The Dark Crystal: Age of Resistance (4/5)

“No spoilers! Alsook een abstinentie van vunzige zever. Geen vulgariteit in deze nerd-review!”

The Dark Chrystal, Age Of Resistance is de Netflix prequel-serie van het originele meesterwerk van Jim Henson (bekend van ‘The Muppets’) en Frank Oz uit 1982. Voor wie de originele film niet kent, even het verhaal in een notendop. Het verhaal speelt zich af in de wereld van Thra. In deze fictieve wereld bestaat een magisch kristal die al het levende met elkaar verbindt. Maar wanneer het kristal door de Urskeks gemanipuleerd en beschadigd wordt, verandert de kristal in een duistere kristal. De Urskeks splitsen zich hierdoor op in de vredige Mystics en de kwaadwillige Skeksis, die de wereld verzuren en al het leven eruit te zuigen om zo onsterfelijk te worden. Volgens de legende zijn de laatste overlevende Gelflingen de enige hoop om het kristal te herstellen en zo de eeuwige duisternis te laten uitblijven. Het goed versus kwaad-verhaal heeft overeenkomsten met andere klassiekers als ‘Dr Jekyll and Mr. Hyde’ en ‘In De Ban Van De Ring’.

De film werd volledig gemaakt met poppen en in een origineel en eigen jasje gegoten. Tot de dag van vandaag kan je spreken van een visueel meesterwerk met een nostalgische look, die nog even relevant en mooi oogt als de originele Star Wars-trilogie. De fictieve wereld (gecreëerd door illustrator Brian Froud) is gewoonweg adembenemend.

Ik zat dus met een dubbel gevoel wanneer ik te horen kreeg dat Netflix een prequel-serie zou maken. Al mijn angsten bleken echter ongegrond te zijn. Netflix heeft Brian Froud er terug bijgehaald om de wereld van het kristal verder te creëren en de hele productie werd ook onder supervisie van Hensons dochter gemaakt. Er werd ook opnieuw gebruik gemaakt van poppen die meesterlijk bestuurd zijn. Dit alles hebben ze vloeiend gecombineerd met subtiele CGI; een perfecte balans die nauwelijks te merken is. Dit geeft je het gevoel naar een verfijndere versie van de oude film te kijken. Alle puzzelstukken zijn aanwezig en de theorie vertaalt vlekkeloos naar de praktijk. Ook het verhaal is terug fenomenaal. Een goed uitgewerkte verkenning van alle gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de originele film, zorgen voor een verdieping van deze al rijkelijk gecreëerde wereld, die zoveel mensen waarderen en liefhebben. Hierdoor is deze 10 afleveringen tellende serie zowel visueel als inhoudelijk een meesterwerk dat je perfect naast het originele kan leggen.

‘The Dark Crystal, Age Of Resistance’ is een must-watch voor alle fantasy-geeks. Het is ook één van de weinige series waarbij ik totaal geen angsten heb voor het al of niet falen van een tweede seizoen, dat gelukkig al in de maak is. En voor degene die de originele film nog niet hebben gezien: geen nood! Hij staat ook op Netflix!

This is The Odd Man saying: Soms helpt Netflix mij eraan te herinneren waarom ik nog steeds een abonnement heb.

Once Upon a Time in Hollywood

“Spoilers horen enkel thuis op sportwagens en verlaagde Opel Corsa’s. Niet in deze review” #spoilerfree

Een keuze maken tussen The Lion King, of eender welke andere brol die ze momenteel in de cinema’s draaien, en de nieuwste Quentin Tarantino, is als kiezen tussen een gefrituurde drol en een latje slow-cooked barbecue ribs. Easy peasy dus. De negende Tarantino-prent, ‘Once Upon A Time In Hollywood’, vertelt het verhaal van de fictieve western-acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt), die proberen relevant te blijven in het evoluerende Hollywood. Daartussen speelt ook een historietje die een alternatieve kijk geeft op de ‘Manson Family’ en hun boosaardig moordplannetjes en passeren verschillende vertolkingen van gevierde acteurs de revue (het wordt hilarisch duidelijk wat Tarantino’s mening is over Bruce Lee bijvoorbeeld).

De film op zich is zeker niet het beste werk van de meesterlijke geest van Tarantino, maar ik heb me toch wel verdomd goed geamuseerd. De film is vooral op dialoog gebaseerd en geeft je een chill en mellow, layed-back kijkgevoel à la ‘The Big Lebowski’. Deze film zal volgens mij in de komende jaren ook tot deze klasse verheven worden en een goeie cult-following genereren.

