Tien om te zien op Alcatraz Open Air 22

Met een extra stage en een omvangrijke affiche om tot buiten de landsgrenzen mee uit te pakken, belooft de dertiende editie van Alcatraz Open Air een spektakelstuk te worden. Naast de klinkende namen uit binnen- en buitenland zijn er ook enkele secret gems, zeldzame pokémonkaarten als het ware, te vinden in de kloeke line-up. We lijsten er vrijblijvend enkele op.

Hangman’s Chair (vrijdag, 11.45u, Helldorado)

Uw Alcatraz-weekend starten met een gezonde portie sludge op een stonerbedje van doom? Zeker, ja! Deze Parijzenaars passeren geregeld in België en kunnen iedere keer op een trouwe aanhang rekenen. Verwacht geen moshpits of een zwetende dansende massa. Hangman’s Chair zal het vuur aan de lont steken, rustig een stapje achteruit zetten en de boel met de nodige opbouw laten ontploffen.

Hear hear: An Ode To Breakdown, Who Wants To Die Old en Naive

Rivers Of Nihil (vrijdag, 13.05u, Helldorado)

Een saxofoon en death metal horen op het eerste zicht niet samen. Toch slaagt het Amerikaanse vijftal er met klinkend succes in om de twee te verenigen. De gelaagde brokken graniet die RON te berde brengen zullen de nieuwste stage van Alcatraz meteen op zijn grondvesten doen daveren. Zouden deze heerschappen beseffen dat ze zich in de bakermat van dit hemelse blaasinstrument bevinden?

Hear hear: The Silent Life, The Void Which No Sound Escapes en Focus

Your Highness (vrijdag, 13.50u, La Morgue)

Als een opgedreven Camino brommer banen deze Antwerpenaren zich een weg doorheen de Belgische metalscene. Zin in een stevige brok stoner metal van eigen bodem; dan ben je bij Your Highness aan het juiste adres. Doe je ogen dicht, waan je in een rotsachtige woestijn urinerend tegen een cactus naar keuze en nip even van je tweede of derde pintje van de dag. Je zal ons geen ongelijk geven.

Hear hear: Devil’s Delight, Born Anew en To Dust

Vended (zaterdag, 10.45u, Prison Stage)

Early bird catches the worm is de leuze voor dag 2. Vended springt niet alleen in het oog omdat Griffin Taylor (vocals) en Simon Crahan (drums) (jawel de zonen van Corey Taylor en Shawn ‘the clown’ Crahan) de band vormen met drie anderen. Ze brengen ook nog eens opzwepende metal die fris en fruitig uit de boxen gutst. Dit wordt zo’n optreden waar jaren later nog over nagekaart zal worden als ze hun gemaskerde vaders mogen vervangen als headliner.

Hear hear: Asylum, Ded to Me en Burn My Misery

Temptations For The Weak (zaterdag, 13.50u, La Morgue)

Het zal moeilijk worden om de verleiding te weerstaan. Bij TFTW mag je groovy riffs, droef gedrum en rauwe grunts verwachten zonder veel tierlantijntjes. Naast zingen op Alcatraz mocht frontman Jadran Beauprez ook het design van de nieuwe Helldorado-tent ontwerpen. We zijn benieuwd naar beide.

Hear hear: Tear It Down, Saviour en Mind Insane

Hippotraktor (zaterdag, 15.15u, La Morgue)

Voor Hippotraktor was het vorig jaar met hun debuutplaat Meridian meteen raak. Gelaagde composities worden vakkundig aan elkaar geschreeuwd door frontman Stefan De Graef (Psychonaut). We hadden de eer om ze al te bezichtigen in Charlatan en op Rockelingen, beide keren stond deze sympathieke band garant voor een oerdegelijke vertoning.

Hear hear: Manifest the Mountain, God is in the Slumber en Beacons

Marche Funébre (zaterdag, 18.25u, La Morgue)

Deze heerschappen hebben we eerlijkheidshalve pas goed ontdekt terwijl we de breed uitgewaaierde line-up aan het doorploegen waren. Marche Funebre is zonder overdrijven één van de meest uit de band springende formaties van deze edities. Verwacht je aan doomy-, blackish-, death metal waarbij niet over één nacht ijs is gegaan. De perfecte soundtrack om het golden hour van dag 2 in te leiden.

Hear hear: Einderlicht, When All Is Said en Lullaby Of Insanity

Der Weg Einer Freiheit (zaterdag, 19.10u, Helldorado)

Al jarenlang wordt ons deze naam toegespeeld als veelbelovend en het luisteren waard. Dit jaar zullen we deze Duitse machine eindelijk in zijn volle glorie kunnen aanschouwen. Ingetogen momenten zullen op meesterlijke manier afgewisseld worden door oorverdovende uithalen. De weg naar de vrijheid zal ons op de prison grounds van Alcatraz gulzig opslokken, moeha.

Hear hear: Monument, Morgen en Ewigkeit

Darqo (zondag, 12.25u, La Morgue)

Deze West-Vlamingen hebben het graag donker en rauw. Op zondag rond het middaguur zal de Lange Munte op zijn grondvesten daveren door de dreunende riffs van Darqo. Oordoppen in en genieten maar.

Hear hear: Pyramids On The Moon, Icarus en Oxblood

My Diligence (zondag, 16.50u, La Morgue)

Naast de Marollen en de Matongé-buurt heeft Brussel nog ongepolijste diamanten in de aanbieding. De psychedelische stonerband My Diligence is er één van. Met een kersvers album en portie hoofdstedelijk lef zijn ze het perfecte vieruurtje op zondag.

Hear hear: On The Wire, Resentful en The Matter, Form and Power

(BG)

De 6 Meest Veske Ge-Zjever Van Belgie:

“Zeven anjers, zeven rozen... Ik was nooit goed in wiskunde”

De zon gaat ooit eens onder en bij ‘Dump’s Veske Zjever’ is dit helaas niet anders. Na 17 reviews van artiesten/bands die ik eigenhandig selecteerde uit maar liefst 433 inzendingen, valt het doek over DVZ. Deze 17 verbluffende bands hebben mij meer van mijn sokken geblazen dan alle nationale en internationale gedrochten van de laatste jaren (en dit meen ik oprecht). Na 2 jaar vissen in de poel van jonge bands heb ik beslist dat overvissen een minder gunstig resultaat heeft. “Hoe meer je jost, hoe minder de kwaliteit” is ook de mening van het fertiliteitsteam van UZ Gent. Toch wil ik niet zomaar stil de nacht in gaan! Tijdens deze laatste stuiptrekking geef ik jullie nog eens het beste van het beste mee, het schoonheidsvlekje op het neusje van de zalm, het laatste kwakje op de smoel op het einde van een porno, en ga zo maar verder. Dit zijn dus dè beste nummers die ik in de laatste twee jaar heb gehoord.

We beginnen waar het ooit begon! Motown op een skateboard, ‘Beats & Breakfast’ met het nummer ‘Morgen’. Een originele Louis Neefs ‘Laat ons een bloem’-adaptatie die aantoont dat oude wijsheden jammergenoeg nog steeds actueel zijn. Topnummer en topgast die Tim.

Van de beats gaan we naar de band ‘Oproer’ met ‘Blind Luck’. Ik heb deze al aan meerdere vrienden laten horen en ik was niet de enige die in trance werd gebracht. Zelfs de heupen van mijn 1-jarige dochter zijn fan. Mooi dynamisch nummer die maanden op repeat stond tijdens mijn fietsritjes naar de bakker. Volgens mij kunnen de mensen in de straat dit nummer ook al met mij mee brullen. Pure genialiteit.

Mechelen heeft naast mister Beats ook de band ‘Red Red’ te bieden. Deze gasten vingen een echte Amerikaanse kerel op in het enige land dat deftig frieten kan bakken en vroegen enkel zijn stem in ruil. Geniale zet. In het nummer ‘The Last Time’ komen alle elementen het best naar boven. Top nummer! En Belgisch?! F*ck man.

Als vierde stel ik je nogmaals voor aan het Brusselse ‘A Boy With A Beard’ en het nummer ‘With The Moon’. Deze Brusselse wafel smaakt als één van mijn verborgen liefdes ‘Modest Mouse’, maar dan nòg beter. Ik heb dit nummer ook al in de playlist van de Ieperse koffiebar ‘Slowwings’ horen passeren (Hey Stef!). Magie, pure magie en stiekem mijn favorietje.

Next up zijn de piemels van ‘Big Fat Toddlers’ met ‘East End’. Deze punkrock band heeft mij een tweede jeugd geschonken. Wanneer deze speelt kan ik niet anders dan meebrullen en, tot grote ergernis van mijn vrouw, de bustehouder van laatstgenoemde te openen met dezelfde gradatie van enthousiasme als die kutkinderen in de Kinder Surprise-reclames. Ik heb er gewoon twee! #motorboat

Last but not least, de vrouw die mijn hart (muzikaal) wist te stelen: ‘Lady Blaxx’ met ‘Wildfire’. Dit nummer heeft me gegrepen en nooit meer losgelaten. Ik heb het genoegen gehad deze powerlady en haar entourage te mogen ontmoeten. Een sympathieke bende die verdomd goede muziek maakt met inhoud. Lady <3.

Zonder overdrijven en in alle eerlijkheid kan ik stellen dat, moest ik een lijst maken met mijn 50 favoriete nummers allertijden, deze 6 nummers de top 20 zouden halen. België is verdomd goed bezig. De overige geselecteerden van DVZ zijn daar ook het bewijs van. Check maar eens de Dump’s Veske Zjever’-playlist op Spotify. En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en blies dit verhaaltje uit. EINDE

This is The Odd Man saying: ‘I Feel So Who O O O’

Dump’s Veske Zjever #17 - Bun 4/5

“ I have been waiting for you ... Mister Bun”

Deze maand gaan we het eens hebben over Brecht Vanvyaene. Ja, dié Brecht Vanvyaene, gitarist van de postrock metalband ‘Miava’ (heersers). Dit is echter geen Miava-review. Brecht heeft immers een Dave Grohl-ke gedaan, door een softer solo-project uit de grond te stampen, die genoemd is naar de hipster haartooi van de eeuw: ‘BUN’. Met ‘softer’ bedoel ik niet à la Ed ‘weird looking’ Sheeran. Je kan het eerder vergelijken met een ‘Mooneye’ die na het nemen van een overdosis testosteronpreparaten een dikke sigaar tracht te roken met inhaleren en al, want “ik ben niet bang van de darmvrijwaring de dag erna”. Het project is trouwens volledig DIY, van gitaar tot zang en zelfs het mixen. Enkel de drums werden geoutsourcet (ik moest de vervoeging van outsourcen toch wel eens opzoeken). Een zekere dude uit Nashville - Tenesse nam deze voor zijn rekening.

De vier songs (more will follow) geven mij het gevoel naar een project te luisteren die de grootheid en power heeft van een ‘Oasis’. Het verbaasde me dan ook niet toen ik hoorde dat Brecht even muziektheorie heeft gevolgd. In tegenstelling tot de grootste dick in de music biss, is Brecht veel sympathieker dan die Gallagher-trut. Het voorbereidende gesprek op deze review was namelijk bijzonder aangenaam. Toffe gast. Naast de spot-on muziek en sympathieke communicatie skills is mister Bun ook nog eens een ‘dreamboat’. Check de pics online. Die gast is zo hipster sexy dat ik een sex change zou overwegen om er mee te kunnen daten.

Om terug te komen op de essentie, (mijn mening over) de muziek, raad ik iedereen aan zijn Spotify (of andere stream shizzle) aan te vullen met zijn vier nummers. Deze zijn zeer divers en hebben een hoog radio-friendly gehalte, wat hun erg toegankelijk maakt voor het brede publiek. Met hun volwassen en moderne britpop-sound blinken de nummers ‘It Floats You Around’ en ‘Around The Corner’ het meest uit. Ook het ballad-like nummer ‘Two Faced Girl’ is zeker niet mis en wordt nog mooier als je er de corona-clip bij bekijkt. Eigenlijk had ik met mijn eigen band een gelijkaardig idee voor een clip. Daarom moet ik dus uit jaloezie een puntje aftrekken. Maar omdat het zo’n snel ventje is, krijgt hij zijn punt snel weer terug. <3

‘There I Go’ is, naast de weird-ass remix ‘Spacesuit’, het enige nummer dat me niet echt kon bekoren. Hoewel ik ongelofelijk onder de indruk ben over de mix en haast perfecte balans van alle nummers, is dit nummer te alledaags voor mij. Zo gaan er wel dertien in een dozijn, zoals ze zeggen. Je kan spreken van smaken en kleuren en andere shit, maar dat telt niet, want ik ben reviewer en ik heb altijd gelijk. #narcismrulez

Wie mister Bun aan het werk wil zien moet zich op 7 augustus begeven naar natuurgebied ‘De Blankaart’ in Woumen, waar hij samen met Mooneye (sick line-up) een namiddagconcert zal spelen. Ik zal er misschien zijn, als ik mag van mijn mama (en Marc, Steven en Erika).

This is The Odd Man saying: Woumen ligt blijkbaar bij Diksmuide. 

Dump's Veske Zever #16

BRLRS (The Breelers)  3.5/5

“Briel (zn. m. Geen meerv) Rommel - ouderwets” uit Vlaamswoordenboek.be

Gezien we van El Marcus geen corona mochten verspreiden, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om toe te geven aan mijn luiheid en dus ook geen muzikale mening te verspreiden. Maar nu alles ontwaakt uit lockdown voel ik me verplicht dit ook te doen. En maar goed ook! Na een hele eind DVZ’s te selecteren zat er vooral nog veel briel in de pot, maar door deze nu even te laten rusten, is er terug wat kwaliteit in komen huisvesten. En wat kies ik dan als eerste post-corona DVZ? Uiteraard BRLRS (The Breelers). Perfect.

Deze knapen zijn gestationeerd in Eastend. Voor wie dacht dat hun bandnaam dus naar het West-hoekige dorpje ‘Brielen’ verwijst, zit er dus lelijk naast. Ze hebben zich voor hun bandnaam waarschijnlijk laten inspireren door mijn vroegere schoolprestaties. Maar is de muziek briel? Dat is de hamvraag. I kid you not, het is vet! Met invloeden als ‘Rage Against The Machine’ en ‘The Hives’ ben je natuurlijk al goed op weg. Terwijl iedere fakker dezer dagen ‘stoner’ is, spelen deze mannen zandpunk, een naam die ze van een collega-reviewer hebben gekregen en dan ook gretig hebben aanvaard.

Zo’n twee jaar geleden strandde deze formatie in het Oostendse zand. Voor de opnames van hun eerste (self-titled) plaat moesten ze dan ook niet ver kruipen, want deze werd in de Oostendse Oceanside Studio van master ‘Ace Zec’ opgenomen. De introductie start met een handjevol zand die ze met ‘Sonic Boom’ in je poepenholleke rammen. Het doet pijn, veel pijn, but I like it! Een duidelijke ‘RATM’- vibe met een raspende en krachtige stem waarop de lyrics zijn verder gebouwd. Het nummer ‘Watchmen’ is een bevestiging van deze analyse. ‘The Lynx’ is dan de rustige korrel in de zandstorm. Hier komt de woede en ruwe brul van zanger Olivier echt tot zijn recht. Met ingetogen, soms gecontroleerd losgelaten muzikale ondersteuning van de band, zorgen ze er voor dat dit effect optimaal gerealiseerd wordt. De overige nummers zijn ook goed, maar worden overschaduwd door hierboven vermelde. Topplaat, maar kunnen ze dit nog eens herhalen?

Ja hoor, hun follow-up EP, ‘Aspirin’ is zeker in dit opzet geslaagd. Deze drie nummers tellende EP heeft de ruwe woede ingeruild voor een leiband, waardoor hun nummers nog doordachter overkomen. Een echte grown-up plaat, waarin ze hun sound nog verder hebben gedefinieerd, zonder af te dwalen van de roots. De chaos is perfect gebalanceerd in deze drie dynamische en erg toegankelijke nummers. De finesse en techniek van de muzikanten komen in deze plaat ook meer tot hun recht. Dit kan je het best horen in de single ‘The Door’. By far the best song en erg radio-friendly. Deze plaat is trouwens in samenwerking met Jeff Claeys (The Van Jets, Millionaire) en zijn El Studio. Het gebruik van samples geeft de plaat een kwalitatiever gevoel, alsook de onconventionele manier van opnemen. Vocals in een waskot recorden bijvoorbeeld. Me like that weird-ass stuff! Goede keuze dus om met deze gast in zee te gaan (ede em, Oostende - zee). Net zoals de keuze van Olivier om de plannen van een stonerband te laten varen (zoveel zeemopjes zeg). Zoals ik al zei, every fucking a-hole doet stoner tegenwoordig.

Wel kut dus van die SARS-Cov-2 shizzle, want kort na hun EP-release show in ‘De Zwerver’ (Leffinge) was de lockdown er en verloren ze dus hun momentum van deze awesome release. Ik wil dit live zien. Op het strand. In het zand. #pogingtotpoëzie #gofuckyourself.

This is the odd man saying: Luister naar mij en luister hiernaar. Ik heb altijd gelijk!

vi.be/platform/brlrs

www.facebook.com/TheBreelers/

Dump's Veske Zever #14

Stay Idle (3.5/5)

“No actual puppies were harmed in the making of this review”

2020 is in volle swing en iedereen heeft intussen al hun goede voornemens door het raam gekieperd om in de zetel neer te ploffen met een grote zak krokante, gezouten fuck-it! Dat was ook wat Vincent dacht toen hij tijdens zijn vorige jobervaring zijn hersencellen voelde wegrotten. In plaats van zich hierbij neer te leggen, verkocht hij zijn drum aan zijn buurman Ronald en begonnen ze samen met nog enkele andere gasten een band. De inspiratie die deze hersencel-cravende band zocht, zogen ze uit de frontale kwabben van Fidlar en The Ramones. Hier bovenop werd nog een kwakje ‘fuzz’ gesmeerd en boem-burp-patat, we have ‘Stay Idle’, een band die wat mee heeft van Equal Idiots, maar dan op crack cocaine en met een old school sausje erover.

Hun self-titled demo uit 2019 is alvast op onze favoriete streamingdiensten te bewonderen, samen met een psychedelische hoes, die er ook mag wezen. De drie nummers, die net voldoende variëren om niet te vervelen, zijn net als de zaadlozing na een maand radiostilte: leuk, maar kort... “Doen we nog eens schat?” Het eerste nummer dat ons komt begroeten is ‘Weak End’. Korte omschrijving: tik tik tik, klets! ‘Weak End’ is een echte, hedendaagse klassieker die net lang genoeg aan de tiet van moeder punk heeft gezogen om een perfecte balans te bekomen tussen de elementen. De zang, die niet per sé wil mee doen met de kudde, krijgt een perfecte instrumentale ondersteuning door muzikanten die perfect weten wat hun plaats is en wat dit nummer nodig heeft. Daarom is ‘Weak End’, met maar liefst 1299 luisteraars deze maand, ook het meest toegankelijke nummer van de drie.

De titelsong begint met een interessant en afwezig deuntje dat omslaat in, je raadt het al, tik tik tik, come l’ habitude, klets! Hetzelfde verhaaltje, maar net dat beetje anders om het interessant te houden zonder de leidraad te verliezen. En hoor ik daar een typische Vox Ac-30 met reverb-like sound? In het laatste nummer ‘Sugarcoat Me’ is helemaal geen tik te bespeuren, maar wel een ‘Ga opzij of ik schijt in je bek’-klets. Een lekker hard nummer waar de zang nog een drietal tandjes bijsteekt. Het nummer door mijn speaker laten razen voelt aan alsof je een puppy in zijn kont trapt, wat ik stiekem wel leuk vind... Dus ram ik die puppy lekker verder in elkaar.

De drie nummers, die werden opgenomen met Thomas Valkiers van Hightime Studio, krijgen later dit jaar het gezelschap van een eerste EP. Dus verwacht in 2020 nog meer fuzz, geschreeuw, lawaai en mishandelde puppies!

This is The Odd Man saying: Deze “Veske Zjever”-review is meer dan een week te laat... Fuck you, ik heb nu een baby! #excuses

Dump's Veske Zever #15

Slow Lee (3.5/5) 

“Deze review is snel geschreven”

In de hedendaagse tijdsgeest waarin alles snel moet gaan, ben ik steeds de advocaat van de luiheid geweest. Daarom dat ik me misschien zo aangetrokken voel tot de Dump’s Veske Zjever van de maand: ‘Slow Lee’. Niet dat ik de band van luiheid wil beschuldigen, maar hun naam klinkt me toch wel als muziek in de oren. De band, opgericht door Korneel Muylle die ondersteund wordt door enkele topmuzikanten, brengt ‘slow alt pop/rock’. Korneel weigert echter in hokjes te denken en wil zich zeker niet vastzetten in een beperkt concept. Dit heeft dan ook de veelzijdigheid van de band positief in de hand gewerkt. Hun muziek heeft een lichte singer-songwriter vibe a la mijn favoriete lichting ‘Mooneye’ en brengt verfijnde muziek naar de oren, traag maar met een goed overwogen en gecontroleerde, energieke swing.

Tot nu toe kan je nog maar één plaat, genaamd ‘Vermillion Bird’ (opgenomen in Boma Studio Gent met Frederik Segers), beluisteren via allerhande streamingdiensten. Achter de ietwat saaie en simplistische hoes schuilen enkele nummers die de smaak en heerlijkheid bevatten van een grote pita (alle groentjes) om 3u zaterdagnacht, maar dan gedresseerd door Peter Goossens. Het openingsnummer ‘Hold Me Back’ is daar zo eentje van. Het gitaargetokkel heeft iets weg van Leo Kottkes ‘Lite’. De zang verschaft het nummer verschillende lagen en wordt perfect ondersteund door een goed gebalanceerde drum, wat een leuke dynamiek teweeg brengt. Gewoonweg een topnummer! Het tweede nummer ‘What Have They Done’ is een speels nummer, maar heeft toch een wat ordinaire nasmaak in vergelijking met de overige kanjers die Vermillion Bird te bieden heeft. Neem bijvoorbeeld ‘Refugee’, een melancholisch nummer met de diepte van een bodemloze pindazak. Het hele nummer heeft een zweverige vibe en je zou haast kunnen zweren dat een jonge Ozark Henry hier ergens in gemoeid is. ‘The Masquerade’ gaat ook verder in deze formule en sluit een prachtige EP af, die smaakt naar meer.

Korneel spitst zich momenteel toe op het project ‘Introspection Music Experience (IME for short), een Europees project waarbij muzikanten en producers uit België, Griekenland, Engeland en Spanje drie jaar lang samenwerken om psychische kwetsbaarheid via muzikale weg bespreekbaar te maken. Daar hoort ook een album bij dat zal gepromoot worden tijdens een tour. Wat dit praktisch gezien voor Slow Lee zal betekenen staat nog niet vast, maar we kunnen dergelijke multiculturele en actuele initiatieven alleen maar toejuichen zoals ik balletjes in de soep toejuich. 

Voor wie meer te weten wil komen over dit project, check de site: www.ime-project.com.

This is The Odd Man saying: Te Gék!? Man...

