De Wetten Van Menselijke Stupiditeit - Carlo M. Cipolla 5/5

De eerste wet van de menselijke stupiditeit: “Iedereen onderschat altijd en onvermijdelijk het aantal domme individuen dat in omloop is”

Verdwaald in de geleerde en filosofische sectie van Boekenhuis Theoria vielen mijn ogen op een klein boekje met een eigenaardige titel: ‘De Wetten van de Menselijke Stupiditeit’. Deze 85 pagina korte essay wekte een bijzondere interesse van mij en mijn portemonnee.

De essay, geschreven door Italiaans hoogleraar Carlo M. Cipolla (1922-2000), werd in 1976 in beperkte oplage in het Engels uitgebracht en was voornamelijk bedoeld voor collega’s en vrienden. In 1988 werd het in het Italiaans vertaald en pas in 2011 werd het boekje in verschillende talen uitgebracht en wijd verspreid.

Wat je van deze essay kan verwachten, kan je zowel van de titel als van de cover maar al te goed afleiden. Het vertelt ons hoe je stupide mensen kan herkennen en hoe je moet handelen wanneer je met deze uiterst gevaarlijke en onvoorspelbare mensen in contact komt. Het is een satirisch, maar niet cynisch werk, dat alle grenzen en culturen overschrijdt.

Tijdens het lezen speelt je al snel een dubbel gevoel parten. Aan de ene kant is het bijzonder amusant en gniffel je non-stop (vooral pagina 65 waar Cipolla de onvoorspelbare, destructieve kracht van domme mensen tracht uit te leggen). Tegelijkertijd besef je echter dat dit pure realiteit is, die astronomisch correct en herkenbaar is. De ware aard en gevaren van domme mensen zijn behoorlijk beangstigend.

Je hebt deze essay in dertig minuten tot een uur uitgelezen, zonder dat het academische voorkennis en/of concentratie vereist. Het boekje bevat ook enkele verduidelijkende grafieken om deze interessante, doch amusante theorie te visualiseren. Achteraan kan je ook enkele blanco grafieken terugvinden om familie en vrienden te onderwerpen aan de schaal van stupiditeit. Ook zeer bruikbaar om te achterhalen wie van de collega’s dumb-dumb is.

De essay helpt niet alleen om je eigen omgeving te screenen op domheid, maar geeft je ook een vernieuwende kijk op de hedendaagse, politieke beslissingen van onze grootse leiders. Leuk om de domme politiekers van zowel Trumpland als ons eigen landje te observeren. Amusant spel, maar beangstigend als je de resultaten en de mogelijke consequenties er naast ziet liggen (Trump has the launch codes you know…).

Word je omringd door incompetente idioten, die nog niet eens hun eigen kont kunnen afvegen, laat staan veters knopen of een envelop dicht likken en brengt dit de nodige frustraties met zich mee? Lees dan deze uiteenzetting ASAP! Het zal veel zaken helpen verklaren en bovenal zal je je beter kunnen wapenen tegen dit gevaar. Het zal je ook op zijn minst een uurtje laten giechelen. Deze wetenschappelijke lectuur krijgt van mij dan ook een 5/5.

This is The Odd Man saying: Alleen domme mensen hebben op iedere vraag een antwoord.

De drie van Bukowski; Het leven zoals het is.

“Who the hell is Bukowski?!” De vraag die ik stelde toen een dierbare vriend één van zijn boeken, ‘Vrouwen’, in mijn handen drukte. Zijn antwoord luidde zo hautain en zelfzeker als een kat die voorbij wandelt: “Bukowski is de Herman Brusselmans voor intellectuelen”. Met die weinige informatie liet ik dit boek even stof verzamelen om dan na enkele weken uit pure verveling toch maar eens te lezen. De donkere, met ethyl gevulde, vieze en krankzinnige wereld van Charles Bukowski openbaarde zich en slokte me op als een hongerige Texaan die eindelijk de drive thru van de McDonald’s heeft bereikt. Supersize me bitch!

“Maar lezen is saai!”, hoor ik je al zeggen. Ok, ik begrijp je wel. Ik was zelf die ene gast die altijd boekbesprekingen deed over de ‘Harry Potter’-boeken die nog maar kraakvers als het brood van onze wakkere bakker verfilmd waren. Ook Michael Crichton’s ‘Jurassic Park’ moest aan mijn luiheid en minachting van de literatuur geloven (Een technisch probleem was echter dat er enkele grote verschillen zijn tussen het boek en de film. De juf wist dat. Ik niet…). Ik veronderstel dat je me nu wel een bekeerling mag noemen.

Terug naar de essentie van dit artikel! Bukowski heeft véél boeken en gedichten geschreven die de moeite waard zijn om te lezen, maar ik presenteer jullie de drie boeken van Mr. Bukowski die mij het meest bij de grote jongens balletjes hebben grepen: ‘Vrouwen’, ‘Kind Onder Kannibalen’ en ‘Pulp’.

Charles Bukowski was een Amerikaanse dichter en schrijver uit Los Angeles, geboren in 1920 en van Duitse afkomst. Hij was simpelweg een man die schreef om aan zijn “basisbehoeften” te kunnen voldoen: drinken, gokken op de paarden en met de winst nog meer drinken. Dat was het zowat. Hij werd in de jaren ’60 vooral bekend in de underground scene van L.A. door zijn collum ‘Notes of a dirty old man’ in de weekkrant ‘Open City’. Hierdoor werd hij zelfs in de gaten gehouden door de FBI. Crazy bastard! Daarnaast schreef hij ook massaal veel gedichten en een vijftal boeken over zijn alter ego en anti-hero Henry Charles ‘Hank’ Chinaski. O, en dan is er ook nog het absurde ‘Pulp’. Meer daarover later.

Zijn boeken gaan meestal over dezelfde thema’s: drank, gokken, vrouwen, problemen met vrouwen, … U get the picture: een blik in een marginale wereld die soms lachwekkend en triest is tegelijkertijd. De boeken tonen vooral de nutteloosheid van alles aan; de ondraaglijke lichtheid van het alledaags bestaan die doorbroken wordt en nut krijgt door middel van conflict en miserie. Kortom, het leven zoals het is.

Zijn schrijfstijl is vulgair en laagdrempelig. Niet moeilijk om te lezen en te begrijpen. De dialogen zijn soms op de meest simplistische manier hilarisch. En zoals je in de vele interviews op Youtube kan zien was dit ook zijn manier van praten. Check it out!

‘Vrouwen’ is het eerste boek dat ik jullie kan aanraden en ook het eerste boek dat ik van hem gelezen heb. Dit boek leest echter niet zoals het mooie liedje ‘Meisjes’ van meneer van het Groenewoud. Wel maken we kennis met Hank Chinaski en zijn ervaringen met alcohol en vrouwen: de perfecte combinatie die zorgt voor een boek vol grappige en ongelofelijke momenten (het ‘verdwaald in het bos’-hoofdstuk is hi-la-risch). Dit is ook het enige boek waar Hank ook daadwerkelijk een les leert op het einde. Een goede les dan nog. Zelfs Bukowski ziet het streepje licht in de duisternis aan de voet van de toren van Babel. ‘Vrouwen’ is dus een goede introductie in zijn wereld en schrijfstijl.