Na zo’n 2 uur en 25 minuten gezapige cinegrafie volgt in de laatste 20 minuten van de film een krankzinnig apotheose, de kers op de holy-f*cking-bonkers-taart. De hersenkronkels van een geesteszieke zijn er niks tegen. De laatste scenes zijn met zoveel hilarisch bullshit gevuld, dat zelfs een toilet in een Mexicaans restaurant onder de indruk is. En als je denkt dat er een grens bereikt is, gaat Tarantino daar nog eens lekker over. De mensen die het al gezien hebben, hebben slechts twee woorden nodig: ‘BBQ’ en ‘zwembad’.

Los van het geniale schrijf- en regisseerwerk moet ik veel lof en fan-jizz gooien naar de acteurs. De acteerprestaties zetten deze film nog rechter dan opa’s ‘kelderslekske’ na een blister blauwe wonderpilletjes. Een script en een regisseur mogen nog zo goed zijn als de belofte van een misdienaartje, maar maak deze film met tweederangsacteurs en het resultaat zou nog niet half zo goed zijn.

Kortom, mijn avondje cinema was worth every penny. De volle Kinepolis-zaal die 30 euro per koppel armer is, zal mijn mening zeker delen en het zich geen seconde beklaagd hebben bij het verlaten van de zaal.

The Odd Man out

Bird Box - 2.5/5:

Spoiler free.

Je moet de laatste tijd onder een figuurlijke steen der onwetendheid hebben geleefd als je de nieuwste Netflix-sensatie ‘Bird Box’ nog niet kent. De PR op de sociale media werd door onze strot geramd op dezelfde wijze als de artisanale boer zijn foie gras produceert. Maar voor degene die toch nog niet op de hoogte zijn: Bird Box is de verfilming van een post-apocalyptisch boek uit 2014 geschreven door Josh Malerman. Het mensdom komt in dit fictieve verhaaltje, net als in de film ‘The Happening’ uit 2008, ten einde doordat mensen collectief zelfmoord plegen. In tegenstelling tot mister M Night Shayamalan koos Susanne Bier, die Bird Box regisseerde, echter voor een minder (accidentele) komische aanpak.

In het verhaal moet Malorie, vertolkt door Sandra Bullock (gekend van films over snelheid en zwaartekracht) samen met twee kinderen genaamd ‘jongen’ en ‘meisje’ geblinddoekt een rivier afvaren om een veilige plek te bereiken, waar zich ook andere overlevers bevinden. Ondertussen wordt er geregeld naar het verleden geswitcht (naar toen alles naar de suïcidale kloten begon te gaan). Wat deze film vooral onderscheidt van zijn overige broertjes en zusjes in het genre is de manier hoe er met het verhaal wordt omgegaan. Er wordt vooral gefocust op Malorie en haar relatie met de kinderen en andere overlevenden. Er wordt geen queeste gevoerd naar het waarom van het hele gebeuren.  Je krijgt wel een beeld van een wereld met zijn wetten en regels, maar we krijgen niet meer informatie dan dat wij zelf zouden vinden moesten we ons in dezelfde situatie bevinden. Uiteindelijk ontstaan er na deze twee uur Netflix ervaring meer vragen dan na de collectieve ‘Lost’ serie, zoveel jaar geleden. Waar dit uiteindelijk Lost de das om deed, is dit één van de sterkste punten van de film. Jammergenoeg stopt al het interessante en lovende daar. Bird Box is zeker en vast een “OK” film om je een avond mee te amuseren, maar dit ding werd nog meer overhyped dan de ‘Nicer Dicer’ van Tommy Teleshopping. Wat dit alles nog erger maakt is al die idioten die geblinddoekt de straat op gaan om dit ook maar eens te proberen. Het doet me denken aan de net zo overhypete Pokémon GO-fase waarbij zo veel mensen elkaar als domme koeien in de kudde hersenloos volgen. Ik denk toch dat Charles Darwin de bal heeft mis geslagen met zijn ‘natuurlijke selectie’. Maar terug naar de essentie!

