals alle superheldensages tegenwoordig krijgt ook Suicide Squad met zekerheid verschillende vervolgen. We zullen zien waar dat eindigt…

(BG)

Stranger Things (5/5)

Wat ruist er door het struikgewas

The X-Files meets The Goonies meets Stephen King, zo kunnen we kort samengevat de splinternieuwe Netflix-saga Stranger Things omschrijven. Van minuut één worden we meegesleurd in een keurig opgebouwd relaas met een strakke spanningsboog. Dat de acht hoofdstukken meteen te streamen waren was een zege voor onze bingewatch-gevoelige zintuigen. Een releasedatum midden de congé kon bij deze niet beter gepland zijn.

Hawkins, Indiana, 6 november 1983. De twaalfjarige jongen Will Byers verdwijnt op de terugweg naar huis nadat hij met zijn vrienden Lucas, Dustin en Mike een spelletje Dungeons & Dragons speelde. De dag erop wordt alles nog mysterieuzer als een jong meisje, met een kort geschoren hoofd gehuld in een operatiekleed, plots verschijnt in de plaatselijke hamburgerkeet. De eigenaar merkt meteen dat er iets niet helemaal pluis is en licht de sociale dienst in om haar te komen halen. In tegenstelling daarvan krijgt hij bezoek van een team met minder goeie bedoelingen. Het meisje moet vluchten en loopt Wills vrienden tegen het lijf die in de bossen rond Hawkins koortsachtig naar hem op zoek zijn. Politiecommissaris Hopper die zich vastbijt in de zaak komt al heel vlug op het spoor dat de naburig gelegen overheidsgebouwen wel eens een centrale rol zouden kunnen spelen in de opeenvolging van opmerkelijke gebeurtenissen.

Eens je begint aan Stranger Things is er geen stoppen aan. Stevige porties avontuur en mysterie worden afgekruid met een snuifje horror. Met enkele glansrollen van Winona Ryder, David Harbour en Millie Bobby Brown kan deze serie na één seizoen zonder overdrijven al aansluiten bij cultklassiekers als Twin Peaks, Lost en The X-Files.

(BG)

Special Correspondents (3,5/5)

Vintage Ricky Gervais

Terwijl we de weken, dagen, uren… aftellen tot de comeback van David Brent – Ricky’s arrogant typetje uit zijn magnum opus The Office – in de langverwachte film Life On The Road, konden we onze Petit Gervais koelen met Special Correspondents. Een dolle komedie geschreven en geregisseerd door de master himself. Het was trouwens een leuk weerzien met Eric Bana (Troy, Munich…) en Kevin Pollak (The Usual Suspects).

Radiojournalist Frank (Bana) en radiotechnicus Ian Finch (Gervais) krijgen de opdracht om naar Ecuador te reizen. Daar heerst er volgens verschillende bronnen onrust die ieder moment kan omslaan in oorlog. Door een ondoordachte zet van Finch zijn ze al hun reisdocumenten kwijt nog voor ze de vertrekhallen van de luchthaven bereiken. Ze bedenken een knotsgekke noodoplossing en nemen hun intrek in de zolder van het restaurant tegenover de gebouwen van hun radiostation. Van daaruit brengen ze zogezegd verslag uit van Ecuador. Ze zuigen vanalles uit hun duim tot ze zélf wereldnieuws worden. Wat volgt is een plot vintage Gervais.

Ook al scoort Special Correspondents niet al te bijster goed op IMDb, deze prent kon ons op een Vive Le Vélo-loze avond entertainen en bij momenten zelfs doen schaterlachen. Licht vermaak als ideaal Netflix-tussendoortje op een verloren regenachtige zomeravond.

(BG)

Green Room (4/5)

Cultklassieker in wording

Hoge toppen scheren in Hollywood met een klein budget is even zeldzaam als een Belgische zege in een bergetappe van de Tour de France. Maar de wonderen zijn gelukkig de sport- en filmwereld nog niet uit en dat hebben we onder andere te danken aan onze eigenste gele Greg en regisseur/scenarist Jeremy Saulnier die met Green Room een cultklassieker in wording heeft afgeleverd.

Het verhaal is, zoals in de meeste cultfilms, relatief simpel opgebouwd. Een punkband is na een optreden in een groezelige kroeg toevallig getuige van een moord. Ze worden backstage opgesloten zodat ze de politie niet kunnen inlichten. Er wordt een ware knokploeg van skinheads onder leiding van Darcy, gespeeld door een onherkenbare Patrick Stewart, ingezet om alles zo vlug mogelijk in de kiem te smoren. Een weergaloze hoofdrol is weggelegd voor wijlen Anton Yelchin, die hier misschien zelfs zorgt voor de kers op zijn té korte doch rijk gevulde filmcarrière. Ook Imogen Poots (Need for Speed, 28 Weeks Later…) en Joe Cole (Peaky Blinders) spelen de overgebleven pannen van het dak.

Green Room legt er de pees op en we rollen van de ene plot in de andere. Hoofdpersonages en mindere belangrijke bijrollen vallen als vliegen en de prent ontaardt in een ware slachting met een zeer opmerkelijke eindsprint als slot. Een aanrader dus voor iedereen die van kwalitatieve low-budget thrillers houdt.

(BG)

Demolition (4,5/5)

Jake acteert iedereen in de vernieling

Source Code, End Of Watch, Prisoners, Nightcrawler… Jake Gyllenhaal reeg de voorbije vijf jaar de filmpareltjes als een glinsterende halsketting aan elkaar. Prachtprenten die niet meteen de grote massa naar de cinemazalen lokten maar wel terecht bedolven werden onder de lovende kritieken. Dit alles te danken aan spannende scenario’s die door Gyllenhaal met klasse en oog voor detail tot leven gebracht werden. Ook in Demolition acteert Jake iedereen letterlijk in de vernieling.

Davis (Gyllenhaal) verliest zijn vrouw na een auto-ongeluk. Zijn schoonvader en tevens baas, gespeeld door de immer degelijke Chris Cooper, is er de kop van in. Zelf lijkt Davis minder verdriet te hebben om de dood van zijn eega. Onverschilligheid is het overheersende gevoel en hij hecht tijdens de rouwmaaltijd zelfs meer belang aan het schrijven van een brief aan het bedrijf dat verantwoordelijk is voor de automaat waarin zijn zakje M&M’s bleef steken. Zo leert hij Karen (Naomi Watts) kennen die verantwoordelijk is voor de klantenservice van de automatenfirma. Davis verliest alle voeling met de realiteit en begint allerhande apparaten uit elkaar te halen. De koelkast, de espressomachine, zijn computer op het werk… moeten er allemaal aan geloven. Het gaat van kwaad naar erger zodat zelfs zijn villa onder handen genomen wordt en eendoorgedreven sloopbeurt krijgt. Hoe kan Davis uit deze spiraal van roekeloze vernielzucht geraken?