Het tweede boek dat ik jullie wil aanprijzen is ‘Kind Onder Kannibalen’. Het boek vertelt over de jeugd en het opgroeien van Hank. Een gruwelijk verhaal dat me deed denken aan het tragikomische ‘De Helaasheid Der Dingen' van Dimitri Verhulst, in 2009 prachtig verfilmd door Felix Van Groeningen. Net als bij ‘Vrouwen’ en vele andere ‘Buk’-boeken krijg je gelukkig niet te veel tijd om het verhaal onder je huid te laten kruipen. Al snel lach je terug met de simpele en grove dialogen tussen de personages. ‘Kind Onder Kannibalen’ is lachen met de marginale waanzin. Bukowski zei dat hij gezegend was met een “strontleven”. Zo had hij tenminste iets om over te schrijven.

On to number 3: ‘Pulp’, het meest absurde WTF-boek dat hij ooit schreef (of toch dat de uitgevers wilde publiceren). Het was tevens Bukowski’ s laatste boek voor hij stierf in 1994 en is een oprechte en keurige middelvinger naar het detective-genre, maar ook naar de dood en het leven zelf. Het verhaal gaat over een privé-detective genaamd Nick Belane die een zekere Céline moet uitleveren aan Lady Death, een begrafenisondernemer die wordt lastig gevallen door een buitenaards wezen en ondertussen ook nog iets van één of andere rode mus. Raar maar waar, Bukowski laat alle lijnen linken.  Opnieuw is “den drank” een prominent aanwezig personage.

Na het lezen van al deze  waanzin kom je dan enkele gedichten van zijn hand tegen en vraag je jezelf af hoe zo een vieze, oude man zo'n diepzinnige parels op papier kan schijten. What can i say… It’s Bukowski! You ’ll either love him or hate him. Het zou Bukowski niet kunnen schelen, zelfs als hij nog zou leven. Het enige wat hem interesseerde is dat als je zijn boek kocht, hij met het geld een biertje kon kopen. 

Eén van zijn bekendste quotes was: “Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.” en dit vat perfect samen hoe deze complexe, vuile, krankzinnige maar vooral echte man was.

Kijk niet zo konijntje – Marnix Peeters (4/5)

Kankerende criticaster krijgt kanker

Dat Natte Dozen drie jaar na datum een vervolg zou krijgen was ook voor schrijver Marnix Peeters een verrassing van formaat. Peeters was dit jaar eigenlijk bezig aan een ander boek toen hij Oscar Van Beuseghem van onder het literaire stof haalde. De nietsontziende vuilgebekte criticaster uit wederom, met nodige vaten peper in het gat, zijn ongezouten mening over alles wat beweegt en volgens hem scheef zit in onze maatschappij.

Met zijn naar eigen zeggen goedbedoelde lezersbrieven schrijft hij hoofdredacteurs van kranten, BV’s, bisschoppen… aan die volgens hem de bal misslaan. Zelfs de brievenbus van Hare Majesteit koningin Mathilde blijft niet onaangeroerd. Maatschappelijke thema’s die door het gros van de bevolking zonder boe of ba geaccepteerd worden, haalt Van Beuseghem vakkundig door het slijk. Peeters zelf zegt dat het onmetelijk leuk is om met O. Van Beuseghem te werken en over hem te schrijven. Maar ook al heeft hij soms een punt; de schrijver wil zich niet vereenzelvigen met zijn typetje en staat er zelfs met mijlenver vandaan. Oscar kankert op de jeugd van tegenwoordig, de ouden van dagen, de gekleurde medemens, de anders geaarde… tot hij er zelf kanker van krijgt. Zelf wil hij niet geloven dat deze vreselijke ziekte ook hem te pakken heeft. De desbetreffende dokters die volgens Oscar toch maar profiteren van de gezonde mens krijgen zo ook de volle laag via briefwisseling. Het enige lichtpuntje in zijn leven is Fanta, een meisje uit Zuid-Soedan, dat hij koste wat het kost in België wil krijgen.

Peeters lapt wederom alle literaire regeltjes, waar tenen van menig collega-schrijver van gaan krullen, aan zijn laars en pent er lustig op los. Zijn kale hersenpan ging weer eventjes in overdrive en leverde zo één van zijn beste romans op. Op naar de volgende worp!

(BG)

De Truc – Emanuel Bergmann (5,5/5)

Betoverd!

Met De Truc (Der Trick) levert Emanuel Bergmann een betoverend debuut af. Zonder overdrijven misschien wel één van de beste romans in jaren. Na jaren gewerkt te hebben als journalist en scenarist, voor filmstudio’s en productiemaatschappijen, in zijn thuisland Duitsland én de Verenigde Staten, waagde Bergmann zich aan zijn eerste boek. Een truc die hem zeker geen windeieren zal leggen. Dit moderne sprookje vol passie voor de goochelstiel snakt op iedere bladzijde vurig om weergaloos verfilmd te worden.

De Truc bouwt als een geestige goochelshow op naar een onvoorspelbare apotheose. In twee verhaallijnen krijgt alles relatief snel vorm en word je meegesleurd in een roman die vooral handelt over de dingen des levens en de menselijke drang om betoverd te worden. Enerzijds wordt de levenswandel van Mosche Goldenhirsch, die zal uitgroeien tot de Grote Zabbatini, stap voor stap naar voor gebracht. Mosche, die kort na de Eerste Wereldoorlog geboren wordt in een Joodse Wijk te Praag, kent geen gemakkelijke jeugd. Na een avondje uit naar het circus loopt hij thuis weg om het circusgezelschap, die een diepe indruk op hem heeft nagelaten, te zoeken. Anderzijds maken we ook kennis met de elfjarige Max Cohn die door een oude grammofoonplaat van zijn vader kennis maakt met de Grote Zabbatini. De kleine Max wil koste wat het kost de man ontmoeten om zijn pas gescheiden ouders terug samen te brengen. Hij trekt er op uit zonder ook maar iets te weten over de beroemde mentalist…

Mocht Bergmann een Vlaming geweest zijn haalde hij alle Nederlandstalige literatuurprijzen met voorsprong binnen. Ook de kaft met de tot de verbeelding sprekende foto is er één die de aandacht van de koper trekken bij een bezoek aan de  boekenboer.

Hocus pocus pas op, topper in aantocht!

(BG)

Val - Roderik Six (4,5/5)

De overtreffende trap van beklijvend

Mochten we deze bescheiden boekbespreking in de onnavolgbare stijl van Roderik Six willen neerpennen dan zouden we heel vlug door de spreekwoordelijke mand vallen. Wat Six hier op het blad tovert is ware woordengoochelarij die in Nederlandstalige literatuurkringen een staande ovatie verdient met een kast vol trofeeën als bevestiging. Met zijn tweede boek Val worden de pikzwarte grenzen van het macabere op een onnavolgbare wijze verlegd.