Metal fenomeen Fleddy Melculy (BE) zet nieuwe en zeer persoonlijke single-video ‘De Hel Niet Gezien' online

3e studio-album ‘Sabbath Fleddy Sabbath’ uit op vrijdag 13 maart 2020

Het Belgische metalfenomeen Fleddy Melculy probeert met zijn nieuwe single-video ‘De Hel Niet Gezien’ een antwoord te krijgen op de meest universele vraag ooit: wat gebeurt er als we dood gaan?

Het resultaat is misschien wel het meest persoonlijke nummer en video van Fleddy Melculy tot nu toe. Dat de band de afgelopen twee jaar afscheid heeft moeten nemen van heel wat dierbaren verklaart veel. Voor de band is dit een eerbetoon en tegelijk een manier om dit van zich af te schrijven.

Fleddy Melculy laat zich met 'De Hel Niet Gezien' van een andere kant zien. Een rauwe, kwade kant. Een kant die afscheid moest nemen en zich daar vragen bij stelt. Een kant die duidelijk iets te verwerken heeft. Frontman Jeroen Camerlynck: "Het nummer verhaalt over iemand die ontdekt dat hij dood is en als geest over de aardbol blijft lopen. Er blijkt geen hemel, geen hel of een ander uitgevonden hiernamaals te zijn. En daar sta je dan op de wereld, met niemand die je ziet of iets zegt."

Jeroen: "Tijdens het schrijfproces van ons nieuwe album werd ik geconfronteerd met verschillende overlijdens - allemaal kort na elkaar. In de zomer van 2018 hebben mijn broer Sybren en ik afscheid moeten nemen van onze stiefvader. In 2019 verloren we ook onze grootmoeder. Ze werd net geen honderd. Rond diezelfde periode nam mijn vrouw afscheid van haar beide grootmoeders en overleed ook de schoonvader van mijn broer. De grootste schok kwam in april vorig jaar, toen we het nieuws kregen dat een goede vriend zichzelf het leven had ontnomen.

Iemand die vaak met ons on the road ging en waar we ons kapot mee amuseerden. Het was iemand waar iedereen van de band en crew goed mee overeenkwam. Je schrikt enorm van zo'n nieuws, en je kan zoiets ook allemaal heel moeilijk plaatsen. Nog steeds niet trouwens. En dat is op één of andere manier in de muziek gekropen."

Jeroen: "Ik had de tekst van ‘De hel niet gezien’ geschreven en dacht eerst dat het niet iets voor Fleddy Melculy was. Ik liet het aan de kant liggen, maar geleidelijk aan - terwijl de plaat vorm kreeg - groeide het idee dat de song wél een plaats kon krijgen tussen de rest. Er is uiteindelijk niet lang getwijfeld om de song op de plaat te zetten, maar wel aan het feit of we de track ook naar voor zouden schuiven en aandacht geven. Ik was daar pas zeker van toen de andere bandleden me het gevoel gaven dat ze zelf ook in de song geloofden. De eerste keer dat we ‘De hel niet gezien’ aan ons label lieten horen, was hun reactie ook duidelijk: 'Hier moeten we iets mee doen.' Ik bekijk het als een eerbetoon aan iedereen die we zijn verloren. Op een mooiere manier kunnen we dit niet doen, denk ik."

Jeroen: "In de video zie je letterlijk wat ik allemaal zeg, wat het allemaal nog harder maakt dan dat het al is. In de scène waarin ik besef dat mijn vrouw en kinderen achterblijven, zie je dus mijn echte vrouw en kinderen. Dat zijn geen acteurs! Tijdens het maken van het scenario was het plan om die scènes te laten spelen door anderen. Maar toen ik dat thuis vertelde, was iedereen op zijn tenen getrapt. Mijn gezin stond erop om dat zelf te spelen. Ik heb met handen en voeten proberen uitleggen dat dat wel confronterend zou worden. Maar achteraf gezien snap ik het wel. Ze vonden het raar dat iemand anders hun rol zou spelen. Vooral omdat ze goed weten waar die song vandaan komt. We hebben samen al die overlijdens op een korte tijd moeten verwerken."

CLUBTOUR 2020
25.03.20: Het Depot - Leuven
27.03.20: Effenaar - Eindhoven (NL)
28.03.20: Volt - Sittard (NL)
02.04.20: De Casino - Sint-Niklaas
03.04.20: Hedon - Zwolle (NL)
04.04.20: De Kreun - Kortrijk
09.04.20: Vooruit - Gent
10.04.20: Bibelot - Dordrecht (NL)
11.04.20: Trix - Antwerpen
17.04.20: Muziekodroom - Hasselt
23.04.20: Luxor Live - Arnhem (NL)
24.04.20: Mezz - Breda (NL)
25.04.20: Le Reflektor - Liège
01.05.20: Gebr. De Nobel - Leiden (NL)
02.05.20: Neushoorn - Leeuwarden (NL)
03.05.20: W2 - 's Hertogenbosch (NL)
08.05.20: Victorie - Alkmaar (NL)
15.05.20: Tivoli De Helling - Utrecht (NL)
16.05.20: De Pit - Terneuzen (NL)

LINKS
www.fleddymelculy.com
www.facebook.com/fleddymelculy

2019, het jaar waarin de Notre Dame, een asielcentrum en het Amazonewoud in vuur en vlam stonden. De pop-poll ‘kaarsjes brandden’ werd gewonnen door de eerste.  

2019, het jaar waarin extreem-zijn het nieuwe normaal bleek en fake news wederom manifest aanwezig was.

2019, het jaar waarin de diefstal van een lachend kakske en de vervangster van Gertje belangrijk genoeg geacht werden om als pushbericht op onze smartphoneschermen te verschijnen.

2019, het jaar waarin cultuur van uiteenlopend allooi nog meer bijzaak werd en een canon als voorschrift voor een goede Vlaming in onze maag gesplitst werd.

2019, het jaar waarin een minister het woord planepoolen uitvond en door de klimaatmand viel.

2019, het jaar waarin de wereld door razendsnel internet nog kleiner werd en een middeleeuwse embleem van de graaf van Vlaanderen een revival kende en klauwde als nooit te voren enz…

Desalniettemin hebben we enkele pittige eindejaarslijstjes opgesteld die even relevant zijn als een hangende kerstman, niet dus. Geen frons of boze blik van onze kant als je een andere mening hebt en deze overbodige opsomming meteen verticaal klasseert.

Songs 2019

Alcest – Protection

Baroness – Front Toward Enemy

Billie Eilish – Bad Guy

Borokov Borokov – De Doordeweekse Man

Brutus – War

Cult Of Luna – The Silent Man

Het Zesde Metaal – Tid van Ton

In Flames – I Am Above

Kadavar – Children Of The Night

Killswitch Engage – Crownless King

King Gizzard & The Lizard Wizard – Planet B

Korn - Cold

Kvelertak – Bratebrann

Lana Del Rey – Doin’ Time

Mac DeMarco – All Of Our Yesterdays

Nailed To Obscurity – Black Frost

Rammstein – Zeig Dich

SONS – Waiting On My Own

Sepultura - Isolation

Spoil Engine – R!OT

Stake – Catatonic Dreams

Tame Impala – It Might Be Time

Thom Yorke – Traffic

Tool - Invincible

5. King Hiss - Butcher

4. Iggy Pop – Loves Missing

3. Baroness - Tourniquet

2. Carneia – The Making Of The Universe

1. Slipknot – Solway Firth

Hardrock- en metalplaten 2019

Alcest – Spiritual Instinct

As I Lay Dying – Shaped By Fire

Brutus - Nest

Cult Of Luna – A Dawn Of Fear

Devin Townsend - Empath

In Flames – I, The Mask

Insomnium – Heart Like A Grave

Kadavar – For The Dead Travel Fast

Killswitch Engage – Atonement

King Hiss – Earthquaker

Korn – The Nothing

Nailed To Obscurity – Black Frost

Opeth – in Cauda Venenum

Raised Fist - Anthems

Rammstein - Rammstein

Spoil Engine – Renaissance Noir

Stab – Rats // Snakes

Swallow The Sun – When A Shadow Is Forced Into The Light

Thy Art Is Murder – Human Target

VLTMAS- Something Wicked Marches In

5. Tool – Fear Inocolum

4. Stake – Critical Method

3. Slipknot – We Are Not Your Kind

2. Baroness – Grey & Gold

1. Carneia – Voices Of The Void

Pop-, rock-, hiphopplaten 2019

Billie Eilish – When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

Bon Iver – i,i

Ertebrekers - Crème

King Gizzard & The Lizard Wizard – Infest The Rats’ Nest

The National – I Am Easy To Find

Sons – Family Dinner

Thom Yorke - ANIMA

3. Het Zesde Metaal - Skepsels

2. Mac Demarco – Here Comes The Cowboy

1. Iggy Pop – Free

Films 2019

The Dirt

Dragged Across Concrete

El Camino: A Breaking Bad Movie

Green Book

The King

Marriage Story

The Mule

The Mustang

Polar

Us

Vice

3. The Irishman

2. Once Upon A Time in Hollywood

1. Joker

Series 2019

Dark S2

Elite S2

Game Of Thrones S7

Hjem Til Jul S1

How to Sell Drugs Online (Fast) S1

Mindhunter S2

Peaky Blinders S5

Sex Education S1

Stranger Things S3

When They See Us

The Witcher S1

3. The Boys S1

2. After Life S1

1. Chernobyl

Live 2019

Carneia (Bosfeesten)

Endnote (Leegems Metal Fest)

In Flames (Betizfest)

Killswitch Engage (AB)

King Hiss (De Kreun)

Kurt Vile (L’Aeronef)

Kvelertak (AB)

Mastodon (AB)

Metallica (Koning Boudewijnstadion)

Pro-Pain (Casino)

Unearth (Entrepot)

5. Amenra (Alcatraz)

4. Lamb Of God (GMM)

3. Meshuggah (Alcatraz)

2. Baroness (Sportpaleis)

1. Tool (RW)

Dump's Veske Zever #13

Oproer (4/5)

Jeff Hoeyberghs zorgt met zijn seksistische, met silicone gevulde uitspraken voor heel wat oproer dezer dagen. Gelukkig krijgt de Gentse/Aalsterse band ‘Oproer’ nog een figuurlijke speld tussen al die middeleeuwse zever. Naast hun UNESCO-erkenning is ‘Oilst’ ook deze jongens kwijt, aan mijn trommelvliezen en Spotify-afspeellijst om precies te zijn. Want naast enkele interessante coverhoezen maken zij eigenwijze muziek met een unieke stempel.

‘Oproer’ begon oorspronkelijk voor de lol als een rockabilly-band. Uiteindelijk kwamen enkele eigen nummers opdraven en werd de toon gezet. Dat is, naast een duizendtal Spotify-luisteraars, ook de band ‘Rhea’ niet ontgaan, die de jongens van ‘Oproer’ onder hun vleugels namen. Zo kregen ze de kans om hun voorprogramma in de AB te verzorgen (klets!). Na een jaar stonden deze jongens ook in de finale van ‘Oost.Best!’. Indrukwekkend allemaal! Naast optreden, proberen ze elke maand een nieuwe single uit te brengen. Vier uiteenlopende songs zijn al op Spotify te beluisteren. Aan de uiteenlopende smaken en stijlen is te zien dat de band nog in volle experimentele fase zit. Daarom ook de keuze voor de huidige singles release-formule en geen debuutplaat.

Het populairste nummer op het digitale platform is het nummer ‘Get Get Get’. Mijn spontane repliek: “Shut up and take my money!”. Dat ze fan zijn van ‘De Staat’ wordt al snel duidelijk. Zowel in dit als de overige nummers, merk je een sterke gedefinieerde zang die een centrale rol speelt in de gehele sound: energiek gezongen als een tienjarige met ADHD die net Willy Wonka’s gesuikerde drol heeft gesnoven en aanvullend ondersteund door goed gebalanceerde backing vocals. Diezelfde formule is terug te vinden in hun nieuwste single ‘To The Bone’, die een gigantische muur van geluid op je afvuurt die mijn oma’s poreuze botten zou kunnen verpulveren. Met andere woorden: moet live de moeite zijn!

‘Dolores’ wijkt dan iets meer af van de voorhangers, zonder de essentie van ‘Oproer’ te verliezen. Een grote troef, want men kan zich snel verliezen in het experimenteren met muziek. Het nummer heeft structureel iets meer mee van een popsong, met een mix die van Jack Whites hand zou kunnen zijn en een solo die een luchtgitaar tovert in ieders pootjes. Het laatste nummer, ‘Corner Of Your Eyes’, is dan een poging om wat mellow te gaan, tot de blazers op 1:15 voor de nodige oproer zorgen.

‘Oproer’ zal nog meer van zich laten horen, met als eerstvolgende wapenfeit nog een leuk maandelijks cadeau onder de kerstboom van Dump. Als ze zo verder blijven evolueren hebben we eindelijk nog eens wat niet-Bazar-achtige shit om onze radio te vullen in de mindere maanden. Want geef toe, Stu Bru is enkel nog de moeite tijdens ‘De Warmste Week’, omdat wij dan de nummers kiezen. De overige maanden hebben nood aan beter spul.

This is The Odd Man saying: Het is moeilijk om een review te schrijven met een huilende baby. Ik wil een tuinhuis.

Dump's Veske Zever #12

Set Anima (3.5) 

“Soundgarden who fucked Billy Talent, who is a cousin of The Mars Volta, who dates Amen Ra ... Set Animal?!”

De Veske Zjever die ik deze maand aan jullie mag introduceren heeft meer weg van een hutsepot dan van vers gezever van Belgische bodem. ‘Set Animal’ is gegroeid uit voornamelijk hardcore- en metalmuzikanten (overlopers!) waarbij heel wat invloeden, zelfs uit de pop, aan het stoofpotje werden toegevoegd. Deze metaforische hutsepot is misschien nog niet van de hand van Peter Goossens, maar zou op zijn minst afkomstig kunnen zijn van de stagiair van ‘t ‘Hof Van Cleve’. Met andere woorden: steengoeie muziek, met voldoende doorgroeimogelijkheden en potentieel om het tot sterrenchef te schoppen.

‘Set Animal’ werd vernoemd naar de hamster (of was het nu de hond?) van de Egyptische god Seth en alle nummers worden dan ook geschreven vanuit een voorliefde voor het mythologische en cults. De teksten, voornamelijk door de bassist geschreven, bevatten een diepe, soms dubbele betekenis, met een niet gedefinieerde stijl als resultaat. Maar net zoals ik me er kon uitlullen bij een slecht rapport, kan Set Animal dit ook. Ze brengen vier uiteenlopende singles uit, waarvan er twee, ‘Roses’ en ‘Cult of the Sun’, binnenkort vanuit het godenrijk zullen neerdalen op de aarde. Deze verafgoding is echter niet zonder risico. De vier nummers balanceren gevaarlijk op het touw van variatie, neigend zich te verliezen in een kakofonie (haha, kaka). Zelfs binnenin de nummers is dit soms het geval. En toch is alles op een bizarre manier in balans.

De twee nummers die nu al op Spotify te beluisteren zijn, zijn ‘Spent’ en ‘Rainstorms’. ‘Spent’ is een stevige head bobber met een ronde sound en een ritmesectie die duidelijk van aanpakken weet. Jammer dat de zang soms wat uitgerokken aanvoelt en zo het nummer soms wat doet slepen over de grond. Waar ‘Spent’ mij bijna verloor trekt ‘Rainstorms’ mijn dan volledig terug naar het ja-kamp. Deze song heeft veel weg van een verfijnde Billy Talent (denk maar aan ‘Rusted From The Rain’) waar op 3:09 de muzikale roots van de drummer ook nog even komt piepen.

Toen ik de nieuwste nummers beluisterde kwam voor mij pas echt de openbaring. ‘Cult Of The Sun’ is een meesterwerk van formaat dat als een Soundgarden-ish nummer aanvangt en gezapig evolueert naar een song a la ‘The Mars Volta’. Het nummer bevat een geniale cohesie van zang en drums, perfecte wissels tussen opbouw, afkoeling en terug extase, en wat een stem! Enige minpuntje zijn de backing vocals die me lichtelijk stoorden naar het midden van het nummer toe. De laatste single ‘Roses’, is dan een ware ode aan Seth, god van de oorlog. Zacht en dromerig, met een diepe en grote sound vanuit de drumketels, tot de roos je prikt met zijn post-rock doorns.

Met de twee nieuwe nummers tonen de mannen van ‘Set Animal’ dat ze koningen (of eerder sub-goden) zijn in het creëren van sfeer en setting. Eenmaal deze laatste singles gereleased zijn, komt de volledige debuutplaat online en zou volgens de band het gevarieerde concept meer vorm en duidelijkheid krijgen. De plaat zal immers nog vier andere nummers bevatten die je qua stijl kan linken aan één van de vier singles. Vier paartjes dus, even verschillend als de windstreken. Kom dus maar op met de rest van die plaat! ‘Set Animal’ is trouwens live te bewonderen op 7 december @ Roeselare city.

This is The Odd Man saying: Risico’s zijn leuk...

Dump's Veske Zever #11

Big Fat Toddlers  (3.5/5)

“Shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker, tit, fart, turd and twat” - Blink 182, Family Reunion

Punkrock staat samen met aan mijn piemel trekken over een ‘Penthouse’ of ‘Foxy’-cover aan de beginselen van mijn tienerjaren. Nu ben ik een dertigplusser en is er feitelijk nog niet veel veranderd. Daarom heb ik deze maand eens een echte punkrockband geselecteerd die trouwens al de voorrondes van Humo’s Rock Rally haalde.

Chumps and Chumpets, The Odd Man proudly presents, the Godfathers of Drunk Punk: ‘Big Fat Toddlers’! Toevallig speelt de gitarist in een eerder geselecteerde band, Red Stags, maar blijkbaar is daar geen plaats voor piemel-, tienertietjes- en fart-jokes. Jahweh zijt geprezen met een Cara Pils dat deze jeugdige knapen elkaar hebben gevonden om evenveel muzikaal gezever te produceren als het collectief van kinderopvang ‘t Cookiemonster.

Zo’n drietal jaar geleden kwamen deze kleuters met hun eerste EP op de proppen genaamd ‘Space Toddlers’. Een rasechte, vette punkrockplaat waar je een duidelijke Pennywise en NOFX in kan horen schijten. Met een zang die iets weg heeft van een bescheiden en verlegen Dexter Holland, scheuren deze vier Kempense jongens de laatste dagen mijn speakers naar de kl*ten. JA!

De plaat staat vol lekkere, old school punkrock nummers. ‘Nothing Today’ is zo’n voorbeeld en zou zonder enige twijfel perfect en ongestoord een ‘Thrasher’-compilatievideo kunnen sieren. Maar wie hier enkel leeghoofdige tienernostalgie verwacht, zal toch wel lelijk op zijn bekkie vallen. Zowel de nummers als de albumcover zijn gevuld met referenties en easter eggs. Rick and Morty’s Pickle Rick is er zo eentje van (zie albumcover en het nummer ‘High School’ op 2:19 minuten). De song ‘Planet Penis’, die me ergens een Rancid-gevoel geeft, is zo hilarisch dat deze jongens het voorprogramma van de ‘Heideroosjes’ verdienen. De protestsong ‘Riot’ maakt mij echter, met zijn vette bas en bownsende beat, pas echt fan. Dit is BFT op hun best by far!

Momenteel zijn ze bezig aan de mix van hun tweede EP, die ergens eind dit jaar hopelijk onder mijn kerstboom zal liggen. Gezien ik deze maand voor het eerst vader ben geworden, moet ik er jammergenoeg van uit gaan dat ik de komende twintig jaar enkel nog pantoffels en pyjama’s zal krijgen. Met andere woorden, Spotify b*tchhhh!

This is The Odd Man saying: Punk’s not dead, gewoon zoals de ethyl afhankelijke nonkel op de familiebijeenkomsten eerder wat gemeden.

Dump's Veske Zever #9

A boy with a Beard (4/5)

“De Brusselse Kiekenfretters gaan voor de hipster-baard”

Toen ik nog een jongen was, dacht ik dat ik al een baard had. Trots en met rechte schouders wandelde ik de klas binnen met mijn volle “manbaard”. Maar door al het gegniffel op de achtergrond, kom je jammergenoeg tot het besef dat je daar trots staat te zwaaien met drie weken oud donshaar, alsof je een paaskuikentje bent. Op de Brusselse jongens die deze maand werden geselecteerd voor Dump’s Veske Zjever zal je zeker geen dons vinden. ‘A Boy With A Beard’ (het alter-ego van zanger-gitarist Sherban Vidick) heeft een volle dos aan hipsterbaard waar zelfs ‘Hans Langseth’ van onder de indruk zou zijn. En naast al dit esthetische gedoe, maken deze mannen ook nog eens verdomd goede muziek.

Hun verhaal begint bij zanger Sherban, die een vijftal zomers geleden een soloproject op poten zette. Na de opnames van een demo voelde hij echter dat zijn baard wat meer vulling nodig had en liet die aandikken met een gitarist en ritme sectie. Stilaan evolueerde de band dan ook van voornamelijk instrumentaal gerichte songs naar volwaardige nummers met diepe teksten en een gewichtige groove. Nu kan je spreken van volwaardige gezichtsbeharing die klaar is om ons muzikaal te veroveren met hun melancholische muziek. Ze noemen het zelf pop-noire; een passende naam voor iedereen die het zal aanhoren.

Je kan de melancholische wind duidelijk horen waaien wanneer je luistert naar één van hun topnummers, ‘With The Moon’, van hun self-titled EP van 2018. Het nummer start met een subtiele knipoog naar één van mijn muzikale liefdes ‘Modest Mouse’, om daarna een kusje te gooien naar ‘Venus Infers’ (neem ‘Goodbye Horses’ als voorbeeld). De zang is het enige wat zich differentieert van deze vergelijking. Deze boys geven in de Engelstalige lyrics trouwens niks prijs van hun Franstalige roots. Geen accentje te bespeuren (wat ik eigenlijk wel stiekem een beetje sexy vond bij Audrey Tautou in ‘The Da Vinci Code’). 

Ook andere nummers op de plaat zijn zeker het beluisteren waard. ‘Shade/Shape bijvoorbeeld is een funky en dromerig nummer, waarvan het refrein blijft plakken. ‘The Devil Is Coming’, met een ‘Imagine Dragon’-like intro die dan door middel van gitaar en zang overgaat naar een eigenwijze light-versie van een ‘National’ nummer, is dan weer iets compleet anders. Wanneer je denkt dat je het verhaal begint te vatten, komt een banjo aandraven die er verassend genoeg perfect bij past. Het nummer ‘Bursting My Bubble Up In Flames’ heeft in theorie dan weer veel weg van ‘Pumped Up Kicks’ van ‘Foster The People’. Een leuk melodietje, maar als je naar de tekst luistert is dit eigenlijk geen vrolijk verhaaltje. Er zit heel veel woede in dit nummer, dat gaat over een nare gebeurtenis met iemand die hun erg nauw aan het hart lag. Sherban vertelde hierbij geïnspireerd te zijn door ‘The War On Drugs’.

Je vraagt je dan als reviewer af waar je deze band nog meer mee kan vergelijken. Eigenlijk staat ‘A Boy With A Beard’ op zichzelf, zonder te zuigen aan de muzikale moedertieten van grotere bands en brengt hierbij een grote variatie aan nummers zonder af te dwalen van de kern, waardoor de EP niet gaat vervelen. Bovendien gebruiken deze vrienden de nummers om een persoonlijk verhaal kwijt te geraken.