Deze film die halverwege toch wat bevreemdend overkomt heeft uiteindelijk toch een hartverwarmende boodschap. Hoe ga je om met verlies? Wat kun je zelf doen om de dood van een dierbare te verwerken en in de mate van het mogelijke zin te geven aan dat verlies? De antwoorden liggen soms voor het grijpen. Kijken en volhouden is de boodschap!

(BG)

Creed (4/5)

Rocky 2.0

Boksprenten hebben iets wat andere films niet hebben. De spanningsboog die door rondhuppelende spiermassa’s – die ieder moment lillend tegen het canvas kunnen kwakken – wordt  opgetrokken, heeft ons al menig mooi cinemamoment opgeleverd. Wij denken hierbij meteen aan de Rocky’s (vooral I,II,III en IV), Raging Bull en The Fighter. Met Creed wordt dé boks-franchise der film-franchises letterlijk een tweede leven gegeven.

Rocky Balboa, gespeeld door de immer coole Sylvester Stallone, heeft zijn bokshandschoenen al lang aan de haak gehangen. Maar deze vurige vechtsport waar het testosteron met dikke gebalde druppels van druipt, kan hij niet achter zich laten. Adonis ‘Creed’ Johnson (met verve gespeeld door Michael B. Jordan), zoon van Apollo Creed (zie Rocky I, II, III, IV), is vastberaden om het met zijn vinnige vuisten te maken en wil daarvoor niemand minder dan Balboa als coach. Rocky twijfelt maar ziet dan dat er wel degelijk potentieel in de jonge kerel zit. Er wordt heel snel een kamp geregeld waarin Adonis zijn kunsten voor de buitenwereld etaleert. Wat volgt is een typische boksprent vol clichés. Maar de manier waarop ze als een aaneenschakeling van uppercuts aaneen gerijgd worden, is grandioos zodat je op het puntje van je luie zetel geposteerd blijft.

Creed werd bedolven onder de nominaties en prijzen, ook al viel er op de Oscars onterecht weinig te rapen met alle racistisch geladen polemieken van dien. Stallone blijft op 70-jarige leeftijd blinken in zijn vel en speelde één van zijn beste bijrollen uit zijn hele carrière.
(BG)

Eddie The Eagle (4/5)

Een gezonde portie feel good op latten

Heel soms komt er uit onverwachte hoek een filmpareltje voorbij zweven. Ééntje dat na afloop goedgeluimd blijft hangen, gewoon omdat het kan. De injectie doorzettingsvermogen die door Eddie The Eagle gedoseerd wordt toegediend staat bol van de waarachtigheid. De Britse gein die doorheen het hele relaas om de hoek loert, maakt deze spitse sportprent volledig af.

Eddie Edwards, gespeeld door het betere brillensmoelenwerk van Taron Egerton (Kingsman: The Secret Service), wil van kindsbeen af koste wat kost deelnemen aan de Olympische Spelen. De sportdiscipline is hem eender zolang hij ooit maar kan meedoen. Want dat is uiteindelijk nog steeds belangrijker dan winnen volgens de Olympische leuze. Als Eddie plots zijn oog op de skisport laat vallen is het hek van de dam. Hij zou ooit de Union Jack met de nodige trots verdedigen op de Winterspelen. Wanneer blijkt dat er geen enkele Britse atleet sinds de jaren ’20 deelnam aan het schansspringen smijt Eddie zich volledig in de risicovolle wintersport. In Garmisch-Partenkirchen leert hij na enkele tegenslagen de plaatselijke pisteverzorger Bronson Peary (Hugh Jackman) kennen. De Amerikaanse oud-schansspringer giet ze er niet naast en staat niet meteen te springen om Eddie de knepen van het schansspringvak bij te brengen. Uiteindelijk plooit Peary als hij ziet hoe onverschrokken en gedreven de jonge gebrilde Brit is. Wat volgt is een portie feel good die vlotjes binnen glijdt op latten.

Met waargebeurde sportverhalen kan je alle kanten uit. Hier slaagt regisseur Dexter Fletcher (Lock Stock & Two Smoking Barrels, Hotel Babylon,…) er in de meligheid op een laag pitje te houden. In plaats daarvan zet hij onverzettelijkheid om een droom waar te maken centraal. Hoe Eddie het er uiteindelijk van af brengt laten we in het midden. Kijken maar!

(BG)

Brooklyn (4/5)

Immigrant in eigen land

Met Brooklyn hebben we alle Oscar-genomineerden voor beste film gehad. Dit buitenbeentje tussen de kanshebbers kon net zoals Room niet rekenen op een beroemde cast als uithangbord. Deze puike prent maakte dan ook geen schijn van kans tegen kleppers als Spotlight, The Revenant, The Big Short, Mad Max… waar gestrooid werd met filmsterren van het zuiverste allooi. Desalniettemin is Brooklyn uiterst onderhoudend en heb je voortdurend de neiging om door te spoelen omdat je wil weten hoe het eindigt.

Deze boekverfilming vertelt het verhaal van Ellis Lacey, gespeeld door Saoirse Ronan. Als jonge migrante trekt ze weg uit haar bekrompen plattelandsdorp in Ierland naar het grote Brooklyn. Nadat de heimwee wegebt vindt ze de liefde van haar leven. Tony, een Italiaanse immigrant met goede bedoelingen, verovert haar hart met alle mogelijke middelen van de wereld. Alles loopt van een leien dakje tot Ellis noodgedwongen moet terugkeren naar haar geboortedorp. Voor ze vertrekt trouwt ze nog vlug op vraag van Tony. Zo heeft hij naar eigen zeggen zekerheid dat ze terugkeert…

Deze niet alledaagse lovestory is een film om van een doordeweekse druiligere avond toch iets te maken. Samen met vrouwlief, die uw filmkeuze met zekerheid zal goedkeuren, in de zetel en een ketel popcorn binnen handbereik. Véél plezier.

(BG)

Filmreview: Deadpool (3/5)

De positieve pool onder de superhelden

We kunnen tegenwoordig, vooral door toedoen van Marvel en Lionsgate, op jaarbasis minstens vijf prenten over superhelden checken. Mochten we daar natuurlijk zin in hebben. Want door de opgedreven hoeveelheid van het aantal blockbusters met bovennatuurlijke krachten en rollende spierballen is de goesting in het genre omgekeerd evenredig. Toch waagden we ons de afgelopen week aan Deadpool. We hadden nu eenmaal wat tijd over en er kon weer geschrapt worden op de watchlist.