Het verhaal dat zich hoofdzakelijk afspeelt in het uiterst afgelegen dorpje Fall overwoekert je als een agressieve klimop met verlatingsangst. De verschillende personages die Six met geduld en passie voor perfectie tot leven brengt, slepen allen grote en kleine geheimen met zich mee. Een dokter met een obsessie voor een snijdend scalpel, een commissaris met slaapproblemen of een bejaarde man gekluisterd aan een rolstoel met het jachtgeweer op de schoot. Zo kunnen we nog een eindje doorgaan als we alle karakters in deze Twin Peaks-achtige sage willen voorstellen. Het leuke is net om al deze inwoners van Fall op persoonlijke manier te leren kennen door de ogen van Doc., de huisarts die in het begin van het relaas aankomt in deze teruggetrokken gemeenschap.

Verwacht geen standaard-thriller-patroon vol plotwendingen. Wanneer je denkt dat je de hele grimmige rimram door hebt temporiseert of versnelt Six met penetrante pennenvegen tot je in de ‘val’ zit. Roderik mag zich vanaf heden terecht naast de groten van de Vlaamse schrijversgilde zetten.

(BG)

Boekreview: Jungle – Joost Vandecasteele (3,5/5)

In the jungle the mighty jungle Joost Vandecasteele is very awake

Wij zijn fan van Joost! En hij mag het weten! Niet alles wat deze schrijver, cabaretier, standup-comedian, theatermaker, hobby-gamer, bulderende baardaap doet verandert in goud. Maar de man kan met gevoel voor humor en het hart op de juiste plaats verwoorden wat velen denken. Hij zegt waar het op staat. Na enkele jaren van problemen met uitgevers meldde Vandecasteele zich bij uitgeverij Lebowski publishers. Naar eigen zeggen voelde deze nieuwe uitdaging als thuiskomen.

‘Als de overal inzetbare jukebox met een selectie aan statements die ik ben geworden’. Zo omschrijft Vandecasteele zichzelf op één van de eerste bladzijden. Want ja het verhaal is net een autobiografie doorspekt met heel wat virtuele fantasie. De hoofdrolspeler in het boek, de ik-persoon, bezoekt door de verscheidenheid aan opdrachten, die hij op mysterieuze manier toegereikt krijgt via een zekere Mona, een aantal machtig mooie metropolen. Het begint allemaal in Brussel, Vandecasteeles biotoop en speeltuin. Van daar gaat het via Madrid naar New York en van Astana naar Tokyo. Zijn interesse in – en kennisname van deze steden en zijn ongebreidelde liefde voor games zijn de twee golvende rode draden doorheen dit 21-eeuwse-epos. Soms verliest VDC zijn wirwarhoofd in zijn eigen gebouwde jungle van woorden en verklaringen. Gelukkig zet hij dit iedere keer vlotjes recht met gevatte humor.

De knalgroene belettering op de kaft zal ervoor zorgen dat je er in de boekenwinkel niet naast kunt kijken. De eindbeslissing voor de aankoop van dit knotsgekke boek ligt in uw handen. Wij vonden het zeker de moeite waard.

(BG)

Het Smelt – Lize Spit (4/5)

Spits debuut

In nog geen twee maand tijd is Lize Spit door menig liefhebber en kenner van het geschreven woord bestempeld tot dé literaire sensatie van 2016. Een titel die ze zelf niet graag krijgt maar volgens ons toch, ook al is het nog even, met enige trots zal moeten dragen. Met Het Smelt heeft ze namelijk een klepper bijeen gepend die hier in Vlaanderen niet snel geëvenaard zal worden. We zouden haast vergeten dat dit haar debuut is. De immer bescheiden Spit, die zelf weinig leest en heel veel inspiratie uit films haalt, is een gegeerde gast bij literaire evenementen. ‘Spit is on fire’ is hier nog licht uitgedrukt.

Het Smelt vertelt druppelsgewijs in drie verhaallijnen het relaas van de jonge Eva en haar twee leeftijdsgenoten Pim en Laurens. Ze groeien samen op in het kleine dorpje Bovenmeer en zijn daar de enige drie van hun jaar. Ze trekken tijdens de lagere schooljaren goed met elkaar op tot ze naar het middelbaar trekken. In de zomer van 2002 verandert alles. Vele jaren later gaat de volwassen Eva terug naar het dorp waar ze opgroeide met een blok ijs in de koffer.

Daarnaast heeft Eva het niet zo gemakkelijk thuis met twee drinkende ouders die weinig tot geen aandacht hebben voor het wel en wee van hun kinderen. Met haar kleine zus Tesje en haar grote broer Jolan kan ze het wel redelijk goed vinden en probeert ze er met hen binnenshuis het beste van te maken.

Dit dol debuut, waarover Spit naar eigen zeggen veel twijfels over had, is ondertussen al toe aan zijn vijfde druk. De kaap van de 50.000 verkochte exemplaren werd dus moeiteloos overschreden. Ook de buitenlandse uitgeverijen staan te springen om Het Smelt te vertalen. Zelfs de filmrechten zijn al verkocht. Misschien iets voor het donkere filmbrein van Michaël R. Roskam (Rundskop).

Van een binnenkomer gesproken, Lize!
(BG)

Gelezen en goedgekeurd in ’15 top 10

Terwijl Herman Brusselmans een succesvolle carrièreswitch doet als grofgebekt jurylid in De Slimste Mens zijn er ook nog collega-schrijvers die met de pen van jetje geven. Bij deze een beknopte top tien van het betere leesvoer van afgelopen jaar:

10. Doodsvlucht (Bear Grylls)

Man vs. Wild in boekvorm. Avontuurlijke les geschiedenis in het Amazonewoud. Spanning troef.

9. De zomer hou je ook niet tegen (Dimitri Verhulst)

Dat een boekengeschenk gelezen wordt én nog eens indruk maakt, dat krijgen alleen schrijvers van niveau voor elkaar.

8. De Trapchauffeur (Marnix Peeters)

De eerste worp van Peeters in 2015 was meteen prijs. Een trapchauffeur als hoofdrol, niemand deed het hem voor.

7. Maan en Zon (Stefan Brijs)

Een familiekroniek met Curaçao als decor die niet in de lijn ligt van Brijs’ vorig werk.

6. Orgelman (Mark Schaevers)

Winnaar van de Gouden Uil 2015 en uitermate sympathiek. Schaevers’ gedetailleerde schets van het leven van schilder Felix Nussbaum is episch.

5. Niemand hield van Billie Vuist (Marnix Peeters)

Tweede keer Peeters en ook deze stek heeft hij niet gestolen.