Bird Box is, zoals ik al zei, een leuke film met enkele verassende en vernieuwende elementen, maar toch enkele gemiste kansen. Na een tweede maal kijken naar dit ge-Netflix kwamen enkele mindere zaken naar boven borrelen. De compositie van het beeldmateriaal voelde niet zo vloeiend aan als bij meer ervaren regisseurs (vergelijk het eens met ‘The End Of The F*cking World’, een geniale mini-serie die Netflix ook al aan ons presenteerde) en het einde voelde wat utopisch en goedkoop aan. Bird Box is zeker een aanrader om te kijken, maar laat u niet vangen aan de overenthousiaste en geblinddoekte Facebook-idioten die deze film teveel lof geven en uw verwachtingen de hoogte in drijven. Volgens mij is het hierdoor dat deze film op deze nare positie blijft steken. Zoveel lof zorgt ervoor dat mensen één of andere ‘Fargo’ verwachten. Nicht gut é.

The Odd Man

Bohemian Rhapsody (3/5)

Generatie nu, meet Queen, Queen meet generatie nu. Now boost the record sales!

Een film over de meest legendarische rocksymfonie aller tijden, die ook de band die dit meesterwerk uit zijn poepenolleke heeft geperst de status van LEGENDS heeft bezorgd. (Ik heb het over Queen, moest je dat om de één of andere ongegronde reden niet door hebben). Wie, net zoals ik, niet genoeg kan krijgen van deze 5:55 minuten durende genialiteit, moet maar eens naar het minder vulgaire neefje van ‘Youporn’ surfen en deze titel ingeven. Je krijgt een hele resem filmpjes van beschonken mensen die het nummer van A tot Z uit volle borst en met een afgrijselijke toonvastheid meezingen, eventueel vanop de achterbank van een politiewagen (mijn vrouw doet dat trouwens ook, maar dan nuchter en niet van haar vrijheid beroofd). Ook de Muppets hebben een hilarische parodie gemaakt die je zo doet bulderlachen dat je je broekje zal vol schijten. Daarbovenop hebben ook bands als Greenday en Weezer het “monkey see monkey do”-principe toegepast en op die manier nummers geschreven die deze formule weerspiegelen. En we hebben het hier nog maar over één nummer uit het erg indrukwekkende repertoire van Queen. Voeg daar nog eens de flamboyante frontman Freddy Mercury aan toe en ‘El Hollywood-io’ heeft alle elementen voor een ‘gebaseerd-op-waargebeurde-feiten’ blockbuster die onze vette konten naar de bioscoop lokt tijdens de kouder wordende wintermaanden! $ Ka-ching $

De film, die soms neigt naar een rockumentary, werd geschreven door Anthony Mccarten en Peter Morgen en geregisseerd door Bryan Singer (bekend ‘The Usual Suspects’ en enkele X-men films) en vertelt het verhaal van (hoe kan je het raden) Queen.

De film legt vooral de focus op Freddy Mercury (du-uh), gespeeld door Rami Malek. Een rol die hij, mede dankzij de pruik en kunstgebit verkregen via de lokale carnavalwinkel, formidabel vertolkt. Ook veel lof voor Gwilym Lee, die de rol van Brian May op zich neemt. De gelijkenis is bijzonder treffend. De mannen die Dolly het schaap hebben gekloond kunnen er zelfs nog iets van leren! Ik vermoed dat Brians vrouw van haar bioscoopzetel zal glijden (if you know what I mean ;) ) bij het zicht van haar man in zijn gloriejaren. Ow, en Mike Myers himself heeft ook een rol in de film. Yeah, I know?!

De film neemt je mee vanaf het ontstaan van Queen, wanneer Freddy een plaatsje verovert als leadzanger van de band Smile, nadat hun zanger het was afgebold (Ha, loser!). Er wordt verder opgebouwd langsheen talloze hits, maar ook de vele struggles, naar één van hun meest legendarische optredens: Grensrock! Of was het nu Live-Aid? Nu, sowieso een optreden met veel volk dus. Dit alles overgoten met een dramasausje en soms wat besprenkeld met “grote mensen humor”. Leuk!

En voor ik het vergeet: poesjes, veel poesjes. Geen vuile gedachten krijgen! We weten allemaal wat de geaardheid van meneer Mercury was, dus is het maar al te duidelijk dat ik het over katjes heb. Die gast was dol op zijn kleine haarballen, die dan ook geregeld spinnend het scherm inpalmen. Zij dragen ook bij aan de ontelbare hoeveelheid snorren die de film telt, de ene al afgrijselijker dan de andere. Wat een vreselijke tijd voor mannen-baard mode was me dat, gelukkig hebben we in anno 2018 het hele snorgedoe kunnen herleiden tot één maand per jaar (november voor de onwetenden onder ons).

