De drie van Bukowski; Het leven zoals het is.
“Who the hell is Bukowski?!” De vraag die ik stelde toen een dierbare vriend één van zijn boeken, ‘Vrouwen’, in mijn handen drukte. Zijn antwoord luidde zo hautain en zelfzeker als een kat die voorbij wandelt: “Bukowski is de Herman Brusselmans voor intellectuelen”. Met die weinige informatie liet ik dit boek even stof verzamelen om dan na enkele weken uit pure verveling toch maar eens te lezen. De donkere, met ethyl gevulde, vieze en krankzinnige wereld van Charles Bukowski openbaarde zich en slokte me op als een hongerige Texaan die eindelijk de drive thru van de McDonald’s heeft bereikt. Supersize me bitch!
“Maar lezen is saai!”, hoor ik je al zeggen. Ok, ik begrijp je wel. Ik was zelf die ene gast die altijd boekbesprekingen deed over de ‘Harry Potter’-boeken die nog maar kraakvers als het brood van onze wakkere bakker verfilmd waren. Ook Michael Crichton’s ‘Jurassic Park’ moest aan mijn luiheid en minachting van de literatuur geloven (Een technisch probleem was echter dat er enkele grote verschillen zijn tussen het boek en de film. De juf wist dat. Ik niet…). Ik veronderstel dat je me nu wel een bekeerling mag noemen.
Terug naar de essentie van dit artikel! Bukowski heeft véél boeken en gedichten geschreven die de moeite waard zijn om te lezen, maar ik presenteer jullie de drie boeken van Mr. Bukowski die mij het meest bij de grote jongens balletjes hebben grepen: ‘Vrouwen’, ‘Kind Onder Kannibalen’ en ‘Pulp’.
Charles Bukowski was een Amerikaanse dichter en schrijver uit Los Angeles, geboren in 1920 en van Duitse afkomst. Hij was simpelweg een man die schreef om aan zijn “basisbehoeften” te kunnen voldoen: drinken, gokken op de paarden en met de winst nog meer drinken. Dat was het zowat. Hij werd in de jaren ’60 vooral bekend in de underground scene van L.A. door zijn collum ‘Notes of a dirty old man’ in de weekkrant ‘Open City’. Hierdoor werd hij zelfs in de gaten gehouden door de FBI. Crazy bastard! Daarnaast schreef hij ook massaal veel gedichten en een vijftal boeken over zijn alter ego en anti-hero Henry Charles ‘Hank’ Chinaski. O, en dan is er ook nog het absurde ‘Pulp’. Meer daarover later.
Zijn boeken gaan meestal over dezelfde thema’s: drank, gokken, vrouwen, problemen met vrouwen, … U get the picture: een blik in een marginale wereld die soms lachwekkend en triest is tegelijkertijd. De boeken tonen vooral de nutteloosheid van alles aan; de ondraaglijke lichtheid van het alledaags bestaan die doorbroken wordt en nut krijgt door middel van conflict en miserie. Kortom, het leven zoals het is.
Zijn schrijfstijl is vulgair en laagdrempelig. Niet moeilijk om te lezen en te begrijpen. De dialogen zijn soms op de meest simplistische manier hilarisch. En zoals je in de vele interviews op Youtube kan zien was dit ook zijn manier van praten. Check it out!
‘Vrouwen’ is het eerste boek dat ik jullie kan aanraden en ook het eerste boek dat ik van hem gelezen heb. Dit boek leest echter niet zoals het mooie liedje ‘Meisjes’ van meneer van het Groenewoud. Wel maken we kennis met Hank Chinaski en zijn ervaringen met alcohol en vrouwen: de perfecte combinatie die zorgt voor een boek vol grappige en ongelofelijke momenten (het ‘verdwaald in het bos’-hoofdstuk is hi-la-risch). Dit is ook het enige boek waar Hank ook daadwerkelijk een les leert op het einde. Een goede les dan nog. Zelfs Bukowski ziet het streepje licht in de duisternis aan de voet van de toren van Babel. ‘Vrouwen’ is dus een goede introductie in zijn wereld en schrijfstijl.
Het tweede boek dat ik jullie wil aanprijzen is ‘Kind Onder Kannibalen’. Het boek vertelt over de jeugd en het opgroeien van Hank. Een gruwelijk verhaal dat me deed denken aan het tragikomische ‘De Helaasheid Der Dingen' van Dimitri Verhulst, in 2009 prachtig verfilmd door Felix Van Groeningen. Net als bij ‘Vrouwen’ en vele andere ‘Buk’-boeken krijg je gelukkig niet te veel tijd om het verhaal onder je huid te laten kruipen. Al snel lach je terug met de simpele en grove dialogen tussen de personages. ‘Kind Onder Kannibalen’ is lachen met de marginale waanzin. Bukowski zei dat hij gezegend was met een “strontleven”. Zo had hij tenminste iets om over te schrijven.
On to number 3: ‘Pulp’, het meest absurde WTF-boek dat hij ooit schreef (of toch dat de uitgevers wilde publiceren). Het was tevens Bukowski’ s laatste boek voor hij stierf in 1994 en is een oprechte en keurige middelvinger naar het detective-genre, maar ook naar de dood en het leven zelf. Het verhaal gaat over een privé-detective genaamd Nick Belane die een zekere Céline moet uitleveren aan Lady Death, een begrafenisondernemer die wordt lastig gevallen door een buitenaards wezen en ondertussen ook nog iets van één of andere rode mus. Raar maar waar, Bukowski laat alle lijnen linken. Opnieuw is “den drank” een prominent aanwezig personage.
Na het lezen van al deze waanzin kom je dan enkele gedichten van zijn hand tegen en vraag je jezelf af hoe zo een vieze, oude man zo'n diepzinnige parels op papier kan schijten. What can i say… It’s Bukowski! You ’ll either love him or hate him. Het zou Bukowski niet kunnen schelen, zelfs als hij nog zou leven. Het enige wat hem interesseerde is dat als je zijn boek kocht, hij met het geld een biertje kon kopen.
Eén van zijn bekendste quotes was: “Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.” en dit vat perfect samen hoe deze complexe, vuile, krankzinnige maar vooral echte man was.