4. Het Hout (Jeroen Brouwers)

Jeroen Brouwers schreef nog eens een boek en werd bedolven onder de nominaties en prestigieuze prijzen. Deze blijft plakken.

3. Spademan (Adam Sternbergh)

Een donker epos dat zich afspeelt in het post-apocalyptische New York. Sternbergh schrijft zinnen die aankomen als rake klappen.

2. De Consequenties (Niña Weijers)

Het debuut van de laatste jaren. Weijers tovert met woorden en stelt ongedwongen haar kennis van kunst en cultuur tentoon. Weze gewaarschuwd, het lezen van De Consequenties kan zo zijn gevolgen hebben.

1. Bloedboek (Dimitri Verhulst)

Even doodleuk het Oude Testament herschrijven maar dan wel in het sappig Verhulstiaans. Met of zonder bijbelkennis is dit dé Vlaamse must-read van 2015. De zachte witte kaft met bloedrode letters zit als gegoten in het leeshand.

(Bram Gheysen)

Boekreview: Niemand hield van Billie Vuist – Marnix Peeters (4,5/5)

Peeters in bloedvorm

Marnix Peeters is een machine waar de zinnen zonder einde uitspatten en de verhalen als dampende cakes van de band rollen. Sinds 2012 levert hij jaarlijks minstens één nieuw boek af, steevast omkleed in een opmerkelijke cover. Door zijn onverbloemde shrijfstijl werd hij in het verleden wel eens aan de literaire schandpaal genageld en door collega-schrijvers op de korrel genomen. Maar Marnix is een man uit één stuk die zich door culturele prietpraat niet laat doen. Het resultaat is een vijfde roman die leest als een op hol geslagen mustang.

Niemand hield van Billie Vuist is een modern sprookje met een ranzig kantje. Het hele gebeuren leunt nog het dichtst aan bij Peeters eerste boek De dag dat we Andy zijn arm afzaagden. Het verhaal speelt zich grotendeels af in het Uilenveld, een straat met grote Canadabomen en verloederde stacaravans. In deze setting leeft de familie Vuist en groeit Billie, die door zijn uiterlijk en interesses ietwat uit de boot valt, op. Moeder Vuist, die door omstandigheden met haar man Kolonel Vuist aan lager wal is geraakt, runt samen met de al even onbetrouwbare pastoor Pelckmans een netwerk in tienerkinderen onder de naam vzw Phantasia. Nietsvermoedend worden ze vanuit Senegal en Thailand tijdelijk hierheen gebracht met het vliegtuig om dan vliegensvlug naar verschillende families door te versluizen die al evenmin het allerbeste voor hebben met de onschuldige pubers. Gelukkig is er Mei Marlborough, het buurmeisje van Billie, dat samen met hem het stinkende zaakje tracht bloot te leggen.

Je kan Peeters eigenlijk met geen enkele andere Vlaamse schrijver vergelijken. Hij is geen Verhulst en al zeker geen Brusselmans. Hij ontpopt zich langzamerhand als een apart merk dat verkoopt en dat hebben de uitgeverijen graag. Na De Trapchauffeur (eerder dit jaar verschenen) en Natte dozen (2013) verrast hij ons opnieuw met een loeder die tot nu toe misschien wel één van zijn beste is. Wij hielden wel van Billie Vuist!

(BG)

Boekreview: Maan en zon – Stefan Brijs (3,5/5)

Een zonnige kroniek met duistere kantjes

Als Brijs-volgelingen waren we er als de kippen bij om zijn laatste roman toe te voegen aan onze verzameling. Na De Engelenmaker en Post voor Mevrouw Bromley, die beiden insloegen als een bom en in de boekenkast al eindje op het schap met de klassiekers staan te pronken, werd toch wel het een en ander verwacht van deze nieuwe worp. Brijs verhuisde in de loop van 2014 naar het warme Málaga om zich volledig te kunnen toeleggen op het schrijverschap.

Zijn exodus naar het zuiden van Spanje legde hem geen windeieren, integendeel in september van dit jaar mocht hij met enige trots zijn kersverse vertelling Maan en zon in de rekken van menig boekenwinkel, supermarkt, krantenkiosk, bibliotheek… zetten. Het verhaal en de manier waarop het naar voor gebracht wordt is op geen enkele manier te vergelijken met zijn vorig werk. Deze kroniek speelt zich af op Curaçao alwaar broeder Daniel zich ontfermt over het wel en wee van de familie Tromp. Roy is een taxichauffeur vol praatjes. Samen met Myrna heeft hij een zoon Max die talent heeft om het ver te schoppen. Max wil later leraar worden maar daar heeft zijn vader geen oren naar. Door omstandigheden wordt hij, net als zijn vader, ook taxichauffeur. De glimmende Dodge is de rode draad door dit hele relaas dat maar traag, als een diesel op gang komt. Volhouden is de boodschap want de geduldige lezer wordt naar het einde toe door Brijs ruimschoots beloond.

Dit is geen knaller als De Engelenmaker. Je kan de twee verhalen op geen enkel punt of komma naast elkaar stellen. Maan en zon is een zonnige kroniek met duistere kantjes die met oog voor detail en met monnikengeduld worden uitgesponnen en voorgelegd. Brijs doet zijn naam als veelzijdige schrijver alle eer aan.

(BG)

Boekreview: Doodsvlucht (Bear Grylls) (4/5)

De grillen van den Bear zijn ondoorgrondelijk

Bear Grylls, de man die ons wilde zwijnen leerde pakken en zonder scrupules toonde hoe voedzaam een schapenoog was. Onlangs kwam hij nog negatief in het nieuws doordat hij zijn zoontje van elf had achtergelaten op een rots voor de Welshe kust bij een geënsceneerde reddingsactie. Maar zijn realitysoap Man vs. Wild is nog steeds van het beste wat Discovery Channel te bieden heeft tussen de andere docu-bagger en behoort, voor ons toch, tot het collectieve geheugen. Dat Grylls ook spannende verhalen kan vertellen is al lang geen geheim meer. Met zijn goed gevulde carrière heeft hij genoeg meegemaakt om een hele encyclopediereeks te vullen. Doodsvlucht (Ghostflight) is zijn fictie-debuut en het nam ons in deze reisloze zomer mee op een wonderbaarlijke trip vol verrassingen.

Grylls schreef dit verhaal natuurlijk niet alleen. De man kent zijn beperkingen, zelfkennis is het begin van alle wijsheid zou een quote van de Britse avonturier kunnen zijn. Met de hulp van ghostwriter Damien Lewis werden de ideeën en eigen ontdekkingen van Grylls in boekvorm gegoten. Het resultaat is een thriller-cocktail met avontuur, geschiedenis en spanning als hoofdingrediënten. Her en der kan den Bear het natuurlijk niet laten om een overlevingstechniek, die kan toegepast worden in een penibele situatie, mee te geven. Het hoofdpersonage Will Jaeger is dan ook grotendeels gebaseerd op de bekende tv-persoonlijkheid. Het opzet is opgebouwd rond een verlaten vliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog dat al 70 jaar ligt te roesten in een afgezonderde uithoek van het Amazonewoud. Jaeger die zich doorheen het verhaal ontpopt tot een moderne Indiana Jones gaat met een internationaal gezelschap en een filmploeg in hun zog op zoek naar de geheimen die het wrak nog moet prijsgeven. Een onbekende vijand, die onder andere beschikt over drones en helikopters, en een geïsoleerde indianenstam maken de boswandeling van Jaeger en zijn team extra moeilijk. Daarnaast herbergt het Amazonewoud nog een heleboel andere gevaren.