Niemand minder dan Ryan Reynolds mocht zich voor deze gelegenheid in een rood latexpakje hijsen. Als positieve pool onder de superhelden kon hij naar hartelust de flauwe plezante uithangen. Iets waar Reynolds, als je zijn filmlijst en tronie bekijkt, met wisselend succes zijn handelsmerk van gemaakt heeft. In tegenstelling tot zijn heldenrol in het geflopte The Green Lantern is de insteek hier niet al te serieus en dat gaat Ryan goed af. Ook al zit het scenario vol clichés – gebroken meisjesharten worden met man en macht gelijmd terwijl de slechteriken zo origineel mogelijk aan hun einde moeten komen – de actiescènes, zeker in het begin, mogen er wezen.

Voor de liefhebbers van dit aantrekkelijke genre zal Deadpool hoog eindigen in de eindejaarslijstjes. De hoge scores op het wereldwijde web liegen er niet om. Maar volgens ons mist de film wat body en sloop er iets te veel voorgekauwde prefab in de verhaallijnen. Op naar het volgende heldenepos, Batman v Superman: Dawn Of Justice.

(BG)

Trumbo (3,5/5)

Breaking a ‘bad’ communist

Toen de serie Breaking Bad nog liep was hoofdrolspeler Bryan Cranston al niet meer van het witte doek te slaan. Hij verzamelde belangrijke bijrollen (Argo, Drive, Total Recall…) als paaseieren op Paaszondag. Een grote rol in een klepper kon niet uitblijven. De keuze van regisseur Jay Roach (Meet The Parents, Austin Powers…) om Cranston in de huid van de legendarische Hollywoodscenarist Dalton Trumbo te laten kruipen was een meesterzet. Oscar-, Golden Globe- en Bafta-nominaties voor beste mannelijke hoofdrol waren een logisch gevolg.

Na de Tweede Wereldoorlog werd de jacht op aanhangers van het communistische gedachtengoed opgevoerd naar een ongekende hoogte. Ook in Hollywood was het open season en moesten menig acteurs, producers en filmschrijvers zich al dan niet terecht verantwoorden voor hun politieke kleur. Dalton Trumbo, scenarist met naam en faam, kon samen met enkele van zijn vrienden niet ontkomen aan de heksenjacht. Hij komt op een zwarte lijst  terecht en gaat voor elf maanden de gevangenis in. Na zijn vrijlating knokt hij zich via kleine filmstudio’s een weg terug in de florerende filmbusiness. Met pseudoniemen en andere schrijvers als dekmantel weet Trumbo op een slinkse manier zijn filmverhalen van hoog niveau aan de man te brengen.

Deze biopic raakt pas in de laatste driekwartier in de stroomversnelling die het nodig heeft om bij de echte toppers gerekend te worden. Naast Cranston spelen ook Helen Mirren, Diane Lane, John Goodman en Louis C.K. verdienstelijke rollen. Toch een cast waar je een degelijke filmdecor op kan bouwen. Voor de rest is deze prent vooral voor liefhebbers van opmerkelijke levensverhalen. Het blijft boeien tot het einde.

(BG)

Steve Jobs (4/5)

Me, myself and iJobs

Prenten van iconische figuren uit de wereldgeschiedenis verzanden nogal eens graag in gatlikkerij voor gevorderden. Regisseur Danny Boyle (Slumdog Millionaire, 127 Hours,…) heeft bij zijn kijk op de persoon Steve Jobs zijn tong in zijn mond gehouden, al ging het op het einde bijna mis. De film geeft ons een indringende kijk in de ziel van de grote Jobs en stelt de man, die bij velen een goddelijke status heeft, voor als mens. In drie bedrijven neemt scenarist Aaron Sorkin ons mee achter de schermen van drie cruciale productvoorstellingen.

Michael Fassbender (Steve Jobs) speelt de iPads van het digitale dak. Het beeld dat van het computericoon wordt opgezet is er niet één om je als Apple-fan aan te spiegelen. Als arrogante klootzak met iets te veel passie voor perfectie gaat de computerheiland in discussie met vrijwel iedereen rondom zich. Kate Winslet als persoonlijke secretaresse krijgt het soms hard te verduren, maar ze blijft hem door dik en dun bijstaan. Ook zijn (ex-) Apple-collega’s Wozniak, Hertzfeld en Sculley - met verve gespeeld door Seth Rogen, Michael Stuhlbarg en Jeff Daniels, worden niet altijd even vriendelijk en collegiaal behandeld. Alsof dat nog niet genoeg is komt zijn dochter, die hij halsstarrig niet wil herkennen, net voor iedere nieuwe lancering om de hoek piepen en haalt ze het strakke leventje van de perfectionist danig overhoop. Dat zorgt ervoor dat we een erg menselijke Steve Jobs te zien krijgen die niet altijd even goedlachs was zoals op al zijn reclamestunts waar telkens miljoenen ogen op gericht waren.

We hadden onze verwachtingen op voorhand niet al te hoog gesteld. Daardoor werden we toch enigszins verrast door deze opmerkelijke biopic. Dit appeltje lest in zekere mate onze filmdorst voor de komende weken.

(BG)

Filmreview : Belgica  ( 4,5 / 5 )

Regisseur: Felix Van Groeningen

Cinematografie: Ruben Impens

Producent: Dirk Impens

Scenario: Felix Van Groeningen, Arne Sierens

Muziek: Soulwax

“De max, waar”

Onze lokale mentor en mooi zinnige filmkenner Kurt Vandemaele heeft met zijn project Filmboeufs andermaal voor een stunt gezorgd. Vlotjes liet hij drie zalen van de Budascoop vollopen om film- en muziekminnend Kortrijk te laten genieten van Belgica, narede en babbel met Felix Van Groeningen inbegrepen. En het was zowaar de max.

Jo en Frank Cannoot zijn twee totaal verschillende broers die elkaar terugvinden en besluiten het café Belgica verder uit te bouwen tot wat the place to be in Gent moet worden. Hoe meer ze daarin slagen, elk van uit hun kijkraam, hoe meer ze uit elkaar groeien. De ene teert op zijn luchtkastelen en idealen, de ander op zijn ratio en nuchterheid. Maar wees gerust, de broederliefde overwint alles.

Kwatongen die beweren dat er nauwelijks een verhaal lijn in zit, slaan de bal serieus mis .Er vallen heel wat thema’s te speuren die de attente kijker toch even tot nadenken aanzet. Contextueel gezien heeft de oudere broer Frank besloten alle contacten met zijn vader op te doeken, ook al ligt die op sterven, om later te moeten vaststellen dat hij eigenlijk geen haar beter is: Zuipen en feesten zijn nu eenmaal belangrijker dan pakweg voor uw gezin te zorgen. Treffend hierbij is wat we gerust de ethiek van Lambik kunnen noemen. Als je over iets niet praat, dan is het er niet. Dus als je niet over problemen praat, zijn die er ook niet. Simpel als een klontje toch? Als ‘broere’ Jo verzoekt tot verzoening met de vader, is het antwoord doortastend eenvoudig: “Juist, ja, je moet kunnen vergeven en vergeten, je hebt gelijk. Maar ik ben daar nu eenmaal slecht in.” 