Deze melancholische Brusselse band met een uniek sound heeft alvast een plaatsje in mijn hart én mijn best of Spotify lijst weten te veroveren. De meer dan 300 andere Spotify-luisteraars denken hier blijkbaar hetzelfde over.

This is The Odd Man saying (thanks to Google Translate): Vous ne pouvez pas discuter des goûts et des couleurs. Sauf pour ça... parce que je le dis.

Dump's Veske Zever #9

Mirek Coutigny (4/5)

“Dit is een review, eneh”

Muziek is meer dan gierende gitaren en bonzende drums. De wereld van creatieve geesten die instrumenten machtig zijn, heeft zo veel meer te bieden. Daarom heb ik deze maand ijverig gezocht naar iets dat écht anders is, een zwarte zwaan als het ware. Deze zoektocht bracht me bij Mirek Coutigny. Mirek is een klassiek geschoolde pianist uit Ieper, die na zijn studies zoals zovele West-Vlamingen in de studentenstad is blijven plakken. Deze creatief voedende omgeving bracht Mirek de kansen om een stoofpotje aan mensen, die over een uiteenlopende waaier van specialisaties in de bizz beschikken, te ontmoeten. Hierdoor kon Mirek over de jaren heen een ruime catalogus aan materiaal uitbouwen. Beetje bij beetje fusioneerde deze catalogus met zijn experimentele drang en werden meer en meer lagen toegevoegd. Dit resulteerde uiteindelijk in zijn debuut EP ‘Revisions #1’ (2018).

Deze EP is voor mij een ware ontdekking, die mij een nieuw hoekje van de muzikale wereld laat zien, waar ik tot op heden nog geen weet van had. Dankzij deze plaat leerde ik artiesten kennen zoals ‘Olafur Arnalds’ en ‘Hauschka’, die op een gelijkaardige manier te werk gaan en waar Mirek ook door geïnspireerd werd. Een andere duidelijke inspiratiebron is de componist ‘Max Richter’. De elektronische nectar vond Mirek dan weer bij de band ‘Boards of Canada’. Het eindresultaat van al deze invloeden zijn geen liedjes, maar eerder ervaringen. ‘Revisions #1’ neemt  ons mee op een reis die we voor het grootste deel zelf mogen inkleuren. Mirek geeft ons enkel de soundtrack. Nummers als ‘Bursting Balloon Pt. 1 & 2’ en ‘Look up’ zijn echte parels, maar het magnum opus van deze plaat is toch wel ‘Irretrievable’’, een nummer die perfect zou passen als soundtrack voor een visueel prachtige indie-game als ‘Monument Valley’.

Na ‘Revisions #1’ begon Mirek live te spelen en werd het project uitgebreid met Jolien Deley als strijker en de Nederlandse Jonathan Bonny als percussionist. De nummers evolueerden verder, met in 2019 de plaat ‘Vinyl Live Session’ als resultaat. De banduitbreiding en het live aspect geven de nummers een hele nieuwe dynamiek en sound. Alles wordt voller en komt nog meer tot leven. De muziek wordt hierdoor als het ware een levend organisme. Naast een upgrade van de “oude” nummers, bevat de plaat ook nieuw materiaal. ‘The Trail’ en ‘As The Birds Fly’ mogen de plaat met een rechte, fiere rug mee dragen.

Ondertussen werkt Mirek naarstig aan een nieuwe EP. Het proces werd door de banduitbreiding wat veranderd en ik ben alvast zeer benieuwd naar de volgende fase is dit verhaal. Ik hoop stiekem op enkel extreme coalities (imagine een Brent Vanneste oerbrul). Wat het ook zal worden, het zal geduld vragen. Mirek laat tijd gaan over zijn werk. Traag laat hij alles groeien en bloeien. Een release komt er pas wanneer alles perfect is. Ik kan hem geen ongelijk geven. Een tuin forceren door overbemesting kan immers alle planten verbranden.

Ik verbeeld mij dat een eerste live ervaring van Mirek in zijn volledige glorie een unicum moet zijn. Wie dit wil mee maken, kan Mirek Coutigny op 14 september zowel op het Bus(k)-Festival in Ieper als op Leffingeleuren bewonderen.

This is The Odd Man saying: Deze muziek is niet voor iedereen. Gelukkig ben ik een muzikale spons, vandaar de review.

Dump's Veske Zever #8:

Candlebags 3.5/5

“Deze review wordt gesponsord door Dirks Kaarsenatelier”

De nieuwe maand brengt naast een heleboel PMS-ende vrouwen ook terug een nieuwe Dump’s Veske Zjever met zich mee. Met zo’n 245 inzendingen wordt het toch wel een hele opgave om de bomen doorheen het figuurlijke bos te zien. Als je echter sommige inzendingen beluistert, wil je absoluut niet het “iene-miene-mutte-f*ck-ik-heb-brol-gekozen”-risico nemen. Gelukkig begeleidde de kaars van het Hasseltse duo ‘Candlebags mij in de richting van kwaliteit. Het licht dat deze band produceert is bovendien nog makkelijker te verklaren dan mannelijke emoties. Als een bakje frieten de hemelse band ‘The Kills’ voorstelt, is Candlebags simpelweg een bakje frieten met mayonaise (op zijn Belgisch dus). Als je naar hun laatste single ‘Ticket To Freedom’ luistert, snap je zeker wat ik bedoel. De vette gitaar heeft een sound die perfect uit de vingers van Jamie Hince himself zou kunnen komen en af en toe komt de zang dicht in de buurt van die van Alison Mosshart. Luister vooral zelf zodat je me unaniem gelijk kan geven!

Dirk neemt gitaar en basdrum voor zijn rekening (zie hier het bewijs dat mannen kunnen multitasken! Dus alle feministische trutten mogen nu hun bekjes houden en een taart gaan bakken), terwijl zijn nicht Inge de zang en overige percussie bovenop deze awesomeness werpt. Het schrijfproces is trouwens ook een mooie symbiose. Waar Dirk de groove neerlegt tijdens een jamsessie, zal muziektherapeute Inge (of moet ik haar muziekfilosofe noemen) de nummers voorzien van de nodige emotie. Het resultaat van deze kruisbestuiving zijn twee EP’s en enkele geniale singles. Hun eerste EP ‘Love Kills’ kwam uit in 2015 en bevat enkele prachtige nummers die de mooie, maar toch wel lugubere cover backen. ‘Old Stone’ en ‘Moody Blue’ branden hier het felst, maar met nummers als ‘B-Ordeaux’ en ‘Groovy Movie’ toont Candlebags dat hun vlammetje ook zeer gevarieerd kan dansen en kronkelen. Vanop hun tweede ietwat eentonigere EP ‘Voyager’ kon enkel het rustige en magnifieke ‘Seven Billion People’ mij echt volledig bekoren, maar de twee singles die hierop volgden, ‘Fool for love’ en ‘Ticket To Freedom’ waren er terug “boenke” op!

Het kaarsenvet van Candlebags is zeker de moeite waard om op “50 Shades Whatever”-wijze je trommelvliezen mee in te smeren. En hiervoor zijn kansen genoeg als je naar hun touragenda kijkt!

This is The Odd Man saying: Voor goedkope kaarsen moet je in ‘den Action’ zijn. Voor kwaliteit in Hasselt.

Dump's Veske Zever #7 

Lady Blaxx 4.5/5

“Wildfire? You know nothing Jon Snow”

Hoewel het “less is more”-principe van toepassing is voor alle klein geschapen mannen die met een Dodge Ram rondrijden, alsook voor de fanatieke espressodrinkers onder ons, gaat deze stelling totaal niet op voor ‘Lady Blaxx’, de Dump’s Veskje Zjever van deze maand. Van deze ware artieste die al meer podia heeft beklommen dan ik bresiliennetaartjes heb verslonden, kan je jammergenoeg slechts twee nummers terugvinden op Spotify of VI.be. Een ware zonde, gezien de kwaliteit waarop we getrakteerd worden.

Even een introductie. Lady Blaxx is een moedertje met de juiste verhouding aan flair, flavor en “fassass”, te horen aan de kolossale stem die ze zowel wijd open als gecontroleerd en geconcentreerd ten gehore brengt. Ze wordt hierbij perfect ondersteund door haar band, met een gelekte ritmesectie (drum en bas) die ze meenam uit een vorig muzikaal project.

Op aandringen van de fans nam ze een eerste single op, genaamd ‘Wildfire’. Wanneer je denkt dat dit nummer gaat over ochtendfaeces na een Mexicaanse culinaire ervaring, sla je de figuurlijke balzak goed mis. Deze soullady speelt dit oppervlakkige Blink 182-spelletje niet. Hier zit diepgang in! Deze song gaat namelijk over haar eerste ervaring als moeder, van de gekke vreugde tot het gevoel je handen te verbranden bij het dragen van zoveel levensverantwoordelijkheid. Haar gevoelens beschrijft ze met meer kracht en soul dan het specerijenrek van een Mexicaanse kok (Mijn excuses voor de talrijke Mexicaanse foodreferenties. Het ligt aan mijn maaltijdkeuze van gisteren. De chili con carne was bijzonder lekker). Wanneer je dit nummer beluistert is onmiddellijk klaar en duidelijk dat je te maken hebt met een collectief van muzikanten met maturiteit en een frontvrouw die er duidelijke en zelfzeker staat. Live moet dit een unieke ervaring zijn, die de muziek nog meer versterkt dan de Tec 7 waarmee mijn plinten aan de muur hangen.

Na deze kennismakingsronde wist Lady dat ze zich niet langer in de schaduw moest wanen. De 14de van deze maand kwam haar tweede single, ‘Smile’, uit op Spotify, met een intro die je zelfzeker zal grijpen en niet meer zal lossen. ‘Wildfire’ was in zekere zin nog een test, maar met ‘Smile’ zegt Lady Blaxx simpelweg “Fuck it wereld, hier ben ik!”. Mijn antwoord hierop is zo simpel als de boterkoek op zondagmorgen: “Hell yeah baby! Now where is that EP-record?”. Met deze twee rock/soul/pop-singles, die als een mix van ‘Skunk Anansie’ en ‘Alabama Shakes’ aanvoelen, is mijn honger bijlange niet gestild. Hopelijk kan ze de kwaliteit en variatie aanhouden op een toekomstige EP. Dus mijn beste lezertjes van deze hoogwaardige beerput van muzikale fascinatie, dit is er eentje om in het oog te houden! Trust me!

This is The Odd Man saying: Gracias om met volle interesse mijn non-glamoureuze mening te lezen. Now go f*ck yourself! Adios!

“Wielrenners gooien drinkfles op de grond en de kudde koeien doet mee”

‘De Ronde Van Vlaanderen’, zo Vlaams als ‘chicongs in espe’ en de hoogdag van het wielerseizoen. Ondertussen zit de ganse familie aan tafel en laat moeder de kroketten rond gaan, terwijl de televisie 60° wordt gedraaid zodat de penishangende gezinsleden kunnen volgen hoe andere penishangende gasten (want voor de vrouwenkoers is er beduidend minder interesse) strijden voor de eer en het respect van het Vlaamse volk en onderling aan het kijken zijn wie het beste spul heeft ingespoten (maar dit gegeven gooien we ter zijde zoals mama de dag na moederdag).

Daarnet was er bij het aperitief nog een hevige discussie gaande over de brossende jeugd op donderdag (ja, nog steeds dit verhaal) en al het afval dat dit zogezegde hypocriete gespuis achterlaat op Pukkelrock en Pop Werchter. Gelukkig bezit de generatie van onze ouders het ware morele kompas. Zonder hen was alles om zeep en heerste er pure chaos!

Na de heerlijke maaltijd eindigt deze Vlaamse familietraditie met de extase van de dag: ‘den arrivee’, uiteraard met een koffie en een koekske ‘dabei’. Jammergenoeg ebt het enthousiasme snel weg: wederom geen Vlaamse/Belgische winnaar (of kleurling met Belgisch pasport, want wanneer ze winnen zijn dit natuurlijk wel altijd echte Belgen). Mij kan het echter weinig schelen, dus ga ik maar naar huis om me af te vragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat mijn kat aan zijn eigen ballen kan likken en ik niet. Jaloers!

Diezelfde avond verschijnt een traditioneel artikel met bijhorende fotoreportage op verschillende nieuwssites. We zien een ravage van achtergelaten afval op de Kwaremont (die ligt niet meer open trouwens), een opvallende gelijkenis met het jaarlijks rapport over de Pukkelpop camping. Stilaan vormen de barsten in de perceptiemuur van de “goede Vlaamse burgers” eerder kloven waar Maggie haar reet in zou passen. In tegenstelling tot onze Vlaamse modelburger die op de eerste rij stond om stenen te gooien naar de jeugd en hun afval, onthoudt onze jeugd zich van oordelen en “hoog intelligente opmerkingen”.

Hypocrisie ligt aan de basis van deze marginale bilspleet van een kloof. Hypocrisie is het begrip dat steeds naast deze brave burgers heeft gewandeld, samen met alcoholisme, racisme en nationalisme. Al deze beestjes worden ook nauw gevolgd door polarisatie, de vijand van redelijkheid. Tegen deze cocktail van stupiditeit valt niks te beginnen. Alle inspanningen om deze narcistische bevolkingsgroep tot inzichten te brengen zijn vruchteloos. Wanneer je een goed argument aanbrengt, gaan de oren onherroepelijk dicht zoals de vulva van je vrouw wanneer je de naam van haar zus scandeert tijdens het stoeien.

Hoe kunnen wij de wereld redden van stupiditeit en hypocrisie die de mensheid nog meer overheersen dan mijn wens om aan mijn eigen ballen te likken? De oplossing van dit probleem kunnen we misschien vinden in de gedachtenspinsels van de grondlegger van het absurdisme, de heer Albert Camus, namelijk collectieve suïcide. Te? Hoewel het een eerder controversiële oplossing zou zijn, kan je niet ontkennen dat het bijzonder doeltreffend zou zijn. Deze aanpak zou namelijk niet enkel dit probleem oplossen, maar tevens alle problemen die we in de laatste jaren op ons bord kregen: immigratiecrisis, gillets jaunes, milieu, … You name it. Nog steeds te radicaal? Goed dan, misschien moeten we beginnen bij het begin: praten, luisteren en verdraagzaamheid. Of met andere woorden: doe NORMAAL.

This is The Odd Man saying: jullie kunnen allemaal de pot op!

Dump's Veske Zever

The Hindu Needle Trick - 3/5

“Een perfect passende, muzikale mozaïek waar de multiculturele maatschappij jaloers op zou zijn…”

Nieuwe maand, dus tijd voor een nieuwe Dump’s Veske Zjever! Vandaag presenteer ik jullie ‘The Hindu Needle Trick’, naast een Houdini-kunstje, een band met 1001 invloeden die zichzelf omschrijft als een sleazy rockband verstopt onder een poplakentje.

Net zoals zo vele kwaliteitsvolle bands die DVZ al heeft geselecteerd, heeft ‘The Hindu Needle Trick’ zijn piemel in Mechelen gestopt. Hoe ik het in mijn hoofd haal om Mechelen te bestempelen als een vrouwelijke identiteit? Simpel antwoord: IK schrijf de review, teef (ja, ik kan er ook honden bij betrekken als ik dat wil #mijnreview).

In hun zesjarig bestaan hebben deze gasten al een self-titled EP en twee volwaardige platen gereleased, waarvan de laatste ‘Animal Life’ werd gedoopt. De drie platen werden allemaal voorzien van originele en intrigerende albumhoezen, voor mij een eerste trigger om als een geile hond te snuffelen aan al deze lekkere teven van nummers die me worden voorgeschoteld. Hoewel zeker niet alle nummers mij konden bekoren (en van mij het label ‘albumvulling’ krijgen), vond ik toch genoeg mijn goesting om mijn hondenzakje meer dan eens leeg te spuiten. Nummers als ‘Human Time Machine’ en ‘Prizefighter Blues’, die iets weg hebben van een ‘Idiots’-song, zijn voor mij pure kunst en hebben voor mij de knoop door gehakt om deze band te selecteren voor DVZ. Daarnaast is deze band nog veelzijdiger dan een dissociërende geesteszieke met een gespleten persoonlijkheidsstoornis. Van een humoristisch nummer als ‘I Wish Your Wife Wouldn’t Look At Me Like That’ tot ‘Throw Me A Bone’ dat als een folklore popsong blijft plakken als de tompouce van zondag bij de koffie. En dan is er nog ‘Slow Burner’ met zijn ‘put me on repeat’-vibe. Kortom: voor iedere reu is er zeker een teef te vinden!

Deze band kan duidelijk catchy popsongs produceren die over van alles en nog wat kunnen gaan. De lyrics zijn on top en zouden van de hand van Rivers Cuomo kunnen zijn. Sommige gitaarlicks hebben iets weg van Josh Hommes afwijkende bluesladder. Verder hoor ik een vette stem en veelzijdige sound waarbij alle mogelijke objecten worden benut om een uniek geluid te creëren.

Op dit moment liggen er plannen en nummers klaar voor een volgend album. Nog meer teven om te ontdekken dus!

This is The Odd Man saying: “Ik ben alvast fan, jij niet? Piss off! Couldn’t care less!”.

Dump's Veske Zjever #5

Red Red 4/5

“Red Red … wine?”

Red Red, naast een maandelijkse herhaling bij de vrouw en een Ghanees gerecht bestaande uit banaan geserveerd met iets wat er uit ziet als een mix van witte bonen in tomatensaus en een mislukte bolognaisesaus, is het ook een multiculturele band met zijn thuisbasis in het land der frieten, a.k.a La Belgique. Zo’n twee jaar en een half geleden leerde gitarist/banjospeler Steve de Amerikaanse globetrotter Tom uit Ohio kennen tijdens een comedy show. Na enkele jamsessies kwam de doorgedraaide Dj Courtasock het olijke duo vervoegen. Na verloop van tijd werd de band nog aangevuld met een bassist (Chris) en een broodnodige drummer (Pieter). Even blenden, et voila: Red Red was geboren!

Ze beschrijven zichzelf als een psychadelic turntable bluesband, maar net zoals mijn vrouw die haar gevoelens tracht te verwoorden, begrijp ik hier letterlijk de ballen van. Ik verduidelijk graag even mijn eigen interpretatie van hun muziek: Red Red klinkt als The Black Keys in de periode van El Camino, maar dan met turntables en veel meer eigen flavor en rockgehalte. Alle elementen hebben een eigen uitgesproken identiteit, maar komen toch in een mooie cohesie samen. De zang is spot-on, fenomenaal en krachtig en gezien de geboorteplaats van de zanger worden ook de Engelstalige lyrics perfect gebracht (iets wat soms wel een probleem is bij andere Belgische bands). Ook het unieke karakter van de bas springt er uit. Grappig genoeg werd deze massieve bassound opgenomen op een klein gitaarversterkertje. Less is more, baby! De goede ritmische secties en de turntable-skills van Dj Courtasock maken het plaatje compleet. Het eindresultaat past perfect en is verfrissend vernieuwend. Radio heeft dit trouwens als gemerkt, want Red Red klonk al op hun fm-frequentie!

Op hun vi.be-pagina kan je de vijf nummer van hun debuutplaat ‘The Alabama Kid EP’ beluisteren. Naast die Amerikaanse blues-vibe kan je ook wat wereldse ervaring uit de rugzak van zanger Tom merken. Dit is vooral te horen in het nummer ‘Spoonful’. ’I Gotto Know’ is een krachtig nummer waar je een vleugje van Seasick Steve’s nieuwste werk in kan horen (maar dan volgens mijn bescheiden mening veel beter). Het nummer ‘Did You Ever’ toont met zijn tempo en gevoel aan dat de band ook wat naar de uitersten kan resoneren zonder af te wijken van de kern die hun identificeert. Ten slotte kan ik de song ‘The Last Time’ uitroepen tot Miss Universe tussen al die andere hete wijfjes. Dit nummer, dat mooi zou passen naast de ‘Gracias Señor’-plaat van The Sore Losers, moet ASAP op mijn Spotify-lijst komen!

De band is volop nummers aan het schrijven voor een volgende plaat, maar wil zeker niet het vogeltje zijn dat zich beperkt tot één soort gezang. Ze willen namelijk hun blues-invloeden wat ombuigen en een 70’s vibe introduceren. Ik kan alleen in volle spanning en met een gezonde portie curiositeit en ongeduld afwachten tot ze de studio in gaan.

This is The Odd Man saying: Dance Alabama monkey, Dance!

Dump's Veske Zjever #4:

Kloothommel  3/5

“De klotehommel zijn kloten kloten mij enorm en hij mag dan ook mijn kloten kussen! De klootzak!”

Hoera! Een nieuwe maand, dus… een nieuwe band om toe te voegen aan het DVZ-arsenaal!

Voor ik Dump’s Veske Zjever schrijf, bel ik steeds even kort met de band in kwestie om enkele vragen te stellen. Dit was deze keer niet anders en toen ik de mannen van ‘Kloothommel’ aan de lijn kreeg was mijn eerste spontane vraag: “Wat is jullie f*cking probleem met hommels? Dat zijn toch leuke insecten?!” Het antwoord luidde net zo kort en even lachwekkend als de penisgrootte van de hommel zelf: “Soms heb je ook klotehommels!” Hoewel ik niet volledig akkoord ben met deze stelling (Ik ben namelijk van mening dat wespen de titel van klootzakken en Johny’s van de insectenwereld verdienen), kan ik mij wel inbeelden dat je wel eens een hommel tegen het lijf kan lopen die misschien een slechte dag heeft. Waar ik wel mee akkoord ben is de muziek die Kloothommel produceert.

Kloothommel is een Indie/Lo-fi collectief afkomstig uit de hoofdstad van West-Vlaanderen: Gent. Vroeger bestonden ze onder de naam ‘De Foefbijen’, maar de politiek correcte sletten en slettinnen konden het niet verkroppen dat het arme beestje, die het sowieso al zwaar te verduren heeft, kop van jut was, waardoor de band gedwongen werd hun naam te veranderen. Dat ze nu aan fat shaming doen jegens de dikke en lieve hommel was dan weer geen probleem.

Het begon allemaal met twee vrienden die in hun studentenkot het album ‘Kernkabinet’ uit hun mouw schudden. Deze creatie klinkt als een geïntoxiceerde versie van ‘The Velvet Underground & Nico’, met  de nummers ‘Yellow Peach Can’ en ‘Red Canape’ als sterkhouders.

De band werd ondertussen aangevuld met een drummer en gitarist zodat er ook live kon worden opgetreden en recent brachten ze ook hun tweede EP uit. Waar de eerste plaat een zeer specifiek publiek zal aanspreken, is hun tweede productie ‘Slice Life Like Pie’ veel toegankelijker. De nummers ‘Summer Melts’ en ‘Haste For Days’ zijn hier de pareltjes. De sound doet denken aan een combinatie van ‘Spinvis’ en ‘Girls’ (de band) en ergens diep vanbinnen herken ik ook een vleugje ‘Cage The Elephant’ met hun album ‘Melophobia’.