Grylls geeft ons doorheen zijn vertelling een lesje nazi-historiek met een gevonden oorlogskoffer van zijn grootvader als uitgangspunt. Het vuile spel dat na de oorlog door nazi-kopstukken (en de geallieerden) gespeeld werd, wordt breed uitgesmeerd. Er zijn voldoende aanknopingspunten voor een volgend deel waar we nu al ongeduldig op zitten te wachten. In de verfilming, die er zeker zal komen, mag Bearke van ons zelf de hoofdrol vertolken. Ideaal leesvoer voor jong en oud.

(BG)

Boek-review: De Lachende Eland – Sten Treland (2,5/5)

Toffe thriller

Het levensverhaal van het Noorse schrijfdynamiet, Sten Treland, kan op zijn minst opmerkelijk genoemd worden. Hij komt uit Oslo, reisde via Amsterdam en Antwerpen naar Sicilië, waar hij in een restaurant werkte en om mysterieuze redenen drie maanden de gevangenis in vloog. Trelands debuut werd in het Nederlands vertaald nog voor het in Noorwegen in de boekenwinkel lag. Zotte paté, ware het niet dat het een ferm staaltje fictie is. Treland is namelijk een pseudoniem voor het schrijversduo Stan Lauryssens en Joost Houtman. Die laatste gaat nu alleen verder met een vervolg, De Averechtse Lynx, dat vorige maand uitkwam.

Het verhaal is opgebouwd rond een bus die op een raadselachtige manier verongelukt op weg naar de luchthaven van Oslo. Bij dit toevallige accident komen onder meer vier Vlamingen om. Een Antwerpse journalist die met zijn carrière op een zijspoor zit, reist naar Noorwegen om het fijne van het ongeval te weten te komen. Samen met Kjerstin Andersen die bij de Noorse recherche werkt, valt hij van de ene verbazing in de andere.

De lachende Eland leest lekker weg. Het boek met de aantrekkelijke cover is in een vlotte en hupse schrijfstijl neergepend. Na het sterke begin is er af en toe een voorspelbare kanteling, maar het verhaal op zich is wel zinderend en scherp genoeg om het probleemloos vol te houden tot op het einde. De leuke personages, waar in de meeste gevallen een hoek van is, zorgen voor dolle dialogen en gekke situaties. Het kan terecht bij de pakken toffe thrillers gelegd worden waar de rekken tegenwoordig vol mee liggen. Misschien iets voor deze zomer.

(BG)

Zwoele liefdesmonoloog

Een geschenk tijdens de boekenweek is altijd tof meegenomen. Maar meestal vliegt dit kosteloze cadeau meteen achteraan op het stoffige schap. Dit jaar was het anders. Dimitri Verhulst, één van onze persoonlijke favorieten van de schrijversgilde, had de eer om het boekengeschenk af te leveren. Daarmee vult hij een mooi lijstje van literaire topnamen uit de Lage Landen aan. Verhulst is de vijfde Belg die zijn pen mocht scherpen om een novelle te verzinnen voor deze 80^e boekenfeestweek. Het resultaat mag er wezen.

Het verhaal speelt zich af rond zwaar invalide Sonny die op een dag wordt meegenomen uit zijn verzorgingscentrum door de zestiger Pierre. Zonder dat het verplegend personeel van iets weet wordt Sonny in een auto gezet en gaat hij met zijn ‘ontvoerder’ richting Zuid-Frankrijk. Doordat onfortuinlijke Sonny weinig tot niet kan bewegen en al zeker niet kan praten krijgen we een luisterrijke liefdesmonoloog over hoe Pierre Sonny’s moeder leerde kennen en alles wat daar op volgde. De setting is een kale berg ergens in de Provence. Met wat wijn, versnaperingen en de zwoele Franse zon vertelt Pierre nostalgisch en vol passie over zijn leven en het belang van die éne vrouw…

Verhulst vertelt voortreffelijk. Dit kostelijke kleinood als tussendoortje zal niet ontgoochelen. De zomer hou je inderdaad niet tegen als het weer mee wil.

(BG)

Boek-review: De Trapchauffeur – Marnix Peeters  (3,5/5)

Een portie leutige luchtigheid

Antoine Guldentops is chauffeur. Niet zomaar één die met een bestelwagen of een bus rondrijdt. Hij is een trapchauffeur op een luchthaven. Als er geen slurf is om de mensen van het vliegtuig te halen bolt hij er met zijn trapmobiel naartoe. Hij telt de passagiers die boven zich naar beneden stappen en schrijft het op in zijn schriftje. Dit is Antoines beroep waar hij met enige trots over vertelt.

Daarnaast luistert hij heel graag naar singles van The Shadows en The Cousins. In zijn trapcabine staat het deuntje Kili Watch steevast op, ook al mag het niet van zijn baas. Hij probeert zijn moeder geregeld te bezoeken in het bejaardentehuis. Haar gezondheid gaat er op achteruit en de doofheid heeft een punt bereikt waar communiceren niet meer van een leien dakje loopt. Op vrijdag eet hij altijd een pitta in de Ali Baba. Hussein, de pittaboer, wil zijn zus Soraja opdringen aan Antoine die dit euvel tracht te ontwijken. Dan is er ook nog de volhardende Norbert en de dikke spekfabriek Enguerrand.

Peeters slaagt er wederom om met weinig woorden en enkele banale persoonlijkheden, die we allen al hebben zien rondlopen in het straatbeeld, knotsgekke situaties creëren. Zijn vierde boek(je) is een fijne beschrijving van wat eenzaamheid doet met een mens. Maar al bij al is dit relaas enorm grappig. Een portie leutige luchtigheid om even ter hand te nemen als je net een zware knoert gelezen hebt. Marnix, mogen wij uw groupie zijn!

(BG)

De Gouden Boekenuil 2015 Review

Topavond met twee terechte triomfators

De Gouden Boekenuil is zonder meer dé belangrijkste literaire prijs op Vlaamse bodem. Gegeerd door het schrandere schrijversvolk uit Nederland en België. Het is een barometer voor andere trofeeën die de boekenverkoop danig de lucht in doen schieten en drukkers heel wat drukte bieden. De hoofdvogel was voor een Belg, de publieksprijs voor de enige genomineerde vrouw én debutante op het lijstje met gegadigden. Het werd een gezellige avond in het KVS te Brussel.