De film is leuk en ontspannend om naar te kijken, maar mist de nodige diepgang om het tot een klassieker te schoppen. De vele concert-reenactments staan goed uitgediepte personages en verhaallijnen in de weg. Soms voelde het alsof er te vluchtig en te voorzichtig doorheen alle turbulentie in het leven van Freddy Mercury werd gevlogen. Hierdoor kan ik de film slechts een 3/5 geven. Toch is het zeker de moeite waard om uw zeer verdiende centjes aan dat ferm overpriced zetelke en bijhorend pakje zoete popcorn en aangelengde Cola te spenderen “to escape from reality”. Ook even vermelden dat de soundtrack fenomenaal was en verrassend herkenbaar! Zeker eens beluisteren!

The Odd Man  

22 July

‘Dit moet je gezien hebben’

De ex journalist Paul Greengrass (Bloody Sunday, United 93, …) slaagt er met glans in om de gruwelijke gebeurtenissen van 22 juli 2011 in beeld te brengen. Hij brengt ons een chronologisch beeld van wat de dodelijkste aanslag moet worden in Noorwegen sedert de tweede Wereldoorlog. De extreem rechtse Anders Breivik zaait dood en terreur met 77 doden en meer dan 200 gewonden als gevolg.

De film is gebaseerd op het boek “One of us” van Asne Seierstad die de verhalen van enkele Noren behandelt die zeer dicht stonden bij de aanslagen van 22 Juli 2011, waaronder ook Viljar Hanssen die werd neergeschoten door Anders Breivik op het eiland Utoya.

22 July registreert perfect de angst, de woede en drama die gepaard gaan met de aanslagen. Eerst de bomaanslag op het ministerie, dan de aanval op het eiland Utoya met aansluitend de rechtszaak tegen Anders Breivik. De cast bestaat volledig uit Noorse acteurs en actrices. Ook de werking van het Noorse rechtssysteem wordt mooi in beeld gebracht. De geslepenheid en zieke geest van Breivik is angstaanjagend en wordt perfect vertolkt door Anders Danielsen Lie. Een van de slachtoffers Viljar Hanssen, gespeeld door Jonas Strand Gravli, toont de lange en vermoeiende weg die hij bewandelt om zijn leven terug op de rails te krijgen.

Een aangrijpend drama die door merg en been gaat. Woede, angst en drama, maar ook hoop en gezond verstand worden op een hoogstaand niveau getoond.
De film kan sedert deze maand worden bekeken op Netflix.

‘A MUST SEE’
 

Review door Vandamme Wouter
Score: 5/5
 

War For The Planet Of The Apes (4/5)

Broodje aap deluxe

Een bende losgeslagen paardrijdende/schietende superintelligente apen die het voortbestaan van de mensheid bedreigen, lijkt op het eerste zicht moeilijk au sérieux te nemen. Maar met twee oerdegelijke prenten, Rise Of The Planet Of The Apes (2011) en Dawn Of The Planet Of The Apes (2014), die eraan vooraf gingen slaagt regisseur Matt Reeves in zijn opzet om hier een ingenieuze blockbuster te fabriceren. Dit vooral met dank aan het CGI-team die de machtige opperaap Caesar (Andy Serkis) met oog voor detail tot leven bracht.

Tussen het einde van de vorige film en het begin van War For The Planet Of The Apes zit twee jaar. In die periode worden Caesar en zijn groep opgejaagd door een troep soldaten onder leiding van The Colonel (Woody Harrelson). Dit genadeloos heerschap verschanst zich met zijn tot de tanden gewapend gezelschap achter een muur. Autoritair en niets ontziend regeert The Colonel over een wreed werkkamp waar apen in erbarmelijke toestanden gevangen zitten en met de zweep onder de knoet worden gehouden. Dwangarbeid en totale ontbering zijn hun deel. Bad Ape (Steve Zahn), een zonderlinge figuur, die Caesar en zijn gevolg tegen het lijf lopen zorgt voor een komische noot tijdens deze spannende kaskraker. Na een strak verhaal krijg je op het einde nog een aap-otheose met een verplicht rondje ontploffingen, rondsuizende kogels en sneeuwlawines.

Door de overload aan overdreven actiescènes te beperken en de aanwezigheid van doordringende dialogen kan War For The Planet Of The Apes zich moeiteloos afscheiden van zijn apocalyptische genregenoten. We zaten twee uur uiterst vermaakt in onze cinemastoel gedrukt zonder zuchtend het uur te checken. Dit broodje aap deluxe smaakt naar meer.

(BG)