Deze bezige bijen zijn niet van plan om het nu even rustig aan te doen. In april beginnen ze immers aan de opnames van hun derde plaat, geïnspireerd door R-Kelly en James Brown (hu?). Deze plaat zullen ze, net als de vorige twee, volledig zelf opnemen en mixen. Naar verluidt zal deze EP minder clean zijn en wat meer crunch in de verpakking hebben. Ik ben alvast benieuwd!

Voor wie deze Gentse hommelhaters aan het werk wil zien: in september zijn ze te bewonderen in GainsBar in Kortrijk! Ik zal er alvast ergens rondhangen met een rode roos in mijn borstzakje. Indien je mij daar ziet, spreek me vooral niet aan! Ik wil niet met je praten!

This is The Odd Man singing: Zoem zoem zoemetje, ik ben een bij, waar is mijn bloemetje?

Dump's Veske Zjever #3:

One Man Brawl  3,5/5

“Met drie samen spelen noemt men A Threesome”

‘Blind Melon’ heeft het zo mooi in een nummer gegoten: ‘Three Is A Magic Number’. Iets wat de Leuvense mannen van OMB (One Man Brawl) overduidelijk hebben begrepen. Een tweetal jaar geleden bonjourden ze een bandlid buiten om met z’n drietjes verder te doen. Less is more, schatje! (Iets wat ik ook altijd tegen mijn vrouw zeg voor een lekker vrijpartij) Datzelfde moment draaiden hun neuzen ook van de blues naar de Earfuzz, een muziekstijl die iets weg heeft van een dakloze ethylverslaafde man die paranoia is tegenover zeep en zijn kont tracht te vullen met in wodka geweekte tampons. Met andere woorden: lekker, vette ‘I don’t give a f*ck’-garagerock! #spontaanejaculeren.

Het eerste nummer waar ze ons op hun VI.BE mee begroeten is een ware bitch slap op je smoel. ’Hold my Head’ is de perfecte introductie tot hun muziek: zalige upbeat gitaar afgewisseld met een kort drumbeatje, megafooneffectje op de zang en een algemene sound zo vuil als de hoe-ha van een prostituee na Happy Hour. Hoewel ik dit nummer, samen met ‘I Got Old’ het beste vind, toch één kleine bedenking: dit nummer zou nog dat tikkeltje hoger gelift worden met wat meer inventievere drumfills. Iets wat je wel kan terugvinden in de andere nummers, zoals bijvoorbeeld ‘On Cue’, een lekker rocknummer dat de hoofdjes op en neer doet bobben. Het doet me denken aan een soepje van The Sore Losers en The Kills. Daarbovenop bevat het nummer een solo die elke twijfelende twijfelaar een zelfzekere mep verkoopt. Het toont aan dat de mannen geen zang nodig hebben om de klus te klaren. On to the next! ‘X-Ray Tunnel Vision’ is instrumentaal gezien het mindere nummer van de vier. De zang maakt echter veel goed. Het laatste nummer is ‘I Got Old’: van feedback naar stevige gitaar om dan te exploderen in een catchy nummer dat van mij een volwaardige fan maakt. Zoals ze in de West-Vlaanders zouden zeggen: “Boenke derip!” Bij alle nummers is trouwens duidelijk te horen dat er werd opgenomen in de HighTime Studio van Thomas Valkiers, die ook al bij Equal Idiots in de pap te brokken had.

OMB is een band die zichzelf goed gedefinieerd heeft. Ze weten exact wie ze zijn en wat ze komen doen. In tegenstelling tot de meeste kleuters in de ik-ben-nauwelijks-zindelijk-klas, kunnen deze jongens experimenteren met verschillende kleuren en dit zonder buiten de vooropgestelde lijntjes van hun stijl te kleuren. Erg indrukwekkend. Ik ben benieuwd wat OMB zou bereiken met een goede producer aan het roer. Dit zal wellicht nog eventjes moeten wachten. Hun focus ligt nu vooral op het veroveren van podia. Toch hebben ze al enkele noemenswaardige podia kunnen bevruchten, zoals de Kinky Star in Gent en Het Depot in Leuven. Daarnaast werken ze aan nieuw materiaal en willen ze blijven evolueren. Ze willen geen simpele, maar complexe garagerock creëren.

Het enige wat ik nog tegen OMB wil zeggen is Spotify, Spotify en een nieuw album! En nog een gouden tip voor de geïnteresseerde luisteraar: zet het volume hoog!

This is The Odd Man saying: Toen ik studeerde waren de pintjes in Leuven goedkoper dan in Gent.

Dump’s Veske Zjever #2

Red Stags 3/5:

“You can call me The Odd Piss-Flower, if you want to”

Ditmaal geen ‘Groenten Uit Balen’ maar eerder vers en wild hertenvlees, de ‘Red Stags’. Deze edelherten hebben elkaar als jonge bambi’s leren kennen in hun lokale KSA jeugdbeweging. Eenmaal de figuurlijke geweien (eerder schaamhaar en ademsappel) bij deze jonge knapen begon te groeien beslisten ze om samen een band op te richten om zo bronstig te kunnen burlen door de Vlaamse velden. Laat daarbij nog drie jaar ervaring in de mix komen en dat is wat nu te luisteren valt op hun VI.BE pagina. Na het aanhoren van hun muzikale creaties, die werden opgenomen in de ‘Penthouse Studio’ in Heist-Op-Den-Berg’, was ik evenzeer onder de indruk als mijn nichtje wanneer ze de begingeneriek van ‘Samson & stinkendrijke Gert’ hoort.

Deze Red Stags haalden het recept voor hun muziek uit bands als Oasis, maar net zoals mijn moeder doet met Jeroen Meus’ gerechten, geven onze jongens hier een twist aan die uiteindelijk dit hele project doet resulteren in melodieuze Brit-pop. Ikzelf hoor er een goed vleugje ‘Equal Idiots’ in. Wat zowel ik als de tandpasta-tube van Jacky niet erg vinden.

Het eerste nummer dat ons begroet bij het bezoeken van de VI.BE pagina is ‘Little Helper’. Een nummer dat mij onmiddellijk bij de interesseklieren geeft gegrepen, dit te danken aan de lekker sappige drumbeat die Alexander over onze trommelvliezen laat neervallen, alsook de goed afgemixte gitaarsound van Sander en Tomack. Voor de muggenzifters onder ons zullen de repetitieve lyrics wat storen, maar tegen deze mannen zeg ik: piss off! Een lekkere vrijpartij met zo een geil wijfie van een nummer vraagt niet naar dertig verschillende standjes. Gewoon missionaris is al goed genoeg. ‘Little Helper’, I like it!

‘Wild Child’ is ook een aangenaam nummer waar ze heel, heel voorzichtig wat oregano uit ‘The Black Box Revelation’ hun kruidenkastje aan toevoegden. ‘Summer Breeze’ is dan een nummer waarbij deze jongens hun ware intentie overduidelijk naar boven doen komen: happy peppy nummers schrijven. Hoewel ik mij hier even mee verveelde toverden onze Stags een oncontroleerbare en gelukzalige glimlach op mijn smoel, waardoor ik het nummer uiteindelijk toch kan appreciëren.

Het laatste nummer dat ze ons kunnen presenteren is ‘Dirty Road’. Er schort iets aan de algemene sound (ik mis voornamelijk basgitaar), waardoor het nummer mij op het eerste gehoor niet echt kon bekoren. Eenmaal je over de helft van het nummer bent komt het meesterlijke kantje van Dirty Road echter naar boven en krijgt het geheel terug wat meer beef. Wat dit nummer wel goed aantoont, net zoals de andere nummers trouwens, is dat deze mannen heel goed weten hoe ze catchy riffs kunnen construeren die blijven plakken zoals de pasteitjes aan mevrouw Maggie haar heupen. Een troef die ze zeker moeten uitspelen in hun toekomstig werk! En die solo is meesterlijk simpel, incroyable!

Over het algemeen is er wel nog wat werk aan de winkel. Er is vooral nog wat meer nood aan duidelijke en meer uitgesproken elementen die hun algemeen sound een beetje meer uit de massa doet springen. De bas, gespeeld door Pieter-Jan, mag ook in toekomstige nummers nog wat meer uit de mix komen. Ten slotte kunnen de lyrics soms wat zagerig overkomen, omdat ze wat uitgerokken worden. Toch moet er rekening mee gehouden worden dat ze uit de hele hoop bands die zich hebben ingeschreven geselecteerd zijn. Niet alleen om wat ze al zijn: een steengoeie band, maar vooral omwille van het potentieel dat nu al op te merken is. I have high hopes voor onze Stags uit Balen. Wees maar zeker dat ik ze nauwlettend zal volgen en ik raad jullie allen ten strengste aan dit ook maar te doen. Nu gaan ze vooral verder live spelen en trekken ze ook terug de studio in om nieuw materiaal op te nemen. Na enkele Brusselse podia te veroveren kan ik ze enkel nog vragen met hun neuzen eens richting de Leie te kijken. Wij hebben hier ook leuke podia.

This is The Odd Man saying, who the f*ck is ‘Juan Pedro dé Guestellos’ die op hun VI.BE pagina  onder bandleden staat?

Dump's Veske Zjever #1:

Beats & Breakfast - Over Morgen 3/5

De allereerste ‘Veske Zjever’ die wij deze maand vol trots aan jullie, brave lezers van Dump Magazine, mogen voorstellen is ‘Beats & Breakfast’, Belgische hiphop van de bovenste plank!

Voor degene onder ons die niet zo bekend zijn met het hele hippediehop genre: het gaat om  muziek waarbij de soundcheck (check, yeah, jow, check) vaak deel uitmaakt van het eigenlijke nummer. Toch is het een prachtige muziekstijl groot gemaakt door ware artiesten als Tupac, NWA, Public Enemy, … maar die door de jaren heen geëvolueerd is naar een smakeloze berg mest vol “diepgaande” en “inspirerende” teksten (?) over dikke konten, dure Matchbox autootjes en glimmende juwelen die recht uit een ‘chiclettebak’ kunnen komen. Jammergenoeg worden dergelijke nummers ook grijs gedraaid op allerhande mainstream radio - I don’t give a f*ck about music - zenders. Als je wat dieper delft vind je echter snel meerdere artiesten die de roots van het genre nog niet helemaal onverschillig op de grond hebben gedropt, maar ze ter harte hebben genomen en er een eigen flavor aan toegevoegd hebben. Hoewel al enkele Belgische artiesten deze kunst bezitten, werd ik pas voor de eerste keer van mijn sokken geblazen bij het horen van de retrobeats van ‘Beats & Breakfast’. Wat deze artiest van andere rappers van Belgische bodem onderscheidt is zijn overduidelijke en altijd aanwezige hommage aan de hiphop van de jaren ’80 en ’90. Daarnaast is hij ook niet vies van de tunes van Motown en Northern Soul.

B&B is het hiphop/soul/funk-project van de Mechelse producer Tim Alexandre. Deze skateboardende dertigplusser, die zowaar recht uit een Vice programma kan komen, vernietigde in zijn jeugdjaren een deel van zijn trommelvliezen in de punk en dub-reggae scene. De drang naar witte bonen in tomatensaus als ontbijt was echter groot, dus werden alle projecten opgeborgen en vertrok Tim richting UK voor enkele jaren. Daar ontdekte hij de soulmuziek. De flatulerende bonenfretters begonnen echter na een tijdje te vervelen en als Belg moet je ook toegeven dat hun frieten werkelijk op de kl*ten trekken, dus besliste Tim om terug te keren naar ons kleine, complexe vaderland. Hier sloeg hij aan het schrijven en trok hij naar de Majestic Studio’s van Bruno Mastyn en Manu De Roover. Al het ruwe materiaal werd ook nog eens door de mix en master tovermachine van Mattias Van Riet en Bob Macc gedraaid. Als kers op de taart werd een prachtige foto van een vriend van Tim op de albumhoes geplakt en het album ‘Over Morgen’ was geboren. Een plaat die qua kwantiteit (maar liefst 17 nummers!) en variatie veel weg heeft van een all-you-can-eat-buffet, maar zeker niet inboet in kwaliteit.

Een eerste kennismaking met wondere wereld van Beats & Breakfast is het instrumentale intronummer Instromental (heb je hem?), een lied dat mij het gevoel geeft dat Tim goede vriendjes is met de Franse producer ‘Proleter’, die me heel nauw aan het hart ligt. Al vanaf de eerste minuut merk je al snel welke kwaliteit dit album zal leveren. Na deze groovin’ introductie worden we getrakteerd op het nummer ‘Adem Ingehouden’, één van de vele pareltjes die het album te bieden heeft.

Tim heeft het graag over maatschappelijke thema’s, maar het absolute klooster op de protestberg is ‘Zwart Goud (Witte Handen)’, een nummer over onze “trotse” koloniale geschiedenis in Belgisch Congo, waar we de “wilden” beschaving hebben gebracht in ruil voor enkele onschuldige handen. In tegenstelling tot de Canvas docu-serie ‘Kinderen Van De Kolonie’, veegt Tim onze stoute manieren niet zò vlug van tafel. Hij houdt ons niet enkel een spiegel voor, maar houdt ons hoofd stevig vast zodat we geforceerd worden de feiten onder ogen te zien. Al even snel is het gedaan met vingerwijzen naar Amerika’s slavenhandel en de oorlogsmisdaden van de Nazi’s. ‘Zwart Goud’ is dus een sterk en gedurfd nummer dat nu al hoog geplaatst is in mijn Spotify Playlist. Maar ook songs als ‘Morgen’, ‘Vage Déjà Vu’ en ‘Overdaad’ hebben van mij een ware fan gemaakt. De plaat zwaait ons uit met, opnieuw, een instrumentaal eargasm dat passend genoeg ‘Outromental’ heet. The gag continues.

De vele variatie in het album zorgt er voor dat een breed publiek zijn ‘da-da’ kan vinden in ‘Over Morgen’. Toch een klein puntje van kritiek. Hier en daar hoor je dat Tim nog een beetje op zoek is om zich te definiëren. Daarnaast zijn de outro’s van de meeste nummers jammergenoeg wat bizar en soms onlogisch afgekapt, waardoor je even uit het moment wordt weggetrokken alsof je de deurbel hoort middenin een vrijpartij. Gelukkig kwam er snel een nieuw nummer aandraven, die me, net als dat stel sappige borsten tijdens het love-making, f*ck it deed zeggen en me verder deed genieten van het hele gebeuren.

Tim is met zijn Beats & Breakfast een artiest die ik in de toekomst nauwlettend en met hoge verwachtingen in het oog zal houden. Momenteel is hij van plan om met B&B het land live te doorkruisen en het album te promoten. Hopelijk komt hij snel eens mijn kant uit. Kortrijk? Hint, hint, …

Tot dan kan ik enkel zeggen:  “Jow jow, check, this is The Odd Man saying: My anaconda don't want none unless you bake a cake hun!”

Dode legendes, Britse klasbakken, één vrouw en een voetbalploeg muziekbelgen om trots op te zijn

De 16 pop-/rock-/hiphopplaten van ‘16

Na de lijst met hemelse metalschijven is het natuurlijk ook de beurt aan de andere populaire genres om in een prominent rijtje gezet te worden. Enkele grootheden kwamen dit jaar te gaan en gaven ons nog net voor hun laatste ademstoot een afscheidscadeau om in te kaderen. Het Belgische en Britse erfgoed is weer enkele iconische albums rijker en ook Christoff deed weer zijn stinkende best om zijn elvendertigste plaat (Hou Me Vast) met de gemeende gemaakte glimlach aan de man te brengen. Samen met Parquet Courts (Human Performance), Field Music (Commontime), Frank Ocean (Blond) en Wilco (Schmilco) haalde de Nachtegaal van Ninove het nipt niet. Dit zijn de zestien pop-/rock-/hiphopplaten van 2016:

16. Brihang – zolangmogelijk

Rappen en rijmen met een West-Vlaamse tongval van aan’t zéétje. Toveren met de schat aan woorden die onze Nederlandse taal rijk is. Brihang is een aparte poëet, een hiphopper in hart en nieren, een éénmansleger dat schiet met snedige zinnen die baden in de eerlijke vredigheid. Dit is een debuutplaat waar je als trotse West-Vlaming niet om kan.

Toptracks: te groot, kleine dagen en morsen

15. Car Seat Headrest – Teens Of Denial

Misschien wel dé verrassing en hét buitenbeentje van de lijst. Car Seat Headrest timmert sinds 2010 aan een carrière binnen de indie-rock-scene alwaar ze de straten met middelmatige formaties kunnen plaveien. Met Teens Of Denial onderscheidt het viertal uit Virginia zich van zijn genregenoten.

Toptracks: Fill In The Blank, Destroyed By Hippie Powers en Drunk Drivers/Killer Whales

14. James Blake – The Colour Of Anything

Nummer drie van JB is wederom een set glanzend porselein van het zuiverste soort geworden. Broos en breekbaar maar tegelijk krachtiger dan de beste pijnstiller.  Less is more is nog steeds één van de gouden regels waar Blake trouw aan blijft. Een gewoonte die bij andere artiesten na drie albums snel zoek is.

Toptracks: Radiosilence, Love Me In Whatever Way en I Need A Forest Fire (feat. Bon Iver)

13. The Last Shadow Puppets – Everything You've Come To Expect

Het mooist gevormde duo/zijproject in jaren! Alex Turner en Miles Kane zijn bro’s die van magisch musiceren hun bad habbit hebben gemaakt en dat zijn we hen eeuwig dankbaar.

Toptracks: Aviation, The Element Of Surprise en Bad Habits

12. Het Zesde Metaal – Calais

100 op 1, de op één na mooiste lijst van het eindejaar, werd dit jaar op magistrale wijze gekaapt. Niemand minder dan Het Zesde Metaal slaagde er deels onverwacht maar vooral helemaal terecht in om met Ploegsteert het hoogste Belpopschavot voor de neus van Jacques Brel en Gorki als een echte wielergod te bestijgen. Dat hun vierde worp Calais, die overal lovend onthaald werd, daar voor iets tussen zit, laten we in het midden. Het is nog al niet naar de wuppe!

Toptracks: Naar de Wuppe, Onderbemand en Calais

11. PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project

Als Madonna the Queen of Pop genoemd wordt dan mag Polly Jean Harvey zonder verpinken de titel van keizerin van de alternatieve rock opgespeld krijgen. Na vijf lange jaren is de Britse terug van weg geweest met een negende LP. Op The Hope Six Demolition Project, een hele mond vol, laat Harvey haar met goud omrande excentrieke kantjes schitteren tussen al dit mannenvolk.

Toptracks: River Anacostia, Medicinals en The Wheel

10. Soulwax – Belgica Original Soundtrack

‘Een soundtrack kan niet zonder beeldmateriaal en een film kan niet zonder machtige muziek.’ Soulwax maakt hier met veel bravoure een halve waarheid van, waarbij enkel het tweede deel overeind blijft staan. Na het bekijken van Belgica, dat verplicht voer is voor iedere zelfrespecterende filmfanaat, werd hun fantastische filmmuziek al meerdere keren door onze bovenkamer gejaagd. De gebroeders Dewaele bewijzen wederom hun multi-instrumentalistische veelzijdigheid met behulp van een schare topartiesten uit alle uithoeken van ons kleine Belgica.

Toptracks: The Best Thing (Charlotte), How Long (The Shitz), Turn Off The Lights (White Virgins) en Inward (Noah’s Dark)

9. Band Of Horses – Why Are You Ok

Vijf platen op dubbel zoveel jaren tijd is een mooi gemiddelde. Ook al was de kwaliteit van die albums wisselend, Band of Horses is een band die je niet zomaar in de bek mag kijken. De formatie rond frontman Ben Bridwell heeft een hobbelige weg afgelegd maar lijkt met Why Are You OK, die de rest van de discografie op een drafje lijkt voorbij te steken, weer goed op weg om de beste knol van de stal te worden.

Toptracks: Dull Times/The Moon, Solmen Oath en Casual Party

8. Preoccupations – Preoccupations

Deze Canadezen, voorheen bekend als Viet Cong, verrasten dit jaar vriend en vijand met een verse schijf onder een nieuwe naam. Dat Preoccupations geen grote massa’s op de been zal brengen, is aan de ene kant misschien wel een goede zaak. Want onontgonnen diamanten die niet elk uur van de dag via de radio rond onze oren worden gedraaid zijn er om gekoesterd te worden.

Toptracks: Anxiety, Memory en Fever

7. Bon Iver – 22, A Million

De honkvaste Vernon liet zijn kersverse tracks voor de eerste keer in 2016 los op zijn eigen muziekfestival in Eau Claire, Wisconsin. Niet veel later werden de eerste nieuwe afgelijnde strepen Bon Iver in vijf jaar tijd via YouTube en sociale media op de wereld losgelaten. Laaiend enthousiast en met een grote honger naar meer werden 22 (OVER S88N) en 33 “GOD” tot de laatste breekbare vezel verslonden. Tot in Vorst, Justin!

Toptracks: 22 (OVER S88N), 33 “GOD”, 29 #Strafford APTS  en 8 (circle)

6. Ertebrekers – Otel

Met soulvolle funky blieps waar het zweet met dikke zoute druppels van drupt en een zeemzoete laag West-Vlaamse lyrics zorgden Ertebrekers dit jaar tussen alle bagger door voor het mooie weer op menig radiostation.

Toptracks: De Zji, Party Too Much, Miss Amerika en Woarom

5. Compact Disk Dummies – Silver Souls

4 jaar geleden al triomfeerden Compact Disk Dummies op Humo’s Rock Rally. Maar op kwaliteit staat geen houdbaarheidsdatum en de broertjes Coorevits namen na hun opmerkelijke EP Mess With Us hun tijd om een eerste langspeler ambachtelijk te fabriceren. Lennert en Janus zetten als echte pro’s hun voet stevig neer naast genre- en provinciegenoten Goose en SX. Dit Waregems raspaardje briest, en hoe!

Toptracks: Silver, Girls Keep Drinking, Holy Love, Remain In Light en No More

4. Leonard Cohen – You Want It Darker

82 jaar vol ups & downs, gedrenkt in inktzwarte melancholie met lef omgezet in fabelachtige loeders zonder kapsones. De titeltrack waarmee het album uit een donkere krocht komt gekropen weet ons al het volledige najaar te beklijven. De grauwe stem van Cohen wrijft als grofkorrelig schuurpapier over onze ziel. You Want It Darker, studioplaat nummer veertien, is de zwanenzang van een klasbak, een heerser tout court. Tot altijd Leonard!

Toptracks: You Want It Darker, Treaty, Leaving The Table en Traveling Light

3. David Bowie – Blackstar

‘Well, at one time, you've got it, and then you lose it, and it's gone forever. All walks of life: George Best, for example. Had it, lost it. Or Lou Reed, or David Bowie...’ (Quote Sick Boy, Trainspotting). Guess again, Bowie is it in heel zijn leven nooit verloren. Met Blackstar deed hij nog een grote schep bovenop zijn overvolle carrière. Bowie ging er uit met een onvergetelijke climax. ‘There's a starman waiting in the sky!’

Toptracks: Blackstar, Lazarus, 'Tis a Pity She Was a Whore en Dollar Days

2. Iggy Pop – Post Pop Depression

Met de slagzin: ‘I’m gonna break into your heart!’ laat Iggy zijn laatste worp ronkend uit de garage rollen. Om van Post Pop Depression een onvergetelijk hoofdstuk in zijn oeverloos oeuvre te maken riep hij de hulp in van Josh Homme. De chemie tussen beide rocklegendes zorgt in, tegenstelling tot wat de albumtitel doet vermoeden, voor knetterend vuurwerk om welgezind van te worden.