De grote afwezige was Jeroen Brouwers. Met Het Hout was het monument van de Nederlandse letterkunde voor de zoveelste keer een kanshebber om het hele boeltje te winnen. Maar zoals Friedl’ het zo mooi verwoordde is zijn pen scherper dan zijn gezondheid en stuurt Brouwers liever zijn kat naar de vele elitaire literatuurbachanaaltjes waar hij bovenaan op de guestlist staat. Zijn landgenoot Joost De Vries daarentegen was prominent aanwezig en stak de uitgelezen kans die hij had om de Boekenuil twee jaar na elkaar te winnen niet onder stoelen, banken of aperitieftafeltjes. Zijn Vechtmemoires zorgde voor verdeelde meningen. Je bent fan van zijn ‘gespeelde’ Hollandse arrogantie of niet. Ook Rob Van Essen was erbij. Een man van weinig woorden die met die woorden nagels met koppen slaat. Jammer dat er geen prijscategorieën zijn voor de mooiste cover of beste kortverhaal want dan had hij zeker iets gewonnen. De Publieksprijs was meer dan terecht voor Niña Weijers. Een frisse wind in de wondere wereld van het magische boek. Een sympathieke jonge hinde uit Nijmegen die na de prijzenslag met de spontane lach op het gezicht maar al te graag tekst en uitleg gaf bij de roem en het succes die haar plots te beurt valt. De grote winnaar was Humo-journalist Mark Schaevers. Met zijn prachtig tot in detail uitgewerkt stukje geschiedenis over de Joodse schilder Felix Nussbaum kreeg hij vooraf al heel veel lof. Donderdagavond werd dit bevestigd met een blinkende beker, het hoogste goed voor een Vlaamse verhalenverteller, de Gouden Boekenuil.

Leve het geschreven woord.

(BG)

Dump’s verdict: De Gouden Boekenuil 2015

Een Brouwers in topvorm en een dol debuut.

Donderdag 30 april wordt de Gouden Boekenuil 2015 uitgereikt in het KVS te Brussel. Met een rijtje knallers van formaat op de shortlist zal het zeker spannend worden. Heel wat nieuwe en wat oudere talenten maken kans om de fameuze boekenprijs op hun schouw te zetten. Het hoogste goed in de Nederlandstalige literatuur is opgeblonken en klaar om uitgedeeld te worden. De vraag is wie de trofee van de lezersjury krijgt en wie de hoofdvogel afschiet.

5. Vechtmemoires (De Vries):

De laureaat van vorig jaar (De Republiek) schreef enkele vorsende essays bij elkaar. Het is een goed boek over en voor schrijvers en boekenfreaks met iets te veel namedropping. Een tweede Boekenuil zal moeilijk worden.

4. Hier wonen ook mensen (Van Essen):

Dit was misschien wel de grootste verrassing van de shortlist. Met een boek vol kortverhalen genomineerd geraken wil zeggen dat je klasbak bent. De proper geschreven Vlaamse Filmpjes voor volwassen zullen met de harde concurrentie net tekort schieten.

3. Orgelman (Schaevers):
Gedetailleerd opzoekwerk brengt een interessant verhaal van de Joodse schilder Felix Nussbaum tot leven. Als enige Belg en een gedeelde liefde voor geschiedenis heeft Mark Schaevers (Humo) een streepje voor. Uitstekend werk!

2. Het Hout (Brouwers):

Een indringend relaas van het wel en wee op een jongensschool met internaat. Brouwers is op zijn 75^ste weergaloos in topvorm. Maar zal de man aanwezig zijn op de uitreiking?

1. De Consequenties (Weijers):

Machtig mooi debuut met voltreffers van zinnen. Er moet minstens één van de prijzen naar de jongste én enige debutant in het rijtje gaan. Vrouwen aan de top!

Alle reviews van de shortlist-boeken vind je terug op www.dumpmagazine.be!

Véél belezen boekenwurmgroetjes

Boek-review: Vechtmemoires – Joos De Vries  (3/5)

Een puik staaltje namedropping

De Vries, jonge aristocraat van de schrijversgilde, stelt in zijn derde boek zijn brede schrijfkunde en leergierigheid nogmaals tentoon. In een resem essays ontleedt hij collega-schrijvers, romans, series, celebrities … met oog voor detail. Onder meer Tiger Woods, Arnon Grunberg, Downton Abbey, Nelson Mandela, The Walking Dead, zijn eigen grootvader… passeren allemaal de revue.

Bepaalde stukken steken goed in elkaar en lezen enorm vlot, vooral als je weet waarover het gaat. In andere hoofdstukken verliest de laureaat van de Gouden Boekenuil van vorig jaar zich iets te veel in namedroppen en laat hij de zelfbewuste whizzkid in zich volledig los - waar in principe als jonge schrijver natuurlijk niets mis mee is, maar er zullen er zich daar zeker aan storen. Maar smaken verschillen en dat is maar goed ook.

Dit literaire onderzoek in de vorm van een essaybundel of moet ik essayboek zeggen – want je kan her en der een link leggen tussen de verschillende essays en Joost zelf hoort dit liever - is een puik naslagwerk. Eéntje waar vooral andere schrijvers, cultuurjournalisten en boekenwurmen pur sang veel aan zullen hebben. De schrijfstijl van De Vries leest lekker weg. Maar een tweede Boekenuil op schouw zal met de geduchte concurrentie waarschijnlijk uitgesloten zijn.

(BG)

Boek-review: Het Hout – Jeroen Brouwers (4/5)

Brouwers houdt woord

Op 75-jarige leeftijd lijkt Jeroen Brouwers nog lang niet uitgeschreven. Integendeel, in zijn elfde roman schetst hij met strakke pen het wel en wee van een jongenspensionaat in de jaren 50. De prutsende praktijken die het zonlicht niet mogen zien van bepaalde perfide paters en pietluttige priesters worden op een fabuleuze manier uit de doeken gedaan. Een zoveelste dekseltje wordt van het gore kerkdoofpotje gelicht.

We zien alles gebeuren door de ogen van franciscaner tegen wil en dank, Bonaventura. Een gezonde jonge man die als opvoeder/studiemeester het leven in het gesloten klooster met aanpalende school grotendeels ondergaat. Het misbruik, de vernederingen en de grote kwelzucht van bepaalde broeders tegenover de leerlingen en elkaar, gebeurt letterlijk voor zijn neus. Maar direct ingrijpen kan/durft hij niet want de verklik–‘dat zal ik moeten melden’-maatschappij waarin de hele orde leeft, heeft hem zelf al verschillende keren de das omgedaan.

Over het verhaal hangt een constante thrillerachtige dreiging die pas na het laatste woord verdwijnt. Met kleine sprongetjes naar het verleden bouwt Brouwers een vertelling op van een hekelig thema dat nog steeds brandend actueel is. Het boek staat vol woordenrijke zinnen die helder blaken van scherpzinnigheid. Met als gevolg dat Het Hout op de shortlist terecht kwam van de Gouden Boekenuil ’15. Een zoveelste nominatie en een kans om voor de derde keer zowel de publieks- als de literatuurprijs weg te kapen.  Met deze mokerslag, die nog een paar weken zal nazinderen, maakt hij zeker een grote kans.