Kwatongen die beweren dat het de volle film wachten is op een climax, slaan de bal serieus mis. Heel de film is gewoon een climax. De op het eerste zicht eenvoudige plot geeft dus aanleiding  tot meer en laat de regisseur ook toe om de heilige Drievuldigheid seks, drugs and rock ’n roll heel scherp en confronterend weer te geven, zowel met de leuke als mindere leuke facetten ervan. Het feestgedruis duurt de volle twee uur, de karakters worden heel goed uitgetekend, er wordt de nodige humor en cynisme gedropt. Niets van dit alles gaat geen seconde vervelen.

Kwatongen die beweren dat de film een grote videoclip is op de geniale muziek van de broeders Dewaele, slaan de bal serieus mis. De samenwerking tussen Van Groeningen en de lads van Soulwax resulteert in een fantastisch geheel. Zonder de muziek geen film, en zonder de film geen muziek. Je kan niet rijden zonder brandstof. De onwaarschijnlijke soundtrack laat je deelnemen aan het even onwaarschijnlijk feestgedruis, als was het dat je er zelf bij was. Briljant zottenwerk van Felix, Stephen en David, Stef Aerts, een exuberante Tom Vermeir, en de volledige cast.

(Lode Van Assche)

Filmreview: Room (5/5)

…

Toen de Oscarnominaties bekend werden gemaakt waren er twee namen (Room en Brooklyn), die bij de kanshebbers voor beste film stonden te blinken, waar wij nog niets over gehoord hadden. De korte IMDB-inhoud van Room sprak ons meteen aan. Één tip, als u nog niets gelezen hebt over deze verbluffende boekverfilming van schrijfster Emma Donoghue, hou het daar dan bij. Het effect op je hele lijf en leden zal tijdens het bekijken van dit krachtige verhaal des te groter zijn. Wij zullen verder niets verklappen over dé plot.

Room start met een shot van een dakraam en voice-over vertelling door Jack (Jacob Tremblay) die met kinderlijk enthousiasme en veel fantasie de nietsvermoedende kijker meedeelt hoe hij ter wereld is gekomen. Mocht er een Oscar bestaan voor kinderen, dan gaat die dit jaar zeker naar Tremblay. Na de intro volgen enkele scènes van een doodgewone moeder-zoon-relatie die in een armtierige situatie proberen het beste van te maken. Zo lijkt het toch. De rol van Ma wordt op een innemende manier neergezet door Brie Larson, die na een berg kleine en grote bijrollen voorgoed gelanceerd is. Als de avond valt gaat Jack iedere keer slapen in een geïmproviseerd bed in de kast die dicht moet blijven tot Ma hem eruit haalt. Iedere avond komt Old Nick met wat eten, drinken en andere benodigdheden. Het is na een dik halfuur als de vijfjarige Jack zelf merkt dat er iets niet pluis is dat we zelf het ene kippenvelmoment na het andere over ons heen krijgen. We vielen net niet van het puntje van onze zetel.

Ook al is 2016 nog maar twee maand ver, dit zou wel eens onze film van het jaar kunnen worden. En dat in een jaar met kleppers van formaat zoals The Hateful Eight, The Revenant, Batman v Superman…. Maak plaats in je agenda, prik een datum met de wederhelft en laat je volledig verrassen door dit juweeltje.

(BG)

Vinyl (4,5/5)

Dit plaatje klopt

HBO heeft in de strijd met Netflix nog maar eens een nieuw paradepaardje toegevoegd aan de stal met briesende series. Zet Martin Scorsese en Mick Jagger samen rond een tafel en je krijgt gegarandeerd vuurwerk in de vorm van Vinyl dat met grote gensters van het kleine scherm spat. Samen met Terrence Winter (The Sopranos, Boardwalk Empire…) werkten de twee levende legendes een spetterend scenario uit dat draait rond de Amerikaanse music business van de jaren 60 en 70. Vorige week werd de pilootaflevering, die al goed is voor kleine twee uur film- én muziekfun, de wereld ingestuurd. Enkele dagen na de release bestelde HBO meteen een tweede seizoen. Wij hadden zeker hetzelfde gedaan.

Bobby Cannavale (Boardwalk Empire S3, Blue Jasmine, Chef…) speelt de rol van platenbaas Ritchie Finestra die zijn label American Century Records probeert te redden van de ondergang. Hij wordt bijgestaan door zijn vrouw Devon, gespeeld door Olivia Wilde (House M.D., Rush…), een bende losgeslagen medewerkers en bergen geestverruimende poeders. Terwijl we zien hoe Finestra en zijn collega’s proberen hun bedrijf door te verkopen aan de Duisters van Polygram, worden tal van andere verhaallijnen met het keurmerk Scorsese perfect naar voor geschoven. Op de achtergrond krijgen we een waterval van muziekgenres en artiesten te horen. Van Led Zeppelin tot ABBA, van zwarte blues tot rauwe punkrock. Al dit lekkers wordt vakkundig in een bakvorm gegoten en geurend voor je neus neergezet. Hopelijk wordt het niveau in de volgende episodes doorgetrokken en zijn we weer een niet te versmaden serie rijker.

Dit plaatje klopt!

(BG)

Spotlight (3,5/5)

Licht in de donkere beerput van Boston

Films over een opmerkelijk stukje Amerikaanse geschiedenis kunnen twee kanten opgaan. Ofwel wordt US of A opgevoerd als de grootste natie op deze aardkluit en laat die simpele buitenstaanders maar kwijlen. Ofwel wordt de branie, die in grote silo’s aanwezig is in Hollywood, omgezet in een pittige prent die zonder meer blijft boeien tot de aftiteling uitvoerig over het scherm rolt. Spotlight is met voorsprong het tweede geworden.

Met de twee benen vooruit wordt hier één van de zwartste bladzijden uit de kerkgeschiedenis getackeld en uit de doeken gedaan. Herhaaldelijk misbruik van kinderen door priesters en andere leden van de trotse parochie werd in Boston jarenlang met de mantel der ‘liefde’ en een afgewende blik van God de Vader himself verzwegen en verdoezeld met behulp van de juiste advocaten. Het Spotlightteam van de Boston Globe licht met oog voor detail en de juiste informatie het deksel van deze stinkende beerput. Per toeval stoot de krant op oud nieuws dat terug naar boven komt en de bal gaat vliegensvlug aan het rollen.

De strakke scènes doorspekt met gevatte dialogen volgen elkaar in een degelijk tempo op. Dit heeft alles te maken met het geweldige gezelschap acteurs waaruit het team van verbeten journalisten is opgebouwd. Zo spelen Michael ‘Bat-/Birdman’ Keaton, Liev Schreiber (Ray Donovan), John Slattery (Mad Men), Stanley Tucci (Caesar Flickerman uit Hunger Games) en Mark Ruffalo, die samen met Rachel McAdams genomineerd is voor een Oscar voor beste bijrol, de pennen van de redactie. Laat je niet afschrikken door het intrieste thema dat we hier in onze eigenste Vlaanders al meerdere malen in ons gezicht gekletst kregen. Maar laat je twee uurtjes meeslepen in dit jammer genoeg waargebeurd verhaal.