Toptracks: Break Into Your Heart, Gardenia, In The Lobby, American Valhalla en Vulture

1. Radiohead – A Moon Shaped Pool

Na een te lange afwezigheid is Radiohead back in business. Een kersvers album dat hier en daar een track heeft die al meer dan een decennium in de wachtzaal stond te popelen om zich in al zijn glorie te tonen aan de buitenwereld. Volgend jaar komen ze eindelijk nog eens richting België om ons live een duik te laten nemen in A Moon Shaped Pool, plons.

Toptracks: Burn The Witch, Daydreaming, Decks Dark, Ful Stop, Present Tense en The Numbers

Het jaar waarin de pensioenleeftijd van de hardwerkende muzikant nog maar eens opgetrokken werd

Live 2016

Live was 2016 een voltreffer. Na de aanslagen in Parijs en Brussel vonden de topartiesten uit binnen- en buitenland de weg terug naar ons onder festivals en concerten bedolven Belgenlandje. Per tricoloren hoofd tellen we op wereldvlak hoogstwaarschijnlijk het grootste aantal muziekfestiviteiten. Met festivals als Dour, Les Ardentes, Lokerse Feesten, Suikerrock en Alcatraz alleen al komen we al aan een kleine duizend optredens en dan hebben we de Grote Drie (Pukkelpop, Graspop en alles dat op de Werchterse heide doorgaat) nog niet meegeteld. Ook onze buurlanden pikken gewillig een graantje mee van deze drukbezette muziekagenda. Zo kunnen we met een halve naftebak naar Main Square Festival in Arras, Best Kept Secret in de Beekse Bergen en Vestrock in Hulst dokkeren. Slayer, Disclosure, NOFX en Faces On TV imponeerden maar schoten net dat tikkeltje te kort. 2016 zag er live zo uit:

16. Stonemule (JH Chaplin)

Stekelige stoner uit Koksijde. Op het podium veranderen de gitaren van Stonemule in nietsontziende stormrammen.

15. Black Mountain (De Kreun)

De krachtige combinatie van de zoetgevooisde stem van zangeres Amber Webber met de uitvoerige riffs van frontman Stephen McBean zijn beter dan eender welk hallucinogeen.

14. De Ideale Wereld (Pukkelpop)

Enig in zijn soort! Pukkelpop 2016 waren ook een beetje de IDW-fandagen en met een show die de Wablief?!-tent dagelijks vulde met gierende grappen en grollen was er rond 18u eens iets helemaal anders te beleven.

13. Steel Panther (Lokerse Feesten)

Steel Panther is een gimmick en ze doen het live zo overdreven goed dat je dit doorheen hun set, telkenmale doorspekt met gevatte oneliners, bijna zou vergeten. We kunnen hier zelfs al spreken over een ware hairmetal-revival want de populariteit van de in luipaardmotief gehulde heerschappen bereikt stilaan een ongekend hoogtepunt. ‘Death to all but metaaalll!’

12. Soulfly (Vooruit)

Een spervuur aan hits uit hele Soulfly- en Sepultura-era. De Vooruit daverde nog eens vanouds op zijn antieke grondvesten.

11. Het Zesde Metaal (JH ’t Ipperste)

Het is maar een try-out. Say what!? Het Zesde Metaal staat al tien jaar lang garant voor gezellige avonden rond een imaginair kampvuur met meezingmomenten die niet op twee handen te tellen zijn.

10. Diesel Junk (JH Chaplin)

Rijzende ster aan het Belgisch rockfirmament! Na Your Highness, King Hiss en Fire Down Below zal Diesel Junk binnenkort met een eerste EP of - laat ons hopen – LP nog een versnelling hoger schakelen. Live staat deze band als een onuitputtelijke steengroeve vette brokstukken stoner te spuwen alsof het niets is.

9. PJ Harvey (Vorst Nationaal)

Een concert in Vorst Nationaal met het licht aan zonder fietjefatjerie – lees: op hol geslagen spots die om de drie seconden van kleur veranderen – , het is eens iets anders. PJ Harvey, 47 jaar inmiddels, is nog steeds in form en doet live lekker haar goesting en dat volledig naar de zin van haar brede fanbase.

8. Steak Number Eight (SWC)

Een thuiswedstrijd voor een afgeladen vol Schouwburgplein. Meer hadden Brent en zijn vrienden niet nodig om misschien wel het beste jaar sinds het begin van Steak Number Eight af te sluiten.

7. Noel Gallaghers High Flying Birds (Pukkelpop)

Rasartiesten blijven hoog vliegen met of zonder hun ex-band. Live schudt Noel met veel gevoel voor timing nog steeds de Oasis-klassiekers van weleer uit zijn vestmouw, afgewisseld met toppers van zijn solowerk. Great performance, lad!

6. Dyscordia (Alcatraz pre-show, De Kreun)

Een dijk van een plaat en een live-reputatie die groter is dan het ego van de man op plaats zeven. Dyscordia mag dan ook op heel wat bijval rekenen in binnen- en buitenland en heeft dit alleen maar aan zichzelf te danken. Hail aan onze eigen metal-harlekijnen.

5. King Hiss (De Kreun)

We hebben het al genoeg gezegd, iedereen die zich ook maar iets aantrekt van het Belgische rockpatrimonium kan niet meer omheen King Hiss. Live leeft dit kwartet zich steevast uit als een school bloeddorstige piranha’s op een spartelende prooi. Animo verzekerd.

4. Parkway Drive (AB, Lokerse Feesten)

Vanuit Byron Bay (Australië) hebben ze de wereld veroverd. En dat hebben ze vooral te danken aan de kunststukjes die ze live elke keer opnieuw ten berde brengen. Vergeet Bring Me The Horizon, metalcore kan weldegelijk mainstream en lekker loeihard blijven klinken.

3. Compact Disk Dummies (Pukkelpop, De Kreun)

Je bent wild en je jongt wat. In het geval van de gebroeders Coorevits was dat een oerdegelijke debuutplaat. Hun optredens op de verschillende zomerfestivals en hun tournee die hen in het najaar naar middelgrote concertzalen bracht, werden bedolven onder een berg lof.

2. Iggy Pop (Main Square Festival)

Mankend in gegrild bloot bovenlijf, het is op het eerste zicht geen zicht. Edoch moeten we genieten van de tijd die ons nog rest met dit pop-/rock-/punk-icoon. Iggy Pop was met zijn plaat Post Pop Depression, die hij samen met ene J. Homme in elkaar knutselde, gewoonweg één van de grootste blikvangers van 2016. Iggy is een grote meneer.

1. David Gilmour (Grote Markt Tienen)

40 jaar oude classics feilloos na spelen en met een indrukwekkend beeldscherm tot leven brengen, het is maar weinigen gegeven. David Gilmour gaf afgelopen zomer twee keer van jetje en deed dit met de klasse en de overgave die de naam Pink Floyd waardig was. Een concert om volledig comfortably numb van te worden.

Death to all but metal

De 16 hardrock-/metalplaten van ‘16

Na een lange queeste door donkere krochten en rotsachtige tunnels met op het einde brandend vagevuur hadden we zestien glanzende geslepen schijven over om in een edelmetalen kadertje op te hangen. Enkele metalmastodonten, die we van mijlenver al zagen en vooral hoorden aankomen, vormen samen met vijf Belgische formaties en enkele notabele nieuwkomers een knetterende keure met ons huisembleem in kaarsvet op. Geen Volbeat, Sabaton, Red Fang of Megadeth die met hun verdienstelijke pogingen net buiten de laatste zestien vielen. Het harde jaar 2016 zag er zo uit.

16. Whitechapel – Mark Of The Blade

Deze Amerikanen bouwen al tien jaar een carrière uit die hen tot in de subtop van het deathcore-genre bracht. Met hun zesde album, het vlijmscherpe Mark Of The Blade, zet deze band rond brulboei Phil Bozeman een ferme moshpit-sprong vooruit.

Toptracks: Mark Of The Blade, Bring Me Home en A Killing Industry

15. Korn – The Serenity Of Suffering

Deze jolige bende rond charismatische frontman Jonathan Davis heeft al lang geen inleiding meer nodig. In hun twaalfde hoofdstuk krijgen we meer van hetzelfde met nu-metal gekruide Korn-goedje. Het lieve leven en hoe het te lijden volgens Jonathan en zijn amigos.

Toptracks: Rotting In Vain, The Hating en A Different World (feat. Corey Taylor)

14. Vicious Rumors – Concussion Protocol

Onversneden thrash op ambachtelijke wijze gefabriceerd door de immer sympathieke Geoff Thorpe en zijn achterhoede. Laat de afgebleekte spandex jeansbroeken en versleten sneakers met opgetrokken witte sportsokken maar aanrukken en laat je vooral meeslepen door de ontelbare gitaarsolo’s die gierend en niets ontziend op je afkomen.

Toptracks: Concussion Protocol, Chemical Slaves en Chasing The Priest

13. Your Highness – The Quietus

Eén nummer, een 20’25” lange streep steengoede stoner met country- en bluesinvloeden. Met een uitgebalanceerde opbouw gaat deze loeder richting hoogtepunt. Deze Antwerpenaren zijn niet meer weg te denken uit de bloeiende Belgische metalscene. Zijn koninklijke hoogheid Filip I mag tevreden zijn.

Toptracks: The Quietus

12. Fire Down Below – Viper Vixen Goddess Saint

Onze tweede troep Belgen in deze met klatergouden omlijsting versierde opsomming komen uit de Oost-Vlaamse provinciehoofdstad. Viper Vixen Goddess Saint is een plaat die Josh Homme en John Garcia met Kyuss twintig jaar geleden konden gemaakt hebben. Stonerrock met inhoud.

Toptracks: Through Dust and Smoke, Dashboard Jesus en The Mammoth

11. Meshuggah – The Violent Sleep Of Reason

Al bijna drie decennia met passie voor perfectie en bakken lef leveren deze zotte Zweden het betere technisch onderlegde materiaal af. The Violent Sleep Of Reason is tegelijk loeihard als moeilijk te doorgronden. Maar eens je de boel doorspit hebt, opent zich een heel nieuwe wereld, die van de meesterlijke Meshuggah.

Toptracks: Clockworks, MonstroCity en Violent Sleep Of Reason

10. Carneia – Symmetry Of Mind

Begin 2016 verblijdde Carneia ons met een machtig mooie EP. Naast de onmiskenbare Tool-invloeden zijn de West-Vlamingen vooral zichzelf en strooien ze met rake riffs en puntige lyrics. Dit is een mokerslag die onze hersenpan symmetrisch in tweeën splijt.

Toptracks: Black Mess en White Collar

9. Hatebreed – The Concrete Confessional

Ontbloot bovenlijf, wit gebalde vuisten in de lucht en gaan met die metalcore-banaan. Na zeven zoevers van formaat staat deze bende bloeddorstige bulldogs er nog steeds. Een voorbeeld voor vele genregenoten die nog steeds een puntje kunnen zuigen aan deze vakkundig omhoog gestoken middelvinger.

Toptracks: A.D., Looking Down The Barrel Of Today en Something’s Off

8. Amon Amarth – Jomsviking

Hail, Thor! Opperbaard Johan Hegg en zijn gevolg bestormde met hun conceptplaat Jomsviking al heel vroeg dit jaar ons gehoorkanaal om daar na menig luisterbeurt als arrogante Viking te blijven zitten. Amon Aamarth, na IKEA en ABBA het interessantste exportproduct van Zweden.

Toptracks: First Kill, Raise Your Horns en At Dawns First Light

7. Desert Mountain Tribe – Either That Or The Moon

Hardrock met een ferme scheut psychedelica, dat is wat je kan verwachten van Desert Mountain Tribe. Hun debuutplaat is een reis die de grenzen van dit universum met gemak overschrijdt.

Toptracks: Feel The Light, Take A Ride en Interstellar

6. Metallica – Hardwired…to Self-Destruct

De meningen zijn verdeeld over de nieuwe van Metallica. Wat James en co vooral doen is verdelen en opnieuw heersen over de metalwereld. Wij hebben ons al kostelijk geamuseerd met de nieuwe riedels. Voor iedere song werd een videoclip gemaakt en het classic-gehalte is recht evenredig met de gemiddelde aanwezigheid van testosteron bij de vier heerschappen. Uuhyeaah!!

Toptracks: Murder One, Halo On Fire, Spit Out The Bone en Atlas, Rise!

5. Sodom – Decision Day

Met de standvastigheid van een stoomtrein gevuld met kolen die door de thuisregio van het Ruhrgebied dendert, vlamt Sodom een nieuwe schijf de wereld in. Decision Day, numero vijftien in de rij, is er eentje om in metalmiddens te koesteren. Sodomme goed gesmeed!

Toptracks: In Retribution, Rolling Thunder en Who is God?

4. Deftones - Gore

Deftones zijn dit decennium bezig met een sterke remonte. Ze leveren de ene fijne plaat (Diamond Dogs, 2010) na de andere (Koi No Yokan, 2012) af en net op het moment wanneer je niets beters meer verwacht, geven Chino Moreno en co met Gore een wel afgemeten schop in onze radijzen. Met het buikgevoel van een statige flamingo wordt op hun achtste hoofdstuk sfeervolle metal van het zuiverste soort afgeleverd.

Toptracks: Acid Hologram, Doomed User en Phantom Bride

3. Dyscordia – Words in Ruin

Dyscordia is not your regular metalband, laat dat duidelijk zijn. Deze zeskoppige formatie, die uit West-Vlaamse klei is getrokken, grossiert in progressieve metal. Met aanstekelijk enthousiasme en een portie werklust spelen ze zowat alles plat waar ze op de affiche pronken. Words in Ruin ruïneert daadkrachtig de concurrentie, als die er al is, en laat ons sprakeloos achter.

Toptracks: Harlequin’s Grief, Bail Me Out, The Masquerade en Chthonic Star

2. King Hiss - Mastosaurus

De tweede worp van de stonerkeizers van King Hiss is een monsterlijke morzel metal van buitenaards niveau geworden. Ééntje met onmetelijk veel durf en de internationale allure van Guy Verhofstadt. Met dit machtige materiaal en een live-reputatie waar je een Sportpaleis op kan bouwen ziet hun toekomst er stonerrooskleurig uit.

Toptracks: Homeland, Tourniquet, Mastosaurus en Killer Hand

1. Gojira - Magma

Met hun laatste vulkaanuitbarsting nestelen de Franse metalmonsieurs zich voorgoed aan de top van dit hemelse genre. Als een volleerde Vesuvius komt Gojira ietwat berekender dan op hun vorige platen tot een onstuitbare ontploffing in de magmakamer. Blinkend edelmetaal voor frontman Joe Duplantier en zijn mecs want dit is met voorsprong het beste metalgerief dat dit jaar afgeleverd werd. In 2017 komen ze al naar de AB en hoogstwaarschijnlijk één of meerdere zomerfestivals om het wilde beest in zich los te laten.

Toptracks: Silvera, The Cell, Stranded, Magma en Only Pain

Mr. Grim Reaper heeft zijn zeis mogen slijpen

De 16 tracks van ‘16

Hoppa we zijn alweer december, de maand waar gewillig op de schoot van oude grijsaards met lange baarden uit volle borst liedjes worden gekweeld van zwarte jingle pieten all away tot zie ginds komt de Trumpboot uit den Amériek weer aan. Mmm December, het laatste hoofdstuk van het jaar dat vol overgave geurt naar met praliné gevulde péties en pruttelend fonduevet vol goeie bedoelingen. Maar bovenal is december de maand van de eindejaarslijstjes vol vaste waarden en frisse ontdekkingen. Om te beginnen de tracks/singles/songs/liedjes/strepen die alles in zich hebben ominstant-pretlichtjes in de ogen te toveren en de haartjes in ons gehoorkanaal te strelen met een zachte winterplaid. Kortom gratis therapie voor het hele lijf. Seeking Closure (Dvtch Norris), Pink + White (Frank Ocean), Bad Habits (The Last Shadow Puppets) en Casual Party (Band Of Horses) grepen net naast een stek bij de laatste zestien. Zoals iedere oplijsting is ook deze voor discussie vatbaar.

16. Desiigner - Panda

Rrrraa… Als je op straat, op het werk en ook thuis uit het niets mensen van alle leeftijden hoort kraaien als Desiigner dan heb je een tophit beet. Rappen en rijmen kan Sidney Royel Selby III uit Brooklyn als de beste. Een gouden raad: niet té veel bling-bling en op het rechte pad blijven Sid, you got swag!

Songquote: ‘Black X6, Phantom/White X6, look like a Panda’

15. Preoccupations - Memory

De prijs voor langste loeder gaat naar de eigengereide heerschappen van Preoccupations. De Canadese band, voorheen bekend als Viet Cong, verrasten dit jaar vriend en vijand met een verse schijf onder een nieuwe naam. Memory is Joy Division met de moodswings van wijlen frontman Ian Curtis, overgoten met een scheut nieuwe techniek. Geef Matt Flegel en co wat tijd en ze zullen ook jou met oeverloos gemak inpakken.

Songquote: ‘But the picture seemed sharp enough to view life through you’

14. Metallica - Murder One

Zonder Lemmy geen Metallica. Een strakke song vol Motörhead-verwijzingen. Een overdonderende ode voor de overleden legende van buiten categorie. De videoclip van deze ruwe staaf edelmetaal geeft gensters. Moet er nog grind zijn!?

Songquote: ‘Aces till’ you die’

13. Het Zesde Metaal - Naar De Wuppe

Geen haar op ons hoofd, ook de grijze niet, dat nog twijfelt aan de capaciteiten van Wannes Capelle en zijn compagnie vol rasmuzikanten. Na Keuning Van De Jacht, Ploegsteert en Gie, Den Otto en Ik hebben ze met Naar De Wuppe een zoveelste hit beet die kan uitgroeien tot een anthem van een generatie. Zonder franjes en met de zeldzaamheid van een gespotte wolf in de Ardense contreien worden de dingen des levens in een muzikaal kleedje gestoken.

Songquote: ‘d’ èrde warmt ip, mo de wereld verkilt’

12. Bon Iver - 33 “GOD”

Dat er aan Bon Ivers nieuwe plaat veel marketingkak hing, kon frontman Justin Vernon zelf niet erg goed verdragen. Desalniettemin levert de singer-songwriter een derde plaat af waarmee hij zonder blozen tussen de groten van zijn generatie kan gaan staan. Onze ‘skinny love’ voor de engelenzang van Justin was al big van bij zijn debuut. Klasbak!

Songquote: ‘I'd be happy as hell, if you stayed for tea’

11. Compact Disk Dummies - Girls Keep Drinking

Beste optreden op Pukkelpop (vrijdag toch), De Kreun in vuur en vlam en een vette plaat die de Belpop-annalen in huppelt als dansbaar mét inhoud. Girls Keep Drinking is een buitelende beschrijving met karakter van hoe de jeugd van tegenwoordig schoorvoetend een stapje in deze onzekere wereld zet. Lennert en Janus, daar drinken we op!

Songquote: ‘Party like there's no tomorrow/ Cause we all now there probably ain’t’

10. Pj Harvey - The Wheel

De sax is terug sexy. Ook al is de houtblazer nooit ver weg geweest van de rollende rockscene, miss Harvey zet het iconische instrument met haar laatste worp weer prominent in de schijnwerpers. The Wheel wordt mede door het gebruik van verschillende sax-types met een denderende dreiging van een kudde bizons kracht bijgezet. Wat zouden we zijn zonder ‘hét wiel’!

Songquote: ‘And watch them fade out’

9. James Blake – Radiosilence

Muzikale duizendpoot James Blake Litherland behoeft geen voorstelling meer. Na drie oerdegelijke platen is de Londenaar een solide waarde binnen de experimentele electronica. Radiosilence gaf ons van bij de eerste luisterbeurt kippenvel en deed dit daarna nog tientallen keren. We zijn stiekem verliefd op Blakes ribfluwelen stemgeluid.

Songquote: ‘But in my heart, there’s a radiosilence going on’

8. King Hiss - Mastosaurus

Met fluisterende grommen komt het beest met het venijn in de vinnige staart wakker. Mastosaurus is monsterlijke morzel metal, verknipt en stierenwild, zoals we het graag hebben. King Hiss is ready om de wereld te veroveren. De vraag is nu of deze aardkloot daar wel klaar voor is.

Songquote: ‘I am chaos, witness me’

7. Radiohead - Burn The Witch

Violen in staccato-overdrive, een huilende Thom Yorke in topvorm en een videoclip die liefhebbers én zelfs minder grote fans met verstomming slaat. Radiohead is back in business en business is booming.

Songquote: ‘this is a low flying panic attack’

6. Ertebrekers - De Zji

Geen enkel Vlaams lied, of het moet De Kust van Sliek de Zeesterre geweest zijn, kon de unieke sfeer van een dagje zee in een Belgische badplaats-naar-keuze neerzetten. De Zji is een sfeerplaat die zijn weerga niet kent. Mede dankzij de tijdloze outro van Maaike ‘Hey bent te kik é’ Cafmeyer is dit één van de beste stukjes kleinkunst in de geschiedenis van het genre. Flip Kowlier smit jun armen in de lucht!

Songquote: ‘Ik kè ne fling met die stad an de zji’

5. Gojira – Stranded

Metal uit Vrankrik! Joe Duplantier heeft zich samen met zijn broer op vijftien jaar tussen de metalgrootheden genesteld. Gojira is een begrip en met hun nieuwe plaat zullen ze er een hele horde fans bij krijgen. Stranded slaat in als een vulkanische vuurbal, vernielzuchtig en gloeiend heet. Meer van dat, graag.

Songquote: ‘Leave the moment alone’

4. Leonard Cohen - You Want It Darker

Mr. Grim Reaper heeft zijn zeis mogen slijpen en had dit jaar een drukke donkerrood gekleurde agenda. De muzieklegendes vielen als vliegen waardoor hun grote populariteit alleen nog maar aanzienlijker werd. Cohen zag zijn einde naderen en besliste van er uit te gaan met een knaller. Grommend en raspend nam hij als een echte gentleman afscheid van ons.

Songquote: ‘If you are the healer, it means I'm broken and lame’

3. David Bowie – Lazarus

Het jaar 2016 na Christus was nog maar goed en wel op gang getrokken of we kregen misschien wel met hét muzikale verlies van het decennium te maken. Een heiland, een held, een prima donna pur sang gaf zijn hashpijp en geestverruimende poeders aan Maarten. Lazarus was zijn definitieve testament, weergaloos recht voor de raap. Onze starman staat nu voor eeuwig tussen de sterren. Het was een genoegen David.

Songquote: ‘I'm so high it makes my brain whirl’

2. Radiohead - Daydreaming

Nog een tikkeltje intenser dan Burn The Witch. Één langgerekte streep onversneden Radiohead van topniveau. Daydreaming kan dromen van een rooskleurige toekomst want de fans hebben deze track als een echte klassieker in de armen gesloten. Wat is er mooier dan een dagdroom!? Misschien dat hij werkelijkheid wordt.