(BG)

Boek-review: Orgelman – Mark Schaevers  (4/5)

Van onverzettelijk opzoekwerk naar uitgelezen biografie

De speurneus van Schaevers heeft weer uitstekend werk geleverd. Het opgejaagd leven van een subliem schilder, die je volgens mij gerust naast tijdsgenoten Picasso en Magritte mag zetten, wordt met oog voor het kleinste detail uiteengezet. Der Tolle Platz, wat een dol schilderij is me dat zeg. Daarnaast krijg je een stuk interessante Interbellum-geschiedenis en de verschrikkelijke situaties tijdens de Tweede Wereldoorlog als krachtige kapstok voor het verhaal er nog eens bovenop. Een oorlog komt altijd ongelegen, maar voor deze Joodse kunstenaars waren Hitlers plannen wel heel bepalend. Felix Nussbaum kon pas jaren na zijn dood op de volledige erkenning rekenen die hij al heel zijn leven verdiende. Zijn werk zal je na het lezen en bewonderen van deze uitgekiende biografie voor altijd bijblijven. Een ideaal paasgeschenk voor kunst- en geschiedenisliefhebber.

Boek-review: Niña Weijers – De Consequenties (5/5)

De gevolgen van De Consequenties

Als je een scherp geschreven boek wil lezen en tegelijk iets wil bijleren over kunst met een dikke K, dan is dit zeker iets voor u. Deze debuutroman is het relaas van Minnie Panis, een jonge gevierde kunstenares met een verknipt kantje. Ze begint aan een baanbrekend experiment met haar eigen leven als centraal onderwerp. Tussendoor worden we stapvoets ingelicht over hoe Minnie in elkaar zit en haar leven tot ontplooiing kwam. Maar daar houdt het niet op! Weijers ontpopt zich tot een woordengoochelaar met zalige zinsneden als logisch gevolg. Door je volledig open te stellen voor iets fris zal je met meerdere knalzinnen ippongewijs gevloerd worden. Enkele voorbeelden: 'Bedienend personeel dat bestellingen invoerde op apparaten die van oogcontact een relikwie uit het verleden hadden gemaakt' of 'het leven van haar moeder voltrok zich langs een Mondriaanschilderij, horizontaal en verticaal, en absoluut zonder frivoliteiten',  'Woorden met een geheime agenda', 'Sushi die obsceen ligt te glanzen van versheid', ‘Schreeuwerige gelaatstrekken die elkaar verdrongen om gezien te worden’ ‘zonlicht dat ongecensureerd naar binnen gutst’,….... werden met veel goesting likkebaardend opnieuw gelezen, snoepgoed voor de geest me dunkt!

Het is gewoon onmogelijk om deze hupse hinde uit de Nederlandstalige literatuurwei te negeren. Te beginnen met de intrigerende voorkant die maar een tipje van de sluier oplicht. Zonder als thriller bestempeld te worden leest dit debuut zeer vlot en vanaf het wegleggen ligt het brandend van verlangen te wachten om weer opengeslagen te worden. Het is een boek voor cultuuradepten,  kunstfanaten en enthousiaste lezers in al hun hoedanigheid. Maar bovenal voor de liefhebber van het geschreven woord, met een verhaal dat moet gekoesterd en bekroond worden.

Dit topdebuut verdient zonder meer de volle vijf sterren op een rij! Bepaalde stukken sloegen loeihard in en na de eerste woordenkick lees je dezelfde zin gedwee drie keer opnieuw. Als extraatje zijn we een paar kunstenaars en een boekentip (Slaughterhouse-Five) rijker en weten we wat het woord ‘biest’ betekent. De consequenties van een buitengewoon boek die we er maar al te graag bijnemen!

(BG)

Boek voorstelling:  We Love Events (Peter Decuypere) @ K - Kortrijk

Organiseren is een vakmanschap

In dit 328 pagina’s tellende meesterstuk over marketing brengt Peter Decuypere op een snedige manier zijn interessante kijk op het organiseren en coördineren van mega-events. Met andere woorden hoe slaag je er in om grote evenementen in goede banen te leiden en op een degelijke manier te managen. Ondermeer I Love Techno, Tomorrowland, Couleur Café worden onder de scherpe loep genomen. Met bakken ervaring in zijn achterzak wordt de complete beleving van het realtime-event en het conversatie-event tot in de puntjes uit de doeken gedaan.

Peter Decuypere stond aan de wieg van het gekende Gentse technofeestje I Love Techno en de legendarische club Fuse in Brussel en weet dus heel goed waarover hij schrijft. Naast Marketing-consulent is hij ook docent aan de Hogeschool PXL in Hasselt en de Karel de Grote-Hogeschool in Antwerpen.

Vrijdag kwam Peter zijn boek voorstellen in Kortrijk. In het leuk gezelschap van een lekkere Omer van brouwerij Vander Ghinste en fantastisch fingerfood verzorgd door Paul's Boutique was het aangenaam vertoeven. 

Dit boek is een must-have voor iedereen die op één of andere manier geboeid is door de handel en wandel van populaire massagebeurtenissen. We love events, you too!?

(Tv-Bg) 

Foto's: Tom Van der Stede - Tony Decruyenaere

Meer foto's :   https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1619725391591311.1073741940.1377734472457072&type=3&uploaded=42

Boek-review: Hier Wonen Ook Mensen – Rob Van Essen (3/5)

Vlaamse filmpjes voor volwassenen

In deze 221-pagina’s tellende verhalenbundel, die eind februari al dan niet terecht op de shortlist van de Gouden Boekenuil werd gezet, demonstreert Van Essen zijn verbeeldingsvermogen om fantasierijke vertellingen te vlechten. Met een open geest en een dosis inleving geraak je in het gros van hoofdstukken vlot mee met de personages die allen op hun eigen manier op zoek zijn naar gelukzaligheid. Met enkele lekkere zinsneden – een kraag van onderkinnen – en enkele leuke muzikale knipogen (Michelle Mabelle, Give up your guns and face the law, pappie loop toch niet zo snel,…) slaagt hij er af en toe in om meeslepende situaties te schetsen. Met een lichte zweem van humor houdt hij de aandacht van de lezer in de meeste gevallen bij de les. Maar sommige schrijfsels vallen iets te licht uit en we bleven geregeld met onbeantwoorde vragen zitten. Een doelgroep voor dit mystieke kantje is er zeker. Maar bij deze Vlaamse filmpjes voor volwassenen mocht er iets meer closure zijn. Het titelverhaal steekt er samen met ‘Dit is wat ik je beloof’ met kop en schouders bovenuit. Twee verhalen die het potentieel hebben om er een volwaardige roman van te maken. Maar de schrijver blijft baas over zijn eigen werk en zijn beslissing heeft hem alvast geen windeieren gelegd. Nog even vermelden dat de twee Siamese katten op een kitscherige roze voorkant zorgen voor een frisse kleurafwisseling in de boekenkast.

