Boek-review: De Trapchauffeur – Marnix Peeters (3,5/5)
Een portie leutige luchtigheid
Antoine Guldentops is chauffeur. Niet zomaar één die met een bestelwagen of een bus rondrijdt. Hij is een trapchauffeur op een luchthaven. Als er geen slurf is om de mensen van het vliegtuig te halen bolt hij er met zijn trapmobiel naartoe. Hij telt de passagiers die boven zich naar beneden stappen en schrijft het op in zijn schriftje. Dit is Antoines beroep waar hij met enige trots over vertelt.
Daarnaast luistert hij heel graag naar singles van The Shadows en The Cousins. In zijn trapcabine staat het deuntje Kili Watch steevast op, ook al mag het niet van zijn baas. Hij probeert zijn moeder geregeld te bezoeken in het bejaardentehuis. Haar gezondheid gaat er op achteruit en de doofheid heeft een punt bereikt waar communiceren niet meer van een leien dakje loopt. Op vrijdag eet hij altijd een pitta in de Ali Baba. Hussein, de pittaboer, wil zijn zus Soraja opdringen aan Antoine die dit euvel tracht te ontwijken. Dan is er ook nog de volhardende Norbert en de dikke spekfabriek Enguerrand.
Peeters slaagt er wederom om met weinig woorden en enkele banale persoonlijkheden, die we allen al hebben zien rondlopen in het straatbeeld, knotsgekke situaties creëren. Zijn vierde boek(je) is een fijne beschrijving van wat eenzaamheid doet met een mens. Maar al bij al is dit relaas enorm grappig. Een portie leutige luchtigheid om even ter hand te nemen als je net een zware knoert gelezen hebt. Marnix, mogen wij uw groupie zijn!
(BG)