Songquote: ‘Dreamers, they never learn, they neeeever learn’

1. Iggy Pop - In The Lobby

Rauw, smerig en even verschroeiend als a heart full of napalm. Zet Iggy Pop en Josh Homme samen in een studio naar keuze en je krijgt een cocktail van snauwende gitaren en stembanden die vechten tegen het melkzuur. De briesende Iggy, die met zijn verrimpelde lijf tegen de zeventig aanschurkt, is nog steeds in bloedvorm. Veel heeft zijn bloot bovenlijf niet nodig om kronkelend ontketend te worden. Topsong!

Songquote: ‘Breaking ‘zee chain in the lobby’

(BG)

Letz Zeppelin: "Dé Belgische tribute band van het moment!"  - Dump Magazine

Iedere legendarische band heeft tegenwoordig één of meerdere tribute bands die met wisselend succes het origineel nadoen. Rage Against The Machine heeft Bulls On Parade, AC/DC heeft Action In DC, Lou Reed heeft voor zijn dood op de valreep Satellites nog meegemaakt en Jim Morrison heeft omwille van een overdosis tegenwoordig The Portefenetres om op terug te vallen. Grootheden Robert Plant en Jimmy Page hebben sinds 2010 ook een Belgisch surrogaat van topkwaliteit, Letz Zeppelin. Ontstaan in de buurt van Antwerpen, vastbesloten om met de stevige hardrockparels van weleer de wereld een betere plek te maken. Volgens ons van Dumpmagazine en vele anderen dé Belgische coverband van het moment.

Doorheen het hele Vlaamse muzieklandschap weet deze ronkende rockformatie mensen dazed & confused in vervoering te brengen. Roeland, Bruno, Berre en Jean Marc scoren zelfs a whole lotta love over de landsgrenzen heen. Want ook Nederland wordt deze zomer met menig live-concert trampled under foot. Lovende kritieken van over the hills and far away zijn niet meer op één hand te tellen. Je zou haast vergeten dat het hier om een vertolking van the mothership zelve gaat. Alle klassiekers van Immigrant Song tot Since I’ve Been Loving You worden tot in detail nagespeeld. Rock & roll van de bovenste plank zonder sterallures. Een coverband die in good and bad times buiten de lijntjes durft kleuren. Een kwartet dat live als een bende losgelaten black dogs de boel omver blaast. Vier heerschappen die de vrouwen als échte heartbreakers rond hun vinger weten te winden. De vele volgers van Letz Zeppelin zijn er op no quarter gekomen, deze band is on a stairway to (rock-)heaven.

Ramble on, lads!

(BG)

Gent Jazz – Donderdag 7 juli 2016

Avond van de jazz-blazers

De openingsavond van Gent Jazz 2016 – de 15^e editie ondertussen al – stond volledig in het teken van de koperblazers.
Zelfs Wout Gooris Trio was voor de gelegenheid uitgebreid met een saxofoonduo voor de première van hun nieuwe reeks composities.

Opener van de avond op mainstage is Terence Blanchard met zijn nieuwe band The E-Collective.
Deze meermaals gelauwerde trompettist draait al sinds de 80-er jaren mee en is vooral bekend voor zijn filmscores (o.a. eerste Spike Lee-films), waarvoor hij ook diverse Grammy’s ontving.
Hij brengt vooral werk uit zijn laatste album “Breathless” (Blue Note – mei 2015), dat hij schreef naar aanleiding van de dood van Eric Garner, die na een gewelddadige arrestatie om het leven kwam (zelfs na ettelijke keren “I can’t breathe” gezegd te hebben), iets wat daarna nationale protestakties uitlokte in de V.S..
Blanchard lijkt zó weggelopen uit een hiphop-crew, met zijn fancy bril, hippe witte sneakers en veel bling-bling om het lijf, en hij klinkt ook wel heel erg funky.
Hij gebruikt – net als gitaristen dat doen – ook effectpedalen om zijn trompet een elektronische toets mee te geven, iets wat wonderwel lekker klinkt.
Ik zag veel virtuositeit, zonder veel overdaad of uitspattingen, maar schijnbaar achteloos spelende muzikanten waarbij niemand echt de bovenhand neemt. Zo ontstond er tijdens het nummer “Tom & Jerry” een soort duel tussen de pianist Taylor Eigsti en gitarist Charles Altura, schitterend gebracht !
Verder gebruikt Blanchard ook samples van zijn zoon Jrei Oliver met politiek geëngageerd spoken word om door zijn nummers te mixen.
In het openingsnummer “See me as I am” krijgt elk bandlid vrijgeleide voor een solo, waarbij Blanchard dan achteraan het podium postvat om goedkeurend te observeren.
Dan volgt het funky “Confident Selflessness”, “Soldiers”, “Everglades”, “Tom & Jerry”, titeltrack “Breahtless” en als afsluiter het weergaloze “Cosmic Warrior”, met een dreigende, zwellende baslijn en zeer sterke solo’s op gitaar en trompet. Dit is ongetwijfeld het beste nummer op het album.
De nog halfvolle tent was toch meteen goed opgewarmd na deze sterke opener.

Vervolgens kreeg de winnaar van de wedstrijd Jong Jazztalent Gent 2015 de kans om zijn nieuw werk in première te komen voorstellen aan het publiek. Pianist Wout Gooris schreef een jaar lang aan een nieuw project en bracht dit nu dus in uitgebreide bezetting op Gent Jazz 2016.
Zij schotelden ons heel intimistische nummers voor waarbij de in- en outro’s werden gebracht op piano waarna de overige bandleden konden invallen om een lekkere lounge-sfeer te creëren.
Vooral het perfecte samenspel tussen de beide saxofonen viel mij enorm op : Erwin Vann (B) op tenorsax en Hayden Chisholm (Nieuw-Zeeland) op altsax speelden prachtige, simultaan-solo’s die mij meermaals kippenvel bezorgden. Ook de grappige bindteksten van Wout zelf zorgden voor een zeer ontspannen concert met nummers als “Mr. Anderson”, “Trout”, “Open” en “Fata Morgana”.
Pas naar het einde van hun set kwam er iets meer animo in hun nummers en werd het tempo was opgeschroefd om het publiek extra te plezieren. Na zijn debuut “Current” in 2014 levert Wout Gooris Trio nu dus een nieuw werkstuk af waarmee hij de weg naar zijn toekomst verder kan plaveien.
 

Dan was het tijd voor de man voor wie iedereen duidelijk naar Gent was afgezakt !
Het nieuwe jazz-wonder’kind’ Kamasi Washington kreeg na zijn passages in AB reeds heel wat ‘buzz’ rond zijn album “The Epic” en dus vulde de tent ruim op voorhand snel helemaal vol.
Opvallend veel jonge mensen ook, die in de hippe artiest een nieuwe held ontdekken.
Washington en zijn band van zeer talentrijke muzikanten – de meesten kent hij al van kleinsaf – deden al vooraf een stevige opwinding ontstaan in de tent en diezelfde opwinding kwam er ook op het podium toen ze eraan begonnen.
De groep bestaat uit zangeres Patrice Quinn, het ‘fenomeen’ contrabassist Miles Mosley,
trombonist Ryan Porter (aka Soul Brother n°1), aangevuld met violist Jim Simone én 2 drummers Ronald Bruner Jr en Tony Austin.
Met “Change of the guard” en “Askim” kregen we meteen zeer swingende up-tempo nummers die het stilzitten moeilijk maakten. De ode aan zijn grootmoeder “Henrietta our hero” was een zeer persoonlijk nummer, temeer omdat ook zijn vader Ricky – die hem alles leerde - mee kwam spelen op dwarsfluit. “Oscalypso” was een heerlijk funky nummer, met als blikvanger de blitse toetsenist Brandon Coleman. Daarna volgde een ‘battle of drums’ (of ‘conversation’ zoals Washington het aankondigde), want met 2 drumstellen on stage werd de sound van de groep zeer strak ondersteund.
Het werd een lang uitgesponnen set drumsolo’s die de kwaliteiten van beide drummers duidelijk in het licht stelden.
De set sloot af met “The Rythm change”, waarna de volledige tent een staande ovatie klaarhad voor dit machtige optreden, een terechte headliner en sterke opener van het festival.

De echte afsluiter van de avond kwam er met Ibrahim Maalouf, de Frans-Libanese trompettist, die
2 jaar na zijn vorige passage (en toen “een hard-rock set” afleverde), vandaag terugkwam in een kleinere bezetting maar met een speciale missie : een ode aan de grote Egyptische diva Oum Kalthoum, wiens nummers hij tot het jazzgenre herschreef, met zijn trompet als vervanging van de zangstem. We kregen in het Frans eerst de uitleg hoe hij te werk was gegaan : als een klassieke ouverture waar nooit een einde aan komt, met refreinen die evenlang duren als een hedendaagse popsong in hun geheel. Om dit beter te illustreren werd net voor aanvang van hun concert de Syriër
Samir Hamsi op het podium uitgenodigd (“dat wordt explosief, een Libanees en een Syriër samen op het podium” gekscheerde Maalouf) voor een solo op zijn oed (soort luit).
Daarna begon de groep zelf aan zijn set, met Frank Woeste op piano, Scott Colley op contrabas, Mark Turner op sax en Clarence Penn op drums. Het was vooral de trompet van Maalouf die hier de aandacht opeiste, want wat die man uit dit instrument haalt is ongelooflijk. We horen echte zanglijnen, tot soms zelfs een bezwerende fluit, allemaal uit dit ene instrument.
Duidelijk Oosters getinte klanken, soms hard uithalend, soms heel rustig en zacht, maar steeds perfect beheerst, deze man is een magistraal meester op zijn trompet !
Ook hier gaat de bandleider soms opzij staan om zijn bandleden toe te laten te soleren en hun deel van de aandacht op te eisen, maar het zijn wel steeds zijn interventies die het niveau van dit concert de hoogte intillen. Zelden geziene en sublieme instrumentbeheersing, met weeral een staande ovatie bij het afsluiten. We krijgen als toegift nog een nummer van zijn landgenote Fairuz, net als Oum Kalthoum een zeer grote naam in de Arabische wereld, gebracht als duo met vriend Samir Hamsi.
 

Met deze 2 grote namen op de eerste festivaldag werd Gent Jazz op een overtuigende wijze geopend en dat doet ons alleen maar uitkijken naar nog meer van hetzelfde.
Verder nog een speciale vermelding voor zowel de klank- als lichttechnici die schitterend werk leverden en voor onfeilbaar geluid en licht zorgden., wat niet steeds makkelijk is in een tent.

Stefaan Delagrange

The Rotten Pistols - Den Deugniet Kortrijk - 05/03/2016

Punk met een hoek af

The Rotten Pistols. Performer Peter Slabbynck, EX-RZ (ex-Red Zebra) covert met zijn band het beste van The Sex Pisols en de beste covers die de Pistols zelf brachten. Het resultaat is een uurtje punk van de bovenste plank. God save The Rotten Pistols !

Chris Spedding - Trap Kortrijk, 28/11/2015

Rock mooi samengevat.

Peter Robinson ,beter gekend als levende legende Chris Spedding, is een van de meest gevraagde sessiemuzikanten, mullti-intrumentalist, singer songwriter, producer, noem maar op. Verantwoordelijk voor een aantal tracks op Brian Eno’s Here Come The Warm Jets, een aantal Roxy Music nummers tot en met Sex Pistols. Spedding vond het ook niet nodig om mee in het verhaal van de Stones te stappen, want dan kon hij niet meer zijn liefde voor muziek bedrijven zoals hij het wilde.  En hij heeft daar geen gram spijt van. Van zijn talrijke solowerken zal “Motor Bikin’” wel bij de liefhebbers bekend in  de oren klinken.

Welnu, de andere Peter, van Den Trap, is er zomaar eventjes in geslaagd dit heerschap in zijn kroeg te halen. Spedding vatte zaterdag met zijn retrospective heel mooi de betere rock ’n roll samen. Opener Wild In The Street is een portie pure onversneden rock en  Wild Wild knipoogt duidelijk naar Zijne Rifheid Zelve Keith Richards. Je voelt direct aan dat je met topmuzikanten te maken hebt. Ook de sound is meer dan prima. 

Terwijl Gloria heerlijk gemixt  wordt met Riders On The Storm, proeven we ook van Johnny Cash. The Stones worden gecultiveerd met hier een daar een rifje (Star Me Up). Zou hij dan toch spijt hebben? JJ Cale passeert ook en Summertime Blues doet de nekharen overeind staan. Zelden zo’n versie gehoord. Shalin’ all Over boost en Spedding blijft ons met de rifjes om de oren slaan. Het publiek smult gretig. Purple Haze jumpt Jack en Layla met guns. Zo hoort een medley te zijn. Wild Thing. Inspiratieloos? No fucking way! Je ziet en hoort niet alle dagen een van de beste muzikanten. En zeker niet in uw stamkroeg. 

(LV)

Kloot Per W Wordt 60 jaar.  

(Door Kloot per W)

De naam Kloot Per W zal naar alle waarschijnlijkheid maar een piepklein belletje in sommige oren laten klinken, voor  de meerderheid echter enkel een rare naam. Ik weet zelf niet echt hoe dat komt; ik probeer al 45 jaar in de A-lijst te komen door bvb Humo's Rockrally te winnen, platen te maken met Isabelle A, bij De Kreuners te gaan spelen, of het plaatje 'De Ideale Penis’ van De Lama's  naar de nr 1 'spot' in de afrekening van Studio Brussel te schoppen of voor diezelfde zender het programma Metalopolis te maken, en dat zonder verdere marketing ondersteuning van de VRT zelf de Pop Poll van Humo in te spuwen en daarvoor internationaal erkend  te worden.

 Ik ken geen andere muzieksamenstellers die drie bladzijden interview in muziekkrant OOR kregen omdat ze een radioprogramma samenstelden, U wel? Of door bijvoorbeeld samen met een tiental andere Belpop oudgedienden zoals Bea Vandermaat, Paul Despiegelaere (+,Machines.),Wim Punk (Wolfbanes),Luckas Vander Taelen (Lavvi Ebbel), Guy Swinnen (Scabs), Alain Tant (Luna Twist), Hans Stevens (Paranoiacs) e.a.,een 'eigen covers eerst' band The Belpop Bastards op te richten en dat 10 jaar en 206 optredens vol te houden.

Nu vierde ik mijn 60e verjaardag en vond geen enkel media instrument het nodig om daar ook maar enige melding van te maken, er zijn er die voor mindere scheten breed uitgebreid in de media uitgesmeerd worden, na 45 jaar wordt die onverschilligdheid echt vervelend. Heeft dit de pret op het FEEST kunnen drukken? Neen, niks daarvan. Al wie er niet was had ’tord’. Het was Fan-Tas-Tisch. Ik weet dat ik in mijn leven in de show bizz dingen bereikt heb op momenten waarop niemand anders erop dacht of aan toe was, zo was mijn eerste serieuze bandje The Misters aanvankelijk een echte chou chou van den Humo want ze kwamen ons interviewen alvorens we een plaat hadden en we stonden met een foto ter grote van een postzegel in dat toen nog populaire blad. Postzegelformaat was toch groot genoeg om talrijke groepen ten tijde van de allereerste Rock Rally te bewegen tot het schrijven van klachtbrieven aan het adres van de redactie met de vraag of The Misters zich uit de wedstrijd wilden terugtrekken want er werd een vermoeden tot vooropgezet spel gesuggereerd.

Onze professionele houding en vestimentaire code werd toen in kleinkunst en kneuterigheid minnend Vlaanderen  niet echt gesmaakt, er is in al die tijd niet veel veranderd, Vlaanderen is nog steeds Kleinkunst minded en kneuterig, scouts rule: ik ben nooit bij de scouts geweest, ik zat in donkere keldertjes Rock-’n’-Roll te spelen .Toen ik aan de Rock Rally mocht deelnemen werd ik al door De Morgen bij de preselecties als gedoodverfd winnaar naar voren geschoven tot ergernis van Humo zelf, die een redelijk concurrentiele relatie met De Morgen had.

Daardoor kon ik enkel de prijs van de beste song winnen en werd ik verder met de fijne airbrush uit de analen van Humo verwijderd. In al die jaren heb ik maar één keer een serieus interview mogen doen en dat had meer te maken met een panel verschijning in het TV programma Jan Publiek. Ik was waarschijnlijk één van de eersten ter wereld die live optredens met tapes op een geloofwaardige rock-’n’-roll manier wist te brengen.

Tijdens de wedstrijd was ik de publieksfavoriet en plots de hipste mens van Vlaanderen, mijn eerste cassette's werden voor deze wedstrijd reeds als volwaardige lp’s besproken en bejubeld en haalde daarmee het stukje over België in de belangrijke muziekkrant Oor’s Pop encyclopedie, voor menig pre internet rockliefhebber de echte Holy Grail. Ik dacht,  ik doe de moeite niet meer om een band samen te stellen, de ronde van platenfirma’s te doen , je muziek laten horen aan mensen die er eigenlijk niks van kennen. Ik doe alles zelf van muziek tot artwork tot distributie, ik ken niemand die dit voor mij deed...  

Een beetje daarna begon ik met rock gitaarlessen en workshops , gitaarlessen zonder notenleer. Op een bepaald moment was ik op tien plaatsen tegelijk bezig met zo’n cursus en er was niemand anders die dit deed. Met Polyphonic Size (Franstalige electro band die werd geproduceert door JJ Burnell van The Stranglers.) werd ons door Virgin Records Frankrijk een vet contract aangeboden. Vele TV verschijningen in Frankrijk en toernee’s door Frankrijk, Zwitserland, Oosterijk en Duitsland en videoclips met buitenlandse regisseurs volgden. Passages bij The Employees, Sam Cooke Singers, De Kreuners, De Lama’s, Red Zebra, Lavvi Ebbel doen ons in 2015 belanden waar ik met Mauro Pawlowski aan een nieuw "meesterwerk :-)" bezig ben, een nieuwe Rock band The Electric Thunder Syndicate naar de podia wil katapulteren, een lp uitbreng met Beatles geïnspireerde Psychedelica onder de naam The Claudio Serpentino, een hele lp van Franse Electro Punkers Sandie Trash van composities, gitaar en bass voorzien heb.

En dan heb ik nog niks verteld over mijn schaduw carriere als Stuckist en Pop Art schilder, twee canvascollectie nominaties en meer dan 50 expo’s in binnen en buitenland maar geen letter in de pers. Mauro Pawlowsky wist me bij één van onze eerste ontmoetingen al kernachtig te schetsen: “Kloot jij bent te intens voor de meeste mensen in de media, jij bent hen voor, ze zijn daarom bang van U, ze zijn bang van mensen die nadenken.”

En nadenken ja dat doe ik, mijn kop staat niet stil. Wat ik het liefst doe is mensen van diverse pluimage samenbrengen en die iets laten maken of dat nu een dubbele tribute cd met 50 groepen van overal ter wereld die evenveel Ramones covers brengen. De Clone cd’s waar ik niet vanzelfsprekende zelf uitgevoerde covers linkte aan bekende Belgische zangstemmen zoals Eva De Roovere, Elisa Waut, Sara Ferry, Patrick Riguelle e.a., The Belpop Bastards of dit KPW60 feest, mensen iets laten creëren dat nog niet bestond of mensen die elkaar niet kenden zoals nu bvb. William Souffreau en Jean Marie Aerts iets tesamen laten doen, daar beste lezer geniet ik trippel van.

Om op één affiche zowel The Claudio Serpentino of Phlitman and Kang als The Romans en Lavvi Ebbel te hebben en dit alles zonder sponsoring of dikke persondersteuning geeft mij een kick en een reden om verder te doen.

U was een zeer fijne lezer. KPW 20-10-2015.

https://www.facebook.com/klootperwgrafikal

Tekst: Kloot per W

Foto's: Nin Fonténai

Jazz at Track Kortrijk - Misstriohso

Misstriohso’ is een intiem project van Marianne Standaard, een van de strafste jazztrompettisten van ons land. Met contrabassist Janos Bruneel en pianist Bram Weijters zoekt ze sound en rijke harmonie, gebaseerd op intense grooves. 

Foto's: Tommy Debecker

Bart Peeters - Op de Groei  / De Leest-Izegem

Na zijn lange sabbat staat hij weer op de plek waar weinigen de concurrentie methem aankunnen: op het podium.‘Op de Groei’ is de naam van de nieuwe CD (oktober 2014) en de nieuwetheatershow. Het eerste luik van de tour (51 voorstellingen) was meteenuitverkocht, een verlenging was noodzakelijk, en dat vinden Bart en zijn idealemannen niet erg. Spelen is het liefste wat ze doen.

Een mix van folk, wereldmuziek, cabaret, zelfs eenbeetje hip-hop en een vleugje jazz. Het repertoire werd gekozen uit de nieuwe CD, maar ook de liedjes uit zijn eerdere Nederlandstalige werk kwamen aan bod.Geen vijf minuten duurt het of Peeters en zijn muzikanten hangen als vanoudsweer in de hoogste luchters.

Soms benadert het concert, net als de nieuwe plaat, klassieke muziek.Dan weer is het volop carnaval, met lepelpercussie, jolige cowboybewegingen engrappige bindteksten.

Bart Peeters wordt weer verwend door zijn lievelingsmuzikanten op aarde:

Mike Smeulders: piano, accordeon

Ivan Smeulders: bas, percussie, accordeon

Piet van den Heuvel: percussie, zang, gitaar

Amel Serra: percussie, bas

Emile Verstraeten: viool, mandoline, gitaar

Foto's: Stefaan Vandorpe

Mamma Mia - Oostende Kursaal 20/07/2015

Kursaal Oostende staat er voor bekend om elke zomer een internationale show te brengen voor het grote publiek. Samen met Fire-Starter brengen ze de succesmusical MAMMA MIA! in de originele Engelstalige versie. Via projectie worden vertalingen voorzien in het Nederlands en het Frans. De musical was al te zien in het Kursaal in 2011 en was gedurende de laatste week volledig uitverkocht. Om iedereen de kans te geven de musical te zien strijkt de internationale cast deze keer drie weken neer in België, van 21 juli tot en met 9 augustus 2015. MAMMA MIA! is een gigantisch succes met wereldwijd bijna meer dan 55 miljoen mensen die de show al gezien hebben in meer dan 440 verschillende steden.

EEN MEESLEPEND VERHAAL ROND DE HITS VAN ABBA

Het verhaal van MAMMA MIA! speelt zich af in en rond een taverna op een Grieks eiland. Op de vooravond van haar huwelijk graaft een jong meisje in het verleden van haar moeder, op zoek naar de identiteit van haar vader. Die zoektocht brengt drie mannen uit haar moeders verleden voor het eerst in 20 jaar terug naar het eiland. De makers weten exact wat ze willen: het in het collectief geheugen geprente repertoire van ABBA een nieuwe, frisse interpretatie geven. De nummers behouden hun popkarakter maar krijgen nu een extra dimensie in het kader van een meeslepend verhaal. De ‘feel-good factor’ van deze musical is ongezien!

INTERNATIONALE CAST

Kursaal Oostende en Fire-Starter presenteren opnieuw de originele versie met de Engelstalige cast. De vertaling wordt zowel in het Nederlands als Frans geprojecteerd. “The International Tour” wordt geproduceerd door Judy Craymer, Richard East en Björn Ulvaeus van Littlestar in samenwerking met Universal, Stage Entertainment en NGM.