(BG)

Boek van de maand:

De Wayward Pines series (Blake Crouch): In de voetsporen van Stephen King en co.

De Wayward Pines series is een spannende trilogie van de Amerikaanse schrijver Blake Crouch. De titels Wayward, Pines en The Last Town werden vorig jaar door Karakter Uitgevers allen vertaald naar het Nederlands. De titels werden aangepast naar respectievelijk Verloren, Verbeten en Verlaten. Een titelverandering die eigenlijk niet nodig was, maar de kassa moet rinkelen.

In mei worden in de VS de eerste afleveringen getoond van de verfilming. De serie werd gemaakt door M. Night Shyamalan (The Sixth Sense, Unbreakable,…) en heeft o.a. Matt Dillon en Terence Howard in de hoofdrollen. Voor wie minder graag leest maar toch van spanning en raadsels houdt is dit iets om naar uit te kijken.  De serie staat in heel wat hoopvolle lijstjes van nieuwe tv-reeksen die dit jaar van start gaan. De eerste trailers zijn alvast veelbelovend.

Het verhaal is ongemeen spannend en leest als een op hol geslagen hogesnelheidstrein. Special agent Ethan Burke wordt wakker in het godvergeten gat Wayward Pines genaamd. Met barstende koppijn en een geheugen vol gaten begint hij aan een tocht naar de waarheid. Hij krijgt weinig hulp van de plaatselijke bevolking en krijgt het aan de stok met de sheriff. De rest moet je vooral zelf lezen. Crouch zet herkenbare personages neer in een mysterieuze setting. Het onvoorspelbare plot van het eerste boek komt goed gemikt binnen. Een kolossaal kippenvelmoment.

Dit wordt één van dé boekenhypes van 2015!

(BG)

Boekreview: Doodsvlucht (Bear Grylls) (4/5)

De grillen van den Bear zijn ondoorgrondelijk

Bear Grylls, de man die ons wilde zwijnen leerde pakken en zonder scrupules toonde hoe voedzaam een schapenoog was. Onlangs kwam hij nog negatief in het nieuws doordat hij zijn zoontje van elf had achtergelaten op een rots voor de Welshe kust bij een geënsceneerde reddingsactie. Maar zijn realitysoap Man vs. Wild is nog steeds van het beste wat Discovery Channel te bieden heeft tussen de andere docu-bagger en behoort, voor ons toch, tot het collectieve geheugen. Dat Grylls ook spannende verhalen kan vertellen is al lang geen geheim meer. Met zijn goed gevulde carrière heeft hij genoeg meegemaakt om een hele encyclopediereeks te vullen. Doodsvlucht (Ghostflight) is zijn fictie-debuut en het nam ons in deze reisloze zomer mee op een wonderbaarlijke trip vol verrassingen.

Grylls schreef dit verhaal natuurlijk niet alleen. De man kent zijn beperkingen, zelfkennis is het begin van alle wijsheid zou een quote van de Britse avonturier kunnen zijn. Met de hulp van ghostwriter Damien Lewis werden de ideeën en eigen ontdekkingen van Grylls in boekvorm gegoten. Het resultaat is een thriller-cocktail met avontuur, geschiedenis en spanning als hoofdingrediënten. Her en der kan den Bear het natuurlijk niet laten om een overlevingstechniek, die kan toegepast worden in een penibele situatie, mee te geven. Het hoofdpersonage Will Jaeger is dan ook grotendeels gebaseerd op de bekende tv-persoonlijkheid. Het opzet is opgebouwd rond een verlaten vliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog dat al 70 jaar ligt te roesten in een afgezonderde uithoek van het Amazonewoud. Jaeger die zich doorheen het verhaal ontpopt tot een moderne Indiana Jones gaat met een internationaal gezelschap en een filmploeg in hun zog op zoek naar de geheimen die het wrak nog moet prijsgeven. Een onbekende vijand, die onder andere beschikt over drones en helikopters, en een geïsoleerde indianenstam maken de boswandeling van Jaeger en zijn team extra moeilijk. Daarnaast herbergt het Amazonewoud nog een heleboel andere gevaren.

Grylls geeft ons doorheen zijn vertelling een lesje nazi-historiek met een gevonden oorlogskoffer van zijn grootvader als uitgangspunt. Het vuile spel dat na de oorlog door nazi-kopstukken (en de geallieerden) gespeeld werd, wordt breed uitgesmeerd. Er zijn voldoende aanknopingspunten voor een volgend deel waar we nu al ongeduldig op zitten te wachten. In de verfilming, die er zeker zal komen, mag Bearke van ons zelf de hoofdrol vertolken. Ideaal leesvoer voor jong en oud.

(BG)

De Truc – Emanuel Bergmann (5,5/5)

Betoverd!

Met De Truc (Der Trick) levert Emanuel Bergmann een betoverend debuut af. Zonder overdrijven misschien wel één van de beste romans in jaren. Na jaren gewerkt te hebben als journalist en scenarist, voor filmstudio’s en productiemaatschappijen, in zijn thuisland Duitsland én de Verenigde Staten, waagde Bergmann zich aan zijn eerste boek. Een truc die hem zeker geen windeieren zal leggen. Dit moderne sprookje vol passie voor de goochelstiel snakt op iedere bladzijde vurig om weergaloos verfilmd te worden.

De Truc bouwt als een geestige goochelshow op naar een onvoorspelbare apotheose. In twee verhaallijnen krijgt alles relatief snel vorm en word je meegesleurd in een roman die vooral handelt over de dingen des levens en de menselijke drang om betoverd te worden. Enerzijds wordt de levenswandel van Mosche Goldenhirsch, die zal uitgroeien tot de Grote Zabbatini, stap voor stap naar voor gebracht. Mosche, die kort na de Eerste Wereldoorlog geboren wordt in een Joodse Wijk te Praag, kent geen gemakkelijke jeugd. Na een avondje uit naar het circus loopt hij thuis weg om het circusgezelschap, die een diepe indruk op hem heeft nagelaten, te zoeken. Anderzijds maken we ook kennis met de elfjarige Max Cohn die door een oude grammofoonplaat van zijn vader kennis maakt met de Grote Zabbatini. De kleine Max wil koste wat het kost de man ontmoeten om zijn pas gescheiden ouders terug samen te brengen. Hij trekt er op uit zonder ook maar iets te weten over de beroemde mentalist…

Mocht Bergmann een Vlaming geweest zijn haalde hij alle Nederlandstalige literatuurprijzen met voorsprong binnen. Ook de kaft met de tot de verbeelding sprekende foto is er één die de aandacht van de koper trekken bij een bezoek aan de  boekenboer.

Hocus pocus pas op, topper in aantocht!

(BG)