(BG)

The Revenant (4/5)

Beresterke Leo

Met een karrevracht aan Academy Award-nominaties en een zoveelste buitenaardse vertolking van DiCaprio is de hoop op eeuwige roem voor het nieuwe epos van Alejandro González Iñárritu (Babel, Birdman…) hoger dan de hoogste top van the Rocky Mountains. The Revenant is meer dan dat, maar kan terzelfdertijd niet alle onrealistisch hoge verwachtingen –dank u media – inlossen.

De storyline is gekend. Pelsjager Hugh Glass, gespeeld door een beresterke Leo, wordt door een boze berin zwaar toegetakeld. Zijn collega-avonturiers, met John Fitzgerald (Tom Hardy) voorop, verraden hem en laten Glass letterlijk voor dood achter in een geïmproviseerd graf. Met een wonderbaarlijke wederopstanding waar weinig woorden aan vuil gemaakt worden zint Hugh Glass, die de regio als zijn broekzak kent, op wraak. De shots van de landschappen zijn bij momenten oogverblindend mooi. Halfweg de film heeft DiCaprio zijn eerste Oscar alleen al met zijn innemende lichaamstaal meer dan verdiend. Vuurtje na vuurtje, van takken-schuilplaats naar paardenkadaver keert Glass vastberaden terug. Wat volgt is een confrontatie die zijn weerga niet kent.

Af en toe worden bepaalde scènes iets te lang uitgerokken waardoor het snedige tempo van het eerste half uur gebroken wordt. Maar toch is dit een filmparel om te koesteren. Onze kop mag er af als The Revenant de helft van zijn nominaties niet kan verzilveren op the OscarsSoWhite eind februari.

(BG)

The road to the Oscars: Filmreview: The Big Short (2,5/5)

The Wolf of Wall Street meets Paul D’hoore

Films met een historisch karakter zien we graag. Ook al ligt dat karakter in een niet zo ver verleden. The Big Short probeert op een huppelende manier de aanloop en de uiteindelijke werkelijkheid van de financiële crisis uit 2008 bruisend als een luchtbel in beeld te brengen. Wij waren na een uur eerder verveeld door de overdreven opgefokte opvolging van scènes die bol staan van de vaktermen die eerder weggelegd zijn voor de Paul D’hoores en de Michaël van Droogenbroecks van deze wereld.

De keure topacteurs die kon vastgelegd worden om de ‘realistische’ vertolkingen neer te zetten doen met verdeeld succes hun job. Een gebronsde Ryan Gosling neemt de rol van geslepen bankier voor zijn rekening en doet dat naar behoren. Steve Carrell speelt een zoveelste persiflage van zichzelf en kan ons deze keer niet overtuigen en even min aan het lachen brengen. Dan hebben we ook nog Brad Pitt, het kan niet op, die als gepensioneerde financier er bij wordt gesleurd. Het enige lichtpuntje in hele film is de prestatie van Christian Bale, die misschien als excentrieke hedge fund (what’s in a name) manager misschien nog de meest dankbare rol kreeg om er bovenuit te torenen. Hij kreeg terecht een derde Oscarnominatie, deze keer terug als beste mannelijke bijrol, but the competition hard met onder meer Tom Hardy (The Revenant) en Sylvester Stallone (Creed) in dezelfde poule.

Daarnaast kreeg The Big Short ook een Oscarnominatie voor beste film. Waarom zal waarschijnlijk een groot raadsel blijven. Wij kunnen wel vijf betere pareltjes (Love & Mercy, A Most Violent Year, …) naar voor schuiven die als supersub kunnen dienen. Maar wie zijn wij om daarover te oordelen. Kijk vooral zelf en probeer het vol te houden tot het einde.

(BG)

Seriereview: Making a Murderer (4,5/5)

Free Steven Avery… again!

Eind juli 1985, kersverse vader Steven Avery wordt beticht van verkrachting en moordpoging. Hij vliegt zonder harde bewijzen de bak in. 18 jaar lang zit hij vast in verschillende gevangenisafdelingen van Wisconsin. Hij houdt zijn onschuld staande en door nieuw DNA-onderzoek gaat hij vrijuit en mag hij eindelijk terug naar huis. Avery start, meer dan terecht, een rechtzaak tegen verschillende sheriffs en politieagenten van Manitowoc County, ook zijn woonplaats, die hem al die jaren oneerlijk behandeld hebben. In volle rechtsgang wordt een jonge vrouw, Teresa Halbach, begin november 2005 als vermist opgegeven. De laatste persoon die haar levend gezien heeft is volgens de politiediensten Steven Avery. Hij wordt meteen verdacht en moet zijn autosloperij verlaten zodat de recherche van een naburige county een grondig onderzoek kan doen. Toch kunnen enkele politiemannen van Manitowoc County, diezelfde individuen die door Avery werden aangeklaagd, mee binnenglippen tijdens de zoekacties op het Avery-domein… Dit zijn de feiten!

In Making a Murderer wordt met authentiek beeldmateriaal van ondervragingen, processen, procedures… afgewisseld met tal van interviews met familieleden, advocaten, buitenstaanders met kennis van zaken… een tiendelige reeks gemaakt over het onfortuinlijke leven van een doodgewone man, Steven Avery. De bikkelharde bewijzen zijn er dat hij tot twee keer toe wel heel vlug veroordeeld werd voor zaken die hij niet gedaan heeft. Of is hij toch schuldig? Het wereldwijde web staat vol complottheorieën die de Amerikaan vooral vrijspreken van zijn tweede veroordeling, maar ook enkele die twijfel zaaien. Genoeg stof om knettergek van te worden. Wat wel als een paal boven het Michigan Lake-water staat is dat het zaakje harder stinkt dan de rotste appel.

Deze super spannende serie kijkt als een pick-up truck op volle snelheid, ‘binge watch alert!’. Ook al zitten er soms ellenlange stukken uit de rechtbank in, het blijft beklijven en houdt je op bijna ieder moment van de dag  bezig. De woorden ‘Avery’, ‘innocent’, ‘framed’ en ‘crooked cops’ werden hier al meerdere malen gegoogeld. Met uren post-Making-a-Murder-leesplezier als gevolg. Free Steven Avery…again!