DATA

Van dinsdag 21 juli t/m 9 augustus 2015

Van dinsdag tot vrijdag: shows om 20.00 uur

Zaterdag: shows om 15.00 uur en 20.00 uur

Zondag: show om 14.00 uur

Gentjazz: dag 5

Dag van de gitaar.

16/07/2015

Na de vrouwendag is het nu gitaardag en alweer loopt het terrein vol voor onder meer  het wonder Gary Clark Jr en het buitenaardse duo Rodrigo Y Gabriela.

Laura Mvula zou niet misstaan hebben op de vrouwendag. Ze is mooi om naar te kijken en naar te luisteren. Twee jaar geleden getipt door BBC en  moeiteloos doorgebroken met Sing To The Moon, met haar eigen unieke orkestrale popsound, een klassieke mix van klassieke pop, jazz, gospel en soul. Met een cello, harp, viool,toets, drum en vooral de contrabas als sterkhouder  brengt het natuurtalent met haar warme stem heel gelaagde en warme nummers. Ze betrekt ook met graagte het publiek bij haar optreden door het te doen meezingen op ‘is anybody out there. Met haar eerste song ooit ‘She’ krijgt ze makkelijk het publiek mee en tevens zorgt ze voor een meezingertje ‘Human Nature’ in een ode aan een of andere dode Michael Jackson. Why? De geschoren toekomstige wereldster maakt het wel goed met She Lion Woman.

GARY CLARK JR. Gary Clark Jr. (gitaar, zang), Johnny Bradley (bas), King Zapata (gitaar), Johny Radelat (drums).

De tot vervelens toe en zelfs door Obama bewierookte en als nieuwe Hendrix bestempelde Gary Clark junior droeg dus een loodzwaar juk en had onmenselijk veel verwachtingen in te lossen. Het bleek deze prille dertiger niet te deren en pootte met zijn stampende blues een concert neer om u tegen te zeggen.  Gary begint er alleen aan op zijn SG en toont meteen zijn kunsten.  Met Bright Lights komt de trein goed op gang en wordt hij geassisteerd door een zowaar even capabele gitarist Zapata op Fender Strat, met poncho en cowboyhoed. Dus een heel klassieke opstelling. Get it up now en My Train Pulls me in staan garant voor classic blues standards met de obligate solo’s. En dan lekker freaken . Mensen die houden van ellenlange gitaarsolo’s en jamsessies komen ruimschoots aan hun trekken. Het  gitaarwonder brengt tussendoor ook nog even een ode aan BB King met 3 Clock Blues. Deze zogenaamde nieuwe Jimi zal het wel langer trekken dan zijn 27^ste, wat hij al bewezen heeft door er 31 te zijn. Een ding weten we zeker. Gary maakt bluesrock onsterfelijk, en hij is niet alleen.

RODRIGO Y GABRIELA. Rodrigo Sanchez (gitaar), Gabriela Quintero (gitaar)

Enkele jaren terug (2009) waren Rodrigo y Gabriela reeds te gast op Gent Jazz Festival, vergezeld door een Cubaans orkest. Covers van onder andere Tool, Led Zeppelin, Metallica, Jimi Hendrix, en metal invloeden, komen nog steeds geregeld terug tijdens hun optredens. Ditmaal komen ze terug in hun bekendste bezetting: met zijn tweetjes. Gabriella y Rodrigo brachten soelaas. Slechts gewapend met 2 akoestische gitaren leverden ze muziek alsof een hele band aan het werk was. Flamenco in de beste traditie van Al di Meola en Paco de Lucia, maar dan vernieuwend, gespekt met de roots waarin de het buskende duo vroeger aan de slag ging: metal. Een gitaar heeft meer dan 6 snaren, de kast laat zich gedwee beroffelen met swingende ritmes, ja zelfs tot er technobeat op je af komt. Het publiek ging steeds mee in een set die geen seconde verveelde. Rodrigo inviteerde zowat de halve tent op het podium om het publiek op te jutten. Virtuozen in het bespelen van publiek en gitaar. Ging er in als tapas! De tent staat andermaal op zijn kop.

Alweer(!) een gevarieerde topdag. Om even in de herhaling te vallen: Gentjazz kan niet meer stuk.

Gentjazz dag 6

Van is The Man. Punt.

Het was bang afwachten hoe de twee befaamde knorpotten Van Morisson en Ginger Baker gingen gedragen op de Gentse heilige grond. Alles valt en staat met hun humeur. De mythe doet de ronde dat Van ooit eens een concert te elfder ure geweigerd afgezegd heeft omdat zijn meid verse vis op de markt was gehaald had. De vrees was dus ongegrond en het uitverkochte Gentjazz kreeg waar het voor gekomen was. Een Ierse bard die in zijn nopjes was een buiten categorie speelde.

Opener BONY KING (Bram Vanparys: zang & gitaar, Cleo Janse: backings & keys, Gertjan Van Hellemont: backings & gitaar, Jasper Hautekiet: bas, Maarten Moesen: drums) bracht zeemzoete folk en speelde een thuismatch. Deze Gentenaar wil geen wereldster zijn, maar gewoon mooie liedjes maken. En daar is hij verdomd goed in.  Begeleid door lapsteel, piano, akoestische gitaar, bas en drumt opent hij met zijn fluwelen stem zeer mooi en warm en dankt meteen het publiek. Zeer goed gebrachte Americana met samenzang in close harmonies. De wondermooie Cleo slaat de Fender Rhodes aan: Koude rillingen krijgen bij dertig graden, het kan. Heerlijk ingehouden explosies geven zelfs Dave Eugene Edwards het nakijken, met een liedje over de bijbel dan nog. Bram, die qua looks doet denken aan de jongere Beck, doet het even alleen en laat zich vervolgens vocaal assisteren door Cleo en Gertjan: Close in Harmony zorgt voor kippenvel. Een verdienstelijk concert van Bony King, een groep waar we nog veel zullen van horen. Bony King of Nowhere wordt ongetwijfeld Bony King Everywhere.

GINGER BAKER  werd ooit verkozen tot ‘Musician Least Likely To Survive The 60’s’. Met supergroep Cream beleefde Baker hoogdagen in de jaren zestig aan de zijde van Eric Clapton en Jack Bruce en groeide hij uit tot één van de allergrootste drummers, en een van de meest onvergetelijke en controversiële muzikanten. Hij heeft zelfs de eer model te staan voor Animal, de vermaarde drummer uit The Muppets . Ginger Baker was er bij, de nacht dat Jimi Hendrix stierf. Hijzelf heeft alles overleefd en weigert pertinent te sterven. Ginger komt enkele minuten na de aankondiging het podium opgeschuifeld en begint aan de bewijsvoering dat hij nog steeds de beste drummer is en blijft grenzen verleggen, nu ook met zijn Jazz Confusion. Hij wordt geruggensteund door rechterhand en Ghanees gedreven percussionist aka Mr T. Contrabas soleert en his coolness houdt drumsgewijs samen met de percussionist de teugels straks. Met een beetje goede wil kon je het betonnen smoelwerk zelfs betrappen op enige vorm van enthousiasme. Om te bewijzen dat hij nog leeft wauwelt hij iets onbegrijpelijks in de micro om zijn muzikanten en het volgend nummer aan te kondigen. We krijgen een bejaarde Zoot en Animal, doch geen Muppetshow. Afro ritmes (Ginger heeft lang gedweept met Fela Kuti) en jazz zorgen altijd voor confused shit, zij het dan in perfect arrangement. Een melodisch instrument zoals een piano zou echter niet misstaan hebben en voor een nog vollere klank gezorgd hebben. Na een heerlijke drum en percussiesolo is het tijd om af te ronden en valt onze ouwe knar letterlijk van het podium.

Zoals hierboven beschreven zat VAN MORRISON goed in zijn vel en zorgde hij met zijn klassemuzikanten voor het absolute hoogtepunt van dit festival. Zijn muziek is altijd grensoverschrijdend geweest en gaat van de swingende soul-jazz tot dede traditionele Keltische muziek . Bovendien zette hij verschillende muzikale projecten op om zijn blues-, jazz-, skiffle- en country-roots te herontdekken. Van Morrison was zoals gewoonlijk kort van stof maar zeer goed bij stem. De tent ging al na enkele seconden overstag met een uitgesponnen versie van Baby please don’t go. Van the Man begint zelf te saxen en bij dit eerste nummer stellen ook  de andere muzikanten zich voor met hun instrument. Effen af allemaal klassebakken. De band draait meteen door en zijn o zo herkenbare stem vloeit het publiek in. Onze vandaag welgeluimde knorpot houdt een gouden microfoon in de hand en geeft met zijn band een les in nederigheid voor het gros van muzikanten op deze aardkloot. Bovendien heeft hij maar pareltjes uit zijn enorm breed arsenaal uit te pikken. Zijne Koppigheid kiest gelukkig niet voor een best of en koos voor een knappe setlist, met naast classics als 'Moondance', 'Days Like This' en het destijds al door Them opgenomen 'Baby Please Don't Go' , maar ook ruimte voor  bij voorbeeld 'And The Healing Has Begun' en  'Tore Down A La Rimbaud'.  De klasse druipt er zo wat af en moeiteloos wordt er van genres verwisseld. Met So Wath wordt Miles Davis even gegroet, gevolgd door There will be days like this: Het is wat het is. De nummers volgen elkaar op , Baby Burn wordt wel even uitgemolken. We ontwaren bij onze Ierse Bard zowaar een glimlach, naar zijn normen dus een heuse vlaag van euforie. Bovendien pleziert hij het intussen kokende publiek met een stomende versie van Gloria. Met Helvetische precisie verliet Van na  90 minuten het podium en liet de band alleen achter. Een oude vos verleert zijn streken niet.

(lv)

GENTJAZZ - dag 7

Perfecte afsluiter van de beste Gentjazz ooit met een imposante Gregory Porter

Het festival blijft steeds borgen wat goed is en verfijnen wat beter kan. Zo kregen we een Garden Stage voor nieuw, jong en vooral Belgisch talent. De catering is nog steeds om u tegen te zeggen. Het zijn niet alleen de muzikanten en de pers die verwend worden, maar vooral het publiek. GJ creëerde een kader waar je in alle rust kon genieten van de fantastische muziek en van de fantastische sfeer op de fantastische site. Driemaal fantastisch in een zin dus, en laat dit vooral geen vleierij zijn. Het is gewoon zo. En zo is dit gegroeid tot een van de beste festivals. Getuige hiervan de vijf uitverkochte dagen.  En met Porter kon men zich geen betere afsluiter inbeelden. Zou perfectie dan toch bestaan?

SNARKY PUPPY  Michael League (bas), Justin Stanton (trompet, keys), Mike Maher (trompet), Chris Bullock (sax), Bob Lanzetti (gitaar), Shaun Martin (keys), Bill Laurance (keys), Nate Werth (percussie), Larnell Lewis (drums).

Snarky Puppy sluit geen compromissen en laat zich inspireren door zowel Herbie Hancock, Björk, James Brown als Radiohead. Hun minimalistische en compromisloze aanpak doet aan Jaga Jazzist denken. Het podium staat lekker vol met percussie, twee drummers, drie blazers, effectenman, bas  en opdringerige gitaar,soms tot vier toetsenisten… Wat ze hun ‘Farm’ noemen telt eigenlijk 40 leden zodat deze steeds met wisselende bezettingen spelen.  Met zovelen trappen ze dan ook in de val van bombast, ondanks sobere basislijntjes. Gezapig loopt de tent vol en het publiek wordt vakkundig opgewarmd. We krijgen gelaagdheid en vele klanktapijtjes en voor de zoveelste keer mag op dit festival het woord speelplezier in de mond genomen worden. Deze Amerikaanse grootheden doen hun zin, spelen zowat alle genres en het publiek lijkt ervan te smullen. Gestructureerde en melodieuze chaos.

NENEH CHERRY with RocketNumberNine . Neneh Cherry (zang), Ben Page (synths), Tom Page (drums)

Met het risico genadeloos neergesabeld te worden durf ik beweren dat de Zweedse schoonheid wat tegenviel. Er stonden niet echt muzikanten op het podium en met een drummer  en een toesten/effectenman kregen we een hoop electronica door de strot geramd. Neneh begint in ware hiphopstijl te debiteren, begint er dus eerder sober aan en ziet er toch nog ietwat patent uit, hoewel ze eerder mee heeft van onze kinderoppas. Ze vindt het heel leuk om ons te zien en met Recovery begin ik te vrezen voor een makke set. De tent loopt wel vol, maar ze laat ook de tent voor een deel leeglopen omdat een groot deel anders verwacht had.Geen best of van haar gouden jaren tachtig of negentig, maar eerder de experimentele toer op. You like it or not, als het maar goed gebracht wordt.  Daarenboven brent ze nog een afgekookte versie van haar wereldhit Manchild. Rock 9 zorgt wat voor animo. Enkel de harde kern geniet met volle teugen van het trio. “To many faces of Jazz”, beweert Neneh, en de band laat pertinent de bas door merg en been snijden. Wat mij betreft sloeg de vonk niet over. Maar daar trok ze zich geen reet van aan. Maakt van koppigheid en eigenzinnigheid iemand een ware artieste?

 GREGORY PORTER Gregory Porter (zang), Chip Crawford (piano, toetsen), Aaron James (contrabas), Yosuke Sato (altsax), Emanuel Harrold (drums)

Gregory Porter geldt ongetwijfeld als een van de grootste hedendaagse vocalisten ter wereld. Hij combineert een fenomenale zangstem met doorleefde teksten, rijke melodieën en een volleerd songschrijverschap. Zijn passage op Gent Jazz Festival is de ideale aanloop naar de langverwachte release van zijn nieuwe album later dit jaar. Hij niet alleen fysiek een imposante verschijning, maar ook muzikaal. De meest zachtaardige, menslievende en liefdevolle man die ik ooit op een podium zag staan. Jesus! Gregory Porter loopt niet naast zijn schoenen en maakt zijn epitheton ‘legende’ wordt er parodoxaal alleen maar groter op omdat hij de gewone jongen met de pet (en wat voor een gek exemplaar) uit Californie gebleven is. Met een al even imposante band brengt hij onder meer het gros van zijn Grammy winnende ‘Liquid Stories’.  In zijn ware bescheidenheid bedankte Porter het warme publiek en de warme ontvangst en waande zich in zijn natuurlijke habitat: een kleine jazzclub in Harlem. Je wordt moeiteloos ingepakt met pareltjes als ‘Hey Laura’ en ‘No Love Dying’. Het gebeurt zelden of nooit dat ondergetekende tot tranen toe ontroerd raakt bij zo’n weergaloze schoonheid en puurheid. Nu wel dus. Er werd tevens in primeur aangekondigd dat Gregory Porter in de volgende lente  de AB en Roma passeert. Nu tickets kopen en gaan, eer het alweer uitverkocht is.

(lv)

GENTJAZZ dag 4 : Ladies night

15/07/2015

Traditiegetrouw gaat het tweede luik van dit festival breder en kiest voor genres die ergens wel aansluiten bij de eerder klassieke jazz die we konden bewonderen in het meer dan geslaagde eerste luik.  De puike organisatie koos voor een heuse vrouwenavond en het zal niemand gespeten hebben. We integendeel. Het talrijk opgekomen publiek smulde ervan. Gentjazz kan niet meer stuk en in de wetenschap wat ons nog te wachten staat mag nu al besloten worden tot de beste editie ooit.

Je kan al beginnen met zich af te vragen waarom de super getalenteerde ANDREYA TRIANA niet internationaal doorbreekt . Ze bracht op het befaamde Ninja Tune label Lost Where I belong en Giants uit, werkte samen met Bonobo en passeerde niet onopgemerkt bij Jools Holland. Deze heerlijke casual Britse lady weet het publiek probleemloos in te palmen met een soort ingetogen grootsheid die je zelden tegenkomt. Eigenlijk heeft ze iets van de vroegere en betere Moloko meets Simply Red. De electronica is heel subtiel aanwezig en Andreya zorgt via modules voor haar eigen backing vocals.  Haar diepe, soulvolle en heel persoonlijke stem en haar gedrevenheid en enthousiasme zorgt voor een publiek dat snel meegaat. Zeker wanneer ze een héél warme versie van Lauren Hill’s Lullaby ten berde brengt. Domper op de feestvreugde was wel een band die je nu en dan zag twijfelen en aan overtuigingskracht miste.Zo viel bijvoorbeeld Song For A Friend wat in het water.

MELANIE DE BIASIO Melanie De Biasio (zang, dwarsfluit), Pascal Paulus (vintage keyboards, gitaar), Pascal Mohy (piano), Dré Pallemaerts (drums, percussie)

In de jazzscène weet Melanie De Biasio met haar naturelle, warme en heldere stemtimbre al jarenlang haar publiek te ontroeren. Recentste album No Deal bracht haar carrière afgelopen jaar in een stroomversnelling. Vorig jaar bracht ze al een begeesterend concert op Gent Jazz Festival .Deze Italiaanse Belg uit Charleroi speelt dus jazz, wat zij eerder blues noemt. Ze mooi om naar te kijken en mooi om naar te luisteren. Natural beauty en voice overheersen, zodat je steeds meer van haar muziek wil horen en genieten. Het is duidelijk dat er meer dan één Beth Gibbons bestaat. We krijgen een zeer ingetogen en subtiele start. Wat een stem. Zo puur. Het geroezemoes van het publiek  werkt  als een rode lap op haar fragiele set en verhindert  ruimte voor bewondering en verwondering, zodat ze eigenlijk meer tot haar recht zou komen in een zaal of theater. Ze bleef halsstarrig in haar eigen wereldje, communiceerde nauwelijks met het publiek zodat vooraan op de eerste rijen staan de boodschap was. Melanie schildert donkere taferelen - met haar monotone diepe stem - intrieste blik, met dwarsfluit als vaste metgezel. De band is een symbiose tussen elektronica, vleugel en een stampende drummer als onnavolgbare motor van de band. Melanie eindigt toepasselijk met ‘I’m gonna leave you’. Het meegaan door het publiek in haar minimalistische repetitieve muzikale trip is niet echt geslaagd te noemen, zelfs al was er een bisrondje.

Op naar het feest van ZAZ. Paris (2014) is een ode aan de Franse hoofdstad met 11 covers en twee nieuwe nummers en wordt hier zowat integraal gebracht. Voor het album kreeg ze medewerking van bijvoorbeeld Charles Aznavour, Quincy Jones en Thomas Dutronc. “Paris sera toujours Paris! La plus belle ville du monde” vat het album prima samen. Speciaal voor Gent Jazz Festival treedt Zaz aan in een uitgebreide bezetting met het  Ghent Youth Jazz Orchestra. Zaz brengt dus een ode aan de stad Parijs van de jaren dertig uit de vorige eeuw tot nu, waarbij ze geroutineerde chansonniers gaat voeren, maar dan wel subliem. met bigband, stuk voor stuk supermuzikanten. Ze bezit een misthoorn, en een schwung ala charme waarmee ze moeiteloos de tent inpakt. ze wordt werkelijk op handen gedragen,  en spreekt een aardig woordje Frans (c'est comme une reveille comme ils disent en Francais) . Alle soms clichématige ingrediënten voor een dijk van een concert zijn aanwezig. Als een 30ies diva het podium opstappen, charlestonsfeertje, humor, entertainment en communicatie. Met Parissienne begint het feest dat niet meer zal stoppen. Paris s’eveille zet de tent definitief op haar kop. Zaza heeft er duidelijk zin in en sleurt een heus mannenkoortje het podium op.  Met plezier geeft Zaza ruimte aan de voortreffelijke blazerssectie en aan boven,genoemde vier zwarte heren.  Puur muzikaal gezien was het echter niet zo spitant en perfect, maar onze no nonsense Zazaatje deed er alles aan om het publiek – dat nog een beetje mak was na de bezinning van Melanie - mee te krijgen. En daarin is ze met verve geslaagd.

(Lode Vanassche)

GENTJAZZ 2015

Dag 3: Ben Hur en Lady Kaka

Verbazend : 3 generaties verschil op en voor het podium.

“Wat haalt die Flamand nu weer in zijn hoofd om een plastieken popicoon op een van de meest prestigieuze jazzfestivals in Europa te zetten?”, zou je denken. Kwatongen spraken al over commerciële zelfmoord en een kwaliteitskrant blokletterde zelfs –buiten weten van de journalist zelf- dat Lady Gaga en Bennet voor een halflege tent zouden staan. Niets is minder waar en het blijkt alweer een meesterlijke zet te zijn. De tent was nokvol gelopen, daarbuiten viel geen kat te bespeuren en  iedereen at uit hun handen. En dat zijn er een kleine vijf duizend.

TONY BENNETT & LADY GAGA. De samenwerking tussen de legendarische jazz crooner Tony Bennett en Lady Gaga, hét popicoon van de voorbije jaren, is opmerkelijk. Hun gedeelde Italiaanse origines en bovenal hun oprechte passie voor jazz leidden aanvankelijk enkel tot een duetversie van de standard “The Lady Is a Tramp”, een nummer dat terecht kwam op Bennetts bekroonde album Duets II (2011). Het klikte echter zó goed tussen de twee, ondanks een leeftijdsverschil van maar liefst 60 jaar, dat het idee ontstond om samen een volledig album op te nemen. 

De immer gebotoxte, getoupeerde en gefohnde Bennet heeft nog steeds zijn krachtige croonerstem en kan met zijn kwintet topmuzikanten het concert moeiteloos dragen. Zo kon Gaga rustig tot acht keer toe in haar garderobe gaan snuisteren om van plunje te veranderen. Hoewel ze in het begin niet veel om het lijf had. Letterlijk dan. Want ze blijkt over een stem van jewelste te beschikken en past perfect in die glimmer and gloom van die o zo typische Amerikaanse Bennet Crooner stijl. In een vlaagje van bescheidenheid gaf ze zelf aan dat ze al van haar elfde jazz zong en ze daarom nu op de planken stond.  Met ‘Anything Goes’ krigen we een heerlijke intro en wordt ook meteen de toon gezet voor de rest van het concert of croonerfeest. De band speelt close harmonies, de gitaar heeft een machtige sound, maar de slotakkoorden waren niet altijd even loepzuiver. Bennett zelve mocht na het bedanken van Chaplin ook even zijn keel laten rusten en Gagaatje bewees met een beklijvende versie van ‘La Vie en Rose’ dat ze een aardig potje jazz kan zingen. In totaal kregen we een dertigtal jazzstandards voorgeschoteld  met onder meer ‘Cheek to Cheek’, ‘Stranger in Paradise’, ‘Bang Bang’ en ‘Lady is a Tramp’, het duet waar ze hun samenwerking enkele jaren geleden begonnen. Eindigen doen ze met ‘I don’t mean A thing’. When you smile, the sun will shine. Eenvoudiger kan een levenswijsheid niet zijn.

(lv)

GENTJAZZ 2015 dag 2

Zaterdag 11 juli : subtiele flexibiliteit.

Vandaag staan lokale artiesten, Europese helden, New York’s finest, East and Westcoast en Afrika mmo samen naast elkaar. Nog maar eens een bewijs hoe breed en veelzijdig Flamand kan programmeren.  Op naar het tweede avontuur op rij.

ABDULLAH IBRAHIM Mukashi Trio.Minimalisme met Arabische en Japanse invloeden. De inmiddels tachtig jarige Abdullah is niet direct wat je een vrolijke Frans noemt, maar deze pionier van de Jazz is wel een iconische pianist. Hij was een van de artiesten die tijdens de eerste jaargang van het Gent Jazz Festival in het Gravensteen op de planken stond. Zowel in Mukashi (2014) als in The Song Is My Story (2015) vinden we Ibrahims verhalende kracht terug. Op Mukashi (Japans voor “Er was eens…”) treffen we de pianist in een eerder nostalgische bui. Hij begint er alleen aan en we horen een gevarieerd en soundtrackachtig geheel, niet bijster vrolijk, doch lichtvoetig. Helaas worden we wat gestoord door geroezemoes en getetter van mensen die nog op zoek zijn naar hun genummerd stoeltje.  Abdullah lijkt zich daar niet aan te storen, concentreert zich ten volle op zijn muziek dat heel wiegend overkomt, maar zeker niet in de zin van slaapverwekkend. Wat later gaat een heuse contrabassolo de melodieuze dwarsfluit vooraf en krijgen we enige dynamiek en een warm applaus. En dan gaat het trio weer rustig kabbelend verder. Eerlijk gezegd een moeilijk te vatten en vol te houden concert. Abdullah Ibrahim (piano), Cleave Guyton (fluit, klarinet), Noah Jackson (cello, bas)

CHARLES LLOYD QUARTET. Charles Lloyd, 77 ondertussen, is een immer kwieke post-bopper, die in 2013 nog hét concert van Jazz Middelheim speelde, en er moeiteloos in slaagt gevestigde waarden (jong en iets ouder) in zijn bands met zich mee te krijgen. En hij ziet er verdomd patent uit. Deze saxofonist en fluitspeler kan ook rustig thuis blijven en op zijn lauweren rusten, maar gelukkig kiest hij ervoor te blijven vernieuwen en spelen. Zo ook op Gentjazz. Lloyd stuwt met ogenschijnlijk verbazend gemak zijn kwartet naar creatieve hoogtes. Ze spelen heel intuitief, vooral tijdens Wild Man Dance Suite onder leiding van Charles die heel intense melodiëen uit zijn longen en blaasinstrument perst. Uiteraard houdt hij zijn sax wanneer pianist Clayton soleert. Alles wordt vastgehouden door een hypnotiserende bas en strakke ritmes. Het is en blijft heerlijk om de sax en de piano te horen dialogeren . Wat een fascinerende afsluiter van de tweede dag. We zijn in de ban van virtuositeit. Charles Lloyd (saxofoon), Gerald Clayton (piano), Joe Sanders (contrabas), Kendrick Scott (drums)

(lv)

GENTJAZZ 2015 Luik 1

Alweer een topeditie!

Organisator Bertrand Flamand mag zich met recht en reden én met trots zowat de enige in ons land noemen die jazz openstelt voor het brede publiek en  dan ook dat brede publiek bereikt dat dan nog ook gretig proeft van wat het wordt aangeboden. Met Gent en Middelheim weet hij dan ook wereldtppers naar ons zakdoekje BelgIê te lokken.

Bovendien is er dan ook  de prachtige Bijloke-site met een nieuwe bijkomende gardenstage.  We worden verwend met een prachtig decor, talrijke verantwoorde eetstandjes een alom aanwezige en vriendelijke crew. Naar mijn ervaring zowat het enige festival waar ook de pers danig in de watten wordt gelegd. Sic.

Vrijdag 10 juli. Eerste waarschuwingen voor aankomend topfestival.

KRIS DAVIS ‘Infrasound’ Wat een verschijning! Deze Canadese pianiste en virtuoze presenteert met plezier haar collega’s aan het publiek en dialogeert heel gevat met hen. Mocht ze met John Cale op de schoolbanken gezeten hebben, dan zat ze nu bij The Velvet Underground. Kris is eentje om te ontdekken en om van te genieten, creëert orde in de chaos en improviseert alles tot een mooi geheel. God Save Your Breath is geen gebed, wel een duister, luguber en opgebouwd hoogtepunt . Kris Davis (piano), Oscar Noriega, Andrew Bishop, Ben Goldberg, Joachim Badenhorst (basklarinet), Antoine Rayon (hammond orgel), Nate Radley (gitaar), Tom Rainey (drums)

JACK DEJOHNETTE’s ‘Made in Chicago’ (feat. Muhal Richard Abrams, Larry Gray & Roscoe Mitchell). Aangekondigd als vier legends spleen deze heren muziek van onschatbare waarde met talrijke invloeden uit de jazztraditie, de klassieke Europese muziek en de exotische muziek. Na een rustig begin proef je al bij het tweede nummer van Afrika en zelfs van de aboriginals uit Australië. Standards, hoekige grooves en improvisaties wisselen elkaar af. De 84 jarige Pianist Muhal sloot heel ontroerend af. Roscoe Mitchell (saxofoon), Muhal Richard Abrams (piano), Larry Gray (contrabas & cello), Jack DeJohnette (drums).

Bal Halal met BILL LASWELL: presents The Master Musicians of Jajouka (feat. Bachir Attar) with Material. Laswell, een muzikant, producer en labelbaas die volgens online muziekdatabase Discogs een honderdtal albums op z’n cv heeft, maar meer dan 1600 (!) credits krijgt, is alleszins een van de meest opvallende creatieve partners van het Marokkaanse gezelschap. Hij bracht pop en avant-garde samen bij Material, was producer voor de rock-‘n-rollwoestelingen van Motörhead én van Herbie Hancocks doorbraaksingle “Rockit”, en een muzikant die hongerig de grenzen van de funk, dub, jazz, improvisatie en noise blijft aftasten. Hun muziek dook zelfs op Steel Wheels van The Stones. Het zal u dan ook niet verwonderen dat we een heus Marokaans feest kregen waar  je met de bek open en vol verwondering en bewondereing zit naar te luisteren. We horen exotische roots, John Zorn, Coleman (aan wie ze een ode brachten), Medeski, Martin & Wood. Met het geslaagd samenbrengen van op het eerste zicht onverenigbare werelden krijgt Gantjazz een eerste climax en een unieke draai . Blijven zitten kon niet meer. Bill Laswell (elektrische bas), Aiyb Dieng (percussie), Graham Haynes (trompet), Peter Apfelbaum (saxofoon & fluit), Hamid Drake (drums) & The Master Musicians of Jajouka feat. Bachir Attar

Lv

Meer updates van Gent Jazz kunt u terug vinden in onze Cult Corner.

Public Service Broadcasting - The Race For Space

Extreem bijzondere plaat! 

Aansluitend op hun succesvolle debuutalbum dat in 2014 uitkwam brachten de Britten van Public Service Broadcasting 18 maanden door op podia van clubs en festivals. Het duo maakt elektronische muziek en in plaats van een zanger gebruiken ze samples van o.a. propaganda materiaal en oude overheidsinformatie filmpjes.

Zo gebruiken ze in de huidige single Go oude NASA geluidsfragmenten en maakten ze in 2013 speciaal voor het Explore The North Festival in Leeuwarden de nummers Elfstedentocht Part One & Two.

https://www.youtube.com/watch?v=vrPBTwwnpdc

De band heeft net een Nederlandse tour achter de rug en het album Race For Space is opnieuw uit via Test Card Records / Suburban; reden genoeg dus om dit album en deze video nog eens extra onder de aandacht te brengen!

In de afgelopen twee jaar heeft Public Service Broadcasting zich ontwikkeld tot één van de meest enerverende live acts in the UK, met optredens op Glastonbury en Green Man Festival en support spots voor The Rolling Stones en Arcade Fire. Daarnaast toerde de band het afgelopen jaar met Kaiser Chiefs en de Manic Street Preachers.

Onze cd review van deze toch wel bijzonder plaat komt er spoedig aan.

De nieuwe single "Go" uit het heruitgebrachte album kunt u alvast HIER beluisteren.

Must-see op Belgische festivalbodem

Van Metal tot Hiphop

15. SOHN (Cactus)

Meteen pieken met je debuutalbum (Tremors, 2014) is weinigen gegeven. Chris Taylor deed het en zal dat ook in levende lijve doen.

14. King Hiss (Graspop, Pukkelpop, Skalulfeesten,…)

Géén Red Bull-fan maar toch nood aan een snedige brok energie? Dan ben je bij de bebaarde stonerrockers aan het juiste adres. West-Vlaanderen boven.

13. Blues Pills (Dour)

Ronkend psychedelica uit Zweden met inhoud. Frontvrouw Elin Larsson zal zeker voor de nodige deining zorgen in Dour.

12. John Hiatt (Cactus)

Brugge hou je vast aan de takken van de bomen van het Minnewaterpark want the one & only Mr. Hiatt is in town. Zijn perfectly good guitar zal strak besnaard zijn om te knallen.

11. Foo Fighters (Rock Werchter)

Dave en zijn kompanen zijn altijd goed voor een ruig meegrohlbaar rockfeestje. Werchter zal dit jaar vlammend van start gaan.
10. Motörhead (Graspop)

Iedere keer dat Lemmy langs komt, vrezen we met een bang hartje dat het de laatste keer is. Zijn gezondheid is door een leven vol liters drank, naar eigen zeggen een horde gewillige grieten en onnoemelijk veel rock & roll niet meer top. Maar met opgeheven cowboyhoed met daaronder een doordringende besnorde blik op oneindig gaat hij strijdend door tot het bittere einde. En met een nieuwe plaat in het verschiet is Motörhead nog lang niet uitgeriedeld. Respect man.

9. Raving George (Hype-O-Dream Festival, Lokerse Feesten, Feest In Het Park, Pukkelpop,…)

Raving George, een frisse DJ-wind van eigen bodem die gretig aan haar opmars bezig is. Ze staat terecht op heel wat affiches in binnen- en buitenland en dan hebben we nog niets over haar samenwerking met Oscar & The Wolf gezegd.
8. Mark Lanegan Band (Lokerse Feesten)

Zijne Rauwheid maakt deze zomer met zijn achterhoede een tussenstop in Lokeren. Wie hem door vakantieplannen moet missen, kan op 26 augustus terecht in Le Grand Mix (Tourcoing).
7. Rival Sons (Dour)

Vorig jaar brachten de zonen uit L.A. één van de betere albums van 2014 uit. Great Western Valkyrie was dan ook meteen het beste dat ze tot nu toe uitgebracht hadden. Op hun laatste tournee mochten ze onder meer in het voorprogramma van Deep Purple spelen en staken ze begin april de AB in brand.

6. Faith No More (Graspop)

De oudgedienden van Faith No More kenden hun topmomenten in de jaren ’90.  Nu zijn ze terug met een nieuwe loeder van formaat. Patton en co brengen nog steeds onversneden hardrock van de bovenste plank.

5. Mastodon (Pukkelpop)

Vorige week figureerden ze nog in de achtste aflevering van het vijfde Game Of Thrones-seizoen. Deze zomer zullen ze hun live-reputatie alleen maar bevestigen.

4. The Jesus & Mary Chain (Lokerse Feesten)

Dit jaar verwelkomt ons kleine landje weer heel wat artiesten die een exclusief concert brengen. Zo hebben ze in Lokeren de post-punk-grootheid The Jesus & The Mary Chain kunnen strikken. Ze brengen hun klassieker Psychocandy uit 1985 integraal en ongezouten. ‘Just Like Honey!’
3. Balthazar (Rock Werchter, Les Ardentes, Cactus, Ronquières Festival)

Onze eigenste Balthazar draait al enkele jaren mee aan de Europese top van alternatieve bands met een eigen sound. Met hun laatste album hebben ze die stek alleen maar verstevigd. Genoeg kansen om deze klasbakken aan het werk te zien.

2. Alt-J (Rock Werchter, Pukkelpop)

Er zijn maar enkele buitenlandse bands van groot kaliber die zowel Werchter als Kiewit aandoen. Alt-J is er één van en in Limburg mogen ze op zaterdag zelfs als headliner aantreden. Niet slecht na twee (top)platen.

1. Kendrick Lamar (Les Ardentes)

Het Luikse festival, Les Ardentes, gaat dit jaar met de heetste wafel lopen. Kendrick Lamar is hot en dat heeft hij volledig aan zichzelf te danken. Dit wordt het grootste festivalfeestje van het jaar.

Waar is Ken? AB - Brussel 21 Mei 2015

DWAALTUIN is niet zomaar een CD. Het werd een CD in een BOEK.

Want WAAR IS KEN? vertelt graag verhalen!

Een CD-BOEK dus, afzonderlijk te beluisteren, afzonderlijk te lezen maar ook heel verruimend samen…

WAAR IS KEN? ging met illustrator ANN INGELBEEN in zee om samen een boek bij de CD te maken. Een boek, gevaarlijk om in te verdrinken.

Het werd een gelaagde PARABEL over; te hoog leven en dus diep vallen, in de put geraken, keuzes maken tussen het mensvriendelijke links en het soms heel sterke rechts…

Een tocht op zoek naar jezelf… WAAR IS KEN? …of hoe je na het verdwalen plots thuis kan komen, sluimerdansend op een bed van zacht, digitaal mos.

‘Diep onder de grond lijkt me best een goed idee. Een beetje dichter bij het warme hart van de aarde… zalig!’

Foto review: Stefaan Vandorpe.

‘Filmvoorstelling "Image"

Via Kokopelli in CC Guldenberg te Wevelgem.

We luisteren naar de radio, kijken naar televisie en lezen de krant. Hoe vernemen wij het nieuws van de dag? Gaat het er net zo aan toe in het Zuiden? Hoe betrouwbaar is de media? Welke rol spelen politici, multinationals, ...? Kijken we naar andere culturen door een gekleurde bril? Wat is de kracht van media?

Hoe zien wij de zaken?

De film neemt je vanaf het begin mee in een soort van roes...ik zat vele malen op het puntje van m,n stoel..en dan weet ik dat ik serieus aan het genieten ben van de film. Op het einde was het dan ook muisstil in de zaal..iedereen moest blijkbaar eventjes bekomen van wat hen net overkomen was....

Dan kregen we als toetje nog een mooie uiteenzetting van Adil El Arbi samen met z,n maat en medeschrijver Bilall Fallah alsook hoofdpersonage Lahbib vertolkt door Nabil Mallat, super vriendelijke gasten die de nodige humor in huis hebben en dat was wel even leuk na zo'n zware film.

Kortom een zéér krachtige film die je moet gezien hebben en een meer dan geslaagde avond !’

(GV)

Lokale helden Kortrijk.

Met Lokale Helden zet de organisatie, samen met tal van andere organisatoren, overal in Vlaanderen en Brussel lokaal muzikaal talent in de schijnwerpers.

Op donderdag 30 april kon men Kortrijks muzikaal talent ontdekken op het Buda eiland. Het Buda eiland in het midden van de stad werd voor één avond muziekeiland. Op diverse verrassende locaties werd Kortrijkse muziek geprogrammeerd: van rock tot jazz, elektronisch tot klassiek, in groep of alleen. Tussen 19u30 en 23 uur uur kon je via verschillende routes muzikale ontdekkingen doen.

Foto reportage: Tommy Debecker

Gehoornde Man

Een poëtische en magische voorstelling.

Gehoornde Man is een duo dat gespeeld wordt door Kurt Demey (theatermaker en acteur) en Joris Vanvinckenroye (componist en muzikant - contra-bas). Het is een voorstelling die is opgebouwd rond de disciplines mentalisme en poëzie. Via die technieken neemt Gehoornde Man zijn publiek mee in een leugen die gevaarlijk veel waarheid bevat.

De poëzie smaakt als heerlijke honing en het mentalisme als bitter-zuur. ‘Gehoornde Man’ neemt je mee in een wereld van poëtische rituelen waarbij de grens tussen fantasie en werkelijkheid zeer dun wordt. De belangrijkste attributen zijn de gedachten van de toeschouwers die telkens op onverklaarbare wijze ontrafeld worden. ‘Gehoornde Man’ toont dat suggestie en non-verbale communicatie sterker zijn dan we durven geloven. De toeschouwers, die een actieve rol spelen in de voorstelling, komen hierbij in een onverklaarbare surrealistische ervaring terecht. Deze ‘niet-werkelijkheid’ vormt een nieuwe poëtische werkelijkheid.’

Foto's: Stefaan Vandorpe @ De Leest - Izegem

Mich Walschaert (Komil Foo)  26 Maart in De Leest - Izegem

Mich Walschaerts zingt. 
De meest pakkende songs. 
Hij vertelt. 
Schrijnende, hilarische verhalen. 
Hij speelt. 
De meest kwetsbare, pijnlijk herkenbare personages. 
En hij wordt muzikaal begeleid door enkele zeer straffe gasten.

Over leven en liefde, over alles of niks. 
Absoluut autobiografisch alsook volledig uit de duim gezogen. 
Over duizend man sterk zijn. 
Of net niet.

Duizend Man Sterk

Mich Walschaerts: spel, zang, viool 
Muzikanten in wisselende bezetting: 
Gwen Cresens: accordeon, bandoneon (o.a. Orquesta Tanguedia, Raymond van het Groenewoud) 
Alano Gruarin: piano, fender rhodes (o.a. duo Jef Neve, Hommage à Brel, Orquesta Tanguedia) 
Egon Kracht: contrabas (o.a. Maarten Van Roozendaal, Egon Kracht & the Troupe)

Regie: Walter Janssens 
Advies: Raf Walschaerts 
Decor: Kris Van Oudenhove 
Techniek: Koen Bellens • SLP 
Productie: Caroline Lanoye

Foto special Stefaan Vandorpe

Bij de keel gegrepen door Kvelertak

Recensie Kvelertak (2010) - vinyl

De eerste keer dat ik werd omvergeblazen door de muziek van Kvelertak, was na het bekijken van Trolljegeren (2010), oftewel Troll Hunter. Hun nummer Mjød is de eerste aftitelingstrack van deze angstaanjagende mockumentary die, net zoals de band, uit Noorwegen komt. Hun eerste album, het gelijknamige Kvelertak, werd uitgebracht door Indie Records in 2010. De vinyl uitgave van dit debuutalbum is the one to buy.

Kvelertak betekent "wurggreep," en die naam is zeker niet verkeerd gekozen. De band gooit een grote schep heavy metal, samen met wat punk en een druppeltje blues, in de blender en kruidt het geheel af met een snuifje akoestische gitaar. Het "gezang" van frontman Erlend Hjelvik is echter niet voor iedereen weggelegd. Haters zullen zeggen dat hij zangles heeft gehad van een vrouw die aan het bevallen was van een stekelvarken in stuitligging. Maar dit soort uiting van hun ruige Vikingverleden komt zeker tot z'n recht in de muziek. Dat hij in het lokale dialect van Stavanger zingt, maakt het helemaal af. Het resultaat van dit alles: elf nummers en vijftig minuten goddelijke herrie uit de fjorden.

Het album Kvelertak begint knallend met Ulvetid en bevat nog een aantal andere nummers die stevig en zonder aarzelen aanzetten; Fossegrim, Offernatt en Blodtørst zijn enkele voorbeelden. Nummers als Ordsmedar av rang en Utrydd dei svake beginnen met iets meer genade, maar groeien geleidelijk aan uit tot een volwaardig metaalfestijn. En het zou geen heavy metal zijn zonder de uitgebreide gitaarsolo's. Hier en daar zorgt een streepje akoestische gitaar voor de final touch. Mjød, een van hun bekendste nummers, wordt intussen beschouwd als een krachtig metal anthem. Zonder twijfel mijn favoriet.

De versie van Kvelertak op vinyl is een waar kunstwerk. Voor de cover art werd de Amerikaanse schilder-muzikant John Dyer Baizley ingeschakeld, en daar zullen de bandleden zeker geen spijt van hebben. Prachtige tekeningen van mysterieuze, mythologische - maar toch wat illustere - figuren sieren de omslag van de dubbele LP. De voorkant toont een uil - een beetje de mascotte van de band - die twee jonge deernen omhelst met een soort van tentakels. Op de achterkant zien we een doodskop met een naakt vrouwenlichaam - borsten zijn bijna een constante in Baizleys creaties.

De alledaagse, zwarte vinyl is vervangen door een fluorescerend groene kunststof met gekleurde spikkels. Zo geven de LP's een sterrenstelsel-achtig effect als je ze op je platenspeler draait. Maar staar er niet te lang naar, want dat zullen je evenwichtsorganen niet zo leuk vinden! Op de beschermhoesjes wordt elk nummer in een tweetal regels in het Engels samengevat. We komen dan te weten dat hun Noorse teksten grotendeels interpretaties zijn van taferelen uit de Scandinavische mythologie en folklore. Zo gaat Mjød over de mede die Odin van Suttung steelt, en zingen ze in Sjøhyenar - letterlijk "zeehyena's" - over beesten uit de diepten van de hel.

De dubbele LP van Kvelertak is een absolute must-have voor elke metalliefhebber die tijdens het luchtgitaarspelen al eens graag naar een stukje kunst kijkt.

Niels Braeken

Shortlist Gouden Boekenuil ‘15

Uiteenlopende lijst met gegadigden

Vorige week woensdag werd de shortlist van de Gouden Boekenuil bekend gemaakt. De vijf kanshebbers zijn van zeer uiteenlopend allooi en dat zal het des te leuker en interessanter maken om deze race naar eeuwige schrijversroem te volgen. Samen met enkele verwachte genomineerden zitten er ook enkele verrassingen tussen. Een brede waaier aan stijlen en genres is dan ook een must in dit geletterd gevecht met naam en faam. Op 30 april weten we wie de prijs van de vakjury en die van de lezersjury op zijn palmares mag schrijven. Wij van Dump volgen deze boekenstrijd met graagte en heel wat belangstelling van op de voorste rij.

De Shortlist:

- De Consequenties – Niña Weijers

In haar debuutroman brengt de enige vrouw en tevens de jongste van dit vijftal het verhaal van een jonge befaamde kunstenares. Minnie Panis is de naam en ze staat aan de vooravond van een nieuw experiment met haar eigen leven als basismateriaal. Een nieuwe ster aan het literatuursfirmament!?

- Hier Wonen Ook Mensen – Rob Van Essen

In deze voortreffelijke verhalenbundel brengt Van Essen personages tot leven die elk op eigenwijze manier op zoek zijn naar geluk in al zijn vormen. Met oog voor detail, een goed gevoel voor humor en zijn veelgeprezen laconieke schrijfstijl zorgt hij wederom voor wondermooie vertellingen. Maakt dit buitenbeentje een kans op de hoofdvogel?

- Vechtmemoires – Joost De Vries

De winnaar van vorig jaar werd opnieuw in de shortlist gezet. Een bevestiging van zijn kunnen zonder meer. Dit keer met een bundel essays van allerlei pluimage. Krijgt hij het opnieuw voor elkaar?

- Orgelman – Mark Schaevers

Deze biografie vertelt het intrigerende verhaal van kunstenaar Felix Nussbaum wiens schilderijen voor een groot stuk vernietigd werden door Hitler en zijn gevolg. Kan Schaevers een vuist maken tussen al het Hollandse geweld?

- Het Hout – Jeroen Brouwers

Misbruik en sadisme in een jongenspensionaat van de jaren vijftig. Brouwers zit wederom bij de shortlist van de Gouden Boekenuil (winnaar in 1995 en 2001, publieksprijs in 2008). Kan hij een zoveelste prijs in zijn goedgevulde trofeeënkast zetten?

Uiteenlopend leesvoer en dat maakt het alleen maar spannender!

(BG)