(BG)

Filmreview: Bridge Of Spies (3/5)

I spy, I spy with my little red Commie eye…

2015 was hét jaar van de spionagefilm. Met de nieuwe Bond voorop werden The Man from U.N.C.L.E., Spy, Mission: Impossible 37, het machtige mooie Kingsman: The Secret Service en last but not least Bridge Of Spies met denderend tromgeroffel op ons afgevuurd. Dat niet iedere prent het beoogde doel bereikte is even voorspelbaar als de doorsnee plotwendingen in dit genre. Ook de grote Steven Spielberg slaagde dit keer niet helemaal in zijn opzet om ons overstag te laten gaan.

Bridge Of Spies speelt zich af in het Amerika en Europa van de jaren 50. De wereld zit in volle Koude Oorlog en aan weerskanten worden bij de vleet geheime agenten, piloten, soldaten, onschuldige burgers… gevangen genomen. Rudolf Abel (Mark Rylance of ook wel bekend als de Britse lookalike van Frank Focketyn) is een Russische spion die, nog voor het verhaal goed en wel van de grond komt, door een bende opgefokte CIA-agenten zonder veel boe of bah wordt gearresteerd en met behulp van de Amerikaanse media tot publieke vijand nummer één wordt gebombardeerd. In the land of freedom verdient deze man natuurlijk ook een ‘eerlijk’ proces en er wordt een advocaat aangesteld. James Donovan (gespeeld door de immer degelijke Hanks) neemt de zaak serieus en geeft Abel de verdediging die hij verdient Dit dik tegen de zin van zijn eigen familie en 99% van de Amerikaanse bevolking. De CIA zelf houdt voortdurend een opengesperd oogje in het zeil…

De gekende Spielberg-spanning was soms ver te zoeken waardoor de film als een riviertje te kalm naar zijn ontknoping kabbelde. Hanks zorgt af en toe voor een indringende dialoog waardoor er al bij al toch nog een tamelijk niveau bereikt wordt. Een Oscar binnenrijven zal deze keer een brug te ver zijn, Steven?

(BG)

Filmreview: The Hateful 8 (4,5/5)

Onder één cowboyhoedje

‘Well cut my legs off and call me shorty’ is maar één van de vele quotes waarmee Quentin Tarantino zijn nieuwe prent kruidt tot een filmisch topgerechtje. De dialogen spatten nog meer dan bij Django Unchained met verve van het scherm. Een blokhut vol topacteurs heeft de eigenwijze hersenkronkels van QT weer volledig eigen gemaakt. Met Walton Goggins (Justified, The Shield, Django Unchained,…) en Samuel L. Jackson (waar moeten we beginnen…) voorop vechten Kurt Russel, Michael Madsen, Jennifer Jason Leigh, Tim Roth, Demiàn Bichir en Bruce Dern een psychologisch steekspel met revolvers en uiterst vermakelijke dialogen uit, de gierende wind op de achtergrond nemen we er graag bij.

Op de dreigende tonen van L’Ultima Diligenza di Red Rock, ambachtelijk gefabriceerd door de enige echte Ennio Morricone zelf, wordt de openingsscène op gang getrapt. Na lang zeuren wou de Italiaanse wondercomponist eindelijk eens een soundtrack schrijven voor één van Tarantino’s films. Bij Pulp Fiction en Inglourious Bastards had Morricone vriendelijk ge-grazied. Met 87 jaren op de teller en muziek gemaakt te hebben voor meer dan vijfhonderd films en series heeft deze dirigent bakken ervaring. Ook deze keer schallen zijn onheilspellende opussen uit de sidderende speakers.

Over de gang van zaken in The Hateful 8 kunnen we kort zijn, je moet het nu eenmaal zelf zien. Een aantal premiejagers komt met een gevangen genomen vrouw en wat ander gespuis door een zware blizzard per toeval samen in een Minnie’s Harberdashery, een desolate stopplaats voor postkoetsen. In het onherbergzame landschap van Wyoming hebben de natuurelementen vrij spel en de pakken sneeuw dikken gewillig aan op het snedige ritme van de waaiende winterwind. Met geduld en oog voor detail komt het verhaal traag, zoals een het een echte western betaamt, tot ontplooiing. Pas na een dik uur worden de Tarantinoeese duivels volledig ontbonden. Vanaf dan zitten we op een rollercoaster met bestemming unknown en de mismeesterde lijken stapelen zich omgekeerd evenredig met de tijd op.

Onlangs zei QT in een interview dat hij waarschijnlijk niet meer dan tien films zal maken, het mag geen 9-to-5 job worden volgens hem. Wij hopen uit de grond van ons bodemloze filmhart dat hij toch nog een heel eind doordoet want zijn prachtige prenten zijn toch één voor één kleppers die met gemak boven de doorsnee Hollywood-drab uitsteken. Méér van dat graag!

(BG)

Filmreview: The End of the Tour (4/5)

Just an interview with a writer / just some smalltalk with a journalist

De dagen dat Jesse Eisenberg enkel vereenzelvigd wordt met zijn uitmuntende rol van mensenschuwe Mark Zuckerberg in The Social Network en collega-acteur Jason Segel de gekke bekken van onzen Marshall uit How I Met Your Mother niet van zijn gezicht kreeg, zijn voorgoed voorbij na het zien van The End of the Tour. Met James Ponsoldt (Spectacular Now) aan het roer lijken beide acteurs hun eigen kunnen te ontstijgen.

Een vijfdaags interview tussen Rolling Stone-journalist/schrijver David Lipsky (Eisenberg) en schrijver David Foster Wallace (Segel Oscarwaardig in topvorm) die in ’96 zijn succesvol boek Infinite Jest op een tournee door Amerika promoot, is in grote lijnen de kapstok van dit relaas. Dit lijkt op het eerste zicht saaie drab voor boekenwurmen en letternerds. Think again!

Deze prent is een diesel pur sang en komt pas na een klein halfuur op volle toeren wanneer Lipsky en Wallace in volle conversatie met elkaar bijna huppelend op reis vertrekken. Geen van beiden komt echt op de voorgrond te staan in het verhaal. Het zijn de knetterende dialogen die dit stukje topvermaak zo aantrekkelijk maken en er moeiteloos voor zorgen dat je blijft kijken.

Wij zijn alvast op zoek naar een Nederlandse versie van Infinite Jest. Ook al was dit eenzame hoogtepunt in de carrière van de schrijver bijzaak in de film, in de literaire wereld heeft dit om en bij de duizend pagina’s tellende meesterwerk voor heel wat deining gezorgd.

(BG)

Seriereview: The Bridge III (5/5)

Een spanningsboog van hier tot in Malmö

Ook in seizoen drie van deze toch wel al redelijk legendarische serie gaat de strakke samenwerking tussen de Deense recherche uit Kopenhagen en het Zweedse politieteam uit Malmö onverminderd verder. Bij aanvang van de eerste aflevering is er opnieuw een mysterieuze moordzaak waar Saga Norén haar verbeten tanden in kan zetten. Doordat Martin in de gevangenis zit krijgt ze een nieuwe partner in crime om dit bizarre raadsel op te lossen.

Dit derde hoofdstuk gaat nog dieper dan de twee vorige reeksen. Vooral de achtergrond en het verleden van Saga wordt grondig uit de doeken gedaan. We wisten al dat de band met haar moeder niet te best was en haar terugkomst zet haar afgelijnde leventje danig op z’n kop. Toch probeert Saga, die heel wat kenmerken van het syndroom van Asperger vertoont, haar hoofd koel te houden en zich te focussen op de zaak. Want The Bridge zou The Bridge niet zijn als er voor je het goed en wel beseft een volgend lijk uit de kast valt. Haar nieuwe Deense collega Henrik Sabroe heeft ook heel wat persoonlijke bagage uit zijn verleden te torsen. Hij heeft een hevige vorm van insomnia waardoor zijn apotheekkastje vol pillen zit. Maar zijn puike speurwerk zorgt meteen voor een goede verstandhouding en sporadisch een grappig momentje.

Van alle Nordic Noir-drama’s die ons de laatste jaren te beurt vielen, kunnen we deze nog het meest van al aanraden. Van minuut één zit je voor de buis gekluisterd en verroer je geen vin tot het laatste puzzelstukje gelegd is. De machtig mooie Sontbrug die nog iedere episode keurig in beeld wordt gebracht, speelt wederom een belangrijke bijrol doorheen het hele misdaadverhaal. Opzetten en kijken maar!

(BG)

Filmreview: The Man from U.N.C.L.E. (2,5/5)

Bond van den Aldi

Als Guy Ritchie (Snatch, Lock, Stock and Two Smoking Barrels,…) in de regisseurstoel gaat zitten is het altijd afwachten wat hij uit zijn hoge hoed zal toveren. Na de twee bedenkelijke Sherlock Holmes-remakes die ons allerminst konden begeesteren waren de verwachtingen niet al te hoog. Maar het is en blijft Ritchie, die in een ver filmverleden al zijn cinemastrepen verdiend heeft.

In The Man from U.N.C.L.E., die grotendeels gebaseerd is op de gelijknamige serie uit de jaren zestig, gaan twee spionnen de strijd aan tegen het kwaad. CIA-agent Napoleon Solo (Henry Cavill), geen broer van Han Solo, en KGB-agent Illya Kuryakin (Armie Hammer) slaan onder lichte dwang de handen in elkaar. Het doelwit is een criminele organisatie, wonder bij wonder gehuld in mysterie, die onder het mom van Formule 1-wagens aan nucleaire wapens zou werken. Solo en Illya rollen samen met de frisse Gaby (Alicia Vikander) van het ene clichématige avontuur in het andere om uiteindelijk te krijgen wat ze willen. Allé dat zijn we niet zeker want het einde hebben we jammer genoeg niet gehaald…

The Man from U.N.C.L.E. was zoals Black Mass (zie review) een lichte ontgoocheling. Maar zo’n prenten moeten er ook zijn, zo leren we nog steeds het betere gerief van het witte doek te appreciëren. Bij deze willen we Guy Ritchie bedanken voor zijn overbodige bijdrage aan de filmwereld.

(BG) 

Top 15: Films 2015

De keuze van de redactie

Terwijl de laatste Terminator-miskleun, de tweede (en volledige overbodige) Dumb and Dumber en Inherent Vice (die hier stijf van de overdreven arty-farty-shizzle nóg staat te stinken) nog liggen na te gisten op onze maag, zijn er ook heel wat beeldige pareltjes die voor een gezonde portie filmplezier in huiskamer kunnen zorgen. Kiezen is verliezen werd bij deze wederom keihard bewezen.

15. Ex Machina

Robots die gevoelens genereren voor mensen, mensen die verliefd worden op Robots. In het futuristische Ex Machina kan het allemaal. De opmerkelijke prent wordt gedragen door één topacteur (Oscar Isaac), die we later in deze lijst nog eens tegenkomen, en twee aanstormende talenten (Domhnall Gleeson en Alicia Vikander). Dit indringend verhaal zal je niet meteen loslaten.

14. The Theory Of Everything

Met de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol (Eddie Redmayne) kon deze film toch één nominatie op het hoogste niveau verzilveren. Het levensverhaal van Stephen Hawking werd hier perfect en bij momenten zeer aangrijpend uit de doeken gedaan.

13. Me and Earl and the Dying Girl

Hét debuut en dé verrassing van het jaar gaat naar Me and Earl and the Dying Girl. Een hele mond vol voor een leuke coming-of-age-movie. Géén bekend volk in de aftiteling, maar wel enkele namen waar we later zeker nog van zullen horen.

12. SPECTRE

Kort en bondig: Craig z’n getuite lippen doen het nog steeds. Topvermaak!

11. Big Eyes

Als Christopher Waltz en Amy Adams komen aandraven in een biopic over één van grootste schilderschandalen in de Amerikaanse geschiedenis, dan weet je dat je vuurwerk te zien zal krijgen. Met grote ogen en opengevallen mond hebben we dit kleurrijk stukje cinema bewonderd.

10. The End of the Tour

Een vijfdaags interview tussen Rolling Stone-journalist/schrijver David Lipsky (Jesse Eisenberg) en schrijver David Foster Wallace (Jason Segel Oscarwaardig in topvorm) die in ’96 zijn succesvol boek Infinite Jest op een tournee door Amerika promoot. Saaie drab voor boekenwurmen en letternerds zou je denken. Het tegendeel wordt hier magistraal bevestigd.

9. American Sniper

Het verhaal van scherpschutter Chris Kyle (Bradley Cooper) is op en top Amerikaans. Regisseur Clint Eastwood schiet op zijn oude dag nog steeds met scherp. Slechts één Oscar, die voor beste geluid dan nog, was tegen de verwachtingen in geen schot in de roos.

8. Inside Out

Een animatiefilm die je tot in je diepste vezel weet te raken, dat moet toch al geleden zijn van Wall-E (2008). Inside Out draait rond de vijf grote gevoelens (geluk, verdriet, angst, woede en afkeer) in het lichaam van een twaalfjarig meisje Riley. Als haar familie verhuist naar San Francisco gaan de poppen aan het dansen.

7. Kurt Cobain: Montage Of Heck

Na Mistaken For Strangers (The National) mag Montage Of Heck de dampende Dump-award voor beste rockumentary van 2015 in ontvangst nemen. Als je denkt dat alles over Nirvana en Cobain al verteld is, guess again!

6. Mad Max: Fury Road

Tom Hardy en Charlize Theron die in een desolaat en apocalyptisch landschap achterna gezeten worden door een stoet halve garen… Moet er nog zand zijn?

5. A Most Violent Year

Oscar Isaac, daar is hij weer, wordt stilletjesaan één van onze nieuwe favorieten van het witte doek. In A Most Violent Year belichaamt Isaac een ambitieus zakenman die zijn eindjes aan elkaar tracht te knopen in het New York van 1981, het gewelddadigste jaar in de geschiedenis van de metropool.

4. Kingsman: The Secret Service

Actie vol spanning en tegelijk zo grappig dat je schaterlachend van je stoel dendert. Kingsman: The Secret Service heeft samen met een horde rasacteurs (Colin Firth, Mark Strong, Michael Caine, Taron Egerton en Samuel L. Jackson) alle ingrediënten die een avontuurlijke actiefilm moet bezitten om een filmliefhebber te vermaken.

3. Nightcrawler

Het jaar was nog maar net uit de startblokken gevlogen of we konden al een eerste filmmo(nu)ment optekenen. Jake Gyllenhaal kan tegenwoordig zowat alle soorten rollen aan die hem worden voorgeschoteld van Hollywood tot in Mumbai. Het verhaal dat in Nightcrawler getoond wordt blijft ons nog steeds achtervolgen. Om te weten wat we bedoelen moet je deze zeker eens kijken.

2. Love & Mercy

Round round get around, I get around yeaahh. Het gekke – en dat mag in dit geval letterlijk genomen worden – levensverhaal van Beach Boys-frontman Brian Wilson is een streling voor oog en oor. Het tot stand komen van het meesterwerk Pet Sounds in de jaren ’60 enerzijds en het verwerken van een loodzware depressie gepaard met enkele mentale ziektes anderzijds worden door Paul Dano (de jonge Wilson) en John Cusack (de oudere Wilson) in perfecte dosissen toegediend.

1. Whiplash

Als je, zonder het meteen te beseffen, zit mee te luchtdrummen en het kwijl ritmisch uit je mond druipt, dan weet je dat het goed zit. Whiplash heeft ons letterlijk uit onze luie zetel gepleurd. Drie Oscars voor dit muzikaal pareltje, waaronder één hele terechte voor J.K. Simmons (beste mannelijke bijrol), is schandalig weinig. Geef van deze film bij iedere zelfrespecterende muziekacademie een standbeeld. Oefff wat een nekslag!

(BG)

Filmreview: SPECTRE (4/5)

Expect(er) the unexpecte(r)d

Kiezen voor een Bondfilm is kiezen voor zekerheid. Er is geen enkel hoofdstuk in de hele franchise dat durft te vervelen. Veelal komt dit door de degelijke verhaallijnen, maar de wederkerende keuze voor acteurs van het betere allooi heeft een even grote invloed op de verbreding van de bond-fanbase. SPECTRE dikt het steeds langer wordende lijstje van pareltjes, gewillig als een Bondgirl, aan. Wijzelf mochten bij onze eerste poging om deze machtige movie op onze watchlist af te vinken aan den lijve ondervinden hoeveel volk uit zijn kot wordt gelokt door Bond en zijn fratsen. De zalen waren een week na de release nog steeds tot op de laatste stoel uitverkocht. Een maand later was het op een doordeweekse dinsdag wel prijs.

Daniel Craig, die al voor de vierde keer in de huid van de stoere spion kruipt, is wederom in bloedvorm. Met de lippen licht getuit tracht hij de losse eindjes uit zijn vorige avonturen aan elkaar te knopen. Met behulp van een strak kostuum, een duo spierballen, een portie tact, een glimmende Aston Martin DB10, een uurwerk met een betrouwbaar alarm en twee bevallige Bondgirls (Léa Seydoux en Monica ‘five minutes of fame’ Bellucci) die maar al te graag met de glimlach een handje toesteken, ontrafelt James de diepste criminele geheimen. Christopher Waltz, die perfect gecast is om als tegenpool de dans in te zetten, is ditmaal de slechterik van dienst. Een rol die op het lijf van de Duits-Oostenrijkse acteur staat gegrift. De verplichte actiescènes zijn een afwisseling van Bond-clichés en een ferme geut originaliteit die je mag verwachten van een klepper als regisseur Sam Mendes. Ter land, ter sneeuw en in de lucht wordt er lustig wat afgeknald.

Met zijn twee uur en een half is dit geen bondig stukje cinema. De tijd op onze horloge werd maar eenmalig gecheckt, wat toch ruimschoots onder het gemiddelde ligt. Als we vergelijken met de vorige drie prenten waar Craig als 007 opdraaft, komt SPECTRE op de tweede plaats, op gelijke hoogte met Skyfall. Enkel Casino Royale had nog iets getuitere lippen waardoor hij onze persoonlijke favoriet der Bondfilms blijft. Op naar de volgende boevenqueeste met of zonder onze blonde Brit!

(BG)

Filmreview: The Martian (3/5)

Matt op Mars

Het is al een eindje geleden dat Ridley ‘Blockbuster’ Scott (Blade Runner, Thelma & Louise, Gladiator…) een klassieker afleverde die zijn bijnaam en kwaliteitslabel waardig was. Voor ons was zijn laatste schot in de roos American Gangster uit 2007. Robin Hood en Exodus: Gods and Kings waren beide flauwe afkooksels van het origineel en werden vrijwel meteen op de composthoop met andere Hollywood-miskleunen gegooid. Het gistingsproces voor een volgende remake kan beginnen.

Edoch is de nieuwbakken film van Scott en co uiteindelijk een propere prent geworden. Matt Damon, die de laatste jaren schijnbaar niets anders doet dan opduiken in futuristische sprookjes (Adjustment Bureau, Elysium, Interstellar…), speelt de rol van Mark Watney, een gestrande astronaut op Mars. Met een grote zak technisch vernuft en encyclopedische kennis van plantkunde tracht hij in leven te blijven op de desolate bol. Zijn collega-ruimtereizigers – onder meer gespeeld door Jessica Chastain (ook al in Interstellar), Michael Peña (‘latino in tha house!’) en Kate Mara (House of Cards), lieten Watney nietsvermoedend voor dood achter toen ze hun onderzoek abrupt moesten staken. Het NASA-bureau op de thuisplaneet Aarde wordt ook bemand door het betere acterende gerief. Zo mogen Jeff Daniels (de dommere uit Dumb and Dumber en de arrogantste uit The Newsroom), Sean ‘Ned Stark’ Bean, Chiwetel Ejiofor (de onfortuinlijke slaaf uit 12 Years a Slave) en Kristen Wiig (ge moet nie zo kieken wè, ti mo een prente) bekokstoven hoe ze hun man op Mars terug thuis krijgen.

Een cast om u tegen te zeggen waar filmfalen, op het eerste gezicht, in geen honderd lichtjaren te bespeuren is. Toch kan The Martian ons niet de dikke twee uur aan het scherm gekluisterd houden. De voorspelbaarheid van de ietwat licht uitgevallen plotwendingen overschaduwen de sterke acteerprestaties en het Amerikaanse patriotisme ligt er soms vingerdik op. Maar neem gerust zelf een kijkje naar dit vermakelijke stukje popcorn-tv.

(BG)